คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF2 : Boyfriend? [1859]
“งี่เง่า” เสียงด่าแสนหยาบคายมาจากเด็กนักเรียนผมสีดำในชุดกักคุรัน
“อะไรของแก” คำพูดที่แสนจะหยาบคายไม่แพ้กันดังมาจากปากเด็กหนุ่มร่างบางเรือนผมสีเงินที่กำลังนั่งห้อยขาอยู่บนดาดฟ้า มือหนึ่งก็คีบมวนมะเร็งไว้ในมือ
“โดดเรียนทำไม” ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามเมื่อกี้ หากแต่มีคำถามใหม่ส่งไปให้
“ก็เบื่อ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกไม่ทราบ” เสียงหวานเริ่มดังขึ้น นัยน์ตาสีเขียวมรกตหันมามองอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง มือบางเริ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แน่นอนว่าเพื่อที่จะควักอาวุธคู่ใจออกมา หากแต่คำถามคราวนี้ที่ถูกส่งออกไปให้ เรียกรอยยิ้มหายากจากอีกฝ่ายได้น้อยๆ
“แน่นอน ก็ฉันมีหน้าที่ลงโทษเด็กไม่ดีน่ะสิ” สิ้นคำ ร่างของเด็กหนุ่มผมดำก็กดร่างบอบบางของอีกฝ่ายลงกับพื้น มือเรียวข้างหนึ่งคว้าเอาบุหรี่ออกมาจากปากอิ่ม มืออีกข้างก็รวบมือบางไปไว้เหนือหัวทั้งสองข้าง
“จะลงโทษฉันยังไง หือ ฮิบาริ เคียวยะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างท้าทาย นัยน์ตาสีเขียวมองลึกลงไปในนัยน์ตาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของตนอย่างเอาเรื่อง ท่าทีแสนพยศที่ทำเอามุมปากของคนด้านบนมีรอยยิ้มนิดๆขึ้นมาอีกครั้ง
“เดี๋ยวก็รู้ โกคุเดระ ฮายาโตะ” พูดจบ ริมฝีปากของคนด้านบนก็ประกบลงมา ดูดกลืนเสียงหวานที่คาดว่าน่าจะเป็นคำด่าทอให้กลืนลงไปในลำคอ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ริมฝีปากยังคงประกบกันอยู่ รู้เพียงแต่ว่า หลังจากนั้นบนดาดฟ้าก็ไม่มีเสียงหวานหรือเสียงทุ้มที่เอ่ยอะไรออกมาอีกเลย
“โกคุเดระคุง” เสียงของคนที่เป็นนายเหนือหัวเอ่ยเรียก หากแต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของชื่อที่บัดนี้อยู่ในห้วงนิทราลืมตาตื่นขึ้นมาแต่อย่างไร
“ชะอุ๋ย” ร่างเล็กสะดุ้งทันทีเมื่อพบว่ามีใครอีกคนหันมาทำตาขวางใส่แทนมือขวาของตน
“อ้าว ไง ฮิบาริ” เป็นร่างสูงของยามาโตะที่เอ่ยทักออกไปด้วยอารมณ์ที่แสนจะร่าเริง โดยไม่สนใจเลยว่า อีกฝ่ายจะมองมาทางตนด้วยอารมณ์แบบไหน
“พวกแกขึ้นมาบนนี้ทำไมไม่ทราบ เจ้าสัตว์กินพืชทั้งหลาย” เอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่แสนจะหงุดหงิด มือข้างหนึ่งถือทอนฟาคู่ใจเอาไว้อย่างที่สึนะโยชิเห็นแล้วแอบเหงื่อตกไปไม่น้อย
“อื้อ” เสียงหวานครางอือในลำคอ ก่อนนัยน์ตาสีเขียวจะค่อยๆเปิดออก “อะไรของแก หา” หันมาหาคนที่อยู่ข้างกายตนอย่างหาเรื่อง
“มีคนมารับแล้ว” เอ่ยเรียบๆ ก่อนที่ร่างบางจะพุ่งเข้าไปหาคนมาใหม่
“รุ่นที่สิบ อุตส่าห์มารับผมเหรอครับ งั้นก็กลับกันเถอะครับ” พูดเองก็เออเอง เดินพาร่างเล็กของสึนะให้เดินลงไปด้วยกัน
“อ่า ฉันไปนะ ฮิบาริ” ร่างสูงของยามาโมโตะเอ่ยบอก ก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนลงไปข้างล่าง เจ้าของนัยน์ตาสีเข้มไม่ได้สนใจมากนักกับคำลานั่น หากแต่เดินไปที่ริมดาดฟ้า ก่อนจะมองลงไปยังเบื้องล่างที่ใครคนนั้นกำลังเดินออกไปจากโรงเรียน
“เจอที่บ้านแกแล้วกันนะ เจ้าสัตว์กินพืช” เอ่ยเบาๆฝากสายลมไปบอกคนๆนั้น และราวกับว่ามันจะสื่อไปหาคนที่อยู่ข้างล่างได้จริงๆ เมื่อนัยน์ตาสีมรกตนั่นเหลือบขึ้นมามองน้อยๆ ก่อนปากอิ่มจะอ้าปากตอบกลับมาแบบไร้เสียง
‘เออ ไอ้ผู้คุมกฎจอมบงการ’
“ทำไมกลับมาเอาป่านนี้” เสียงทุ้มของใครบางคนที่เข้าไปอยู่ในห้องก่อนเจ้าของห้องเอ่ยถามเจ้าของห้องที่เพิ่งเดินเข้ามา
“แล้วเรื่องอะไรของแกวะ” เสียงหวานกระชากใส่ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางห้องน้ำ แต่ว่าแขนเรียวก็โดนคนตรงหน้ากระชาก เหวี่ยงคนที่ตัวบางกว่าปลิวติดกับกำแพง
