ลูกเป็ดขี้เหร่

เนื้อเรื่อง

“ได้เวลาเข้านอนแล้ว ลูกรัก” น้ำเสียงนุ่มนวลของแม่บอกผม

“ยังครับคุณแม่ ผมขอฟังนิทานของคุณแม่ก่อนนะครับ” ผมบอก สีหน้าขอร้อง

“ถ้าอย่างนั้นหลับตานะจ๊ะ ท่องไปในโลกของแม่ แล้วลูกจะหลับฝันดี”

.... สายลมอ่อนๆพัดพลิ้วทั่วทุ่งน้ำ กลิ่นแห่งธรรมชาตินั้นชวนให้หลงใหลในทุกๆสิ่งที่แห่งนี้มี ที่นี่คือที่ๆสมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง ดีกว่าที่ไหนๆที่เคยได้ยินมา ลูกเป็ดคิด เท่าที่สายตาดวงน้อยของมันจะมองเห็น

“ลูกเป็ดขี้เหร่!” เสียงนั้นตะโกนมาจากด้านหลัง

“เรียกชื่อของฉันเถอะนะ เคียร่า” ลูกเป็ดตอบอย่างอ่อนโยน

“ชื่อของเธอฉันจำไม่ได้หรอก แม่ฉันบอกว่าเธอเกิดมามีตาเดียว ไม่สมควรเป็นเป็ด ฉันก็เลยเรียกเธอว่า ลูกเป็ดขี้เหร่!”

                ลูกเป็ดไม่ใส่ใจกับคำพูดแสนเจ็บปวดที่เพื่อนลูกเป็ดวัยเดียวกันตอกย้ำ มันชื่อ ราซาเฟีย ชื่อที่แสนไพเราะ ชื่อที่เป็นเหมือนของขวัญที่แม่มอบให้เพียงชิ้นเดียวและชิ้นสุดท้าย มันเห็นแม่เพียงครั้ง ด้วยดวงตาข้างเดียวหลังจากฟักจากไข่ แล้วแม่ของมันก็หายไปจากทุ่งน้ำ

“ไปฟังนิทานกับท่านตาไหม เคียร่า” ราซาเฟียชวน

“นิทานที่เธอกลายเป็นหงส์นะหรือ ไม่ล่ะ ไร้สาระ ท่านตาอาวุโสก็แค่อยากปลอบเธอ เพราะนั่นไม่มีทางเป็นจริง” เคียร่าเดินจากไป

“แล้วนี่เธอมีอะไรเหรอ....” ราซาเฟียถามเคียร่า แต่มันก็ไม่ได้สนใจหันมาตอบ

                ทุ่งน้ำนี้กว้างใหญ่มาก บ้านของราซาเฟียอยู่ในที่ที่มอบให้เป็นของส่วนตัวของผู้อาวุโสเป็ดเรียกว่า หนองน้ำบีออร์  ผู้อาวุโสแห่งเป็ดคือผู้เลี้ยงราซาเฟียผู้เดียวดายให้เติบโตในฐานะ ท่านตา

“กลับมาแล้วค่ะ”

“ค่ำนี้อยากฟังนิทานไหมหลาน” ท่านตาถามอย่างรักใคร่

“แน่นอนค่ะ” ราซาเฟียตอบ

“หลานยังจำเรื่องสัตว์ที่เราเหล่าเป็ดเคารพได้ไหม มังกร ผู้ยิ่งใหญ่ หนองน้ำของเราก็ตั้งชื่อตามเทือกเขาของเหล่ามังกร และที่สำคัญ ชื่อของหลานอย่างไรเล่า แม่ของหลานตั้งตามชื่อมังกรสาวสง่า ซาเฟียร่า หลานคุ้นหูไหม ราซาเฟีย จากชื่อ ซาเฟียร่า....ในยุคนั้น สรรพสิ่งล้วนหมดหวังเพราะถูกครอบงำจากสิ่งชั่วร้าย แต่หลานรู้ไหม เมื่อซาเฟียร่าได้ถือกำเนิด ยุคแห่งมังกรก็รุ่งเรื่องขึ้น และได้ขับไล่สิ่งชั่วร้ายหมดไปสิ้น หลานเห็นไหม สิ่งที่ใครๆก็หมดหวัง ก็กลับมีพลังขึ้นมา แล้วตัวหลานเล่า หลานก็ต้องมีหวัง ดวงตาของหลานข้างที่ไม่ได้ลืมขึ้นนั้น สักวันหลานต้องเจอแสงสว่าง ตำนานบรรพบุรุษของเราเรื่องลูกเป็ดที่เติบโตเป็นหงส์ หลานต้องไม่ลืม ตาอยู่ในยุคนั้น มันคือความจริง”

