คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : SF7 : Month of love [B59] [incomplete]
“ไดนาไมท์” เสียงที่แสนจะกวนประสาทที่สุดในความคิดของโกคุเดระ ดังผ่านเข้ามาในห้องเป็นเสียงแรกที่ได้ยินในยามเช้า จึงทำให้คนเพิ่งตื่นอดจะอารมณ์เสียไม่ได้
ร่างบางในชุดนอน คือ เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขายาวเดินลากขามากหน้าห้องอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกระชากประตูออก
“แกจะแหกปากทำไมแต่เช้าวะ ไอ้เจ้าชายโรคจิต” เสียงหวานตวาดดังลั่น นัยน์ตาสีมรกตฉายแววหงุดหงิด ผมสีเงินชี้ไปมาไม่เป็นทรงอย่างคนเพิ่งตื่นนอน
“ชิชิชิ ไดนาไมท์มันสายแล้วน้า ไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้ไปโรงเรียนกัน” บอกพร้อมรอยยิ้มที่ถึงแม้จะดูไม่น่าปลอดภัยเท่าไหร่ ในมือก็มีมีดอยู่ 3-4 เล่ม
“เออ” พูดจบก็ปิดประตูเสียงดังลั่น
ถ้าหากจะถามว่า ทำไมไอ้เจ้าชายบ้าจากกองวาเรียที่ควรจะอยู่ที่อิตาลีมาสิงสถิตอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่ล่ะก็ คงต้องย้อนไปประมาณสองวันที่แล้ว
“หา อะไรนะ แล้วแกจะให้พวกฉันไปทำซากอะไรที่ญี่ปุ่นล่ะวะ” เสียงของนักดาบผมยาวเอ่ยถามคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นแก้วไวน์ที่โยนมาโดนหัวเป๊ะๆราวกับจับวาง
“ก็ไปทำงานไงวะ ไอ้สวะ”
“โว้ย แล้วทำไมฉันจะต้องไปเป็นไอ้พนักงานงี่เง่านี่ด้วยล่ะวะ” มือบางกุมแผลที่หัว หากแต่ปากก็ยังคงตะโกนโวยวายต่อไป
“สควอโล่นี่โวยวายจังนะ ชิชิชิ เจ้าชายต้องไปเป็นนักเรียนยังไม่บ่นเลย ชิชิชิ” บอกออกมาด้วยรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้
“รุ่นพี่นี่พูดไม่จริงใจเลยนะครับ” เป็นเจ้ากบน้อยฟรานที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยออกมา เส้นอารมณ์ในหัวขาดผึง สุดท้ายแล้วก็เกิดจลาจลย่อมๆภายในปราสาทจนได้
“เออๆ ยังไงก็ต้องไปสินะ ไอ้บอสงี่เง่า”
และถ้าถามว่าเบลเฟกอลมาเคาะประตูร่างบางทำไมตั้งแต่เช้า เหตุผลก็ง่ายๆ เมื่อวานตอนเย็น ไม่สิ ดึกๆด้วยซ้ำ
“ชิชิชิ นี่ ห้องข้างๆเจ้าชายมีคนอยู่รึยัง” เอ่ยถามขึ้น พลางละมีดออกมาจากใบหน้าของคนนำทาง ลิ้นแดงแลบเลียโลหิตมาที่ปลายมีด
“เอ่อ มีแล้วครับ” ตอบอย่างหวาดๆ ก่อนจะเปิดประตูแล้วผายมือไปในห้อง
“ชิชิชิ ทำไมห้องเจ้าชายถึงได้เล็กแบบนี้ล่ะ แต่เอาเถอะ ใครอยู่ห้องข้างๆเหรอ” ถามขณะที่มือก็โยนสัมภาระที่นำมาไปไว้ในห้องส่งๆ