“ไหนพูดอีกทีซิ สัตว์กินพืชอย่างแกน่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา หากแต่นัยน์ตาคมฉายแววเย็นเยียบจนโกคุเดระนึกกลัวขึ้นมาไม่น้อย แต่ว่า ถ้าแสดงออกว่ากลัวก็เสียชื่อมือขวาอย่างเขาแย่น่ะสิ
“ฉันจะไปไหนก็ไม่ใช่เรื่องของแก” ทวนคำช้าๆ นัยน์ตาสีเขียวเริ่มสั่นน้อยๆ จบคำริมฝีปากอิ่มก็ถูกประกบเข้าอีกครั้ง ลิ้นร้อนไล้เลียที่ริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะส่งมันเข้าไปควานหาความหวานภายในโพรงปากของอีกฝ่าย
“อื้อ” เสียงวานครางประท้วงในลำคอ มือบางข้างหนึ่งทุบหนักๆที่ไหล่กว้าง ไม่มีการออมแรงแม้แต่นิดหวังให้อีกฝ่ายถอนปากออกไปสักที แต่นอกจากอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านแล้ว ฟันคมยังขบกัดที่ริมฝีปากแดงให้ได้ลิ้มรสคาวเลือดอีกด้วย จนฮิบาริเห็นว่าอีกคนดูจะหายใจไม่ออกแล้วนั่นล่ะถึงได้ยอมปล่อย
ร่างบางโกยเอาอากาศเข้าร่างกายให้ได้มากที่สุด ริมฝีปากอิ่มแดงขึ้นทั้งช้ำจากรอยจูบและโลหิตสีแดงที่ไหลลง
มาไม่ขาด นัยน์ตาคมจับจ้องภาพตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่เย็นลงมามากแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะอารมณ์ดีแล้วล่ะนะ
“ทำไมถึงชอบไปกับไอ้สัตว์กินเนื้อนั่นนัก” ถามออกมาอย่างไม่ชอบใจ ถึงไม่รู้ว่าเริ่มขึ้นเมื่อไหร่หรือใครเป็นคนเริ่มก่อนกับความสัมพันธ์นี้ ความสัมพันธ์ที่เรียกว่า คนรัก กับร่างบางนี้ แต่ความรู้สึกที่ไม่ชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายไปใกล้ชิดกับใครอีกคนมากจนเกินเหตุก็เข้ามากวนหัวใจได้ทุกครั้ง
“ใครจะอยากไปไหนกับไอ้เจ้าบ้าเบสบอลนั้นฟะ ฉันแค่ไปส่งรุ่นที่สิบที่บ้านเฉยๆ” เสียงหวานเถียงอีกฝ่ายเสียงดัง ใบหน้าขาวอย่างลูกครึ่งคนยุโรปขึ้นสีแดงจัด อย่างพอจะรู้เหตุผลของคนตรงหน้า เขาไม่ได้โง่ ไม่ได้อ่อนต่อโลกจนไม่รู้ ว่าถ้าหากเขาไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองเกินไป อีกฝ่ายกำลังหึงเขากับไอ้บ้ายามาโมโตะนั่น
“เจ็บมั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแตกต่างจากุกครั้ง ริมฝีปากมีรอยยิ้มขึ้นมานิดๆ ก่อนจะเพิ่มมากขึ้นอีกหน่อย เมื่อโกคุเดระเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่แสนจะไม่พอใจ
“เจ็บสิวะ อา เลือดยังไหลอยู่เลย” ประโยคหลังพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะใช้ลิ้นของตัวเองแลบเลียเลือดที่ไหลออกมาเบาๆ
“เหรอ” คำที่ร่างบางไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดทำไม และไม่มีโอกาสได้คิดด้วย เพราะเมื่อจบคำ ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายก็แลบเลียเบาๆที่แผลราวกับจะขอโทษที่ทำให้เจ็บ จากนั้นจึงลากลิ้นลงไปตามแนวคางและลำคอเพื่อเก็บรอยเลือดที่ไหลเป็นทางยาว
“อือ” เพียงแค่ลิ้นก็ทำเอาร่างบางหลับตาแน่น ครางแผ่วเบาในลำคอ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่ออีกฝ่ายไม่หยุดอยู่แค่นั้น รอยเลือดหมดไปแล้ว หากแต่ฮิบาริยังคงยุ่งอยู่กับซอกคอขาวขบเม้มให้เกิดรอยแดงชัดเจน อยากให้ใครก็ตามที่เห็นมันรู้ว่า ร่างบางคนนี้มีเจ้าของแล้ว เป็นของฮิบาริ เคียวยะ คนนี้เพียงคนเดียว
“พอแล้ว ไอ้บ้าคุมกฎ อ๊ะ ฮิบาริ เคียวยะ” เสียงหวานตวาดในตอนท้าย ขาเรียวยกขึ้นถีบออกไปเต็มแรง ก่อนจะฉวยโอกาสช่วงที่อีกฝ่ายเผลอคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
“อย่าคิดว่าจะหนีฉันรอดนะ เจ้าสัตว์กินพืชที่น่าขย้ำที่สุดในโลก โกคุเดระ ฮายะโตะ”
________________________________________________________
มันมาแล้ววววว ฟิกที่เวิ่นเว้อที่สุดในโลก 555+ มาแบบสนองนี้ดตัวเองล้วนๆ
อย่างที่เห็นว่า ชื่อเรื่องมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
All59 คราวนี้มากันทุกคู่เลยทีเดียว
เจอกันตอนหน้านะค้า
ความคิดเห็น