[Fanfic BTS] OS/SF คลังเก็บฟิค

ตอนที่ 4 : [SF] Jinnam : ฟ้าลิขิต (Rainverse)

ข้อมูลโดยสังเขปเกี่ยวกับ Rainverse นะคะ

คือ เป็นโลกที่ผู้คนจะไม่ได้ยินเสียงสิ่งรอบข้างหรือแม้กระทั่งผู้คนในเวลาที่ฝนตก แต่จะได้ยินเพียงเสียงของ Soulmate ของตัวเองเพียงเท่านั้น

" คุณคงเคยได้ยินคำว่า โชคชะตา"

" แล้วคุณเคยได้ยินคำว่า ' ฟ้าลิขิต ' ไหม "

" สองคำนี้มักจะมาคู่กัน แล้วมันคืออะไรล่ะ"

               ' ฟ้าลิขิต' ความหมายของมันอาจจะเหมือนหรือคล้ายกับคำว่าโชคชะตา บางคนได้นิยามความหมายของมันไว้ว่าเหตุการณ์ต่างๆ รวมไปถึงการกระทำของมนุษย์เป็นสิ่งที่ฟ้าได้กำหนดเอาไว้แล้ว

       บางคนก็บอกว่าความหมายของมันก็เหมือนกับคำว่า โชคชะตา

" แล้วคุณล่ะ? คิดว่าความหมายของฟ้าลิขิตคืออะไร "

.

.

.

.

          เมื่อมองออกไปยังภายนอกจะพบว่า ณ เวลานี้เหล่าต้นไม้ใบหญ้าก็พริ้วไหวไปตามแรงลม หมู่เมฆดำครึ้มเองก็ตั้งเค้ามา บ่งบอกได้ว่าอีกไม่นานฝนก็คงจะตกลงมา

          ผู้คนที่ยังทำงานอยู่ก็เร่งรีบเคลียร์งานของตนให้เสร็จก่อนที่ฝนจะตก หรือคนที่เสร็จแล้วก็ต่างเร่งรีบกลับบ้าน     

คงเพราะว่าถ้าเกิดไปช้าล่ะก็เขาคงจะต้องเปียกฝนแน่ๆ

        " ฝนจะตกงั้นเหรอ "

 ' คิมซอกจิน ' เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารภายในมือ ก่อนจะหันหน้ามองออกยังนอกหน้าต่างภายในห้องทำงาน ก็พบว่าตอนนี้ข้างนอกนั้นฝนกำลังจะตก ซอกจินเองก็อยากรีบกลับบ้านนะ จะเอางานที่เหลือกลับไปทำก็ไม่เสียหาย แต่ตอนนี้งานของเขาเองก็เหลือไม่มากแล้วคิดว่าทำให้เสร็จๆไปเลยดีกว่า ถึงตอนนี้เขารีบออกไปยังไงก็ไม่ทันฝนอยู่ดี

ตอนนี้เองพนักงานหลายคนก็ยังไม่กลับบ้านกัน บางส่วนก็ยังมีงานของตนที่ต้องทำอยู่ อีกส่วนหนึ่งก็คิดเหมือนกันกับเขา ออกไปตอนนี้ยังไงก็คงเปียกอยู่ดี แต่ก็มีบางคนที่กลับไปบ้างแล้วเหมือนกัน

และแล้วสายฝนก็ตกลงมา ดูท่าแล้วฝนคงจะตกหนักอยู่เหมือนกัน ถ้าเขาจะกลับบ้านและขับรถออกไปตอนนี้ก็คงเสี่ยงอันตรายน่าดู ยิ่งในเวลาที่ไม่สามารถได้ยินเสียงอะไรเช่นนี้อีกด้วย..

ใช่แล้ว.. ยามที่ฝนตกลงมานั้น ทุกอย่างก็กลับกลายเป็นเงียบสงัด ทั้งเสียงพลิกกระดาษ เสียงผู้คนที่พูดคุยกัน หรือแม้แต่เสียงตกกระทบของฝนเองก็ไม่สามารถได้ยินได้ เสียงรอบข้างพลันหายไปทุกอย่าง นี่คือ 'อาการหูดับ' อาการนี้จะเกิดขึ้นในยามที่ฝนตกลงมา เขาจะได้ยินเพียงแค่เสียงของตัวเองเท่านั้น