“คุณโกคุเดระครับ” ตอบในใจก็เห็นใจไม่น้อย ว่าอีกฝ่ายคงต้องปวดหัวกับคุณเจ้าชายนี่ไปตลอดเดือนหนึ่งนี้แหงๆ
“ชิชิชิ งั้นเหรอ ไดนาไมท์น่ะเอง งั้นนายกลับไปได้แล้วนะ เจ้าชายจะไปหาไดนาไมท์”
และนั่นก็คือสาเหตุทั้งหมดที่วันนี้โกคุเดระจะต้องหาเด็กใหม่ไปฝากฝังที่โรงเรียนนามิโมริ
“ชิชิชิ ไดนาไมท์ต้องเดินไปโรงเรียนทุกวันเหรอ เจ้าชายเบื่อแย่เลยสิ ไม่มีใครมาให้เล่นด้วยเลย” พูดไปใจความก็ดูน่ารักดี แต่ไอ้ท่าทีหงอยๆแล้วจับมีดโยนไปมา นั่นมันอะไรกัน
“เออสิ แล้วแกน่ะ ต้องมาอยู่ที่นี่อีกกี่วันวะ” ถามอย่างหวาดกลัวคำตอบว่ามันจะออกมานานเกินกว่าสองวัน
“ตั้งเดือนหนึ่งแน่ะ ชิชิชิ ไอ้เจ้าบอสบ้ากล้าดียังไงมาสั่งให้เจ้าชายไปเรียนหนังสือ” บ่นพลางแกว่งมีดในมือไปมาอย่างน่าหวาดเสียว หากแต่ร่างบางไม่ได้ยินอะไรแล้ว นอกจาก เดือนหนึ่ง = 30 วัน อ๊ากกกกก วันเวลาแห่งความสุขจะหายไปตั้งสามสิบวัน แล้วนี่มันเพิ่งวันแรกเองนะ
คิดไปก็เครียดไป หากแต่เจ้าตัวต้นเหตุดูจะไม่สนใจอะไรเลย เอาแต่ถามโน่นถามนี่อย่างอยากรู้อยากเห็นไปหมด
“เอ้า แกน่ะไปหาอาจารย์ที่ห้องโน่น ส่วนฉันจะไปเข้าห้องเรียนแล้ว อ้อที่สำคัญอย่าไปปามีดใส่ใครเขาเล่นล่ะ” บอก นิ้วก็ชี้ไปด้านหนึ่งที่อีกฝ่ายจะต้องไปหาอาจารย์เพื่อดูว่าเขาจะจัดให้ไปอยู่ห้องไหน ซึ่งร่างบางก็แอบภาวนาว่า จะเป็นห้องไหนก็ได้ แต่อย่างมาอยู่ห้องเดียวกับพวกเขาก็พอ
“ชิชิชิ ไดนาไมท์ เจ้าชายไม่ใช่เด็กๆนะ” บอกพลางเบ้หน้าน้อยๆ ก่อนจะยอมหันไปตามทางที่ร่างบางชี้ไป แต่ถ้าไปเฉยๆมันก็ไม่สมชื่อเจ้าชายน่ะสิ เพราะเมื่อก่อนจะไป มีดเล่มน้อยก็ปาดที่ข้างแก้มใสพอให้เลือดได้ไหลออกมาเล็กน้อย
“เฮ้ย” สะดุ้งตกใจ ขาเรียวก้าวถอยเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อไอ้ตัวต้นเหตุ มันแลบลิ้นออกมาเลียที่แผลเบาๆ และเมื่อเห็นว่าเลือดหยุดไหลแล้ว จึงได้ผละออกมา
“หวาน เนอะ” พูดเบาๆสั้นๆหากแต่ก็เป็นคำที่ทำให้ร่างบางสติหลุดลอยหายไปจนหาทางกลับเข้าร่างไม่เจอ จนกริ่งโรงเรียนดังขึ้นนั่นล่ะ สติถึงได้กลับคืนมา ใบหน้าหวานแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง มือบางปาดที่ข้างแก้มเบาๆ
“ไอ้เจ้าชายโรคจิต”
“รุ่นที่สิบครับ ขอโทษนะครับที่วันนี้ไม่ได้ไปรับที่บ้าน” ทักร่างเล็กที่เป็นนายเหนือหัวแสนเคารพ แปลกใจเล็กน้อยที่ทั้งๆกริ่งก็ดังขึ้นแล้ว แต่อาจารย์ก็ยังไม่เข้าโฮมรูม
“ไม่เป็นไรหรอกนะ แต่โกคุเดระคุงไปนั่งที่เถอะ เดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้ว”
