The Blind's heart | MARKBAM

INTRO

รอมานานถึงสิบแปดปี...

สิบแปดปีที่โลกทั้งใบเป็นสีดำปราศจากความสดใส...

สิบแปดปีที่นับวันรอ....

สิบแปดปีที่ได้แต่ภาวนา...

สิบแปดปีที่ทนทรมาน...

สิบแปดปีที่ต้องทนเจ็บปวด...ที่ไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลย

แต่...วันนี้จะเป็นวันที่ความหวังได้ถูกจุดประกายขึ้น วันนี้ ตอนนี้ วินาทีนี้ที่รอตลอดมา 

วันที่แสงของพระอาทิตย์จะสามารถสะท้อนเข้ามาถึงนัยน์ตาของเราได้...

     “คุณหมอคะ เปิดผ้าปิดตาได้หรือยังคะ”ก่อนที่ความคิดจะพลุ่งพล่านออกไปมากกว่านี้ เด็กสาวก็เอ่ยปากถามความจริงที่อยากจะได้ยินมากที่สุดจากนายแพทย์ประจำตัวของเธอ

     “...” แต่เด็กสาวก็ยังไม่ได้รับแม้แต่คำพูดเพียงสักคำ...

ความทุกข์ทรมานที่เคยหายไปเริ่มกลับมาเกาะกุมหัวใจดวงน้อยของเด็กสาวอย่างรวดเร็ว รวดเร็วเทียบเท่าน้ำตาที่ค่อยๆหยดทีละน้อย ทีละน้อย...จนรวมกันเป็นสายใหญ่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาด ถึงอย่างไรเธอก็ยังไม่สามารถรับรู้ถึงแสงสว่างเลยแม้แต่น้อย

‘คุณหมอจะแกล้งฉันปถึงเมื่อไหร่...ขอเพียงแค่...เรื่องนี้เป็นเรื่องไม่จริง ไม่จริงที่...ฉันมองไม่เห็น’

เด็กสาวได้แต่ภาวนาวนไปวนมาภายในใจ ก่อนจะเอ่ยปากถามแพทย์หนุ่มด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มที่สดใสอย่างมีความหวัง

“คุณหมอคะ...อย่าแกล้งหลอกฉันอีกเลย แกะผ้าออกได้แล้วนะคะ...ฮึก..” รอยยิ้มบนใบหน้ารวมกับรอยน้ำตาบน

ใบหน้าสวย ทำให้ดูน่าสงสารเสียเหลือเกิน แต่ถึงอย่างไร...

“หมอขอโทษครับ...หมอทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว...ดวงตาคุณไม่ตอบสนอง”

เพล้ง!

ไม่ใช่เสียงแก้วหรือกระเบื้องแตกแต่อย่างใด แต่กลับกลายเป็นหัวใจดวงน้อยของเด็กหญิงแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

...โชคชะตาเล่นสนุกกับเธออีกแล้วนะ...

ถึงดวงตาจะไม่สามารถตอบสนองต่อแสงสว่างได้อีกแล้วแต่ความรู้สึก ความว่างเปล่าภายในจิตใจก็แสดงออกมาผ่านดวงตาคู่นี้ให้คนอื่นได้เห็นถึงความล่องลอยของความคิดและยังสะท้อนให้เห็นถึงพี่สาวของเธอได้อย่างชัดเจน

“พี่คะ...ไม่ต้องร้องไห้นะคะ”

ผู้เป็นพี่ก็ไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองได้อีกต่อไปเมื่อผู้เป็นน้องจับได้คาหนังคาเขาว่าเธอนั้นยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้า ด้วยความรักและความสงสารน้องสาวทำให้เธอยิ่งร้องไห้อย่างหนักและพร้อมกับโผเข้ากอดผู้เป็นน้องอย่างปลอบประโลม

“แบม..ฮึก พี่จะอยู่ตรงนี้ช่วยน้องเสมอ... รอ พี่จะรอวันที่น้องลืมตาขึ้นมาและมองเห็นพี่สาวคนนี้นะ..”

ยิ่งเธอปลอบ ยิ่งเธอกอด ยิ่งผู้เป็นพี่พูดให้ความหวังน้องสาวมากเพียงใด น้ำตาแห่งความโศกเศร้าก็ยิ่งทะลายกำแพงและไหลออกมามากเท่านั้น

...ขอให้พวกเราสองพี่น้องตื่นจากฝันร้ายนี่สักทีเถอะนะคะ...หนูขอร้อง..หนูอยากจะมองเห็นได้อีกสักครั้ง...

ขอขอบคุณธีมสวยๆจาก @winter dark theme

{ Winter Dark Theme }