ในโลกแห่งนี้ คนเรานั้นจะมี 'คู่โซลเมท' ของตน ทั้งสองคนนั้นจะถูกเชื่อมโยงกันด้วย 'สายฝน' ซึ่งก็คือในช่วงเวลาที่ฝนตกลงมานั้น เราจะได้ยินเพียงแค่เสียงของคนที่เป็นคู่โซลเมทของตนเท่านั้น ซึ่งการที่จะได้ยินนั้นก็ขึ้นอยู่กับตนเอง บางคนอาจจะได้ยินตั้งแต่แรก หรือบางคนอาจจะเพิ่งได้ยิน เสียงจะดังหรือเบาก็ขึ้นอยู่กับระยะทางของทั้งสอง

ซอกจินเองก็ยังไม่เคยได้ยินเสียงคู่โซลเมทของตัวเองเหมือนกัน เขาเองก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขามีโซลเมทหรือเปล่า และโซลเมทของเขาเป็นใคร..

แต่ซอกจินเองก็ไม่ได้รีบร้อนจะหา เขาคิดว่าถ้าถึงเวลาเดี๋ยวเขาก็จะได้เจอเอง

แต่ถ้าถามว่าเขาอยากรู้ไหมว่าโซลเมทของเขาคือใคร เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันนะ.. คนที่ถูกกำหนดให้มาใช้ชีวิตร่วมกันจะคือใครกัน..

" เดี๋ยวถึงเวลาก็คงได้เจอเองแหละ.. "

ซอกจินพึมพำออกมาเบาๆก่อนจะก้มลงจัดการเอกสารต่อ สายฝนก็ยังคงตกลงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด..

.

.

ซอกจินกลับมาที่คอนโด เขาหอบเอกสารงานมาที่โต๊ะทำงานของเขา พอดีมีเอกสารเร่งด่วนเข้ามา เขาเลยต้องนำกลับจัดการที่ห้องของเขา

ซอกจินเลือกที่จะไปหาอะไรทานรองท้องไว้ และไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปชงกาแฟและถือแก้วมาที่โต๊ะทำงาน หลังจากนั้นเขาก็เริ่มทำงาน ค่ำคืนนี้..ก็ยังคงอีกนาน..

.

.

.

.

ในตอนนี้ซอกจินเดินภายในแสงสีขาวที่รอบๆข้างไม่มีอะไรเลย เขาจำได้ว่าเขาน่าจะทำงานอยู่ภายในห้องทำงานของเขาไม่ใช่เหรอ

' ที่นี่คือที่ไหนกัน '

ซอกจินเดินไปเรื่อยๆโดยไม่รู้จุดหมาย และแล้วเขาก็เห็นบริเวณที่น่าจะเป็นทางออก เขาเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น และก็มีแสงสว่างโอบล้อมรอบตัวเขาไว้ ซอกจินหลับตาหลบแสงนั้น แล้วบริเวณรอบข้างของเขาก็เปลี่ยนไป...

ซอกจินลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าในตอนนี้เขานั่งอยู่ภายในรถไฟขบวนหนึ่ง ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ารถไฟขบวนนี้กำลังพาเขาไปที่ไหน เขาบอกออกไปนอกหน้าต่าง

ทิวทัศน์ภายนอกเต็มไปด้วยหมู่ดาวต่างๆ กลุ่มฝนดาวตกมากมายเต็มท้องฟ้า ช่างดูงดงามราวกับกาแล็กซี

ภายในมือของเขาถือหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ ซอกจินเปิดดู แต่มันเป็นหนังสือที่มีเพียงแค่หน้ากระดาษเปล่า ชื่อหนังสือหรือเนื้อหาก็ไม่มี

" หนังสืออะไรเนี่ย แล้วที่นี่ที่ไหนกัน "

ซอกจินยังคงงุนงงกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกลับเขาอยู่ เขาคงกำลังฝันอยู่แน่ๆเลย ในขณะที่เขากำลังสงสัยอยู่นั้น ซอกจินก็เห็นแสงสว่างที่ส่องผ่านสว่างสะท้อนผ่านหน้าต่างเข้ามา

เขาหันไปมองก็พบว่ารถไฟอีกขบวนหนึ่งกำลังเคลื่อนเข้ามา ซอกจินเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่บนรถไฟขบวนนั้น สายตาของเขาประสานกับคนคนนั้น..

ซอกจินรู้สึกว่าเวลารอบข้างเหมือนจะหยุดเดินไปชั่วครู่.. ภายในที่แห่งนี้ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าคือที่ไหน แต่กลับมีเพียงแค่เราสองคนอยู่เพียงเท่านั้น..

