คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF1 : Finally [End]
“โกคุเดระ ไปทำอะไรมา” หลังจากลากเจ้าของห้องขึ้นห้องมาแล้วเรียบร้อย จัดการปิดประตูลงล็อคเรียบร้อย ก็จัดการดันอีกฝ่ายให้ติดกับประตู รวบมือบางทั้ง 2 ข้างไว้เหนือหัว ก้มใบหน้าคมให้ไปใกล้กับใบหน้าสวยหวานนั่น
“เรื่องอะไรฉันต้องบอกแกวะ” นัยน์ตาสีเขียวจ้องประสานกับนัยน์ตาคมอย่างไม่ลดละ
“ฉันแค่อยากรู้ว่านายไปไหนมา” ยามาโมโตะเริ่มถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“มันเรื่องของฉัน” แต่เสียงหวานก็ยังเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง นัยน์ตาประกายแข็งกร้าว
“ฉันแค่”
“แค่อะไร คำพูดของแกน่ะ มันเชื่อไม่ได้สักนิด” สิ้นเสียงใบหน้าหวานก็สะบัดหลบไปอีกทาง ทิ้งให้นัยน์ตาคมต้องมองตามอย่างรู้สึกผิด
“โกคุเดระ โกรธเหรอ”
“เรื่องวันนี้ขอโทษจริงๆนะ พอดีที่ชมรมเขาเรียกด่วนนะ”
“ก็ถึงได้บอกไงว่าคำพูดของแกมันเชื่อไม่ได้” เสียงหวานเอ่ยออกมาราบเรียบไม่ได้มีอารมณ์โกรธเหมือนอย่างเก่า
ไม่รู้ว่าคนพูดจะจำได้ไหม แต่เขาจำได้อย่างแม่นยำเลยล่ะ ว่า คนตรงหน้าเคยพูดว่ายังไง
แม้ต้องทิ้งเบสบอล ไปเล่นเป็นมาเฟียกับนาย ฉันก็จะทำ เพราะนายมีค่ากับฉันมากกว่าสิ่งใดๆบนโลกนี้
“ฉันมีค่าไม่ใช่เหรอ นายเคยบอกว่าฉันมีค่ามากไม่ใช่เหรอ” นัยน์ตาสีเขียวฉายแววตัดพ้ออย่างไม่ปิดบัง มือบางทั้งสองข้างถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ทุบเข้าที่อกกว้างอย่างต้องการจะระบาย ครั้งแรกที่เห็นอีกฝ่ายอ่อนแอมากมายขนาดนี้ และหวังว่าจะเป็นเพียงครั้งเดียวที่สาเหตุมาจากเขา
“ขอโทษ ฉันคิดว่านายรำคาญฉัน ฉัน” เอ่ยอย่างไม่มั่นใจ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่าตัวเองมีความสำคัญน้อยกว่าเบสบอล
“ฉันไม่มั่นใจเลย เพราะนายไม่ยอมบอกว่ารู้สึกยังไงกับฉัน ถ้าฉันเอาแต่ใจมากไป แต่ฉันไม่เคยคิดว่านายมีค่าน้อยกว่าอะไรนะ แม้แต่เบสบอลก็เถอะ นายสำคัญสำหรับฉันมากกว่านั้น แม้แต่ชีวิตของฉัน นายก็มีค่ามากกว่านั้น” เมื่อได้ยินประโยคนี้ มือบางก็เลิกทุบเอาเสียดื้อๆ นัยน์ตาสีเขียวก็ดันหยาดน้ำใสให้ไหลล้นขอบตาออกมาเป็นทางยาว ซบลงไปกับอกกว้างอย่างหาที่พึ่ง
“เชื่อฉันสักครั้งนะ แล้วครั้งนี้ฉันจะไม่ทำให้นายผิดหวังอีก” พูดพร้อมมือเรียวที่ปาดน้ำตาให้ออกจากแก้มขาวนั่น
“ฉัน รัก นาย” บอกซ้ำอีกครั้งพร้อมดวงตาสีเข้มที่จ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวอย่างมั่นคง อยากให้รับรู้ว่า ทุกครั้งที่เขาพูดคำนี้ มันออกมาจากใจของเขาจริงๆ