“ครับ” รับคำก็กลับไปที่ของตัวเอง หากแต่ยังไม่ทันจะนั่งลงที่เก้าอี้
“โกคุเดระคุง” เด็กผู้หญิงที่ถ้าจำไม่ผิดไม่น่าจะอยู่ห้องเขา ถึงจะไม่รู้จักชื่อ แต่แค่หน้าก็พอจำได้บ้างล่ะนะ มั้ง
“อะไร” ถามพร้อมนัยน์ตาที่หันไปมองอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรหนัก ถึงอย่างนั้นก็ทำเอาสาวเจ้าแอบกรี๊ดในใจเบาๆ โกคุเดระคุง เท่สุดยอดเลยอะ
“อะเอ่อ คือว่า คุณฮิบาริบอกว่าให้ไปหาอาจารย์ที่ห้องพักครูน่ะจ้ะ” ในหัวก็นึกไปถึงคำพูดเมื่อครู่ ‘ไปเรียกให้ไอ้สัตว์กินพืชนั่นมา แล้วไอ้เจ้าพวกนี้ก็จะเลิกสุมหัวกันเอง ไอ้สัตว์กินพืชโกคุเดระ ฮายาโตะ’คำบอกที่ทำให้คิ้วสวยเลิกขึ้น หากแต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี ถึงแม้จะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ก็เถอะ
“ชิชิชิ ก็บอกแล้วไงว่า เจ้าชายจะอยู่ห้องเดียวกับไดนาไมท์น่ะ” เสียงที่คุ้นหูทำให้ร่างบางสาวเท้าไปข้างหน้าเร็วๆ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นอะไรเป็นอะไร
“เฮ้ย ไอ้เจ้าชายบ้า แกทำอะไรวะ” ตวาดเสียงดังลั่น เมื่อเจ้าชายตัวดีจากกองวาเรียใช้มีดขู่กรรโชกอาจารย์ให้เปลี่ยนห้อง หลังจากรับรู้ว่าไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับร่างบาง แต่ว่านั่นมันก็อาจารย์ประจำชั้นห้องเขาไม่ใช่เหรอนั่น
“ก็อาจารย์บอกว่าเจ้าชายจะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับไดนาไมต์นี่” คำบอกที่ทำเอาโกคุเดระรู้สึกปวดหัวขึ้นมากะทันหัน
“ไอ้เจ้าชายงี่เง่า แกก็หัดเรียกชื่อฉันแบบคนอื่นเขาสิวะ แล้วแกก็จะได้รู้ว่า แกกับฉันอยู่ห้องเดียวกัน”
“ชิชิชิ เจ้าชายอยากอยู่ห้องเดียวกับไดนาไมต์ก็จริง แต่ทำไมไอ้หนูนักดาบ กับไอ้เจ้าหนูรุ่นที่สิบต้องอยู่ด้วยล่ะ” บอกพลางมุ่ยหน้าอย่างน่าสงสาร
“เฮ้ย อย่าเรียกรุ่นที่สิบว่า เจ้าหนูนะเฟ้ย” เสียงหวานตวาดพลางลุกขึ้นชี้หน้าอีกฝ่าย ก่อนนิ้วเรียวจะขยับไม่ได้ เนื่องจากรอบนิ้วถูกพันด้วยลวด
“ชิชิชิ ไดนาไมต์น่ะไม่น่ารักเลยนะ” บอก แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไร ลวดก็เป็นอันขาดด้วยฝีมือของคนเมื่อกี้ที่นั่งคีบซูชิเข้าปากอยู่ แต่บัดนี้ในมือกลับมีดาบญี่ปุ่นที่ไม่รู้เอามาเมื่อไหร่อยู่ในมือ
“ไม่เอาน่า โกคุเดระ เบลไม่ทะเลาะกันนะ” พูดจบก็จัดการดึงแขนให้ร่างบางนั่งลงข้างๆตน พลางส่งสายตาเหนือกว่าไปให้คุณเจ้าชายผมทองที่ดูจะเริ่มหงุดหงิดน้อยๆ
