คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ##โกอินเตอร์เกาเหลา 100%
ไปเปลี่ยนมาแล้วนะค้า ขอบคุณมากๆสำหรับคำแนะนำดีๆ
สวัสดี….
พวกคุณคงยังไม่รู้จักฉันสินะ
....
ฉันชื่อ นาโอ อายุ 18 เป็นลูกครึ่ง อังกฤษจีน
ความสามารถพิเศษของฉันคือพูดได้หลายภาษา
-อังกฤษ
-จีน
-ญี่ปุ่น
-อิตาลี่
-ฝรั่งเศส
-เกาหลี(ซึ่งยังไม่แข็งแรงนัก)
................
+++++++
“นาโอ…..ตื่นได้แล้วลูก” เสียงนี่มันคุ้นๆ
“นาโอ.......ตื่น! ” อีกแล้วว
“นาโอ....” ตื้อชะมัดเลยให้ตายสิกำลังฝันดี
“โว้ยยยยย........ไอ่นาโอ..!!!!! .....นี่แกจาตื่นไม่ตื่นห๊า... บ่ายสองแล้วนะโว้ยยยย”
เหว๋ออออคุณพ่อบังเกิดเกล้า เว้า เว้า เว้า ....(แอ๊คโค่วววว)
“ตื่นแว้ววววว อะไรกันอ่ะพ่อคะ วันนี้วันหยุดนะโว้ย” ฉันกับพ่อก็เงี้ย
“เออก็ช่ายดิวันหยุด..แล้วซัมเมอร์เนี่ยแกบอกพ่อว่าจาไปหนายยห๊า”
เอ..ฉันบอกพ่อว่าจาไปไหนหว่า
ขอคิดนิสนึง
...
.........
..............
....................
..............................
....................................
+++++++..คิดม่ายออก..++++++
ขออีกรอบ
.......................................
...........................
.....................
..............
.......
....
“เอื๊อกกกกกก กาววววหลี”
“เออแหน่ะ..แกบอกพ่อว่าจาไปเกาหลี ชั้นละก็อุส่าแหกขี้ตาไปจองตั๋วเครื่องบิน กลับมาบ้านแกกลับยังไม่ตื่นเนี่ยนะ จาไปพุ่งนี้แล้วข้าวของก็ยังไม่ไปตรียมอีก” อ่อยยยย พ่อฉัน
“โอเคๆๆๆ เตรียมละจ้า”
พ่อฉันเป็นเจ้าของโรงแรม และโฮมสเตย์อยู่ที่เคนเทอร์เบอร์รี่ ที่อังกิดนู่นน
และปิดเทอมนี้ฉันก็ต้องเกาะเครื่องบินไปเอเชีย อ้อลืมบอกไปอย่างนะว่าฉันเป็น เด็กที่ร๊ากในการเต้นเป็นชิวิตจิตใจ พอรู้ข่าวว่าที่เกาหลีมี แข่งแดนส์ดีไลท์ ฉันก็กะจาไปดูฝีมือคนเกาเหลาซะหน่อย
...........................
++++++++
“ป๋า....หนูจารีบกลับนะ” คำล่ำลาที่มีให้พ่อของฉัน ว้าๆๆ เราต้องจากกันแล้วอ้าเศร้า
“เออรีบๆ ไปเลยแก ทำอย่างกะจะไปตาย” นั่นๆ ดูป๋าฉันดิ โด่วว เสียมู้ดหมดเรย
ฉันเดินมาถึงประตูทางเข้าแล้ว...
“นี่..”.......... ฮันแน่!!!!พ่อ มีอารมเศร้ากะเค้าด้วยนะนั่น คงจาบอกว่า โชคดีนะ ชั่ยมั้ยล้า^^ ฉันหันหลังกลับไป ทำหน้าตาแบบซึ้งสุดๆ
“ซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมาฝากป๋าด้วยเน้อ!!!!” โธ่!!! กรำ ป๋าฉัน
----------------------------------------
ฉันเดินขึ้นมาบนเครื่องบิน ป๋าเล่นจองชั้นวีไอพีเลยนะ และทันใดที่ฉันหย่อนตูดลงที่เบาะนั่ง
ป๊ากกกกก
“เห?????นั่งทับรัยหว่า?” ความรู้สึกมันคุ้นๆนา
ขอนึกหน่อยเด๊ะ
...
........
............
.....................
.............................
