คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF1 : HBD Gokudera
เช้าวันหนึ่ง วันที่ควรจะสดใสเหมือนทุกๆวัน เพราะแสงแดดอันเจิดจ้าของดวงอาทิตย์ยังมีให้เห็นเป็นปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติ เห็นจะเป็น
“ไง สึนะ วันนี้โกคุเทระ ไม่มาด้วยเหรอ” เป็นเพื่อนร่างสูงที่ทักมา นั่นล่ะ สิ่งที่แปลกไปของวันนี้
“อื้อ ยังไม่เห็นเลย แต่โทรมาบอกว่าวันนี้จะมาสายๆล่ะ” อาจเป็นปกติเพราะร่างบางผมเงินคนนั้นมาเรียนก็เหมือนไม่ได้มา นอกจากจะไม่ตั้งใจฟังคำอาจารย์อย่างชัดเจนแล้ว เผลอๆอาจมีการลุกออกจากห้องไป โดยไม่มีการบอกกล่าวได้ แต่ที่มันแปลก ก็เพราะเสียงในโทรศัพท์ที่ได้รับเมื่อเช้า เสียงค่อนข้างจะถูกรบกวนอย่างหนัก แถมยังรีบตัดสายทิ้งไปด้วย ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเหมือนกัน
“เหรอ อย่าบอกนะว่า จะไปซื้อดอกไม้ไฟคอลเล็กชั่นใหม่น่ะ 555+” ฟังคำยามาโมโตะแล้ว สึนะก็อยากกรีดร้องในใจ อยากตะโกนให้อีกฝ่ายเข้าใจซักที ว่าไอ้ที่โกคุเดระคุงใช้น่ะ มันไดนาไมต์ ไดนาไมต์เชียวนะ ดอกไม้ไฟที่ไหนก๊านนนนน
“น่าๆ เดี๋ยวหมอนั่นก็มา แต่ถ้าตอนนี้เราไม่รีบจะสายเอานา” ร่างสูงพูดขึ้น ด้วยเห็นเพื่อนร่างเล็กทำหน้าตาไม่สบาย และเสียงกริ่งที่ดังขึ้น พวกเขาควรจะอยู่ที่ห้องเรียนได้แล้ว แต่ตอนนี้พวกเขายังเดินอยู่ที่สนามฟุตบอลอยู่เลยนะ ก่อนที่ร่างเล็กจะหน้าตาตื่นรีบวิ่งกึ่งๆลากคนตัวสูงที่ยังดูเหมือนสบายๆเหมือนเคยให้รีบวิ่งไปที่ห้อง อย่างน้อยก็ลืมเรื่องมือขวาหน้าสวยไปได้สักพักนั่นแหละ
ไม่มา ไม่มา ไม่มา ไม่มา อ๊ากกกกก ไหนสึนะบอกว่า นาย
เสียงโอดครวญภายในใจของชายหนุ่มร่างสูง ที่บัดนี้ก็ได้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว สึนะเองก็ขอตัวกลับบ้านไปแล้ว ก็คงเหลือแต่เขานี่ล่ะ ที่ปกติ จะต้องมีร่างบางคาบบุหรี่ ตีหน้าไม่สบอารมณ์เดินอยู่ด้วยข้างๆแท้ๆ แต่วันนี้กลับมีเขาเดินอยู่แค่คนเดียว เอาน่ะ ยังไงซะ ก็ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้ เขาจะไม่ต้องเดินคนเดียวอีกแล้วกัน เฮ้อ
วันนี้ก็ยังคงเหมือนเมื่อวาน ไม่หรอก ไม่เหมือนหรอก แน่ล่ะ ก็วันนี้น่ะวันอาทิตย์นี่นา
แล้ว แล้ว เขามาทำอะไรที่โรงเรียนเนี่ยยยยยยยย