“ฉันจะเชื่อแกได้ยังไง” เอ่ยบอกเสียงแข็งทั้งๆที่ใบหน้าขาวใสแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้ม
“ก็ อยากให้คอยอยู่ข้างๆฉัน แล้วคอยดูต่อไปได้รึเปล่า” ใบหน้าคมเริ่มมีสีเข้มเองบ้างแล้ว แต่มือเรียวก็ยังคงกุมอยู่ที่แก้มใสนั่น
“อยู่ข้างๆฉันได้ ใช่มั้ย” เมื่อยังเห็นอีกฝ่ายเงียบ เสียงทุ้มจึงเอ่ยต่อ
“จะยอมอยู่ข้างๆฉันรึเปล่า”
“ไม่ ฉันจะอยู่เคียงข้างรุ่นที่ 10 เพียงคนเดียวเท่านั้น” เอ่ยพร้อมนัยน์ตามุ่งมั่น ยามาโมโตะเองก็ไม่คิดว่าจะได้คำตอบที่เป็นอย่างอื่นอยู่แล้ว ใบหน้าคมจึงมีรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยต่อ
“นายก็อยู่ข้างสึนะไป ส่วนฉันก็จะอยู่ข้างนายเอง ได้ไหม ที่ข้างๆนายคงยังไม่ได้ยกให้ใครไป ใช่มั้ย”
“แล้วแกคิดว่าฉันจะยกให้ใครวะ” เมื่อเห็นนัยน์ตาคมฉายแววหงอยแปลกๆ เสียงหวานจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
“ก็ รุ่นพี่ซาซางาวะไง” พูดไป นัยน์ตาคมก็หลบไปมองด้านข้าง
“หา แกคิดได้ไงวะ” เสียงหวานตะคอก พร้อมดันตัวออกจากอ้อมกอด
“ก็ งั้นวันนี้นายไปไหนมาล่ะ”
“วันนี้ ฉันก็ไป ทำไมฉันจะต้องบอกแกวะ” ตอบก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“น้า นะ บอกหน่อยเถอะน้า” เสียงทุ้มเอ่ยกอดจะมาเกาะที่ไหล่บาง สะบัดตัวไปมาเป็นเด็กๆ ก่อนจะได้รับสายตาสมเพชมาจากร่างบาง แต่อย่างนั้นเสียงหวานก็ยอมเอ่ยตอบออกมา
“ฉันก็ไปเกมส์เซ็นเตอร์มาสิวะ แล้วอย่าถามนะโว้ยว่าไปทำไม”
“อื้อ ไปทำไมที่นั่นอ่ะ” ถึงอย่างนั้นเสียงทุ้มก็ยังเอ่ยถามออกมา
“โว้ยยยยย แกไปเกมส์เซ็นเตอร์แล้ว แกไม่ไปเล่นเกมส์ แกจะไปทำไมล่ะวะ หา” เสียงตวาดออกมาอย่างเหลืออด สะบัดมือที่เกาะบ่าให้ตกลงไปที่เดิม ก่อนจะหันหลังให้เดินไปหยิบเสื้อผ้า ก่อนจะเดินปึงปังปิดประตูเข้าห้องน้ำไป
“อ่า ไม่ไล่ฉัน แสดงว่า ฉันอยู่ต่อได้ใช่มั้ยเนี่ย” คิดกับตัวเอง พลางยิ้มอยู่ในใจ ก่อนจะอนุญาตด้วยตัวเอง ให้เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของร่างบาง ค้นไปสักพัก ก็เจอเสื้อผ้าที่ต้องการ แต่ก็ยังมุ่ยหน้าอยู่อย่างนั้น
อา ตัวเล็กจัง แต่ก็ใส่ได้ล่ะมั้ง
“เฮ้ย ใครให้แกยังอยู่ในห้องฉันวะ” เมื่อออกมาจากห้องแล้วยังเห็นคนผมดำบางคนยังนั่งอยู่บนเตียง ร่างบางที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวก็อดจะถามออกมาไม่ได้
“เฮ้ย” เมื่อถามไปนานแล้วยังไม่ได้คำตอบ มือที่ค้นอยู่ที่ตู้เสื้อผ้า ก็หยิบเสื้อและกางเกงมาอย่างมั่วๆ ก่อนเดินไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย” เฮ้ยแรกก็แล้ว เฮ้ยที่ 2 ก็แล้ว อีกฝ่ายก็ยังไม่สะดุ้ง ก่อนจะตัดสินใจตะโกนประโยคสุดท้ายที่ข้างหู
