คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SF3 : Me , too [D59]
“สโมกกิ้งบอมบ์” เสียงทุ้มของชายร่างสูงที่มีรอยสักเต็มแขนกับผู้ชายใส่สูทเต็มยศอีก 2-3 คนเอ่ยเรียกใครบางคนอยู่ที่หน้าห้อง
“สโมกกิ้งบอมบ์” กำปั้นหนักๆรัวเข้าที่ประตู รอไปสักพัก ประตูบานนั้นก็โดนกระชากออกอย่างรุนแรง ก่อนใบหน้าหวานที่แสนจะหงุดหงิดจะโผล่ออกมา
“อะไรของพวกแกวะ” เสียงหวานตวาดเสียงดัง
“อ่า ใจเย็นๆนะ สโมกกิ้งบอมบ์” ร่างสูงสุดหล่อส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้ “ฉันมีเรื่องอยากขอร้องหน่อยน่ะ”
“ขอร้อง เรื่องอะไรของแกวะ ไอ้ม้าพยศ” เอ่ยถามอย่างงงๆ หากแต่ยังคงความห้วนไว้อย่างเก่า
“อะ เอ่อ ก็เอาเป็นว่า นายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกันนะ”
“เออ รอแปป” พูดจบมือบางก็เหวี่ยงประตูปิดเฉียดหน้าหล่อๆของพี่ชายไปไม่ถึงเซน
“บอสครับ” ลูกน้องแสนดีอย่างโรมาริโอ้รีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“อา ไม่เป็นไรๆ” เอ่ยตอบกับลูกน้อง ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ “ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ฮายาโตะ”
เวลาผ่านไปสักพัก ประตูบานเล็กก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
“มีอะไรว่ามา” เสียงหวานถามขึ้นทันที แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดประตูเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเข้าไปในห้องแต่อย่างใด
“ไปคุยกันข้างนอกเถอะ สโมกกิ้งบอมบ์จะได้กินข้าวเช้าด้วย” คำชวนที่ทำให้นัยน์ตาสีมรกตตวัดมามองอย่างดุดัน ก่อนริมฝีปากสีสวยจะสบถรัวคำด่าต่างๆนานาออกมา ซึ่งร่างสูงจับใจความได้ประมาณว่า ก็รู้ว่าเช้าแล้วจะมารบกวนคนอื่นเขาทำไมกันไอ้ม้าบ้า
คำพูดที่คนอื่นมาได้ยินคงโกรธไม่น้อย หากแต่ดีโน่ทำเพียงแค่หยักไหล่ ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินนำลูกน้องของตัวเองตามร่างบางลงไปข้างล่าง
“สโมกกิ้งบอมบ์จะกินข้าวที่นี่เหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เงยหน้าขึ้นมองป้ายร้านที่ทำจะหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ กับสภาพภายในร้านที่ดูราวกับว่ามีพายุมาถล่มยังไงยังงั้นเลย แล้วจะให้เข้าไปนั่งกินข้าวได้อยู่เหรอเนี่ย
“เออสิ ทำไม” เสียงหวานตวาดลั่น นัยน์ตาสีเขียวหันมามองอย่างหาเรื่อง ก่อนจะเห็นรอยยิ้มแหยๆของอีกฝ่ายกัลใบหน้าคมที่สงสัยอย่างถึงที่สุด
“อา เดี๋ยวฉันเลี้ยงดีกว่านะ เปลี่ยนร้านเถอะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก มือหนาก็คว้าแขนขาวของร่างบางมาไว้ด้วย
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ ยังไม่ทันบอกเลยนะ ว่าฉันจะไปกับแกน่ะ เดี๋ยว ไอ้ม้าพยศเอ๊ย” เสียงหวานเอ่ย แขนบางก็พยายามที่จะสะบัดออกจากมือใหญ่นั่น แต่ว่าไม่ออก เฮ้ย นี่มือคนหรือว่าคีมวะ ปล่อยเซ่ แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งด่าทั้งสะบัดก็แล้ว แขนเรียวก็ยังไม่ได้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แถมที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ ขานี่ล่ะที่ต้องเดินตามมันไปเรื่อยๆเนี่ย โธ่เว้ย
