ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : |《0》| ว่าด้วยเรื่องการเกิดใหม่ของผม
|《0》|
ว่าด้วยเรื่องการเกิดใหม่ของผม
◇•••••••••••••••••••••••••••••◇
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงที่สาดลงมาส่องบนใบหน้า มันค่อนข้างหงุดหงิดสำหรับคนที่อยากจะนอนแบบผมนี้ละ หลังจากที่สายตาของผมปรับตัวได้ สิ่งที่ผมทำคือการมองไปรอบๆ สำรวจสถานที่แปลกใหม่ที่ผมไม่รู้จัก...
ที่ไหนละเนี่ย?
ห้องขนาดเล็กที่มีเฟอร์นิเจอร์เพียงน้อยนิด อันประกอบไปด้วยเตียงที่ผมพึ่งลุกขึ้นตื่นมา ตู้เสื้อผ้าที่ทำมาจากไม้ และดูโทรมสุดๆ ข้างๆก็มีกล่องไม้ขนาดใหญ่ที่ดูโทรมพอๆกัน แล้วก็ยังที่โต๊ะกับเก้าอี้ไม้ที่ตั้งตรงกับหน้าต่างบานเล็กซึ่งถูกเปิดเอาไว้ มีลมพัดเขามามาทางนัดเบาๆ พร้อมกับกลิ่นหอมที่ปะปนมาด้วย ผมว่าคงเป็นกลิ่นของดอกไม้นั้นแหละ เพราะว่าพอมองออกไปแล้วก็เห็นสวนดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่ง อวดความสวยงามของตนเองสู้กับแสงอาทิตย์ยามเช้า
เอาละ พอมองรวมๆแล้ว มั่นใจเลยว่าไม่ใช่ที่ที่ผมอยู่ก่อนที่จะหลับแน่นอน เพราะว่าผมนะ ป่วยนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนะสิ และที่สำคัญที่สุดคือ ผมตายไปแล้ว
แน่ใจได้เลยว่านี้ไม่ใช่ร่างของผม บางทีผมอาจจะเป็นผีแล้วมาสิงร่างคนอื่น หรือไม่ก็ผมอาจจะเกิดใหม่ในร่างคนอื่น อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นะ พอคิดแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกเหมือนพล็อตนิยายที่ผมอ่าน พวกประเภทที่ว่าตายแล้วเกิดใหม่ อะไรประมาณนั้น ผมค่อนข้างชอบอ่านนะ แล้วก็คิดบ่อยๆด้วยว่าอยากจะเป็นแบบนั้นบ้าง ซึ่งดูเหมืนว่าตอนนี้ ผมจะเป็นแบบนั้นละนะ
แต่จะให้ดีใจก็คงดีไม่สุด ถ้าให้เกิดใหม่มาแบบนี้ ก็ควรเอาความทรงจำเจ้าของร่างมาให้ด้วยสิ แบบนี้ผมก็ลำบากสิครับ ร่างกายนี้ดูเหมือนจะโตแล้วด้วย พอลองยืนดูก็รู้สึกสูงจริงๆแฮะ แถมยังมีผ้าคาดตาที่ข้างขวานี้อีก รำคาญจังแฮะ
เอาออกดีกว่า
ทันทีที่ผมคิดแบบนั้นก็ยกมือขึ้นมาเอาผ้าคาดตาออก แต่ทว่าพอมันหลุดออกนั้น อาการปวดตาที่ข้างขวานั้นก็เริ่มขึ้นทันทีจนผมทรุดลงไปเพราะทนไม่ไหวยกมือขึ้นกุมตาข้างขวาของผมที่รู้สึกเหมือนจะหมุดออกมาจากเบ้าตา
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!"
ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด บางสิ่งบางอย่างพุ่งพล่านอยู่ในร่างกายของผม ความรู้สึกที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยนี้ทำให้ผมสับสน บนหัวกับหลังของผมกำลังมีบางอย่างงอกออกมา! เรื่องบ้าอะไรเนี้ย! ให้เกิดใหม่เป็นคนปกติไม่ได้รึไง! ผมเป็นตัวประหลาดอะไรกัน! ความปวดที่ตาขวาค่อยๆทุเลาลงเรื่อย พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่เออล้นไปทั่วร่างกาย ผมเริ่มสังเกต'บางสิ่ง'ที่โผล่ออกมาจากตัวของผม
มันคือ'เขา'และ'ปีก'
อะไรกัน! ของแบบนี้คนปกติเขามีกันหรอ! ไม่ใช่แล้ว! ไม่ใช่คนชัดๆ! โธ่เอ้ยยยยยย ชาติก่อนเกิดเป็นคนป่วยจนต้องนอนง่อยเป็นผักที่โรงพยบาล พอมาตอนนี้ก็ดันกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ที่แน่ๆคือไม่ใช่คนนี้แหละ! ผมลองลูบเขาที่ยู่อยู่บนหัวตัวเอง มันค่อนข้างใหญ่ แล้วก็บิดงอมาทางด้านหน้า ปลายแหลมชี้ขึ้นข้างบน คงเหมือนเขาแกะละมั้ง ห้องนี้มีกระจกบ้างมั้ยเนี้ย อยากจะเห็นสภาพตัวเองตอนนี้ชะมัด ส่วนปีกของผมถ้าให้เทียบก็เหมือนกับปีกของค้างคาวละมั้ง แต่ถ้าจะให้เหมือนจริง คงต้องบอกว่าเหมือนปีกมังกรตามภาพในเทพนิยายซะมากกว่า...
จริงสิ...พอหลังจากหายเจ็บตาแล้ว ดูเหมือนว่าความทรงจำบางอย่างมันจะกระแทกเข้ามาในหัวผมด้วยนะสิ ไม่สิ...เป็นความทรงจำของร่างนี้ต่างหาก
ชื่อของผม(หรือของร่างนี้)คือ โอริอัส เมลวาส ซาตาโน่ ว่าที่ราชาปีศาจลำดับที่8 ทำไมถึงมีลำดับที่นะหรอ? ก็เพราะว่าในแดนปีศาจนั้น ความแข็งแกร่งคือที่สุด ดังนั้นแล้วว่าที่ราชาปีศาจนั้นจึงไม่ได้มีแค่โอริอัสคนเดียว ยังมีว่าราชาแศาจลำดับอื่นๆอยู่ จากการต่อสู้แย่งชิงอย่างดุเดือด ผู้ท้าชิงตำแหน่งว่าที่ราชาปีศาจนั้น เหลือเพียงแค่ 4 ขั้วอำนาจเท่านั้นเอง ประกอบไปด้วย โอริอัส ลำดับที่ 8 ฮัลฟาส ลำดับที่ 5 วาลัค ลำดับที่ 2 และ อาม่อน ลำดับที่ 1 ถึงผมหรือโอริอัสเนี้ยจะอยู่ลำดับที่น้อยกว่าปีศาจตนอื่นที่เหลืออยู่ก็ตาม ทว่า แต่ลำดับไม่ได้มีผลกับการแข่งขันแย่งชิงเท่าไรนัก มันก็แค่ลำดับใครเกิดก่อนเกิดหลังเท่านั้นเอง จากปีศาจพี่น้องที่มีพ่อคนเดียวกัน13ตนนะ
และจากการต่อสู้พวกนี้แหละ ทำให้โอริอัสคนก่อนนั้นต้องเดินทางมาถึงแดนมนุษย์ เพื่อตามหาคนที่มีพลังแห่งการรักษา เพราะว่าจากการต่อสู้กับบาเอล ว่าที่ราชาปีศาจลำดับที่13 ค่อนข้างจะสาหัส ทำให้พลังของโอริอัสในตอนนี้หายไปถึง2ใน3 ซึ่งไม่เพียงพอจะต่อสู้กับปีศาจที่เหลืออยู่ตอนนี้แน่นอน ตอนนี้เหล่าลูกน้องปีศาจแสนจะภักดีของโอริอัสนั้นกำลังออกตามหาคนนั้นอยู่ ส่วนโอริอัสก็ต้องซ่อนตัวจากปีศาจตนอื่น ไม่อย่างนั้น ถ้าถูกหาเจอตอนนี้ คงได้ตายก่อนจะได้ตำแหน่งราชาปีศาจแน่นอนครับ
