คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SF4 : Happy Birthday [8059]
“เฮ้ย ไอ้วัวบ้า ไปไกลๆฉันเลยนะ” เป็นธรรมดาที่จะได้ยินเสียงของเจ้าของเรือนผมสีเงินทะเลาะกับเด็กน้อยในชุดลายวัว และสุดท้ายก็เหมือนๆเดิม เมื่อเจ้าตัวเล็ก น้ำตาไหลพรากเป็นทาง แล้วไปนั่งจุกอยู่ที่มุมห้อง
“ฮึก อดทนไว้” บอกกับตัวเอง ก่อนที่มือเล็กจะควานเอาอุปกรณ์ร้ายกาจที่ไม่เหมาะกับเด็กออกมาใช้ บาซูก้าทศวรรษ
“อึ๋ย แรมโบ้” เสียงเล็กของสึนะเรียกเจ้าตัวเล็กหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ใช้มัน ก่อนจะยิ่งตกใจเมื่อรีบอร์นที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน เอาปืนสั้นยิงไปที่เจ้าตัวเล็กนั่นซ้ำอีก
มือเล็กที่กำลังจะลั่นไก ด้วยความตกใจที่จะยิงใส่ตัวเองก็เกิดพลาดเป้าขึ้นมาซะอย่างนั้น
“เฮ้ย” ร้องลั่นพร้อมหลบ เมื่อปืนนั่นหันมาทางหัวหน้าวองโกเล่รุ่นที่สิบ แต่ก็นั่นล่ะ เมื่อเจ้าตัวหลบพ้นคนข้างหลังก็ต้องโดนไป และไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ด้านหลังเป็นประตู
“สึนะ โกคุเดระ วันนี้” เสียงทุ้มของคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามา ทำเอาคนในห้องหันไปมองอย่างตกใจ ก่อนเสียงจะขาดหายไปดื้อๆ พร้อมควันมากมายที่ฟุ้งตลบเต็มห้อง
“อื้อ” เมื่อควันจางหายก็ปรากฏชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับพื้น มือหนางัวเงียๆอย่างเพิ่งตื่นนอน เค้าโครงหน้าที่เหมือนกับยามาโมโตะทำให้รู้ได้ไม่ยากว่า ต้องเป็นอีกฝ่ายในอีก 10 ปีข้างหน้าแหง แต่ไอ้ที่มาเปลือยโดยนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเนี่ย มันอะไร
“ทำไมมากันแต่เช้าเลยล่ะ” ทักโดยไม่รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปหา
โกคุเดระทันที ริมฝีปากหยักกดลงเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มสวย
“ตื่นเช้าจังน้า เอ แต่ว่านายตัวเตี้ยลงรึเปล่าเนี่ย” ถามอย่างไม่รู้เรื่อง ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นเสียงโวยวายเสียงดังของคนตัวเล็ก ที่ทำให้ร่างสูงยกมือขึ้นมาปิดหู
“นายทำอะไรฉันเนี่ย แล้วถ้านายยังไม่รู้อะไรล่ะก็นะ นายน่ะย้อนกลับมาสิบปีโว้ย ไอ้บ้า”
กว่าจะเคลียร์กันได้ก็เกือบชั่วโมง ยามาโมโตะถูกสึนะไล่ให้ไปอาบน้ำก่อน ส่วนตัวเองก็มานั่งควบคุมสติอารมณ์ของมือขวาคนสวยที่ทำท่าว่าจิตหลุดไปตั้งแต่โดนจูบแล้ว ส่วนตัวต้นเหตุอย่างแรมโบ้ ก็วิ่งเย้วๆไปรอบห้อง เอ่ยล้อร่างบางว่า โดนจูบๆ ไม่หยุด รีบอร์นเองก็มองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม พึมพำเบาๆ อ่า เด็กมันโตเร็วกันจริงๆนะ
“อ่า ตกลงว่า ฉันโดนบาซูก้าทศวรรษไปสินะ แต่ว่าตอนนี้มันก็นานแล้วนะ ทำไมฉันถึงกลับไปช่วงเวลาเดิมไม่ได้ล่ะ” คำถามที่ทำให้ร่างบางเงี่ยหูฟังอย่างตื่นเต้น ยังไงซะก็ไม่อยากอยู่กับไอ้บ้านี่นานนักหรอกนะ