“ท่านตาขา ขอแค่หลานเติบโตเต็มวัย แม้จะมองเห็นแค่ด้านเดียวก็ตาม แต่แสงสว่างของทางที่หลานจะเดินไปนั้นไม่ได้มืดมิดแม้แต่น้อย เป็นเพราะทุกครั้งที่หลานท้อ มองไม่เห็นแสง พอหลานหันหลังกลับมา ก็ยังเห็นท่านตายืนยิ้มให้อยู่ที่เดิมเสมอ ไม่ได้ไปไหน ไม่เป็นไรหรอกค่ะถ้าตาอีกข้างยังไม่พร้อมจะมองดูโลก มีคุณตาคอยเติมเต็มก็สุขใจแล้ว” ลูกเป็ดพูดอย่างภาคภูมิ

                รุ่งเช้า ดวงอาทิตย์สาดส่องแสงสีชมพูอ่อนๆ ราซาเฟียออกไปสัมผัสโลกและค่อยๆเรียนรู้ไปตามวันเวลา

“สวัสดีเจ้าหญิงราซาเฟีย” เสียงใสๆนุ่มนวลทักทายลูกเป็ด

“ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงนะ” ลูกเป็ดค้าน

“ฉันชื่อบรอนนะ ลูกเป็ดตัวผู้ที่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันเชื่อตำนานลูกเป็ดขี้เหร่นะ ฉันจะรอวันนั้น”

“มาทำอะไรที่นี่บรอน” เคียร่าร้องถามพร้อมกันเพื่อนๆลูกเป็ดมากมาย “เรานัดกันไปเล่นน้ำฟากตะวันออกนี่นา”

“ใช่ๆ เธอมาเล่นตรงนี้กับ- - เธอไม่รู้สึกว่าขาดอะไรไปสักอย่างเหรอ ฮ่าๆ” หลายเสียงเห็นด้วย

“ขาดอะไรกัน หัวเราะอะไร” บรอนถาม

“ดวงตาไง ฮ่าๆๆๆๆๆ”

“หยุดนะ พวกเธอจะไปเล่นที่ไหนก็ไปเถอะ ฉันจะอยู่กับราซาเฟีย” บรอนบอกเสียงหนักแน่น

“นี่ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่โดดเดี่ยวตลอดอยู่แล้ว” ราซาเฟียบอก ทำสีหน้าขอบคุณอย่างสุดซึ้ง

“ฉันจะอยู่” บรอนย้ำ

                เพื่อนๆลูกเป็ดเดินเตาะแตะจากไปอย่างไม่พอใจนัก ราซาเฟียคุยกับบรอน ถามเหตุผลว่าทำไมจึงเล่นกับเธอ บรอนบอกว่าไม่มีเหตุผล คงเป็นเพราะความรู้สึกสงสาร เห็นใจ ผูกพัน หรืออะไรอีกมากมายที่ไม่รู้ว่าเกิดจากสิ่งใด “ต่อให้ทั้งทุ่งไม่มีใครคบกับฉัน มีแค่เธอคนเดียวฉันก็ยอม เธอมองผ่านดวงตาดวงเดียว ฉันก็จะหลับตาข้างหนึ่งไว้เหมือนเธอ ดีไหมล่ะ”

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆเธอเหมือนพี่ชายที่เอ็นดูน้องผู้ฟักออกมาติดๆ ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกัน แต่ก็ ขอบคุณมากๆ” ราซาเฟียตอบ

“เธอไม่ต้องสงสัยสิ่งเหลือเชื่อใดๆ ตราบเท่าที่ยังมีลูกเป็ดขี้เหร่เติบโตเป็นหงส์นั่นแหละ” บรอนเอ่ยอย่างร่าเริง