“ไอ้บ้าเบสบอล ตายยังวะ”
“หา อะไรอ่า โกคุเดระ” ประโยคสุดท้ายเข้าหูอย่างจัง หันหน้าเหรอหรามามองอีกฝ่าย
“เห็นแกเงียบไปนานก็นึกว่าตายแล้วสิวะ เออ แล้วทำไมแกไม่กลับบ้านวะ” พูดพลางสวมเสื้อยืดลอดหัวกลมๆ
“ก็ พ่อไม่อยู่ อีกอย่างฉันยังไม่ได้คำตอบนี่นา” พูดจบก็เผ่นเข้าห้องน้ำไป ทั้งที่ใจจริงน่ะ อยากจะจ้องผิวขาวๆนั่นอยู่อย่างนั้นแหละ แต่กลัวว่า ถ้าจ้องนานๆเข้า อาจจะไม่ได้หยุดแค่นั้น
“เฮ้ย ฉันว่า ฉันเคยบอกแกไปแล้วนะ สำหรับคำตอบ คราวนี้ถ้าอยากรู้นักก็ต้องหาเอาเองล่ะนะ สำหรับคำแปล” ทันทีที่ร่างสูงออกมาจากห้องน้ำ เสียงหวานก็เอ่ยออกมา ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ หันไปทางกำแพง พอพูดจบก็ตัดบทโดยการเอนตัวลงกับเตียง คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุม
“แล้วสำหรับคืนนี้อยากจะค้างก็ค้างไป” คำพูดของคนขี้อายที่ทำเอายามาโมโตะที่กำลังยุ่งอยู่กับเสื้อและกางเกงตัวเล็ก ต้องยิ้มกว้างอย่างดีใจ อยากจะตะโกนดังๆ แต่ติดว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เลยได้แต่ยืนกระโดดไปมาอยู่อย่างนั้น ก่อนนัยน์ตาคมจะทอดมองไปที่คนตัวเล็ก ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่เตียง สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน แขนยาวรั้งคนตัวบางเข้ามาในอ้อมแขน ถึงจะมีแรงต่อต้านเล็กๆ แต่แค่อีกฝ่ายไม่ตื่นขึ้นมาโวยวายก็ดีแล้ว ก่อนจะจูบที่หน้าผากมน กระซิบเบาๆที่ข้างหู
“ราตรีสวัสดิ์นะ ที่รัก” ก่อนจะหลับตามอีกฝ่ายไปอย่างมีความสุข
เช้าวันต่อมา
“อื้อ” เสียงงัวเงียของโกคุเดระดังขึ้นเมื่อแสงแดดลอดผ้าม่านเข้ามาแยงตา ก่อนนัยน์ตาสีเขียวจะกวาดมองไปรอบห้อง แต่ก็ไม่เจอคนที่เกาะมาขอนอนที่ห้องด้วยเลย
“ช่างมันเหอะ” บ่นออกมาเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ แต่สายตาก็ไปเจออะไรบางอย่างซะก่อน
จานที่ใส่ขนมปัง แล้วแก้วใสที่บรรจุของเหลวสีขาวขุ่นเอาไว้ ประกอบกับโน้ตใบน้อยที่วางอยู่ข้างๆ
‘ฉันเตรียมไว้ให้ กินก่อนไปโรงเรียนนะ แล้วก็ ฉันต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเอากระเป๋าที่บ้าน เจอกันที่บ้านสึนะนะ จะพยายามไม่ให้สายนะ
ยามาโมโตะ’
ตาคู่สวยเหลือบมองอาหารเช้าที่อยู่บนโต๊ะเล็กน้อย เรียวปากบางแย้มยิ้มหน่อยๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผ่านไปสักพักก็ออกมาพร้อมชุดใหม่ เดินมาที่โต๊ะตัวเดิม หยิบขนมปังเข้าปาก แล้วส่งนมตามเข้าไป จากนั้นจึงเดินไปหยิบกระเป๋า กุญแจห้อง ก่อนถอนหายใจน้อยๆ พึมพำเบาๆ