“คงเพราะมันเสีย” หากแต่คำตอบก็เหมือนกับอะไรหนักๆฟาดลงกลางศีรษะ
“อ่า แล้วใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะซ่อมได้ล่ะ” สึนะถามออกมาอย่างเป็นห่วงทั้งเพื่อนและก็มือขวาของตน
“ก็คง 2-3 วันน่ะแหละ เพราะยังไงก็ต้องส่งให้จางนีนิเป็นคนจัดการ” พูดจบร่างของนักฆ่าอันดับหนึ่งก็ล้มตัวลงนอน ไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทีเดือดร้อนของใครบางคนเลย
“คือ อย่าว่าฉันงั้นงี้เลยนะ ยามาโมโตะ คือ” เสียงของเพื่อนตัวเล็กติดๆขัดๆอย่างไม่แน่ใจว่าควรพูดดีมั้ย แต่เห็นว่าร่างสูงก็ยังคงยิ้มพรายอย่างนั้นก็ทำให้ตัดสินใจถามออกไป “นายกับโกคุเดระ เอ่อ อีกสิบปีเนี่ย คือ”
“ฉันกับโกคุเดระ เราเป็นคนรักกันน่ะ” เอ่ยตอบ หากแต่นัยน์ตาคมกลับจับจ้องไปยังใบหน้าหวานที่มีริ้วสีชมพูจางๆมาประดับแก้มใส ถึงอย่างนั้นใบหน้าหวานก็ยังคงเชิดอย่างรั้นๆอยู่ดี “แล้วเราก็กำลังจะแต่งงานกัน”
“แต่งงาน ฉันกับแกเนี่ยนะ” พอถึงตรงนี้เสียงหวานก็โพล่งขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ แก้มใสซับสีเลือดอย่างน่ามอง
“ใช่ ฉันขอแล้วนายก็ตอบตกลงแล้วด้วย” เอ่ยบอกอย่างดีใจ ก่อนร่างบางจะลุกขึ้น
“รุ่นที่สิบครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” พูดจบก็วิ่งลงไปชั้นล่างทันที ไม่สนใจคำคัดค้านจากผู้เป็นนาย
“เอ่อ ยามาโมโตะ แล้วนายจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ กลับไปค้างที่บ้านพ่อนาย จะ เอ่อ” เงียบไปเมื่อนึกขึ้นได้ พ่อของยามาโมโตะเสียไปสินะ
“ฉันคงไปขอเกาะนอนที่ห้องโกคุเดระนั่นล่ะ ไม่ต้องห่วงนะ ส่วนพ่อ ฉันคงจะแวะไปที่ร้านน่ะ ฉันไปนะ” พูดจบก็ลุกขึ้น โบกมือให้ก่อนขายาวจะก้าวลงไปชั้นล่าง
แล้วก้าวต่อไปเรื่อยๆ ช้าๆ ซึมซับบรรยากาศเก่าๆแสนสงบรอบตัวที่ไม่ได้สัมผัสมานาน จนในที่สุดก็มาถึงปลายทาง ร้านซูชิ ของพ่อ เผลอยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆเมื่อมือใหญ่สัมผัสกับประตูหน้าร้าน
“เฮ้ย คุยกันหน่อย” เสียงหวานที่รั้งมือใหญ่เอาไว้ให้ไม่เปิดประตูเข้าไป ก่อนคนถูกเรียกจะหันกลับมามอง แล้วยิ้มอย่างยินดีเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก
“โกคุเดระ” เดินมาหาพร้อมแขนยาวที่โอบรอบเอวบางนั่นอย่างถือสิทธิ์
“เฮ้ย อะไรของแก” ว่าเสียงดัง พลางพยายามพาตัวออกมาจากวงแขนนั่น หากแต่ก็ไม่สามารถทำได้ สุดท้ายก็ต้องยอมเดินไปที่สนามเด็กเล่นโดยมีอีกคนโอบเอวไปอย่างยินดี
“เรื่องที่แกบอกน่ะ เรื่องจริงเหรอวะ” ถามออกมาอย่างลังเลหน่อยๆ
“อื้อ จริงสิ อยากรู้เหรอ อืม ฉันบอกรักนาย ก็คงอีก 3 ปีหลังจากนี้ล่ะมั้ง แต่นายไม่ได้บอกกับฉันว่ารักหรอกนะ ถึงอย่างนั้นนายก็ไม่ได้ปฏิเสธคำขอเป็นแฟนของฉัน” เล่าออกมาเรื่อยๆ ก่อนร่างบางจะบอกให้หยุด แขนขาวเป็นฝ่ายลากอีกฝ่ายบ้าง