                เมล็ดทรายแห่งกาลเวลาไม่อาจถูกหยุดยั้ง สองลูกเป็ดเติบใหญ่จากวัยเด็ก สู่วัยแรกรุ่น บรอนคือเป็ดหนุ่มรูปงาม ความสนิทสนมนั้นผูกตรึงกันอย่างแน่นแฟ้น ทุกคำพูดที่ราซาเฟียเอื้อนเอ่ย ทุกการกระทำ ทุกสิ่งทุกอย่าง บรอนล้วนเข้าใจ และราซาเฟียก็เช่นกัน แม้ว่าทั้งโลกของราซาเฟียจะมีแต่ หนองน้ำบีออร์ ท่านตา บรอน หรือสิ่งที่ไม่แสดงความรังเกียจกับความไม่งดงามของหล่อน ถึงกระนั้น หล่อนก็โตสมวัย ขาดเพียงดวงตา และสีสดใสที่เป็ดวัยรุ่นตัวอื่นๆมี “ฉันมีก้อนหินเป็นเพื่อน มีต้นไม้ มีอาหารที่คอยยิ้มรับยอมให้กิน มีดวงตะวันที่ส่องแสงจากสุดปลายทุ่งน้ำ...”

“หลานทั้งสอง นิทานและตำนานที่ตาได้เล่านั้น ตาหวังว่าหลานจะจำได้ บางเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง และอีกหลายๆเรื่องก็จริงเช่นกัน เพียงแต่มันเกิดขึ้นเมื่อนานแสนนานมาแล้ว จนใครๆถือเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ มาบัดนี้ ตาจะเล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชาวเป็ดโดยตรง” ท่านตาดูตื่นเต้นที่จะได้เล่ามากกว่าทุกๆครั้ง “นานมากแล้วจริงๆ ทุกๆสิบปีจะมีเป็ดที่ไม่สมบูรณ์กำเนิดขึ้น และในช่วงชีวิตของเป็ดตัวนั้น ที่กลางทุ่งน้ำ จะมีต้นบัวใหญ่ยักษ์ขึ้นอยู่ ดอกของต้นจะค่อยๆโผล่จากน้ำพร้อมๆกับการเจริญเติบโตของเป็ดที่ไม่สมบูรณ์นั้น ไม่มีสัตว์ใดสร้างความเสียหายกับดอกบัวนั้นได้ เพราะว่ามันรอคอยที่จะได้รับสัมผัสจาก....ราชินีเป็ด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็ดที่ไม่สมบูรณ์นั้นเป็นราชินี เป็ดผู้อาวุโสจะให้เป็ดเพศเมียทุกตัวมาสัมผัสดอกบัวนั้น เป็ดตัวใดที่สามารถทำให้บัวเบ่งบานได้ คือ ราชินี ผู้จะปลดปล่อยเป็ดที่ไม่สมบูรณ์สู่ที่ๆมันปรารถนา....ขอให้ราซาเฟียนึกไว้ในใจว่า ที่ที่หลานฝันถึงนั้นคือที่ใด แล้วหลานก็จะได้ไปที่นั่น เหมือนเป็ดที่ไม่สมบูรณ์ตัวหนึ่งที่ฝันจะเป็นหงส์.... หลายสิบปีที่ผ่านมาไม่มีการกำเนิดเป็ดที่ไม่สมบูรณ์ จนกระทั่ง หลานกำเนิดขึ้น”

                รุ่งอรุณ เป็ดทุกตัวจะมารวมตัวกันที่หนองน้ำบีออร์ แล้วจะเดินทางไปที่กลางทุ่งน้ำซึ่งไกลมาก มีเพียงท่านตาอาวุโสเท่านั้นที่เคยเห็นดอกบัวยักษ์ ทุกๆชีวิตตื่นเต้นอย่างมาก จนหลายๆคนลืมที่จะรังเกียจราซาเฟีย เพราะตื่นเต้นที่จะมีราชินีเป็ดตัวใหม่

“ฉันว่าเคียร่าจะได้ตำแหน่งนะ” หลายเสียงซุบซิบ

“ไม่นะ อารีอาต่างหาก” หลายเสียงค้าน

                ในการเดินทาง ท่านตาและบรอนคอยอยู่ข้างๆราซาเฟียตลอด คงเพราะกลัวว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว บรอนดูเศร้าๆ ท่านตากึ่งร่าเริงกึ่งเหงาๆ นั่นก็เพราะดีใจที่หลานจะสุขสมหวัง แต่ก็ต้องเหงาเพราะหลานกำลังจะจากไป