เสียงสบถดังออกมาเรื่อยๆจากคนร่างบาง ผมสีเงินปลิวไปตามแรงลม บุหรี่ถูกคาบไว้ที่ปาก ก่อนนิ้วสวยจะคีบออกจากปาก พ่นควันขึ้นไปบนอากาศ ขาก็พาเจ้าของเดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะด้วยความหงุดหงิดหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เขามาที่โรงเรียน ทั้งๆที่เมื่อวานเป็นวันที่เขามาโรงเรียนกัน เจ้าตัวก็ไม่มา วันนี้โรงเรียนปิดกลับจะมาซะอย่างนั้น ใกล้จะถึงวันนั้นทีไร เขาก็เป็นแบบนี้ได้ซะทุกที ให้อารมณ์แปรปรวนเหมือนคนบ้า จนเมื่อวานเขาต้องหนีไปสงบสติอารมณ์ที่อื่น และที่แน่นอนที่นั่นจะต้องไม่มีรุ่นที่ 10 เดี๋ยวจะพาลเป็นห่วงเขาเอาซะเปล่าๆ
“โย่ว โกคุเดระ” เสียงทุ้มเอ่ยทักพลางวิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่ากลัวคนตรงหน้าจะหายไปไหนอีก
ก่อนเอ่ยถามรัวเร็ว ปนหอบนิดๆเพราะรีบวิ่งมาและเพิ่งเลิกซ้อมเบสบอลเสร็จ
“อะไรของแก ฮะ ไอ้บ้าเบสบอล พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลยเว้ย” เพราะเสียงเอ่ยถามปนหอบของอีกฝ่าย ไม่ว่ายังไงก็ฟังไม่รู้เรื่อง คนมีความอดทนต่ำ จึงตวาดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนประโยคฟังเข้าใจง่ายจะตามมา
“งั้น รอฉันแปปนึงนะ ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” แน่นอนว่าเขาไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะด่าเขายังไง แค่ไม่หยิบดอกไม้ไฟมาปาใส่เขาเหมือนทุกทีก็ดีแล้ว แม้ว่าเมื่อมือหนาถือวิสาสะรวบมือบางเข้ามา แล้วลากอีกฝ่ายให้มากับเขา ถึงแม้จะมีเสียงสบถเสียงดังตามมาด้วยก็เถอะ
“ทำไมแกจะต้องลากฉันมาที่นี่ด้วยวะ” ร่างบางเอ่ยถามเมื่ออีกฝ่ายลากเขามาเรื่อยๆ โดยไม่สนใจเลย ทั้งๆที่เขาทั้งด่า ทั้งว่า ทั้งอยากจะหยิบไดนาไมต์ขึ้นมาจุดปาอีกฝ่าย แต่ช่วงนี้ แม้กระทั่งไดนาไมต์เขาก็ไม่ได้พก แล้วอีกฝ่ายก็ทำแค่หัวเราะโง่ๆเหมือนอย่างเคย แถมยังไม่ยอมปล่อยมือที่จับไว้อีกด้วย
“ก็แหม วันนี้วันหยุดฉันก็ต้องช่วยงานพ่อ แต่ว่าฉันอยากคุยกับนายด้วยนี่ แล้วยังไง เดี๋ยวฉันเลี้ยงซูชิเลยเอ้า” รีบยื่นข้อเสนอ เพราะกลัวอีกฝ่ายเดินหนีไปซะก่อน แล้วก็ได้ผลเมื่อขายาวของโกคุเดระชะงัก ก่อนหันกลับมาตะคอก
“เออ เร็วๆเข้าสิ”
และนั่นก็ทำให้เขาต้องมานั่งแกร่ว อยู่ในร้านขายซูชิของอีกฝ่าย พอคุณลุงเห็นเขา ก็เตรียมจัดหาที่ให้นั่ง และแน่นอนซูชิของโปรดของเขาก็มาวางตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จนอดคิดไม่ได้ว่า พ่อลูกคู่นี้เตรียมกันมาไว้ก่อน
ตะเกียบคีบเอาซูชิเข้าปาก ปากก็เคี้ยวไป แต่นัยน์ตาสีเขียวคู่นั้นบางทีก็เหม่อลอย จนคนที่แอบมองอย่างยามาโมโตะรู้สึกใจหาย จนต้องแหย่ให้อีกฝ่ายโวยวายบ้างเป็นบางเวลา ถึงเขาจะโดนด่า แต่ก็ดีกว่าให้อีกฝ่ายมาทำหน้าเศร้าแบบนี้
ย้อนกลับไปเมื่อวาน