“ชิชิชิ อยากลองดีกับเจ้าชายเหรอ” พูดก่อนที่จะเป็นนภาเองที่ออกโรง
“ไม่เอาน่ะ ทั้งคู่เลยนะ เดี๋ยวก็เข้าคาบบ่ายแล้วนะ” บอกโดยที่ยามาโมโตะก็ยอมแต่โดยดี เบลเองก็อ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย
“ไดนาไมต์ตอนเย็นรอกลับพร้อมกันนะ”
“ทำไมฉันต้องกลับพร้อมแกวะ ฉันต้องไปส่งรุ่นที่สิบก่อน” บอกก่อนที่นัยน์ตาภายใต้ผมสีทองจะหันไปมองบุคคลที่สามในประโยค
“งั้นเจ้าชายไปด้วยแล้วกัน”
“จะไปทำไมของแกวะ” คำถามที่ออกมาจากปากแดงช่างตรงใจกับอีกสองคนเหลือเกิน
“ชิชิชิ ก็เจ้าชายน่ะเพิ่งมาอยู่ที่นี่นะ อีกอย่างเจ้าชายก็อยู่ข้างห้องของไดนาไมต์ด้วย จะปล่อยให้เจ้าชายกลับบ้านคนเดียวเหรอ” เอ่ยพลางก้มหน้าลงเรียกร้องความเห็นใจ หรือจริงๆแล้ว คือก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มแห่งชัยชนะที่จงใจส่งไปหาร่างสูงของยามาโมโตะ มือหนากับดาบชิงุเระแน่น
“เออ ตามใจแก แต่อย่ากวนรุ่นที่สิบเด็ดขาดเลยนะเฟ้ย”
และนั่นคือยกแรก ที่เบลเอาชนะไปได้ และก่อนที่คนต้นเหตุจะรับรู้ ยกอื่นๆก็ตามกันมาให้วุ่น
---____________________________________________________________
ในยามเช้า
“ไดนาไมต์/โกคุเดระ” เสียงสองเสียงดังขึ้นประสานกัน ก่อนจะหันมาเขม่นใส่กัน โดยมีเสียงตอบรับอย่างอารมณ์เสียดังมาจากในห้อง
“ชิชิชิ มาที่นี่ทำไมแต่เช้าก็ไม่รู้” พึมพำเบาๆ มือก็เอามีดขึ้นมาโยนไปมาอย่างน่าหวาดเสียว แต่ว่าถึงจะเบาแค่ไหนก็รู้ว่าจงใจให้คนข้างๆได้รับรู้และได้ยินเป็นแน่
“ก็ปกติ ฉันก็มารับโกคุเดระประจำอยู่แล้วนี่นา” บอกพลางยิ้มส่งไปให้ รอยยิ้มที่คุณเจ้าชายตีความออกมาได้ว่า ‘ฉันน่ะ อยู่มาก่อนนะ’
“ชิชิชิ นั่นมันเมื่อก่อน แต่ว่าเดี๋ยวนี้ไดนาไมต์เขามีเจ้าชายคอยเดินไปด้วยอยู่แล้ว ไม่รบกวนนายที่เดินอ้อมมารับหรอกนะ”
“ไม่หรอก ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือเดี๋ยวนี้ มันก็เป็นฉันอยู่แล้วล่ะ ที่ต้องคอยมารับน่ะ” พูดขณะที่ปากยังคงยิ้มพรายเหมือนเก่า แต่นัยน์ตาคมชักจะไม่ยิ้มด้วยซะแล้ว
“งั้นอนาคตปล่อยให้เป็นหน้าที่เจ้าชายเองก็แล้วกันนะ ชิชิชิ” บอกก่อนจะปามีดเล่มเล็กออกไป ร่างสูงโยกตัวหลบมีดลอยผ่านหน้าไปไม่ถึงเซนต์แล้วมันก็เลี้ยวกลับมาหา มือหนาดึงดาบออกจากฝักที่เดี๋ยวนี้เริ่มพกติดตัวบ้างแล้ว (ตั้งแต่ไอ้คุณเจ้าชายนี่มันย้ายมานั่นล่ะ) ปัดออกไป
“เฮ้ย ไอ้บ้าสองตัวนี้น่ะ เลิกมาวุ่นวายหน้าห้องคนอื่นซะทีได้มั้ย” เสียงหวานตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมมือบางที่กระชากประตูห้องตัวเองออกมา