“ไปกินข้าวเถอะ ฉันหิวแล้ว” ไม่รู้ว่าสีแดงๆที่หน้าของอีกฝ่าย คือ แสงอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดินสะท้อนกับใบหน้าใสนั้นหรือเพราะความเขิน แต่ยังไงซะก็ขอคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนแล้วกัน
พ่อ ที่จากไปมาอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ก็ทำให้อดไม่ได้ที่จะคิดถึง ทั้งที่เคยคิดว่าตัวเองทำใจได้แล้ว แต่รู้สึกว่ามันคงจะไม่เป็นอย่างนั้น คิดถึงรสมือของพ่อ
ถึงอย่างนั้นมื้อเย็นก็ผ่านไปด้วยดี และก็ถึงเวลากลับจนได้
ขายาวก้าวช้าๆอย่างไม่อยากจะกลับ และดูเหมือนว่าร่างเล็กจะรู้เหมือนกัน มือบางถึงกระตุกเบาๆที่ชายเสื้อเป็นเชิงให้เดินต่อ
“นี่” เสียงของเจ้าของร้านรั้งเท้าสองคู่ให้อยู่กับที่ ก่อนจะหันกลับมามอง ผู้ใหญ่ใจดียิ้มอย่างอบอุ่นมาให้ร่างเล็ก “ฝากทาเคชิด้วยนะ”
คำพูดที่ทำเอาเขินจนหน้าแดง ที่จริงอีกฝ่ายอาจจะแค่หมายถึงให้ช่วยดูแลร่างสูงที่เขาโกหกอีกฝ่ายว่า จะไปติวหนังสือด้วยกันก็เป็นได้ แต่ว่า มันอดจะคิดไปไกลไม่ได้
“ครับ” รับคำ ก่อนจะลากคอร่างสูงที่ค้างไปแล้วรีบออกจากร้านไปเร็วๆ
“มีแค่นี้ ถ้าแกใส่ได้ก็ใส่ ถ้าใส่ไม่ได้ก็ต้องใส่” มือบางโยนกองเสื้อผ้าที่คิดว่าตัวใหญ่ที่สุดให้อีกฝ่าย
“อื้อ ให้ฉันมาค้างด้วยก็ดีแค่ไหนแล้วล่ะ” บอกอย่างดีใจ ที่จริงเขาทำใจไว้แล้วด้วยนะ ว่า จะได้ไปนอนข้างถนนน่ะ อา นายเป็นนางฟ้าของฉันจริงๆ
“เออ งั้นฉันไปอาบก่อน แล้วเดี๋ยวแกค่อยอาบ” พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้คนรักในอนาคตได้นั่งอยู่
กลางห้อง ก่อนขายาวจะค่อยๆลุกขึ้น แล้วเดินไปรอบๆห้อง
ห้องที่ดูจะเรียบร้อยเกินกว่าที่เขาคิดไว้ รูปเล็กๆถูกติดไว้ที่ข้างฝา ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ใช่รูปเจ้าของห้อง แต่กลับเป็นรูปของสึนะและรูปของเขา รูปของสึนะเขาไม่แปลกใจสักเท่าไหร่ แต่รูปของเขา สงสัยได้ไม่นานก็นึกได้ เสียงหวานที่ยอมเอ่ยบอกถึงความรู้สึกที่มีต่อเขา
ฉันรักแกตั้งแต่ปีแรกที่เราเจอกันแล้ว ไอ้บ้าเบสบอล
“เฮ้ย” ร้องลั่นทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำ “ไปอาบน้ำดิ” บอกแล้วกระโดดขึ้นเตียงมือบางเอาผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาบังแสงไฟไว้
“โกคุเดระ วันนี้วันอะไร ลืมรึเปล่า” หากนับวันเวลาของที่นี่ วันนี้มันก็ควรจะเป็น วันที่ 24 สินะ
“คือ ฉัน” เสียงหวานเอ่ยติดขัด ไม่ใช่ว่าไม่รู้ ไม่ใช่ว่าลืม วันนี้วันเกิดของไอ้บ้าเบสบอลนั่น ของขวัญก็มีอยู่แล้ว แต่เขาไม่กล้าให้
“ฉันจำได้ว่าวันนี้ฉันไม่ได้ของขวัญจากนายเพียงคนเดียว แต่ไม่กี่วันถัดมา ฉันมาเที่ยวที่ห้องนายแล้วฉันก็ได้มัน คราวนี้ฉันจึงอยากได้มันตรงเวลา” กระซิบข้างใบหูบาง แขนยาวกั้นร่างบางไว้ทั้งสองข้าง คร่อมไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“ฉันซื้อให้เขา ไม่ใช่แก” แก้ตัวไปอย่างนั้น รู้ว่ามันก็คนเดียวกัน แต่มันเขินนี่หว่า
