ผมเลี้ยงผู้กล้า เพื่อมาโค่นผมครับ

{เมื่อนานมาแล้วพระเจ้าสูงสุดได้สร้างโลกขึ้นมากมาย ทว่าตัวของพระเจ้านั้นก็ไม่สามารถสัมผัสกับความรู้สึกของการใช้ชีวิตได้เลย พระเจ้าจึงตัดสินใจสร้างร่างจำแลงของตนขึ้นมาและส่งไปเกิดในโลกต่างๆที่ตนสร้างขึ้น…}

หน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงแสดงคำอธิบายเรื่องราวความเป็นมาของเขา “งั้นสรุปว่าเราก็คือร่างจำแลงของพระเจ้าสินะไม่ใช่ความฝันซะด้วย…”เด็กชายยิ้มอย่างขมขื่นพลางมองไปรอบๆที่เป็นย่านสลัมที่แสนทรุดโทรม เขาเดินไปที่แอ่งน้ำขังที่แสนสกปรกก่อนตักรองน้ำขึ้นมาดื่มอย่างกระหายทว่าเขากลับสำลักออกมาเพราะความสกปรกของมัน เขามองใบหน้าของตนที่สะท้อนอยู่ในแอ่งน้ำ ผมสีดำสนิทพร้อมกับใบหน้าซูบเซียวระหว่างคิ้วกับย่นเล็กน้อยเพราะรู้สึกไม่ถูกใจกับหน้าตาของตน ทว่าภายในดวงตาของเขากลับเป็นสีดำ มันเป็นสีดำที่เสมือนว่าสามารถดูดกลืนแสงได้ทั้งหมดบนโลกใบนี้ เด็กชายปัดหน้าจอสีฟ้าที่ลอยค้างอีกครั้งหน้าจอก็เปลี่ยนไป 

{ เดค เผ่าพันธุ์ ปีศาจ ตำแหน่งจอมมาร เลเวล1 ภารกิจหลัก "โปรดเล่นตามบทของท่านและถูกผู้กล้าสังหารอย่างสมศักดิ์ศรี ระยะเวลาเริ่มดำเนินการ 589 ปี สถานะ...."} เขาถอนหายใจออกมาพลางคิดถึงเรื่องราวก่อนหน้า ในคืนวันเกิดวันหนึ่งจู่ๆเขาก็ฝันว่าตนนั้นได้พบกับพระเจ้า โดยที่ตัวพระเจ้าได้อธิบายว่าเขานั้นเดิมทีคือร่างจำแลงที่พระเจ้าสร้างขึ้นเพื่อสัมผัสกับชีวิตบนโลก เพื่อเป็นการตอบแทนพระเจ้าจึงได้ส่งเขามาที่โลกเพื่อใช้ชีวิตและเรียนรู้ที่จะสร้างโลกของเขาขึ้นมาอย่างร่างจำแลงคนอื่นเคยๆทำ ตอนนั้นเขาตอบตกลงโดยไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่ามันก็เป็นแค่ฝันแปลกๆครั้งหนึ่งทว่า เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกที เขาก็มาอยู่ในกระท่อมร้างที่แสนสกปรก ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีใครที่ไหนดูแลทว่าในชาตินี้เขาจะได้เกิดมาในจุดที่ต่ำที่สุดของชีวิตเลย เด็กชายสบัดไล่ความคิดท้อแท้ออกไปก่อนเริ่มเลื่อนหน้าจอเพื่อเช็คอะไรอีกนิดหน่อยทันใดนั้นเองหน้าจอก็ได้มอบหมายภารกิจให้กับเขา 

