คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SF6 : My gift [1859]
“หา อะไรนะครับ” เสียงหวานร้องอย่างตกใจ เมื่อรับรู้ว่า วันนี้เป็นวันอะไร และเขาต้องไปทำอะไร
“นะ โกคุเดระคุง ก็เจ้ารีบอร์นน่ะบอกว่า ยังไงก็จะจัดให้ได้น่ะ” เสียงของสึนะดังขึ้นอย่างอ้อนวอน มือสองข้างประกบเข้าหากันอย่างขอร้อง
“แล้วทำไมถึงเป็นผมล่ะครับ” ถามอย่างไม่เข้าใจ คนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ
“ก็ฉันไว้ใจโกคุเดระคุงนี่นา อีกอย่างโกคุเดระคุงไม่ถนัดเรื่องจัดงานพวกนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ” บอกก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการยิ้มกว้าง แล้วหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในโรงเรียน
“ไว้ใจผมได้เลยครับ รุ่นที่สิบ”
“ฟู่ว เราเองก็ต้องรีบบ้างแล้วสินะ” ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนร่างเล็กจะรีบวิ่งกลับบ้านตัวเองบ้าง เพราะวันนี้ มีงานพิเศษ งานฉลองวันเกิดให้กับผู้พิทักษ์แห่งวองโกเล่ ผู้พิทักษ์เมฆา ฮิยาริ เคียวยะ ผู้ที่เกลียดการสุมหัวยิ่งกว่าอะไร การจะพาคนๆนั้นมาฉลองได้คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่ว่า
เมฆาที่ล่องลอยไร้กฎเกณฑ์สามารถเคลื่อนไหวได้ด้วยสายลม ไม่ใช่เหรอ
ขาเรียวบางก้าวไปตามทาง ที่แรกที่ไปตามหาคือ ห้องรับแขกที่ปกติแล้ว ไอ้คณะกรรมการคุมกฎงี่เง่านี่ชอบจะไปสิงอยู่ แถมยังห้ามไม่ให้คนอื่นเขามายุ่งวุ่นวายอีก
“เฮ้ย ไอ้กรรมการคุมกฎงี่เง่า” ตะโกนเข้าไปพางกระชากประตูออกแบบไม่กลัวตาย หากแต่ภายในห้องกลับเงียบ ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย
“ทีอย่างนี้ล่ะไม่อยู่” พึมพำเบาๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ขยับยุกยิกอยู่บนโต๊ะ เดินเข้าไปใกล้ๆจึงได้รับรู้ว่ามันคือ ฮิเบิร์ด เจ้านกขนฟูสีเหลือง กวนประสาท นิยามที่ร่างบางแอบให้ไว้ เหมือนเจ้าของมันนั่นแหละ
“เจ้านายแกไปไหนวะ” เอ่ยถามกับเจ้านกตัวน้อย ก่อนจะใช้มือปัดมันไปมา เมื่อมันบินแล้วมาเกาะที่ไหล่ขวา เสียงเล็กๆเอ่ยซ้ำไปซ้ำมาอย่างน่ารำคาญ
“ฮายาโตะๆๆๆ” ร้องไปสักพัก เจ้านกตัวน้อยก็บินขึ้นออกไปทางประตู ก่อนจะหันมาจิกที่หัวเงินๆของร่างบางที่ยืนงงอยู่กลางห้อง
“โอ๊ยๆ อะไร อยากให้ฉันตามไปเหรอ” เอ่ยถามกับเจ้าตัวเล็ก และราวกับว่ามันจะรู้เรื่อง
“ฮิบาริๆๆ”
และในที่สุด โกคุเดระก็เดินลากขาตามเจ้านกขนฟูตัวสีเหลืองไป ไม่พอเสียงหวานยังเอ่ยคุย เอ่อ จริงๆแล้ว คือด่าว่าเจ้านายของมันไปตลอดทาง ราวกับว่าคุยกันรู้เรื่องจริงๆ
“รีบอร์น โกคุเดระคุงจะพาคุณฮิบาริมาได้จริงๆน่ะเหรอ นานแล้วนะ” หลังจากที่จัดงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าของงานก็ยังไม่มาสักที นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย
“หัดเชื่อใจมือขวาของตัวเองหน่อยสิ เจ้าห่วย” บอกพลางจิบน้ำชาไปอย่างสบายอารมณ์ไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับการหายไปนานเกินเหตุของผู้พิทักษ์วายุ
“น่า สึนะ โกคุเดระน่ะเก่งออก ไม่เป็นไรหรอก” ยามาโมโตะเอ่ยปลอบพลางตบบ่าเพื่อนเบาๆ แล้วหลบไปจัดการกับซูชิที่ตัวเองหอบมาต่อ
“ซาวาดะ ไอ้หัวปลาหมึกนั่นอาจกำลังเดินตามหาของขวัญให้ฮิบาริแบบสุดหูรูดเลยก็ได้น้า 555+”
“ดาดฟ้า ไอ้เจ้าบ้านั่นอยู่ที่นี่แน่นะ” นัยน์ตาสีเขียวจ้องมองประตูดาดฟ้าที่กลอนถูกพังออกไป ก่อนจะเอ่ยถามกับนกน้อยที่บินอยู่รอบๆ
“ฮิบาริๆๆๆ” ร้องพลางจิกหนักๆที่ประตูเป็นการยืนยัน
“เออๆ แต่ถ้าไม่เจอแกตายแน่” ขู่อย่างอารมณ์เสีย เมื่อจากห้องนั้นมาดาดฟ้ามันก็แค่นิดเดียว แต่ไอ้นกบ้านี่พาเดินไปทั่วโรงเรียนซะอย่างนั้น
“เฮ้ย” เสียงหวานร้องทักออกไป ก่อนคนที่ยืนรับลมอยู่บนดาดฟ้าจะค่อยๆหันมาช้าๆ พอเห็นว่าเป็นใคร มุมปากก็กระตุกยิ้มหน่อยๆ แล้วคว้าอาวุธคู่ใจขึ้นมา
“ทำไมสัตว์กินพืชอย่างแก ถึงได้ขึ้นมาบนนี้ล่ะ” ถามก่อนที่สัตว์เลี้ยงแสนน่ารักจะบินไปเกาะบนหัวสีดำนั่น
“นั่นก็เพราะรุ่นที่สิบให้ฉันมาตามแกไงล่ะฟะ” ตวาดออกมาอย่างเหลืออดกับท่าทางแสนยโสนั่น ก่อนที่คิ้วขวาจะกระตุกน้อยๆเมื่ออีกฝ่ายย่างเข้ามาใกล้
“กำลังหาเรื่องสุมหัวไร้สาระกันอีกล่ะสิ” เอ่ยพร้อมกับก้าวประชิดตัวร่างบาง ทอนฟากดที่บริเวณลำคอระหงส์ผลักอีกฝ่ายให้ติดกับกำแพง ฮิเบิร์ดตัวน้อยเปลี่ยนที่เกาะไปเกาะที่ขอบระเบียง
“ไอ้ ปล่อยนะเว้ย” เสียงหวานเอ่ยพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการจับกุมของอีกฝ่าย หากแต่เมื่อสบกับนัยน์ตาสีดำสนิทนั่นแล้วก็เป็นอันว่าต้องอยู่นิ่งๆ
“รู้ใช่มั้ยวันนี้วันอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ก่อนคนที่เสียเปรียบจะพยักหน้าลง “ของขวัญล่ะ”
“ไม่มีเว้ย” ตอบออกมาเสียงดัง ใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างแค่คืบกำลังทำให้เป็นบ้าอยู่แล้วนะ
“เหรอ ถ้าอย่างนั้น” เว้นไปนิด ก่อนไอ้นกบ้านั่น มันจะบินกลับมาพร้อมคาบเอาริบบิ้นสีขาวมา แล้วหย่อนลงในมือที่แบรอรับไว้ก่อนอยู่แล้ว ริบบิ้นที่ฮิบารินำมาผูกที่รอบคอของโกคุดระ
“สัตว์กินพืชอย่างแกควรทำหน้าที่ให้สมเป็นของขวัญหน่อยนะ” พูดจบก็ก้มลงไปชิมความหวานจากริมฝีปากอิ่มแดงเบื้องหน้า ลิ้นร้อนไล่เลียเก็บความหวานภายนอก และพยายามจะแทรกเข้าไปข้างในด้วย ติดแต่ว่าอีกคนไม่ให้ความร่วมมือ ริมฝีปากอิ่มปิดเข้าหากันแน่น
“อื้อ” เสียงหวานครางในลำคออย่างไม่พอใจ หากแต่มื่อคนตรงหน้ากดทอนฟาให้แนบชิดกับลำคอมากขึ้นก็เผลเผยอปากออกด้วยความเจ็บ เป็นโอกาสให้ลิ้นร้อนเข้าไปกวาดชิมความหวานภายในโพรงปากนุ่มกวาดควานไปทั่วอย่างเอาแต่ใจ เกี่ยวพันกับลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสาอะไร ก่อนจะผละออกมาเมื่ออีกฝ่ายหายใจไม่ทัน น้ำใสๆไหลลงมาตามลำคอ บ้างก็ติดยืดเป็นสายออกมา นัยน์ตาสีมรกตมีน้ำมาหล่อเลี้ยงมากขึ้น อกบางขยับขึ้นลงเร็วๆอย่างหายใจไม่ทัน