“อ่า โกคุเดระ รีบไปโรงเรียนกันเถอะ เดี๋ยวจะสายนะ” บอกพร้อมยิ้มมาให้เหมือนทุกที ยิ้มที่ไม่ค่อยเข้ากับดาบที่ถืออยู่ในมือเท่าไหร่นัก
“ชิชิชิ ไดนาไมต์น่ะไม่สายหรอก ก็มีเจ้าชายอยู่ทั้งคนนี่นา” เอ่ยพลางหันไปสบกับนัยน์ตาคมของยามาโมโตะอย่างหาเรื่อง อาการที่ร่างบางเองก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่ามันหงุดหงิดยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก ที่พวกมันสองคนทำเหมือนรู้กันอยู่แค่นั้นน่ะ
“เฮ้ย ถ้าพวกแกสองคนจะยืนเถียงกันตรงนี้ก็ตามใจ แต่ฉันจะไปแล้วนะเว้ย” บอกแล้วก็ทำจริงๆ ไม่มีรอสองคนด้านหลังเลย
“ไดนาไมต์น่ะ เป็นของเจ้าชายนะ”
“แต่โกคุเดระน่ะเป็นของฉัน”
“ไดนาไมต์ วันนี้เราโดดเรียนกันไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามกับร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนอีกฝ่ายจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วหันหน้ามาหาเตรียมตัวจะด่า หากแต่ริมฝีปากที่อ้าออกจำต้องหุบลงเมื่อเห็นใบหน้าที่ร่างบางเห็นปกติว่ามันโรคจิต แต่วันนี้มันดูหงอยๆพิกล
“อะไรของแก” จากที่จะด่าจึงเปลี่ยนใจเป็นถามแทน ถึงแม้น้ำเสียงจะไม่น่าฟังเหมือนเดิมก็ตาม
“อีกสามวัน เจ้าชายก็ต้องกลับแล้ว วันนี้เราไปเที่ยวกันนะ” ถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆไม่เหมือนทุกที ทำเอาร่างบางอดใจกระตุกแปลกๆไม่ได้
“เออ ถ้าอย่างนั้นแกรออยู่นี่ ฉันจะไปบอกรุ่นที่สิบก่อน” ตอบรับก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งทั้งที่อาจารย์ยังคงยืนสอนอยู่ที่หน้าห้อง
“รุ่นที่สิบครับ ยังไงวันนี้ผมขอกลับก่อนนะครับ เฮ้ย ไป” บอกจบก็หันไปหาคุณเจ้าชายที่ตลอดทั้งเกือบเดือนนี่ก็ไม่เคยตั้งใจเรียนแม้แต่ครั้งเดียว ให้เดินออกไปด้วยกัน ทั้งที่เพิ่งจะเริ่มเรียนคาบแรกได้ไม่นาน โดยมีสายตาของยามาโมโตะมองตามไปอย่างหวั่นๆ
“อยากไปไหนล่ะ” เอ่ยถามไอ้คนที่ชวนโดดออกมา ก่อนจะตีหน้ายุ่งมากกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับมา เอาแต่ทำหน้ายิ้มระรื่น แล้วส่งมือมาให้ “อะไร”
“ชิชิชิ ทำไมไดนาไมต์เข้าใจอะไรยากจัง จับมือกันสิ ถ้าเจ้าชายหลงไปจะทำยังไงกัน” บอกก่อนจะเป็นคนกุมมือบางนั่นมาไว้แทน “แล้วก็ไปเที่ยวกันเถอะ ไดนาไมต์”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ ไอ้เจ้าชายบ้า” ร้องลั่น แต่ก็ต้องเดินตามอีกฝ่ายลากไปอยู่ดี เพราะพอจะขืนตัวไว้อีกฝ่ายก็หยิบมีดขึ้นมาขู่เสียทุกครั้ง