{แจ้งเตือนภารกิจ : กรุณาเอาชีวิตรอดจากอันธพาลที่กำลังเข้ามาไกล้ (ค่าตอบแทน : EXP1000 สกิลพ้อยx2 เวทมนต์แห่งจุดจบ LV1)} ไม่ทันได้วิเคราะห์สถานการณ์จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงกลุ่มคนหัวเราะกันอย่างชั่วร้าย เขาจึงรีบเข้าไปหลบในบ้านทันที ทว่าคนพวกนั้นก็ได้ถีบประตู่บ้านหลังนั้นจนพัง ก่อนที่ชายคนหนึ่งจะคว้าคอเขาขึ้น “เห้ยๆข้าบอกแกแล้วนะว่าถ้าข้าเห็นเอ็งอีกรอบนี้เอ็งตายแน่” ชายคนนั้นพูดขึ้น ส่วนชายอีก 2 คนที่ตามมาด้วยก็พากันหัวเราะชอบใจ เดคไม่ชอบเหตุการณ์แบบนี้เลยเพราะมันทำให้นึกถึงชีวิตก่อนของเขา ตัวเขานั้นเดิมทีเป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งเขามักโดนดูถูกจากเด็กวัยเดียวกันและคนรอบข้าง ทว่าเขาก็สู้และฝ่าฟันมันมาได้จนเขาอายุได้ 26 ปีก่อนที่พระเจ้าจะส่งเขามาที่โลกเซ็งเครงนี่ เดคยิ้มเหยียดอย่างไม่เกรงกลัว ทว่ามันกลับยิ่งทำให้ชายคนนั้นโมโห เขาเคี้ยงเดคออกไปนอกบ้านอย่างหัวเสียก่อนพูดขู่เขา “ใสหัวออกไปซะไอ้เด็กเวรถ้ารอบหน้าข้าเจอแกอีกละก็รอบนี้แกตายแน่” เดคลุกอย่างทุลักทุเลก่อนปัดดินที่เลอะตามตัวพร้อมส่งสายตาอาฆาตไปที่ชายพวกนั้น (อดทนไว้นะเดคนายเคยผ่านมันมาได้ และสักวันพวกมันทุกคนจะต้องเสียใจและชดใช้กับสิ่งที่มันทำกับนายวันนี้) เดคคิดในใจก่อนเดินจากไป เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นพร้อมกับข้อความที่บอกว่าเขาทำภารกิจสำเร็จแล้วทว่าจู่ๆเขาก็หยุดนิ่งเพราะภารกิจต่อไปได้ถูกส่งต่อมาทันที {แจ้งเตือนภารกิจพิเศษ : สังหารกลุ่มชายขี้เมาที่บังอาจดูถูกท่าน (ค่าตอบแทน EXP30000 สกิลพ้อย 10 เวทมนต์แห่งจุดจบ LV2)} ทว่าเดคยังไม่ทันได้กดยอมรับจู่ๆร่างกายของเขาก็ขยับไปเอง มันหันกลับไปที่บ้านหลังนั้นก่อนแบมือพร้อมวงเวทต์ที่ปรากฏขึ้นในมือ ไม่นานจู่ๆบ้านหลังนั้นก็เริ่มบิดเบี้ยวก่อนแหลกสลายหายไปทันที เดคสามารถคุมตัวเองได้อีกครั้งเขาตกใจเป็นอย่างมากเพราะเมื่อครู่ไม่ใช่ตัวตนของเขาเลย แม้เขาจะโกรธแค้นอีกฝ่ายเพียงใดทว่าเขาจะไม่มีวัน สังหารอีกฝ่ายแน่นอน “นี้ชั้นทำอะไรลงไป” เดคลำพึงขึ้นอย่างตื่นตะหนก

ภาพตัดมาที่ปัจจุบันจอมมารกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์พลางคิดถึงจุดเริ่มต้นของเขา เขาถอนหายใจก่อนมองหน้าจอที่แสดงภาพสะท้อนของเขาที่ในตามีความก้ำกึ่งระหว่างสีแดงและดำ เดคปรับอารมณ์ดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีดำดังเดิมก่อนมองหน้าจอที่แสดงให้เห็นเด็กชายคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้อยู่ในอกของผู้เป็นมารดา “ข้าหวังในตัวเจ้ามากนะ ผู้กล้า” เขาพูดเสียงแผ่วเบาพร้อมยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน และจ้องมองภาพๆนั้นต่อไปภาพของผู้ที่จะมาปลดปล่อยเขาจากฝันร้ายที่เรียกว่าจอมมาร..