เมื่อสึนะกลับไปแล้ว เขาก็ยังอุตส่าห์เตร่อยู่ที่ชมรมอีกหน่อย เผื่อคนที่เขาคิดถึงจะมา แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมแพ้ เพราะไม่เห็นแม้แต่เงาของอีกฝ่าย ขายาวพาเจ้าของเดินไปตามทางเพื่อกลับบ้าน ผ่านไปสักพักเขาก็พบว่าตัวเองถึงบ้านแล้ว แต่ไม่ใช่บ้านเขาหรอกนะ กลับเป็นอพาร์ตเมนท์ของคนที่มักจะหงุดหงิดใส่เขาเสมอ หน้าห้องของโกคุเดระ แต่ก็ต้องผิดหวังเหมือนเดิม เพราะดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้อยู่ในห้อง
แต่พอตัดใจจะกลับบ้านเขาก็ได้พบ ไม่ใช่ร่างบางที่หา แต่ก็เป็นคนใกล้ตัว
“ไง เจ้าหนู มาหาฮายาโตะเหรอ” ผู้เป็นผู้ใหญ่เอ่ยทักก่อน
“เขาไม่อยู่ที่ห้อง เอ่อ รู้มั้ยครับ ว่าเขาไปไหน” เอ่ยถามอีกฝ่าย
“รู้มั้ย วันนี้วันที่เท่าไหร่” นอกจากไม่ตอบแล้ว คำถามที่ได้รับมาก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันยังไง แต่ก็ยอมตอบออกไปดีๆนั่นล่ะ
“9 ไม่สิ อืม 7 เอ๊ย คงจะ 8 กันยา ใช่แล้ว 8 กันยาครับ ฮะฮะ” กว่าจะตอบได้ นอกจากวันแข่งแล้วปกติเขาก็จำวันที่ไม่ค่อยได้หรอก ก่อนจะปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะแห้งๆตามสเต็ป ก็ดูอีกฝ่ายไม่ค่อยจะแฮปปี้กับคำตอบและการรอคำตอบจากเขาซักเท่าไหร่
“นั่นล่ะ เป็นเหตุผลที่เจ้าฮายาโตะ หายไปช่วงนี้ เดี๋ยวพอผ่านไปแล้ว มันก็กลับมาเองแหละ อ้อ ฝากนี่ให้มันด้วยล่ะ ถ้าเจอนะเจ้าหนู เฮ้อ ขอตัวไปหาสาวๆก่อนดีกว่า คุยกับพวกตัวผู้อย่างแกแล้ว ปวดหัว ไปนะ” ไม่มีคำตอบขยายความ มีแต่ของที่มองดูแล้วคงเป็นอดีตซองเอกสาร ผูกด้วย เอ่อ ดูจากสภาพแล้วคงจะเป็นโบว์ ยัดใส่มือเขา แล้วเจ้าตัวก็เดินหันหลังจากไปให้ไอ้ ‘พวกตัวผู้’ งงต่อไป ก่อนจะพลิกของในมือไปมา ก็ได้เจอการ์ดใบเล็กๆ มีตัวหนังสือหวัดๆที่คาดว่าน่าจะเป็นของผู้ที่เพิ่งเดินจากไปเขียนอยู่
Buon Compleanno Hayato
อะ แล้วมันแปลว่าอะไรล่ะเนี่ย ภาษาอังกฤษ หรือ ภาษาอื่น โอ๊ย ไม่เข้าใจอะ เอาเป็นว่า ช่างมันก่อนแล้วกัน ขยี้หัวเบาๆ ส่ายหัวไปมา 2-3 ที ก่อนจะเลิกสนใจกระดาษใบน้อยนั้น แล้วค่อยเดินกลับบ้าน ก็หวังว่ามันจะเป็นแค่ช่วงนี้อย่างที่ ดร.จามาลพูดเท่านั้นล่ะนะ โกคุเดระ
“ทาเคชิ แกจะเหม่ออะไรเนี่ย เอาซูชิไปส่งได้แล้ว” อดสะดุ้งไม่ได้เมื่อจู่ๆคนเป็นพ่อก็ตะโกนขึ้นมา ก่อนจะเดินกลับไปรับจานซูชิมาไว้ในมือ ยิ่งตกเย็นคนยิ่งเยอะ คนเข้าออกร้านเป็นว่าเล่น แต่ก็คงมีเพียงโต๊ะหน้าเคาน์เตอร์เท่านั้นที่ตั้งแต่เช้าจนถึงเดี๋ยวนี้ ก็ยังเป็นร่างบางเจ้าของเรือนผมสีเงินจับจองอยู่