ดังนั้นแล้วโอริอัสเลยปลอมเป็นมนุษย์และมาอยู่เมืองชนบทเล็กๆห่างไกลความเจริญ ปลูกดอกไม้และเอาไปขาย แต่ได้เงินมาก็เพียงน้อยนิด เหมือนทำไปบังหน้าซะมากกว่า ก็นะ...เมืองเล็กๆแบบนี้ ไม่ค่อยมีคนซื้อดอกไม้หรอก แม้ว่าดอกไม้ของโอริอัสจะสวยขนาดไหนก็เถอะ ที่จริงผมค่อนข้างแปลกใจอยู่นะ เป็นปีศาจแท้ๆ แต่ดันปลูกดอกไม้ได้ขนาด แถมออกมาสวยสุดๆด้วย เป็นความสามารถที่ไม่เข้ากับความเป็นปีศาจซะเท่าไรแหะ
โอ๊ะ...เกือบลืมประเด็นสำคัญที่ทำให้ผมมาอยู่ที่ร่างนี้เลย ซึ่งมันก็เกี่ยวเนื่องกับการที่เจ้าตัวบาดเจ็บจนเหลือพลังแค่1ใน3 และดูเหมือนพลังจะลดลงเรื่อยๆราวกับพิษร้าย หากต้องรอเหล่าลูกน้องแบบนี้ต่อไป พลังอาจจะหมดก่อนก็เป็น และการที่ปีศาจพลังหมดนั้น ตำแหน่งราชาปีศาจก็ไม่พูด เพราะแค่พลังปีศาจก็ไม่มีแล้ว จะมีคุณสมบัติได้ยังไงกัน ดังนั้นโอริอัสเลยทำการตามหาวิญญาณตัวเองในโลกคู่ขนานเพื่อรวมเข้าด้วยให้คงพลังที่เหลืออยู่นี้ไว้ ซึ่งวิญญาณที่ว่านั้นก็คือผมเอง
ทันทีที่ผมตายก็ถูกโอริอัสดึงมาที่โลกนี้แล้วรวมวิญญาณเข้าด้วยกัน แต่ก็คงผิดพลาดระหว่างทำพิธีระหว่าง อาจจะเป็นเพราะพลังของเขาที่เหลือน้อยเกินไป ทำให้ดารรวมวิญญาณนั้น แทนที่เขาจะสามารถควบคุมได้ กลับกลายที่เป็นผมแทนซะงั้น ตอนนี้ถ้าให้พูดง่ายๆก็เหมือนกับว่าเขาตายและรวมวิญญาณกับผมไปแล้ว บางทีเขาอาจจะหวังให้ผมสานต่อความฝันที่จะเป็นราชาปีศาจก็เป็นได้ แต่ผมไม่ชอบความวุ่นวายเลย ดังนั้นแล้ว...เสียใจด้วยนะครับโอริอัสคนก่อน
ผมจะหนี!
พวกลูกน้องแสนภักดีที่ออกไปตามหาคนมารักษาโอริอัสนั้นต้องกลับมาแน่ ถ้ากลับมาอาจจะถูกลากเข้าสู่วังวนแห่งความวุ่นวายของการแย่งชิงอันไม่จบไม่สิ้น! ผมจะต้องไปอยู่ที่อื่น! ที่ที่พวกนั้นหาผมไม่เจอ! ต้องรีบเก็บของ ไม่สิ! ถ้าเอาของไปด้วย อาจจะตามผมเจอด้วยก็ได้ ไม่เอาอะไรไปเลยดีกว่า พอตัดสินใจได้แบบนั้นแล้วผมก็เอามาผ้าคาดตาขวาอีกครั้ง เพราะตาข้าวขวานี้เป็นเหมือนแหล่งพลังปีศาจของโอริอัส และผ้าคาดตานี้ถูกทำขึ้นเพื่อเก็บพลังปีศาจและลบร่องรอยทั้งหมด การที่โอริอัสแปลงเป็นมนุษย์โดนไม่มีใครจับได้ก็เพราะผ้าคาดตานี้แหละ! ถ้าไม่ใช่เพราะพลังเหลือน้อยขนาดนี้ก็คงไม่จำเป็นต้องใช่ผ้าคาดตานี้หรอก ถึงจะเสียได้พลังเทพๆของโอริอัสิอยู่บ้าง แต่ชีวิตสงบๆเป็นสิ่งที่ผมต้องการที่สุดแล้ว ดังนั้นก็แบบพลังน้อยๆพร้อมกับไอ้ผ้าคาดตานี้แหละ!
ผมจัดการตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้อง ที่จริงอยากจะสำรวจบ้าน แต่ก็กลัวว่าเวลาหนีจะลดน้อยลงไปอีก เลยตรงดิ่งไปที่ห้องครัวและเริ่มทำหารเตรียมอาหารสำหนับหลบหนี ถึงจะบอกว่าไม่เอาอะไรไป แต่อาหารเป็นสิ่งจำเป็น เตรียมไปด้วยก็แล้วกัน พวกเครื่องปรุงเอาไปด้วย ของสดคงเน่าก่อนแน่ๆ พวกอาหารแห้ง อืม...เนื้อตากแห้งหรอ? เอาไปหมดเลยแล้วกัน โอ้ มีถั่วหมักกับผักดองด้วยแหะ เอาไปด้วยๆ มีส้มด้วย นี้ก็เอาไป แล้วเอาเครื่องครัวไปด้วยดีมั้ยนะ...มีดทำครัวก็พอละมั้ง แล้วก็เอาช้อนไปด้วย น้ำอาจจะหากินได้ระหว่างทาง แต่เอาไปสักกระบอกเผื่อไว้ก็ดี ผมเอาทุกอย่างที่คิดว่าควรเอาไปด้วยลงในกระเป๋าเป้เก่าๆที่หาเจอในห้อง มันเยอะกว่าที่ผมคิดไม่ตอนแรกซะอีก แถมหนักด้วย แต่เพื่อการหนีไปสู่ชีวิตที่สงบสุขแล้ว ผมยอมอดทน!
เอาละ...เริ่มปฏิบัติการหนีได้!
ที่ไหนละเนี่ย?
ห้องขนาดเล็กที่มีเฟอร์นิเจอร์เพียงน้อยนิด อันประกอบไปด้วยเตียงที่ผมพึ่งลุกขึ้นตื่นมา ตู้เสื้อผ้าที่ทำมาจากไม้ และดูโทรมสุดๆ ข้างๆก็มีกล่องไม้ขนาดใหญ่ที่ดูโทรมพอๆกัน แล้วก็ยังที่โต๊ะกับเก้าอี้ไม้ที่ตั้งตรงกับหน้าต่างบานเล็กซึ่งถูกเปิดเอาไว้ มีลมพัดเขามามาทางนัดเบาๆ พร้อมกับกลิ่นหอมที่ปะปนมาด้วย ผมว่าคงเป็นกลิ่นของดอกไม้นั้นแหละ เพราะว่าพอมองออกไปแล้วก็เห็นสวนดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่ง อวดความสวยงามของตนเองสู้กับแสงอาทิตย์ยามเช้า
เอาละ พอมองรวมๆแล้ว มั่นใจเลยว่าไม่ใช่ที่ที่ผมอยู่ก่อนที่จะหลับแน่นอน เพราะว่าผมนะ ป่วยนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนะสิ และที่สำคัญที่สุดคือ ผมตายไปแล้ว
แน่ใจได้เลยว่านี้ไม่ใช่ร่างของผม บางทีผมอาจจะเป็นผีแล้วมาสิงร่างคนอื่น หรือไม่ก็ผมอาจจะเกิดใหม่ในร่างคนอื่น อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นะ พอคิดแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกเหมือนพล็อตนิยายที่ผมอ่าน พวกประเภทที่ว่าตายแล้วเกิดใหม่ อะไรประมาณนั้น ผมค่อนข้างชอบอ่านนะ แล้วก็คิดบ่อยๆด้วยว่าอยากจะเป็นแบบนั้นบ้าง ซึ่งดูเหมืนว่าตอนนี้ ผมจะเป็นแบบนั้นละนะ
แต่จะให้ดีใจก็คงดีไม่สุด ถ้าให้เกิดใหม่มาแบบนี้ ก็ควรเอาความทรงจำเจ้าของร่างมาให้ด้วยสิ แบบนี้ผมก็ลำบากสิครับ ร่างกายนี้ดูเหมือนจะโตแล้วด้วย พอลองยืนดูก็รู้สึกสูงจริงๆแฮะ แถมยังมีผ้าคาดตาที่ข้างขวานี้อีก รำคาญจังแฮะ
เอาออกดีกว่า
ทันทีที่ผมคิดแบบนั้นก็ยกมือขึ้นมาเอาผ้าคาดตาออก แต่ทว่าพอมันหลุดออกนั้น อาการปวดตาที่ข้างขวานั้นก็เริ่มขึ้นทันทีจนผมทรุดลงไปเพราะทนไม่ไหวยกมือขึ้นกุมตาข้างขวาของผมที่รู้สึกเหมือนจะหมุดออกมาจากเบ้าตา
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!"
ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด บางสิ่งบางอย่างพุ่งพล่านอยู่ในร่างกายของผม ความรู้สึกที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยนี้ทำให้ผมสับสน บนหัวกับหลังของผมกำลังมีบางอย่างงอกออกมา! เรื่องบ้าอะไรเนี้ย! ให้เกิดใหม่เป็นคนปกติไม่ได้รึไง! ผมเป็นตัวประหลาดอะไรกัน! ความปวดที่ตาขวาค่อยๆทุเลาลงเรื่อย พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่เออล้นไปทั่วร่างกาย ผมเริ่มสังเกต'บางสิ่ง'ที่โผล่ออกมาจากตัวของผม
มันคือ'เขา'และ'ปีก'
อะไรกัน! ของแบบนี้คนปกติเขามีกันหรอ! ไม่ใช่แล้ว! ไม่ใช่คนชัดๆ! โธ่เอ้ยยยยยย ชาติก่อนเกิดเป็นคนป่วยจนต้องนอนง่อยเป็นผักที่โรงพยบาล พอมาตอนนี้ก็ดันกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ที่แน่ๆคือไม่ใช่คนนี้แหละ! ผมลองลูบเขาที่ยู่อยู่บนหัวตัวเอง มันค่อนข้างใหญ่ แล้วก็บิดงอมาทางด้านหน้า ปลายแหลมชี้ขึ้นข้างบน คงเหมือนเขาแกะละมั้ง ห้องนี้มีกระจกบ้างมั้ยเนี้ย อยากจะเห็นสภาพตัวเองตอนนี้ชะมัด ส่วนปีกของผมถ้าให้เทียบก็เหมือนกับปีกของค้างคาวละมั้ง แต่ถ้าจะให้เหมือนจริง คงต้องบอกว่าเหมือนปีกมังกรตามภาพในเทพนิยายซะมากกว่า...
จริงสิ...พอหลังจากหายเจ็บตาแล้ว ดูเหมือนว่าความทรงจำบางอย่างมันจะกระแทกเข้ามาในหัวผมด้วยนะสิ ไม่สิ...เป็นความทรงจำของร่างนี้ต่างหาก
ชื่อของผม(หรือของร่างนี้)คือ โอริอัส เมลวาส ซาตาโน่ ว่าที่ราชาปีศาจลำดับที่8 ทำไมถึงมีลำดับที่นะหรอ? ก็เพราะว่าในแดนปีศาจนั้น ความแข็งแกร่งคือที่สุด ดังนั้นแล้วว่าที่ราชาปีศาจนั้นจึงไม่ได้มีแค่โอริอัสคนเดียว ยังมีว่าราชาแศาจลำดับอื่นๆอยู่ จากการต่อสู้แย่งชิงอย่างดุเดือด ผู้ท้าชิงตำแหน่งว่าที่ราชาปีศาจนั้น เหลือเพียงแค่ 4 ขั้วอำนาจเท่านั้นเอง ประกอบไปด้วย โอริอัส ลำดับที่ 8 ฮัลฟาส ลำดับที่ 5 วาลัค ลำดับที่ 2 และ อาม่อน ลำดับที่ 1 ถึงผมหรือโอริอัสเนี้ยจะอยู่ลำดับที่น้อยกว่าปีศาจตนอื่นที่เหลืออยู่ก็ตาม ทว่า แต่ลำดับไม่ได้มีผลกับการแข่งขันแย่งชิงเท่าไรนัก มันก็แค่ลำดับใครเกิดก่อนเกิดหลังเท่านั้นเอง จากปีศาจพี่น้องที่มีพ่อคนเดียวกัน13ตนนะ