--------อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก---------------เฮ้ยเสียงอะรัยวะ
“เอ้ย อี้ อุน อั้ง อั๊ป อา อา อ๋ม อู่ อุ๊ก อึ้น อิ โอ้ยย” (เฮ้ย นี่ คุณ นั่ง ทับ บา ทา ผม อยู่ ลุก ขึ้น สิ โว้ยย)เสียงไอ่ผู้ชายหัวแดงๆที่นั่งอยู่ข้างๆฉันพูดขึ้น
อึ๋ยยย ใครใช้ให้มันเอา teen มาขวางไว้ละวะ ด้วยความที่ไม่อยากจาถียงฉันก็เลยขอโทษมันไป
“ sorry!!”
“เออ!!! ช่างเหอะ ทีหลังนั่งให้มันระวังหน่อยละกัน หน้าตาดีก็ดี ซุ่มซ่าม ชิปป” ไอ่หัวแดงตอบกลับมาแต่เอนี่มันภาษาเกาหลีนี่หว่า นี่แกคิดว่าฉันฟังไม่รู้เรื่องรึงัยฟะ เอิ๊กๆๆ
“What?” ฉันทำเนียนพูดอังกิดใส่มัน
“เอิ่มม มะ...มาย เนม อิส ดงแฮไนส์ ทู มิส ยูววว” กร๊ากก ห่วยแตกก ใครถามแกวะไอ่บ้า ตอบซะพลิ้วเชียว
“Me too!!!!” เหอะ เอาเหอะวะตลกดี และจากนั้นฉันก็หลับไป นาน นาน และนานมาก
คร่อกกกก ฟี้.........
…
ติ๊งงต่องงง......
“ผู้โดยสารทุกท่านโปรดทราบ(เสียงแบบสะเต็ปที่เค้าปะกาศกันบนห้าง) กรุณาเตรียมตัวลงจากเครื่องได้.... ตอนนี้เครื่องบินของเรากำลังจะบินลงกรุงโซล ประเทศเกาหลีแล้วค่ะ~~~~”
ติ๊งต่องงง
“อ่าว หลับยังไม่เต็มอิ่ม ไล่ลงเครื่องซะละ” ไอหัวแดงดงแห่ รึอะไรซักอย่างนี่แหละบ่นออกมา ท่าทางจาหงุดหงิดอย่าไปยุ่งกะมานดีก่า
จากนั้นฉันก็ทำการเช็ดน้ำลาย จัดทรงผม แล้วก็โบ๊ะแป้ง(โบกปูนมากกว่าม้าง)
…
ฉันนั่งแท็กซี่มาถึงอาพาร์ทเม้นที่ป๋าจองไว้
“เอิ่มม ฉันจองห้องไว้แล้วค่ะ ขอมาสเตอร์คีย์ด้วย” พนักงานหน้าจื้นที่ยืนอยู่ตรงเค้าท์เตอร์ในลอบบี้มองมาที่ฉันแบบงงๆ แล้วก็เหม่อๆ
“อะ......... ฮะ อะไรนะครับ” กรำ! นึกละว่ามันต้องไม่ได้ยิน
“ขอมาสเตอร์คีย์ค่ะ!!!”
“อ๋อๆ ครับๆ คุณคือมิสเตอร์เจโนว่า ฟิล ใช่มั้ยครับ”
“นั่นพ่อฉัน” - - *
“อ่ะครับ ขอโทษครับ”
“ฉันนาโอริ ฟิล เป็นลูกของเค้า นี่คือบัตร คราวนี้ชั้นจาได้มาสเตอร์คีย์ได้ยังห๊า!!!!”
“คร๊าปป เอาไปเลยคราบ” ไอ่นี้ท่าจาเพี้ยนล่ะ
แกร๊ก..(เสียงเปิดปะตูห้อง)
โอโฮ้แม่เจ้าโว้ย หรูเลิศอลังการงานสร้าง แต่ด้วยความเพลียขอฉันที่เดินทางมาเหนื่อยแสนเหนื่อยจากอังกิดมาเกาเหลา มันทำให้ฉันรู้สึกว่ากำลังเดินข้ามภูเขาน้ำแข็งที่ไกลแสนไกล แต่ก็ไม่ย่อท้อเดินต่อจนถึงทะเลทราย แล้วยังแหวกว่ายผ่านแม่น้ำโขง ตรงมาเรื่อยๆจนถึงแม่น้ำเจ้าพะยา โผล่อีกทีฉันก็ไปอยู่ที่เคนย่า แต่พอสรุปออกมา ก็แปลว่าฉันเหนื่อยแล้วก็หลับไปนั่นเอง -*-
ตอนแรก------แค่เข้ามาอ่านก็ดีจายย
...
แต่ถ้าเม้นกลับด้ายยจาขอบคุณ
ความคิดเห็น