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจโว้ยยยยย ทำไมเขาจะต้องมานั่งอยู่ที่นี่ด้วยเนี่ยยยยยยย อยากจะกรีดร้องดังๆ อยากจะลุกออกไปจากตรงนี้ ทั้งๆที่ถ้าคิดจะทำก็ทำได้ แน่ล่ะก็ไมมีใครมาผูกเขาติดกับเก้าอี้นี่นา แต่ปัญหา คือ มันทำไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ ไม่ว่าจะเพราะคุณลุงใจดี ที่มักจะหันมาถามเขาว่าจะเอาอะไรเพิ่มมั้ย ทั้งไอ้บ้าเบสบอลที่มักจะหันมามองแล้วยิ้มโง่ๆให้เสมอ ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม คงไม่เท่าที่เป็นเขานี่แหละ ที่บางทีก็อดรู้สึก ............... ดีใจ และหายเหงาไปได้บ้าง ในวันนี้
จนถึงเวลาปิดร้าน
“โกคุเดระ เมื่อวานนายไปไหนมา รู้มั้ย สึนะเป็นห่วงนายแค่ไหน” เมื่อเสร็จจากช่วยพ่อเก็บร้าน เขาก็ได้พาร่างบางขึ้นมาบนห้อง เพื่อสอบถามถึงความผิดปกติที่เจ้าตัวเป็นอยู่ในช่วงนี้
“ฉันโทรบอกรุ่นที่สิบแล้วโว้ย ไม่ต้องมามั่ว” อีกฝ่ายได้ยินก็เถียงกลับทันควัน พลางนั่งลงบนเตียง
“แต่นายบอกว่า จะมาช่วงสายๆนี่นา แต่นี่นายหายไปทั้งวันเลยนะ” ร่างสูงก็ย้อนอีกฝ่ายไปด้วยคำที่ได้ยินมาจากเพื่อนร่างเล็กเมื่อวาน ก่อนจะนึกขึ้นได้เดินไปที่โต๊ะเรียนหนังสือหยิบบางอย่างก่อนจะยื่นให้ร่างบาง
“อาจารย์ห้องพยาบาลฝากมาให้นายน่ะ เกิดอะไรขึ้นบอกฉันได้มั้ย” แน่นอนว่า ยามาโมโตะถือวิสาสะกุมมือร่างบางแบบไม่ยอมปล่อย พยายามสบตาอีกฝ่ายที่เอาแต่ก้มก้มตา ไม่มองหน้าเขา จ้องซองเอกสารอย่างเอาเป็นเอาตาย มือบางเริ่มสั่นเล็กๆ ไม่รู้ว่าจะด้วยความอยากจะสลัดมือเขาทิ้งหรือไม่ก็ตาม ก่อนเสียงใสจะตวาดดังขึ้น พร้อมข้อมือที่พยายามบิดออกจากมือเขาให้แรงขึ้น
“มันเรื่องของฉัน ทำไมจะต้องบอกแกด้วยวะ”
“ก็สึนะเป็นห่วงนายนี่นา” ชื่อเพื่อนตัวเล็กถูกอ้างขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันบอกรุ่นที่สิบเองได้โว้ย”
“แล้วฉันล่ะ” อาจเรียกได้ว่าเป็นครั้งแรก ที่เขาเผลอเสียงดังกับอีกฝ่าย ทำเอานัยน์ตาสีเขียวนั้นตวัดขึ้นมามองเขาอย่างไม่เชื่อหู ซึ่งเขาจะไม่ปล่อยให้เป็นไปแบบนี้อีก ถ้าเป็นวันอื่นเขาอาจจะปล่อยมือ แล้วหัวเราะแบบที่อีกฝ่ายเรียกมันว่า หัวเราะแบบโง่ๆ แต่ไม่ใช่วันนี้ เขายอมให้โกคุเดระด่าเขาได้ ว่าเขาได้ ลงไม้ลงมือกับเขาได้ จะเอาดอกไม้ไฟมาปาใส่เขาก็ได้ เขายอมให้ในแววตาคู่นั้นสะท้อนแต่ภาพของสึนะก็ได้ จะไม่มีภาพของเขาก็ไม่เป็นไร แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้ ใบหน้าหวานนั้นจะต้องไม่เศร้าแบบนี้ นัยน์ตาคู่นั้นจะต้องไม่ว่างเปล่าแบบนี้ ไม่เอา