“น่าๆ ตามใจเจ้าชายสักวันเถอะนะ ไดนาไมต์”
“อ้าว ทำไมแกมาอยู่ที่นี่วะ ไอ้บ้าเบสบอล” เอ่ยถามเมื่อกลับมาถึงห้อง แล้วหน้าห้องมีใครบางคนี่ควรจะไปสิงอยู่ที่ร้านซูชิมากกว่าที่จะมาเป็นหน้าห้องของเขา
“ก็ วันนี้อาจารย์คืนข้อสอบน่ะสิ ฉันเลยอาสาเอามาให้นายกับเบล” บอกก่อนจะยื่นกระดาษข้อสอบที่มีคะแนนเขียนติดไว้ว่า 100 ไปให้ร่างบาง ส่วนอีกใบที่มีแต่เครื่องหมายวงกลมสีแดงเต็มข้อสอบที่ใส่คะแนนว่า 0 ให้คุณเจ้าชายไม่รักเรียน
“แกนี่ ไม่คิดจะสอบให้ได้สักคะแนนก่อนกลับวาเรียเหรอวะ”
“ชิชิชิ ไดนาไมต์นี่หยาบคายจังนะ เจ้าชายน่ะไม่จำเป็นต้องสอบหรอก ว่าแต่เจ้าหนูดาบญี่ปุ่นนี่ใจดีจังน้า อุตส่าห์รอจนดึกขนาดนี้ พอดีวันนี้เจ้าชายกับไดนาไมต์ไปเดทกันมาสนุกจนลืมเวลาไปหน่อยน่ะ” คำพูดที่ทำเอาร่างบางหันไปหาอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง
“แก พูดอะไรของแกวะ ใครไปเดทกับไอ้เจ้าชายโรคจิตอย่างแกกันฟะ” แล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกันอย่างสนุกสนาน (?) ลืมใครบางคนที่เอากระดาษข้อสอบมาให้ยืนมองอย่างเจ็บปวด ถึงค่อนข้างจะแน่ใจว่าอย่างโกคุเดระคงไม่รู้จักกับคำว่ารัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากให้ไปสนิทกับคนอื่นมากกว่าเขา
“ชิชิชิ ไดนาไมต์ก็ เรื่องที่ชิบุย่าเมื่อกี้น่ะ ยังไงๆมันก็เป็นขั้นตอนสุดท้ายของการเดทอยู่แล้วนะ เดทฉบับเจ้าชายไง” บอกพลางดึงลวดให้ตัดครึ่งของไดนาไมต์สองสามแท่งในมือของร่างบาง
“เออๆ จะทำอะไรก็ทำ ฉันจะนอนแล้ว แล้วแกน่ะ จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย กลับบ้านไปได้แล้ว” พูดไปมือบางก็โบกไล่ร่างสูงของยามาโมโตะที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องเขา แล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูแรงๆตามคอนเซ็ปต์
“ชิชิชิ ไดนาไมต์น่ะดื้อจะตาย ต้องเจอเจ้าชายปราบพยศนั่นล่ะนะ”
“แต่สำหรับฉัน ไม่เห็นว่าคุเดระจะดื้อตรงไหนเลยนะ อีกอย่างยังไงซะโกคุเดระก็ต้องอยู่ข้างๆสึนะอยู่ดี เวลาเหลืออีกแค่สองวันนะ”
_______________________________________________________
มันอะไรก็ไม่รู้ล่ะทุกคน จะจบแต่ไม่จบสักที
แต่จะพยายามมาต่อเรื่องนี้ให้จบก่อนอาทิตย์หน้า เพราะจะไม่ว่างแล้ววววว
ที่เหลือ หึ หึ 80 VS B ถึงจะ B59 ก็เถอะนะ 55+
ปกติไรท์เตอร์ชอบ 8059 ที่สุดด้วยล่ะ official อิ อิ
ความคิดเห็น