                                ดอกบัวช่างสวยงาม ดูบริสุทธิ์

                                                                 ก้านยาวแข็งแรง เปรียบเหมือนราชินีที่ทรงอำนาจ

                                                                 กลีบดอกดูนุ่มละมุน น่าสัมผัส เปรียบเหมือนความงดงาม ความอ่อนโยนของราชินี

                                                                 ปลายยอดแหลมที่จะแตกเป็นกลีบดูลึกล้ำ เปรียบเหมือนเสน่ห์อันดึงดูดใจ

                                                 ใบกลมมนใหญ่ เปรียบเหมือนบริวาร ที่มอบความรักใคร่ เคารพ

                ราซาเฟียมีหน้าที่ยืนใกล้ๆดอกบัว เพื่อรอคอยราชินี

“ราซาเฟีย ธิดาแห่งชะตากรรม บัดนี้ เจ้าจะได้รับการปลดปล่อย จงเฝ้ารอราชินีผู้ยิ่งใหญ่ ทุกชีวิตจงเป็นพยาน

เจ้าจงนึกถึงสิ่งที่เจ้าหวัง และที่ๆเจ้าประสงค์จะไป ทุ่งน้ำนี้ไม่เหมาะกับเจ้า” ท่านตาอาวุโสกล่าวทำพิธีอย่างเศร้าๆ

“ข้าได้นึกไว้” ราซาเฟียตอบ “อย่างสมบูรณ์แล้ว”

            พิธีเริ่มขึ้น ทุกสิ่งเงียบกริบเฝ้ารอปาฏิหาริย์ที่ไม่มีมานาน เป็ดวัยรุ่นเพศเมียต่อแถว แล้วว่ายน้ำไปสัมผัสที่ดอกบัว

ตัวแรกคือ เคียร่า หลายเสียงบ่นพึมพำกลัวว่าเคียร่าจะเป็นราชินี แล้วตัวอื่นๆจะไม่ได้ลองสัมผัส แต่ก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น เคียร่าเสียใจมาก “นั่นคือสิ่งที่ฉันหวัง” หล่อนบอก

            บรอนแอบมากระซิบข้างราซาเฟีย “ไม่ว่าเธอจะไปที่ใด แต่ฉันก็จะรอเธอที่ที่หนองน้ำบีออร์ โลกทั้งใบของฉันคือเธอ ฉันรักเธอก็เพราะเธอมองโลดได้สดใสจากดวงตาเพียงข้างเดียว”

                “ฉันก็รักเธอมาก บรอน ผู้เป็นทุกอย่างของฉัน” ราซาเฟียพูดอย่างสุขใจที่สุด

                แต่ ตัวแล้วตัวเล่า....จนถึงตัวสุดท้าย ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นั่นเป็นเพราะความอัปมงคลของราซาเฟีย!” หลายเสียงตั้งข้อสังเกต

“ไม่นะ” บรอนค้าน

“ไม่เคยเกิดเรื่องอย่างนี้” ท่านตาพูด

“เธอทำให้ฉันผิดหวัง ออกไปนะ!” เคียร่าไล่ราซาเฟียและผลักหล่อนหงายหลังไปถูกดอกบัวยักษ์ พลันสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น ดอกบัวส่องแสงเจิดจ้า สายรุ้งทอดยาวจากฟากฟ้าสู่ราซาเฟีย ทั้งๆที่ท้องฟ้านั้นยังสดใส ดวงอาทิตย์ยิ้มกว้าง ท้องน้ำสีฟ้ากลับกลายเป็นสีชมพูราวกับจะแสดงความยินดี สัตว์น้อยใหญ่โห่ร้องยินดีปรีดา ร้องเรียกหาราชินี “ผู้ใด อยู่ไหน ท่านมาแล้ว ไชโย”....