“อะไรของแก หา” หลังจากเผลอตัวไปพักหนึ่ง เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวก็ตวาดคนตรงหน้าทันที ลืมไปเลยว่า มือของตนยังอยู่ในอุ้งมือของคนที่ตัวสูงกว่า ไม่สนแม้กระทั่งว่า คนตรงหน้าเคลื่อนเข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และลืมไปสนิทเลยว่า เผลอสบตากับดวงตาคู่คมที่มีแต่ความห่วงใยส่งมาให้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“แล้วฉันล่ะ โกคุเดระ เมื่อวานฉันเจออาจารย์ห้องพยาบาล เขาบอกว่าถ้าผ่านช่วงนี้ไป นายก็จะกลับมาเป็นปกติ แต่บอกฉันไม่ได้เหรอว่า เกิดอะไรขึ้น ของนี่อีก การ์ดนั่นด้วย เหมือนกับว่า วันนี้เป็นวัน...” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนแรง อยากให้รับรู้ว่าเขาเป็นห่วงมากมายแค่ไหน ยิ่งท้ายประโยคยิ่งเบาลงไปอีก แต่กลับชัดเจนในประโยคถัดมา
“ใช่แล้ว วันนี้น่ะเป็นวันเกิดฉันเอง แล้วยังไงล่ะ ยังไงซะก็ไม่มีใครสนใจอยู่แล้วนี่ ฉันน่ะ ไม่สนใจวันนี้หรอกก ฉันน่ะไม่เห็นอยากจะให้มีวันนี้เลย ฉันน่ะไม่อยาก ไม่อยาก ไม่อยากที่จะฉลองวันนี้โดยไม่มีแม่” เสียงตวาดดังลั่นใส่อีกฝ่าย ก่อนประโยคหลังเสียงจะเริ่มสั่นเครือ ประโยคสุดท้ายที่เบาราวกับปุยนุ่น นัยน์ตาคู่สวยคลอไปด้วยหยาดน้ำตา และไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ร่างทั้งร่างก็ถูกคนตรงหน้าดึงไปกอดไว้แน่น มือเรียวปล่อยซองตกลงกับที่นอน มือใหญ่ลูบเบาๆที่เรือนผมสีเงิน ปากพร่ำกระซิบบอกที่หูอีกฝ่าย คำพูดที่อยากจะพูดมาตลอด
คำพูดที่ทุกครั้งได้แต่เก็บไว้ในใจ เพราะเขารู้ว่าคนในอ้อมกอดเขาไม่มีวันหันมามอง วายุที่คลอเคลียอยู่แต่กับนภา วายุที่นับถือและยกย่องแต่นภา วายุที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็มีแต่นภา วายุที่ไม่เคยหันมาหาพิรุณอย่างเขา ทั้งๆที่พิรุณอย่างเขาได้แต่ปลิวพัดไปตามแต่วายุเท่านั้น
“ฉัน ไม่รู้ว่าแม่นายเป็นอะไร ฉันไม่รู้ว่านายเจออะไรมา ใครจะไม่สนใจนายฉันไม่รู้ แต่ฉัน แค่นาย นอกจากเบสบอลแล้ว นายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน ฉันอาจไม่สำคัญสำหรับนาย เท่าแม่ของนาย แต่ว่า ฉันก็ยินดีกับวันนี้ของนาย ยินดีที่สุดที่นายเกิดมา ดีใจที่สุด ที่ได้เจอนาย ฉันรักนายมากที่สุด” เสียงทุ้มเอ่ยไปเรื่อยๆ ก่อวนิ้วเรียวจะค่อยๆปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวาน มือหนากุมที่ข้างแก้ม ตาคู่คมสบกับเข้ากับตาคู่สวยที่ติดจะบวมช้ำเพราะการร้องไห้ ถึงอย่างนั้น เขาก็ดีใจ เพราะอย่างน้อยวันนี้ นัยน์ตาคู่นี้ก็สะท้อนภาพเขาแล้ว
