ป.6/7

ลำดับตอนที่ #2 : ติวเข้ม

ในระยะที่ฉันติวเข้มมาหลายเดือน ( 2เดือนเอง)  ก้อได้เวลาที่จะเข้าแข่งขันฉันก้อต้องฝึกพูดเป็นระยะๆ ให้หนักมาก่า เดิม เพื่อนๆ ที่แข่งขันอย่างอื่นก้อเช่นกัน เพราะการแข่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องเจอ คู่แข่ง เก่งมาจากทั่วสารทิศ มาจากหลายโรงเรียนก้อเยะที่มา เช่นโรงเรียน มหาไถ่  พัฒนาเด็ก ฮั้วเคี้ยว มณีอนุสรณ์  การแข่งครั้งนี้ถ้าชนะจะได้ไประดับเขต 
 
โดยที่ฉันได้แข่งพูดspeech    แอนเล่นcrossword  วิวแข่งโครงงานภาษาอังกฤษ
โดยมีอาจารย์อุบลรัตน์ เป็นหัวหน้าทีมทุกคนต่างเอาจริงเอาจังมากเลย
พอถึงวันแข่ง ใกล้ที่ฉันจะได้เข้าไปแข่งขันแร๊ว ความรุ้สึกตอนนั้นตื่นเต้นไม่หาย
ฉันก้อพยายามพูดอย่างเต็มที่เท่าที่จะทำได้ และ ก้อพูดได้ดี อยู่ แต่พอไอ้ตอนจับฉลากพูด ได้หัวข้อที่อยากจะไปเที่ยวที่ไหน  ฉันกลับพูดไม่ดี และในที่สุดก้อด้ายที่2 เพราะคะแนนของฉันห่างกับคนที่1 2-3แต้ม ฉันร้องให้หมดทั้งวันเลยวันนั้นในใหจตอนนั้นฉันคงคิดว่า มันเป็นเพราะตัวฉันเอง ที่มันไม่ตั้งใจฝึก มากว่าแต่ก้อยังมีเพื่อนที่ฉันถือว่าเป็นแม่พระมาปลอบใจ คือบิว บิวบอกกว่า ถ้าเรายึดติดกับการแข่งขันหวังแต่ชนะ จะทำให้เราเป็นผู้แพ้ ขนะอารายก้อไม่เท่ากับชนะใจตัวเอง ประโยคนี่ฉันจำได้ขึ้นใจมากๆๆ เลย

แต่พอมาเจอไอ้หน้าเป็ด ฉันลืมการร้องไห้ของฉันไปเลย แทบไม่อยากเจอมันด้วยซ้ำ