ในที่สุดร่างสูงฉายาม้าพยศก็ลากร่างบางเจ้าของฉายาสโมกกิ้งบอมบ์มาที่ร้านอาหารสไตล์บ้านเกิดเมืองนอนของทั้งคู่จนได้ ร้านอาหารหรูที่แตกต่างกับร้านอาหารใต้อพาร์ตเมนท์ของโกคุเดระราวฟ้ากับเหว
“เต็มที่เลยนะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกขณะที่ได้มานั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว นัยน์ตาสีมรกตเละจากเมนูขึ้นมามองคนตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงห้วน
“ไม่ต้องบอกก็ไม่มีเกรงใจอยู่แล้วเฟ้ย”พูดแค่นั้น ก่อนเมนูต่างๆไม่ว่าราคาแพงแค่ไหน ก็ถูกกล่าวออกมาจากปากอิ่มนั่นเกือบทุกเมนู ชนิดที่ว่าทั้งดีโน่เองและลูกน้องอีก 2 คนไม่ต้องสั่งเลย เพราะเท่าที่ร่างบางนี้สั่งมาช่วยกินกันแล้วไม่รู้จะหมดหรือเปล่าเลย
“ฮ้า อิ่ม” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ มือบางก็ลูบที่หน้าท้องของตัวเอง ภาพท่าทีน่ารักๆที่แสนหายากของคนตรงหน้าทำเอา บอสแห่งคาบัคโรเน่มองตาค้าง
“น่ารักจัง”
“อะไรของแกวะ” เสียงหวานเยถามทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายพึมพำอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ
“ปะ เปล่า เอ่อ อิ่มกันแล้ว ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ” เสียงทุ้มเปลี่ยนเรื่องซึ่งนั่นก็ได้ผล
“ก็รีบๆว่ามาดิ”
“คือ พอดีว่า ฉันไปเยี่ยมสึนะมา แล้วปรากฏว่า รายนั้นน่ะยุ่งจนหัวปั่นกับพวกเด็กๆทั้งที่ตัวเองก็ไม่สบาย” พอมาถึงตรงนี้ เสียงหวานก็ตะโกนอย่างลืมตัว
“หา รุ่นที่ 10 ไม่สบาย”
“เดี๋ยว ใจเย็นๆน่า คือ อย่างนี้รีบอร์นเองก็เห็นใจสึนะเลยอยากจะช่วย แต่ว่ารายนั้นยิ่งช่วยก็เหมือนยิ่งแย่ แล้วรีบอร์นก็เยให้ฉันออกไปหาขนมมาให้ เนี่ย” มือหนายกเอารายชื่อที่จดในกระดาษมาให้ร่างบางดู “คือ ฉันเองก็
รู้บ้างไม่รู้บ้างว่ามันคืออะไร แถมยังจดมาให้แบบนี้อีก ฉันก็เลยมีนายเป็นที่พึ่งสุดท้ายแล้ว” แบบนี้ จดมาให้แบบนี้ของดีโน่หมายถึง เจ้าของจุกนมสีเหลืองจดมาให้เป็นภาษาอิตาลีทั้งดุ้น
“นะ” พอเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มเอนเอียงที่จะช่วยตนแล้ว ร่างสูงจึงเอ่ยต่อ “เนี่ย รีบอร์นบอกอีกนะว่า ถ้าได้กินขนมพวกนี้จนหมด สึนะต้องหายเป็นปลิดทิ้งแหง”
“ตกลง” เพียงแค่ได้ยินประโยคนี้ โกคุเดระก็ตะโกนขึ้นมา “ฉันตกลงจะช่วยแกก็ได้ ไอ้ม้าพยศ”
“จริงนะ”
“เออ” ตอบกลับด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะขุ่นมัวเล็กน้อย “จะไปกันเลยมั้ย”
“ไปกันเลยนะ ฮายาโตะ”
“ฮายาโตะ ไม่แวะร้านนี้เหรอ”ร่างสูงเอ่ยถามร่างบางที่เดินนำไปลิ่วๆ นิ้วยาวก็ชี้ไปที่ร้านๆหนึ่งที่มีขนมท่าทางน่ากินเรียงรายอยู่เต็มไปหด ก่อนคนถูกถามจะหันมาแยกเขี้ยวใส่ มือบางจัดการลากคนตัวใหญ่กว่าให้ไปยังที่หมาย ร้านขายขนมที่ตั้งตระหง่านอยู่ที่ฮาราจูกุ ร้านที่มีขนมแทบทุกอย่างที่ในรายการนั้นบอกมา
“ที่นี่โว้ย เอ้า ไปเอา นั่นๆๆๆนี่ นู้นด้วย” เสียงหวานสั่งๆๆๆๆให้อีกฝ่ายหยิบขนมชิ้นนู้นชิ้นนี้ตามที่ตัวเองสั่ง เมื่อเห็นว่าครบแล้วจึงได้ออกไปรอข้างนอก