“ฮะๆ นั่นสินะ แต่วันนี้ก็วันเกิดฉันเหมือนกัน ขอของขวัญได้มั้ย อย่างอื่น” พูดพลางจ้องกลีบเนื้อนิ้มสีหวานที่มันล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้า
“ไม่ ไปขอกับฉันในอีกสิบปีนู่น” คำตอบที่เรียกรอยยิ้มมาประดับใบหน้ามากขึ้น ก่อนจะหม่นลงเมื่อคิดได้ว่าอีกตั้งหลายวันกว่าจะได้กลับไปฟัดเด็กดื้อของเขา
“แต่มันก็อีกตั้งนานนี่นา” พูดพลางตีหน้าเศร้า
“เด็กทำน่ารัก แต่แกทำแล้วน่าตบว่ะ” บอกด้วยน้ำเสียงดูแคลนอย่างถึงที่สุด แต่อย่างนั้นคนถูกว่าก็ไม่ได้ว่าอะไร หัวเราะชอบใจอีกต่างหาก
“แล้วฉันจะไม่ได้ของขวัญเลยเหรอ” ถึงอย่างนั้นก็ยังทวงอยู่ดี ริมฝีปากอิ่มจุดยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายหลับตา ซึ่งคนด้านบนก็ยอมทำตามคำสั่งโดยไม่อิดออด นัยน์ตาสีมรกตปิดลง แล้วยันตัวเองขึ้นกระซิบถ้อยคำแผ่วเบาข้างหู
“ฉันรักแกว่ะ” ก่อนจะลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องตกใจจนแทบสิ้นสติ ก็ไอ้คนที่อยู่ด้านบนเนี่ย
“จริงเหรอ” เสียงทุ้มของยามาโมโตะวัยปัจจุบัน แล้วไอ้เมื่อกี้ล่ะ ไอ้ที่เขาบอกเมื่อกี้มันหมายถึง
“ฉันก็รักนายนะ โกคุเดระ” ไปไม่เป็น ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงอย่างน่ารัก ริมฝีปากอ้าออกหากแต่ไร้เสียงใดๆลอดออกมา
“ไอ้บ้า” ด่าแบบไม่รู้จะพูดอะไร คนด้านบนก็ยิ้มรับเหมือนเดิม ก่อนจะก้มลงมาประชิด
“ฉันขอของขวัญวันเกิดล่ะนะ” อยากจะด่า จะว่า จะทำอะไรก็ได้ให้คนด้านบนรู้ว่าเขาไม่ค่อยพอใจนัก หากแต่ เรี่ยวแรงมันไม่มี ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน หรือไม่แน่ว่า
มันอาจจะหายไปพร้อมจูบหวานๆที่อีกฝ่ายมอบให้ก็ได้ จูบที่ไม่มีทีท่าว่าจะจบลง จูบที่ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะขาดอากาศ หากแต่เมื่อผละออกมาแล้ว ก็ประกบตามเข้าไปอีก ย้ำๆ ซ้ำๆให้รับรู้ว่า
รักมากเพียงใด
“เป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตฉันเลยนะ โกคุเดระ”
_________________________________________________________________________________
โอ๊ยยยย ปาดเหงื่อ ฟู่ววว
HBD นะจ้า พ่อตัวเนียน ยามาโมโตะ ทาเคชิ
ขอให้มีความสุขมากๆน้าาาาา แล้วก็อย่าเนียนอย่าดาร์คให้มันมากนักล่ะ
เฮ้อ แอบสารภาพว่าที่จริงลืมแหละ 555+ ก็เข้าเว็บเข้าบล็อกเรื่อยเปื่อย พอเข้าไปบล็อกหนึ่งแทบช็อก
วันนี้วันเกิดยามาโมโตะ OMG ต้องปั่นฟิกโว้ยยยย
ฟิกที่ปั่นภายใน 3 ชั่วโมง เป็นอะไรที่ทรมานมาก
ไร้พลอต ไร้ทุกอย่าง รู้แต่ว่ามันต้องมีมาลงนั่นล่ะ 55+ คือถ้ามันไม่ดีตรงไหนก็ขออภัยนะคะ
ติ-ชมได้เต็มที่เลยค่ะ เจอกันตอนต่อไป แอบบอกว่า มันคือ 2759 แหละค่ะ
ความคิดเห็น