“ไอ้บ้าที่ไหนจะไม่รู้จักคำนี้วะ ไอ้บ้าเบสบอลเอ๊ย แค่ ti amo เองนะเว้ย”
“ฮัดชิ้ว” เพื่อนตัวเล็กที่จู่ๆก็จามออกมา ก่อนร่างสูงจะส่งกระดาษเช็ดหน้าให้
“ง่า สึนะ ขอโทษที่มารบกวนแต่เช้านะ” พูดออกมาอย่างเกรงใจ แต่คนตัวเล็กก็ตอบกลับมา
“ฉันก็ต้องขอโทษนะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลยอะ ว่าแปลว่าอะไร” พูดจบก็เสหน้าไปมองตัวช่วยสำคัญ แต่ถึงอย่างนั้น รีบอร์นก็ยังไม่ตื่น
“แล้วสึนะ คิดว่าเป็นภาษาอะไร ฉันอาจจะทำอะไรได้บ้าง” คำสั้นแค่นั้นเองนะเว้ย ยามาโมโตะ คิดไปมือเรียวก็ยกขึ้นขยี้หัวจนผมยุ่ง ก่อนสึนะจะทำตาโต พูดออกมาอย่างดีใจ
“อิตาลีไง โกคุเดระเป็นลูกครึ่งอิตาลีนี่ ยามาโมโตะ”
“จริงด้วยสิ ขอบคุณนะ สึนะ เดี๋ยวนาย 2 คนไปโรงเรียนก่อนเลยนะ ฉันตามไปทีหลัง ขอบคุณมากนะ สึนะ” เลื่อมือไปเขย่าแขนเพื่อน ก้มหัวลงหลายๆครั้ง ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป
“อะ รีบอร์น ทำไมนายไม่รีบตื่นมาเล่า” หลังจากมองเพื่อนร่างสูงเดินออกไปจาห้องสักพัก คนตัวเล็กก็เห็นว่ารีบอร์นตื่นขึ้นมาซะแล้ว เล่าเรื่องให้ฟัง ก่อนจะเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของมือปืนคนเก่ง
“เด็กเดี๋ยวนี้โตไวจริงๆเลยน้า หึ หึ”
แล้วนาย
“แล้วตกลงมันแปลว่าอะไรล่ะ รีบอร์น”
“ไม่บอก” พูดจบก็พาเลอ้อนกระโดดออกจากห้อง ลงไปชั้นล่างเพื่อกินข้าวเช้า ทิ้งให้สึนะยืนเอ๋ออยู่บนห้อง ก่อนจะนึกได้ รีบวิ่งลงไปข้างล่างเช่นกัน
“เบียงกี้ ฉันมีอะไรจะถาม”
ทางด้านยามาโมโตะ
ร่างสูงมาหยุดอยู่หน้าร้านหนังสือร้านใหญ่ หันซ้ายหันขวาสักพัก ก็ตัดสินใจเดินเข้าไป ขาเรียวยาวเดินไปยังป้ายบอกหมวดหมู่ของหนังสือภายในร้าน ก่อนจะเดินไปยังหมวดหนังสือต่างประเทศ
นิ้วยาวไล่ตามสันหนังสือเล่มต่างๆ ก่อนจะไปหยุดที่เล่มหนึ่ง ‘แปลศัพท์ อิตาลี-ญี่ปุ่น’ หยิบขึ้นมา พลิกหน้าตามตัวอักษร เห็นแล้วก็วางลงที่เดิม ไล่หาหนังสือเล่มใหม่ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะเจอหนังสืออีกเล่ม
‘สนทนาภาษาอิตาลีง่ายๆ ประโยคที่ใช้ในชีวิตประจำวัน’ หน้าปกบอกสรรพคุณไว้แบบนั้น พลิกเข้าไปดูสารบัญ ก่อนจะเจอหมวดหมู่ที่ต้องการ ‘ความรู้สึก ความต้องการ’
เปิดไปตามหน้าที่บอกไว้ก่อนจะเจอคำศัพท์มากมาย นิ้วเรียวไล่ตามคำศัพท์ที่บอกถึงความรู้สึก คิดในใจถึงคำๆนั้น
‘ติ อา โม่’
เกลียด Odio.
รัก Amore.
ชอบ Piacere.
รำคาญ Annoying
หิว Affamato.