“ไอ้บ้า ใครใช้ให้แกทำแบบนี้วะ” หลังจากกอบโกยอากาศเข้าปอดและเป็นอาหารตาให้อีกฝ่ายได้มองแล้ว เสียงหวานก็ตวาดขึ้นมาทันที
“เพราะแกเป็นของขวัญของฉันไง” ตอบอย่างไม่ยี่หระกับความเคียดแค้นของคนตรงหน้า
“ของขวัญ แกจะบ้าเหรอ โอ๊ย” โวยวายอยู่ดีๆทอนฟาก็กดแน่นขึ้นมาอีกครั้ง
“แกเป็นของฉัน โกคุเดระ ฮายาโตะ” กระซิบบอกอีกครั้งด้วยคำพูดที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย หากแต่เรียกเลือดที่ไหลไปตามร่างกายให้มากองรวมอยู่ที่ใบหน้าได้อย่างมหัศจรรย์
“แล้ว แกจะไปงานที่บ้านรุ่นที่สิบ ใช่มั้ย” เปลี่ยนเรื่อง ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเป็นอะไรก็ได้ที่ทำให้เขาอายน้อยลง และก็ได้ผลเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าลง
“แต่ต้องพูดก่อน ว่าแกเป็นของใคร ไอ้สัตว์กินพืช” วันเกิดอาจจะทำให้ฮิบาริเปลี่ยนไป อย่างน้อยก็ในความคิดของมือขวาแห่งวองโกเล่ แต่ถ้าจะไม่พูด เสียงของรุ่นที่สิบที่แสนเคารพก็ลอยเข้ามา
“ก็ฉันไว้ใจโกคุเดระคุงนี่นา”
แล้วถ้าไอ้หมอนี่ไม่ไป รุ่นที่สิบจะต้องผิดหวังในตัวเขา และ ไอ้บ้านี่ก็จะต้อง …. ฉลองวันเกิดคนเดียว อย่างนั้นเหรอ เฮ้ย แล้วนี่ เขาเผลอเห็นใจมันเหรอ
“ฉัน โธ่เว้ย” สบถเสียงดังลั่น เมื่อรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผิดปกติอย่างไม่ทราบสาเหตุ สุดท้ายเสียงที่หลุดออกมาจากปากก็แผ่วเบาราวกับสายลมที่พัดผ่าน “ฉันเป็นของขวัญของแก ฮิบาริ เคียวยะ”
ก่อนจูบมาราธอนจะดำเนินขึ้นอีกครั้ง และกว่าที่ฮิบาริจะยอมไปงานเลี้ยงที่บ้านของสึนะ พระจันทร์ก็ขึ้นมาซะแล้ว และที่สำคัญคนมาตามก็หลับคาอกไปแล้วซะอีก
“ฉันรักแก รู้มั้ย ฮายาโตะ” กระซิบบอกพลางช้อนคนตัวบางเข้าสู่อ้อมกอด แต่จู่ๆคนที่หลับก็พึมพำเสียงเบา
“Buon Compleanno ไอ้กรรมการคุมกฎงี่เง่า”
***** แถม
“เฮ้ย” เสียงของใครหลายคนดังขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นเจ้าของงานเดินเข้ามาในบ้าน โดยในอ้อมแขนก็มีคนที่ไปตามหลับอยู่อย่างสบายใจ
“ยังชอบสุมหัวกันไม่เปลี่ยนนะ” พูดขณะที่โยนร่างเล็กไปยังโซฟา
“อื้อ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แต่ก็ยังไม่ลืมตาขึ้นอยู่ดี
“เทรนด์ใหม่เหรอเนี่ย” ยามาโมตะที่เดินเข้ามาหา เอ่ยถามพลางจับเอาริบบิ้นสีขาวที่ผูกตรงต้นคอขึ้นมาดู ติดที่ว่า “โอ๊ย” ทอนฟาเข้าเต็มๆหน้าจนกระเด็นออกไปเล็กน้อย
“ใครใช้ให้แกมายุ่งกับของขวัญของฉัน ไอ้สัตว์กินเนื้อ”
___________________________________________________
(ลืมแปะรูปค่ะ อ้อ เครดิต ก็ขออภัยนะคะ สูบมานานแล้ว แหะๆ)
HBD นะคะ ท่านฮิบาริ เคียวยะ ขอให้ท่านมีความสุขมากๆนะคะ
อืม ขอให้ท่านไม่ต้องทนดูคนมาสุมหัวกันก็แล้วกัน เนอะ 555+
แล้วก็ทางที่ดีลดความโหดลงหน่อยเถอะนะท่านนะ
ว่าแต่ ทำไมเค้าแต่ง 1859 ทีไรมันมีแต่จูบกันทุกทีเลย(วะ)
ความคิดเห็น