และจากการต่อสู้พวกนี้แหละ ทำให้โอริอัสคนก่อนนั้นต้องเดินทางมาถึงแดนมนุษย์ เพื่อตามหาคนที่มีพลังแห่งการรักษา เพราะว่าจากการต่อสู้กับบาเอล ว่าที่ราชาปีศาจลำดับที่13 ค่อนข้างจะสาหัส ทำให้พลังของโอริอัสในตอนนี้หายไปถึง2ใน3 ซึ่งไม่เพียงพอจะต่อสู้กับปีศาจที่เหลืออยู่ตอนนี้แน่นอน ตอนนี้เหล่าลูกน้องปีศาจแสนจะภักดีของโอริอัสนั้นกำลังออกตามหาคนนั้นอยู่ ส่วนโอริอัสก็ต้องซ่อนตัวจากปีศาจตนอื่น ไม่อย่างนั้น ถ้าถูกหาเจอตอนนี้ คงได้ตายก่อนจะได้ตำแหน่งราชาปีศาจแน่นอนครับ
ดังนั้นแล้วโอริอัสเลยปลอมเป็นมนุษย์และมาอยู่เมืองชนบทเล็กๆห่างไกลความเจริญ ปลูกดอกไม้และเอาไปขาย แต่ได้เงินมาก็เพียงน้อยนิด เหมือนทำไปบังหน้าซะมากกว่า ก็นะ...เมืองเล็กๆแบบนี้ ไม่ค่อยมีคนซื้อดอกไม้หรอก แม้ว่าดอกไม้ของโอริอัสจะสวยขนาดไหนก็เถอะ ที่จริงผมค่อนข้างแปลกใจอยู่นะ เป็นปีศาจแท้ๆ แต่ดันปลูกดอกไม้ได้ขนาด แถมออกมาสวยสุดๆด้วย เป็นความสามารถที่ไม่เข้ากับความเป็นปีศาจซะเท่าไรแหะ
โอ๊ะ...เกือบลืมประเด็นสำคัญที่ทำให้ผมมาอยู่ที่ร่างนี้เลย ซึ่งมันก็เกี่ยวเนื่องกับการที่เจ้าตัวบาดเจ็บจนเหลือพลังแค่1ใน3 และดูเหมือนพลังจะลดลงเรื่อยๆราวกับพิษร้าย หากต้องรอเหล่าลูกน้องแบบนี้ต่อไป พลังอาจจะหมดก่อนก็เป็น และการที่ปีศาจพลังหมดนั้น ตำแหน่งราชาปีศาจก็ไม่พูด เพราะแค่พลังปีศาจก็ไม่มีแล้ว จะมีคุณสมบัติได้ยังไงกัน ดังนั้นโอริอัสเลยทำการตามหาวิญญาณตัวเองในโลกคู่ขนานเพื่อรวมเข้าด้วยให้คงพลังที่เหลืออยู่นี้ไว้ ซึ่งวิญญาณที่ว่านั้นก็คือผมเอง
ทันทีที่ผมตายก็ถูกโอริอัสดึงมาที่โลกนี้แล้วรวมวิญญาณเข้าด้วยกัน แต่ก็คงผิดพลาดระหว่างทำพิธีระหว่าง อาจจะเป็นเพราะพลังของเขาที่เหลือน้อยเกินไป ทำให้ดารรวมวิญญาณนั้น แทนที่เขาจะสามารถควบคุมได้ กลับกลายที่เป็นผมแทนซะงั้น ตอนนี้ถ้าให้พูดง่ายๆก็เหมือนกับว่าเขาตายและรวมวิญญาณกับผมไปแล้ว บางทีเขาอาจจะหวังให้ผมสานต่อความฝันที่จะเป็นราชาปีศาจก็เป็นได้ แต่ผมไม่ชอบความวุ่นวายเลย ดังนั้นแล้ว...เสียใจด้วยนะครับโอริอัสคนก่อน
ผมจะหนี!