อิ่ม Self
สนุก Divertimento
สุข Felice
เศร้า Depressione
เมื่อไล่ไปเรื่อยๆก็ยังไม่เจอคำไหนที่น่าจะใกล้เคียงกับคำๆนั้น ก็ชักจะถอดใจ ก่อนสายตาจะไปเจอกับ หมายเหตุข้างล่างสุดของหน้า
ประโยคที่แทนความในใจของตัวเองที่เป็นที่นิยมของภาษาอิตาลีที่ใช้ไปทั่วโลก
ผมรักคุณ คือ Ti amo
คำๆนี้อ่านว่า ติ-อา-โม่ นะครับ
พออ่านได้จบประโยค มือหนาก็แทบปล่อยหนังสือร่วง ใบหน้าคมมีรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาคมมองตัวหนังสือเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมาราวกับว่ากลัวสายตาตัวเองผิดพลาด สมองสั่งการให้อ่านตัวหนังสือเหล่านี้ผิด เมื่อยืนยันให้แน่ใจว่า เขาอ่านไม่ผิด มือหนาก็จัดการวางหนังสือลงที่เดิม ขายาวรีบก้าวออกจากร้าน พอออกจากร้านได้ ก็รีบวิ่งทันที วิ่งเร็วที่สุดอย่างที่เคยวิ่งมาในชีวิต
ทางด้านสึนะ
ความหมายที่รู้มาจากเบียงกี้ทำเอาใบหน้านั้นแดงเถือกทุกครั้งที่หันไปมองมือขวาที่นั่งที่โต๊ะด้านหน้า เจ้าของเรือนผมสีเงินอย่างโกคุเดระ ก็แปลกใจทุกครั้งที่เห็นแก้มของนายเหนือหัวกลายเป็นสีแดงแทนที่จะเป็นสีขาวอย่างทุกวัน
พอหมดโฮมรูม อาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป จากนั้นโกคุเดระจึงหันมาหารุ่นที่10
“รุ่นที่ 10 ครับ ผมไปเข้าห้องน้ำนะครับ” บอกแล้วพอได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มเจ้าตัวก็ลุกออกไปทันที
“อ้าว ยามาโมโตะ” หลังจากออกไปได้ไม่นาน ร่างสูงของยามาโมโตะก็เปิดประตูเข้ามา ยืนพิงประตูหอบหายใจสักพัก ก็เดินไปตามเสียงเรียกทักของเพื่อนๆ ก่อนสึนะจะหันไปบ้าง
“ยามาโมโตะ ฉันรู้แล้วนะ” พูดพร้อมรอยยิ้มและแก้มที่ขึ้นสีอีกครั้ง แต่ร่างสูงทำแค่เพียงยิ้มและส่ายหัว
“ฉันก็รู้แล้วเหมือนกัน” คราวนี้ใบหน้าคมก็มีริ้วสีแดงจางๆขึ้นบ้างแล้ว มือหนายกขึ้นมาเกาท้ายทอย ก่อนจะหัวเราะแก้เขิน เห็นอย่างนั้นสึนะก็เบาใจหันหน้ากลับมาตามเดิม
การเรียนในช่วงเช้าผ่านไปเป็นอย่างดี ถ้าไม่ติดว่าร่างบางๆของใครบางคนจะไม่ได้กลับเข้ามาในห้องเรียนก็ตาม
พักกลางวันก็แล้วทั้งยามาโมโตะและสึนะก็ยังไม่มีโอกาสได้เห็นโกคุเดระเลย ใบหน้าคมของร่างสูงดูหงอยลงไปถนัดตา สึนะเองก็ได้แต่ปลอบใจอีกฝ่าย มือบางก็กดโทรศัพท์โทรหามือขวาคนสวย ถึงแม้จะกดจนเมื่อยมือแล้วก็ตาม ปลายสายก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับสาย
จนแล้วจนรอดจนหมดวันแล้วก็ยังไม่เจอโกคุเดระ สุดท้ายยามาโมโตโตะจึงขอตามสึนะมาที่บ้านด้วย เผื่อคนที่คิดถึงจะไปอยู่ที่นั่น
“อ๊ากกกก ทำอะไรของเจ๊เนี่ย” เสียงใสที่ได้ยินลอดออกมาจากประตูบ้าน ทำเอาสึนะกับยามาโมโตะหันมามองกัน ก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ประตูมากกว่าเดิม
“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงทักจากรีบอร์นที่นอนอาบแดดอยู่ที่หน้าบ้านหันมาถาม
“นี่มันอะไรกันเนี่ย นั่นมันเสียงโกคุเดระเหรอ” เอ่ยถามหน้าตาตื่น ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก เบียงกี้ที่อยู่ในชุดกระโปรงสีขาวทั้งตัว กับแว่นตากันลม
“ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าน้องชายฉันจะโตแล้ว” พูดพลางเอามือมาปิดปาก หลับตาส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย อาการแปลกๆที่คนถูกเรียกชื่อชี้นิ้วที่อกตัวเอง หันซ้ายหันขวางงๆ ก่อนสึนะจะพูดกับเพื่อนเบาๆ
“ฉันไปถามความหมายคำนั้นกับเบียงกี้น่ะ”
“เจ๊ ฉันไม่ใส่ชุดบ้าๆนี่นะ ถอดให้ฉันเดี๋ยวนี้” กระชากเสียงหวานใส่พี่สาวตีสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะออกมาจากในตัวบ้าน
ร่างบางของโกคุเดระที่ใส่ชุดกระโปรงสีขาวลากยาวถึงพื้น ถุงมือสีขาวติดลูกไม้สวมอยู่ที่มือบาง ที่คาดผมสีหวานคาดอยู่ที่เรือนผมสีเงิน ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ
“โกคุเดระ” ยามาโมโตะมองภาพตรงหน้าเพ้อๆ เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา
“รุ่นที่ 10 ครับ ไอ้บ้าเบสบอล” เรียกชื่อนายเหนือหัวเสียงดังลั่น ขาเรียวกำลังจะก้าวไปหา ก่อนชะงักเมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างๆตัวนายอันเป็นที่รัก ใบหน้าหวานขึ้นสีชมพูเข้ม แทบจะอยากวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน ติดที่ว่าแขนเรียวโดนใครก็ไม่รู้ดึงไว้ ก่อนจะออกแรงลากให้ตามไป
“โกคุเดระ” เสียงทุ้มปนหอบของยามาโมโตะเอ่ยขึ้นทันทีที่ลากร่างบางให้มายังสนามเด็กเล่มใกล้บ้านของสึนะ
“อะไรของแก หา” เอ่ยถามเสียงเขียว ทั้งๆที่ยังหอบอยู่เหมือนกัน
“ฉันรู้แล้ว” ใบหน้าคมหันมามองร่างบางเต็มๆตา ก่อนจะพูดต่อ
“ติอาโม่ของนายน่ะ” คราวนี้ใบหน้าของโกคุเดระขึ้นสีชมพูเข้มตัดกับชุดสีขาวที่ใส่ มือบางถูกมือหนายกขึ้นไปกุมไว้ สบตากับนัยน์ตาสีเขียวของอีกฝ่าย
“ถ้าความหมายของเราตรงกัน ฉันก็อยากจะให้นายเหมือนกัน ติ-อา-โม่” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาช้าๆ ใบหน้าคมขึ้นสีแดงเช่นเดียวกับใบหน้าหวานที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มมากกว่าเดิม
“รู้จนได้นะ ไอ้บ้าเบสบอลเอ๊ย” พูดจบก็ยืดตัวแตะริมฝีปากเบาๆ แล้วผละออก
“ใช่แล้วความหมายเราตรงกัน” พูดจบก็หันหลังออกจากสนามเด็กเล่นนี้ไป โดยไม่สนใจใครบางคนที่ยืนยิ้มค้างอยู่ข้างหลัง ก่อนจะตะโกนออกมาเสียงดังลั่น
“โกคุเดระ เราเป็นแฟนกันแล้วน้า”
จบแล้ววววววววว
ขออนุญาตแปะตัวโตๆค่ะ
ในที่สุดก็จบแล้ว เรื่องใหม่ยังไม่มีพล็อตเลย (ฮา)
อยากอ่านแบบไหนดีคะ
_________________________________________________________________________
จะเรื่องใหม่แล้ว อยากอ่านแบบไหนคะ
_________________________________
ใกล้จะจบแล้วนะคะ เหลืออีกครึ่งหนึ่ง
แต่ว่า พรุ่งนี้ข้าน้อยจะเข้ากรุงล่ะ 55+
ไปรับพี่ชายคงมาอัพไม่ได้จนถึงวันอาทิตย์นะคะ รอกันหน่อยนะค้า
เม้นให้ด้วยนะคะ พลีสสสส
แล้วพอจบเรื่องนี้แล้ว จะมีเรื่องใหม่มานะคะแต่จะเป็นแนวไหนลุ้นกันเอาเอง
แต่ก็คงจะเป็นคู่เดิมเนี่ยแหละนะคะ
อา แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะจ้า ทูน่า (ให้ตายเถอะ เมื่อวานเพิ่ง HBD รีบอร์นอยู่แหม็บๆ)
ขอให้ เอ่อ เป็นหัวหน้าที่ดี เป็นรุ่นที่ 10 ที่น่านับถือนะจ๊ะ
ความคิดเห็น