“อะไรกันวะ” เสียงหวานสบถเบาๆ เมื่อหันไปมองรอบกายแล้ว เขาดูจะเป็นจุดสนใจไม่น้อย สาวๆในชุดตัวการ์ตูนต่างๆที่แต่งมาอวดโฉมกัน ยกมือถือที่แน่นอนว่ามีฟังก์ชันถ่ายรูป หรือไม่บางทีก็กล้องถ่ายรูปเลยล่ะ ยกขึ้นมาเก็บภาพเขาไว้ อยากจะตวาดไล่ให้ไปไกลๆใจจะขาด แต่ขืนทำแบบนั้น จะไม่เป็นเขามากกว่าเหรอที่จะซวยเอาน่ะ
“เสร็จแล้วๆ ฮายาโตะ หงุดหงิดอะไรน่ะ” นัยน์ตาสีมรกตตวัดหันมามองคนที่ถือดีบังอาจเรียกเขาด้วยชื่อห้วนๆอย่างอาฆาต เมื่อลงกับยัยพวกนั้นไม่ได้ ลงกับไอ้ม้าบ้านี่ก็ได้วะ
“ช้า แกไปจ่ายเงินหรือไปผลิตแบงค์วะ”
“น่าๆ ก็ของมันเยอะนี่นา แล้วไปไหนต่อ ถ้าช้าสึนะก็หายช้าน้า” คำกล่าวที่ดูจะฟังไม่ขึ้น กลับใช้กับร่างเกได้ชะงัก ริมฝีปากอิ่มที่ทำท่าว่าจะหลุดคำด่าออกมา ก็ปิดเงียบ แล้วออกเดินไปอีกทางต่อ
“ตามมาเร็วๆสิวะ”
“วันนี้ขอบใจมากนะ ถ้าไม่ได้นายฉันต้องแย่แน่ๆเลย” เสียงทุ้มเอ่ยขณะที่ตนเองมายืนส่งร่างบางอยู่ที่หน้าห้อง
“นี่ ฉันทำเพื่อรุ่นที่ 10 เว้ย” เสียงหวานโต้กลับมา หากแต่ประโยคนี้แหละที่เรียกรอยยิ้มของเจ้าของฉายาม้าพยศให้มันมีมากขึ้น
“อื้อ นี่ ถือว่าเป็นค่าแรงนะ ที่อุตส่าห์ไปช่วยฉัน” มือหนายื่นถุงขนมไปให้ ขนมที่เดินทางมาจากบ้านเกิด ของโปรดทั้งนั้นเลย นัยน์ตาคู่งามตวัดขึ้นมามองอีกฝ่ายราวกับจะถามว่า รู้ได้ยังไงว่าเขาชอบขนมพวกนี้ หรือว่าบังเอิญวะ
“คือ ฉันถามเอาจากแมงป่องพิษน่ะ เห็นเธอบอกว่านายชอบขนมพวกนี้ ฉันเลยซื้อมาฝากจากอิตาลีน่ะ”
“ถ้าแกซื้อมาฝากฉัน แล้วมันจะเป็นค่าแรงของฉันได้ไงวะ” ถามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนใบหน้าคมจะส่ายไปมาเล็กน้อย
“นั่นน่ะของฝาก ส่วน ‘นี่’ ” พูดจบก็กดริมฝีปากไปที่แก้มใสทั้งสองข้าง ก่อนจะมาจบด้วยริมฝีปากอิ่มแดงแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว “น่ะ ค่าแรง”
“เฮ้ย ไอ้” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ มือบางยกขึ้นมาปิดที่ปากของตัวเอง จนเผลอทำขนมหล่น มืออีกข้างทำท่าจะล้วงเข้าไปหยิบไดนาไมท์จากในกระเป๋าเสื้อ หากแต่ก็นึกได้ว่า ถ้าที่นี่พังไปแล้วเขาจะไปอยู่ที่ไหนวะ เลยไม่ทำ มือหนาหยิบถุงขนมที่หล่น จัดการยัดมันไว้ในมือของอีกฝ่าย ผลักร่างบางให้กับเข้าไปในห้อง ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยกระซิบอะไรบางอย่างที่ใบหูเล็กนั่น ถ้อยคำบางอย่างที่ทำให้ใบหน้าขาวใสเริ่มสีชมพูอ่อนๆมาประดับ ยืนเหม่ออยู่อย่างนั้นจนดีโน่เดินออกไปจากห้อง
“ขอบคุณสำหรับเดทวันนี้ ฉันชอบฮายาโตะนะ แล้วอีกอย่าง ฉันก็รุ่นที่ 10 เหมือนกัน”
_____________________________________________________________________________
มีใครไม่เก็ทกับประโยคสุดท้ายมั่งค้า
“ขอบคุณสำหรับเดทวันนี้ ฉันชอบฮายาโตะนะ แล้วอีกอย่าง ฉันก็รุ่นที่ 10 เหมือนกัน”
ไอ้คำว่า ฉันก็รุ่นที่ 10 เหมือนกันเนี่ย เฮียแกเหมาอ่าค่ะ ว่าที่โกคุเดระทำอย่างนู้นอย่างนี้เพื่อท่านรุ่นที่ 10 (สึนะ) เนี่ยหมายถึงตัวเขาอ่าค่ะที่เป็นรุ่นที่ 10 ของคาบัคโรเน่
แล้วไอ้ที่ลากไปนู่นไปนี่เป็นตามคำสั่งของรีบอร์นก็จริง แต่เฮียแกเหมาว่าไปเดทกันนะคะ
เจอกันตอนหน้านะค้า
ความคิดเห็น