พวกลูกน้องแสนภักดีที่ออกไปตามหาคนมารักษาโอริอัสนั้นต้องกลับมาแน่ ถ้ากลับมาอาจจะถูกลากเข้าสู่วังวนแห่งความวุ่นวายของการแย่งชิงอันไม่จบไม่สิ้น! ผมจะต้องไปอยู่ที่อื่น! ที่ที่พวกนั้นหาผมไม่เจอ! ต้องรีบเก็บของ ไม่สิ! ถ้าเอาของไปด้วย อาจจะตามผมเจอด้วยก็ได้ ไม่เอาอะไรไปเลยดีกว่า พอตัดสินใจได้แบบนั้นแล้วผมก็เอามาผ้าคาดตาขวาอีกครั้ง เพราะตาข้าวขวานี้เป็นเหมือนแหล่งพลังปีศาจของโอริอัส และผ้าคาดตานี้ถูกทำขึ้นเพื่อเก็บพลังปีศาจและลบร่องรอยทั้งหมด การที่โอริอัสแปลงเป็นมนุษย์โดนไม่มีใครจับได้ก็เพราะผ้าคาดตานี้แหละ! ถ้าไม่ใช่เพราะพลังเหลือน้อยขนาดนี้ก็คงไม่จำเป็นต้องใช่ผ้าคาดตานี้หรอก ถึงจะเสียได้พลังเทพๆของโอริอัสิอยู่บ้าง แต่ชีวิตสงบๆเป็นสิ่งที่ผมต้องการที่สุดแล้ว ดังนั้นก็แบบพลังน้อยๆพร้อมกับไอ้ผ้าคาดตานี้แหละ!
ผมจัดการตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้อง ที่จริงอยากจะสำรวจบ้าน แต่ก็กลัวว่าเวลาหนีจะลดน้อยลงไปอีก เลยตรงดิ่งไปที่ห้องครัวและเริ่มทำหารเตรียมอาหารสำหนับหลบหนี ถึงจะบอกว่าไม่เอาอะไรไป แต่อาหารเป็นสิ่งจำเป็น เตรียมไปด้วยก็แล้วกัน พวกเครื่องปรุงเอาไปด้วย ของสดคงเน่าก่อนแน่ๆ พวกอาหารแห้ง อืม...เนื้อตากแห้งหรอ? เอาไปหมดเลยแล้วกัน โอ้ มีถั่วหมักกับผักดองด้วยแหะ เอาไปด้วยๆ มีส้มด้วย นี้ก็เอาไป แล้วเอาเครื่องครัวไปด้วยดีมั้ยนะ...มีดทำครัวก็พอละมั้ง แล้วก็เอาช้อนไปด้วย น้ำอาจจะหากินได้ระหว่างทาง แต่เอาไปสักกระบอกเผื่อไว้ก็ดี ผมเอาทุกอย่างที่คิดว่าควรเอาไปด้วยลงในกระเป๋าเป้เก่าๆที่หาเจอในห้อง มันเยอะกว่าที่ผมคิดไม่ตอนแรกซะอีก แถมหนักด้วย แต่เพื่อการหนีไปสู่ชีวิตที่สงบสุขแล้ว ผมยอมอดทน!
เอาละ...เริ่มปฏิบัติการหนีได้!
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
[ช่วงคุยเล่น]
โอริอัสเอ๋ย เจ้าหวังพึ่งผิดคนซะแล้ว55555
♡ช่วงแปะรูป♡
โอริอัส เมลวาส ซาตาโน่
ว่าที่ราชาปีศาจลำดับที่ 8
อายุ 96 ปี
(อายุปีศาจสายเลือดแท้มากกว่ามนุษย์ประมาณ3เท่า)
(ในรูปมีแต่เขา มโนปีกเข้าเองนะจ้ะ)
(ลุคแบดดี ชอบบ)
(แต่ส่วนของ ณ ปัจจุบันนั้น....)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น