“พูดอะไรของแก” แก้มขาวขึ้นสีแดงเรื่อ ปากตะโกนเสียงดังกลบเกลื่อนความอาย นัยน์ตาบวมช้ำ จมูกแดงจากการร้องไห้ น้ำตาหยุดไหลเสียแล้ว อาจเป็นเพราะตกใจมากเกินก็เป็นได้ เป็นภาพที่น่ารักมาก และเป็นภาพที่ทำให้ใบหน้าคมมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“ยิ้มอะไรของแกอะ.” พูดไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากบางก็โดนทาบทับด้วยริมฝีปากของร่างสูง บดคลึงริมฝีปากบางเบาๆ เสียงอื้ออึงในลำคอ ทำให้ต้องแลบลิ้นไล้เลียเบาๆ จนอีกฝ่ายเผลอเผยอปากออก ส่งลิ้นชื้นเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากของอีกฝ่าย ไล่ไปตั้งแต่แนวฟันเรียงสวย ก่อนจะเกี่ยวเข้ากับลิ้นเล็ก ค่อยๆผลักคนตรงหน้าให้ราบไปกับเตียง น้ำใสๆไหลออกจากมุมปาก ก่อนจะละออกมา เมื่อมือบางของอีกฝ่ายทุบเข้าที่หัวไหล่ และแน่นอนว่าไม่เบา หมัดหนักๆรัวเข้าที่หัวไหล่ ทันทีที่เป็นอิสระ โกคุเดระก็สูดเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ปากบางที่เผยอรับอากาศเข้าไป ใบหน้าหวานแดงก่ำ และปากอิ่มที่บวมช้ำเพราะแรงจูบ ทำให้ยามาโมโตะอดไม่ได้ที่จะประกบปากลงไปอีกครั้งเบาๆ ก่อนละออกมาให้เกิดเสียงดัง ‘จุ๊บ’
“กะ แก ทำอะไรฟะ ไอ้บ้าเบสบอล ไอ้สมองเม็ดถั่ว ไอ้หัวขี้เลื่อย ไอ้กระดูกหัวไหล่เอ๊ย แก...”
“555+ อะไรกัน โกคุเดระไม่รู้จักเหรอ นั่นน่ะ เขาเรียกว่า จูบนะ แล้วถ้าไม่รู้จัก ฉันจะทำจนกว่าจะรู้จักเลย ดีมั้ย” ร่างสูงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี และทำท่าจะก้มลงไปแตะริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างที่พูดไว้จริงๆ จนมือบางต้องเลื่อนขึ้นมากั้นไว้ จากนั้นจึงถีบอีกฝ่ายจนกลิ้งตกเตียงไปเลย
“โกคุเดระอ่า มันเจ็บนะ อะไรเนี่ย นี่ๆ แล้วคำตอบล่ะ” ก่อนจะปีนขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งเมื่อการเรียกร้องความสนใจไม่ได้ผล แล้วจึงเกาะไหล่บางนั่นไม่ปล่อยเพื่ออยากได้คำตอบ อยากรู้ว่าคนตรงหน้าคิดยังไงกับเขาบ้าง
“หึ แกมันก็แค่กระดูกหัวไหล่รุ่นที่ 10 ก็แค่นั่นล่ะ” คำตอบที่ทำร้ายจิตใจคนฟัง ถ้าไม่ติดว่าใบหน้านั่นเปลี่ยนเป็นสีแดงล่ะก็ เขาคงไม่ยิ้มกว้างขนาดนี้ เอาน่ะ แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะนะ
“5555+ คราวนี้เป็นแค่นี้ก็ได้ แต่คราวหน้าจะให้เปลี่ยนเป็นที่อื่นให้ได้เลย อ้อ Happy Birthday นะโกคุเดระ”
_____________________________________________________
ความคิดเห็น