                ใกล้ใบบัวสวยงาม ปรากฏเป็ดสาวสง่าตัวหนึ่ง สีขนสดสวยกว่าเป็ดตัวใด ดวงตากลมโตทั้งสองเป็นประกาย ดอกบัวเบ่งบานรับความงามเต็มที่ สัตว์อื่นๆแสดงความเคารพ

“ข้าได้เห็นอย่างนี้มาหลายช่วงชีวิต ครั้งนี้ช่างซาบซึ้งใจนัก” ท่านตาน้ำตาซึม “ราซาเฟีย หลานอยู่ไหน มาขอพรจากราชินีเถิดหลาน” ท่านตาร้องหาราซาเฟีย

“ท่านตา”....

“โอ้ ราชินี ท่านเรียกหาข้าหรือ”

“หลานเองค่ะ”

“....”

“พรของหลานสัมฤทธิ์ผลแล้ว ท่านตา บรอน หลานไม่เคยหวังถึงวันที่ดวงตาอีกข้างหนึ่งจะลืมขึ้น แต่วันนี้ ทั่วทุ่งน้ำดูสดใสกว่าที่เคยเป็น หลานเองค่ะ ราชินี หลานเอง แม่ขา โลกของลูกสมบูรณ์กว่าทุกครั้ง....”

                เสียงโห่ร้องดังกว่าครั้งที่แล้ว ราซาเฟียรับรู้ว่านั่นคือเสียงแห่งความยินดี หล่อนไม่สนและไม่เคยสนอยู่แล้วว่าใครจะทำไม่ดีกับหล่อนอย่างไร หล่อนพร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับทุกๆชีวิต ซึ่งนี่คือ เมตตาของราชินี

“ราชินีราซาเฟียของพวกเรา” เคียร่านำกล่าว “เราไม่เคยแสแสร้งกับใครเพราะเราเหล่าเป็ดไม่พูดโกหก สิ่งเดียวที่อยากกล่าวกันท่าน และถือเป็นพรที่อยากได้จากท่าน ก็คือ ขอโทษ ในฐานะ เพื่อนที่เลว หรือผู้ที่เคยดูถูก” เคียร่าหยุดหายใจสักพัก “ประทานอภัยให้พวกเราด้วยเพคะ หม่อมฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพคะ ฮือๆ”

“ทุกๆท่านจงเป็นกันเองอย่างที่เป็นมา ไม่ต้องมีพิธีรีตองใดๆ พรที่ทุกท่านขอนั้น ข้าจะให้” ราซาเฟียยิ้มรับ

“ไชโยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ    ราชินีของเราๆๆๆๆๆๆ”

“หลานตา ความหวังของหลานคือความจริง”

“ตราบใดที่นิทานลูกเป็ดเติบโตเป็นหงส์นั้นมีจริง ฉันจะ- -”

“อะไรเหรอ” ราซาเฟียรอคำตอบ

“เธอยังต้องการให้ฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหม เอ่อ ราชินี ต้องการกระผมไหม” บรอนถามอายๆ

“แน่นอน ตราบเท่าที่นิทานลูกเป็ดเติบโตเป็นหงส์นั้นมีจริง เราจะมีความสุขด้วยกันที่หนองน้ำบีออร์ และฟังนิทาน

ของท่านตาทุกค่ำคืน”

                ....สิ่งที่ราซาเฟียนึกหวังเมื่อตอนที่รอคอยราชินีนั้นก็คือ ขอให้ที่ๆได้ไปมีหนองน้ำ มีท่านตา และมีบรอน ดังเดิม ไม่มีเป็ดที่ไม่สมบูรณ์ตัวใดที่ได้อยู่ทุ่งน้ำที่เดิมนี้ ก็เพราะไม่มีใครขอดังนั้น....หล่อนกำเนิดมาและเจริญวัยด้วยนิสัยของราชินี หล่อนไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อรอคอยความหวัง แต่หล่อนอยู่ได้เพราะความหวังของคนที่หล่อนรัก และรักหล่อน....

ราซาเฟียมีวันนี้ ก็เพราะกำเนิดเป็นลูกเป็ดขี้เหร่

ลูกเป็ดขี้เหร่ผู้เติบโตสู่ ราชินี

“ลูกของแม่จะเติบใหญ่เป็นชายหนุ่มรูปงาม

ขอให้จิตใจของลูกมีเมตตานะจ๊ะ” ผู้เป็นแม่ปลื้มใจ

เด็กชายหลับตาพริ้ม