..พวกเราสบตากันอยู่ครูหนึ่ง ก่อนที่ขบวนรถไฟทั้งสองขบวนกำลังเคลื่อนผ่านไป..

ซอกจินมั่นใจว่าเขาไม่รู้จักคนคนนั้นแน่ๆ เขาได้แต่คิดในใจว่าคนที่เขาเจอเมื่อครู่.. คือใครกันนะ?

' ใครกัน '

ก่อนที่จะได้คิดอะไรมากกว่านั้น รอบๆตัวของซอกจินก็มีแสงสว่างโอบล้อมรอบตัวของเขาเอาไว้..

.

.

.

.

.

ซอกจินลืมตาตื่นขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นมา พบว่าเขานั้นฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะทำงาน ในขณะที่บนโต๊ะนั้นยังมีเอกสารงานของเขาอยู่เลย

เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขาทำงานจนดึกดื่นแล้วเผลอหลับไปเพราะความเพลียแน่ๆ ตื่นมาอีกทีก็เช้าเสียแล้ว...

" ฝันงั้นเหรอ แล้วคนที่เราเจอ..คือใครกัน "

ซอกจินกำลังสงสัยจากความฝันที่เขาเจอเมื่อคืน แต่เขาก็เลือกที่จะไม่คิดมาก เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ ซอกจินคิดว่าวันนี้ก่อนที่เขาจะไปทำงาน เขาคงต้องแวะหากาแฟดื่มสักแก้วแล้วล่ะ

.

.

.

ชีวิตประจำวันของซอกจินก็ยังคงเหมือนเดิม แต่มีบางอย่างที่ไม่ปกติ คือซอกจินฝันถึงผู้ชายคนหนึ่งบ่อยๆ คนเดียวกับที่เขาเจอที่รถไฟในความฝันเอง แต่ตอนนี้พวกเขาได้พูดคุยกันด้วยนะ

แต่ไม่ว่าเมื่อเขาพยายามนึกถึงใบหน้าของอีกฝ่ายเท่าไร เขากลับนึกไม่ออก มีเพียงภาพลางๆเท่านั้นเอง แต่สิ่งหนึ่งที่ซอกจินจำได้ ก็คือ.. รอยยิ้มที่น่ารัก ลักยิ้มน้อยๆที่ปรากฎออกมายามที่เจ้าตัวยิ้ม ทำให้ดูมีเสน่ห์ชวนมอง น้ำเสียงสดใสยามที่อีกฝ่ายหัวเราะออกมา..

อา.. น่ารักจังเลยนะ

ซอกจินหลุดยิ้มออกมา บางทีเขาก็แอบคิดนะ ว่าคนคนนั้นคือคู่โซลเมทของเขาหรือเปล่านะ หรือเขากำลังจะเจอคู่โซลเมท? แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก เขาคิดว่ามันก็มีโอกาสนะ ที่คนเราจะฝันถึงคนอื่นได้

.

.

.

ซอกจินกำลังจ่ายเงินอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์ร้านหนังสือ วันนี้เขานึกอยากอ่านหนังสือขึ้นมาก็เลยมาเลือกซื้อ หนังสือที่เขาเลือกนั้นเกี่ยวกับการทำอาหาร

เห็นแบบนี้ ซอกจินน่ะทำอาหารเก่งนะ เขาอยากลองทำเมนูใหม่ๆ ก็เลยลองมาซื้อหนังสือล่ะ!

ร้านนี้ซอกจินเองก็เคยแวะมาบ้าง แต่ไม่บ่อยนัก แต่ว่าเขาชอบบรรยากาศของร้านนะ ร้านนี้ไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่จนเกินไป ตัวร้านทำจากไม้ ภายในร้านก็จะเปิดเพลงคลอไปด้วย หนังสือก็มีให้เลือกสรรค์มากมาย

" เรียบร้อยแล้วครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ "

" ขอบคุณนะครับ "

หลังจากชำระเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซอกจินรับถุงหนังสือมาไว้ในมือ ก่อนจะเตรียมเดินออกจากร้าน

ในตอนที่เขาได้เปิดประตูร้านออกไป เขาเดินสวนกับใครคนหนึ่ง ซอกจินรู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายมาก แต่เขาไม่ทันได้สังเกตว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใคร ซอกจินหันหน้ากลับไปบอกแต่ก็ไม่ทัน ประตูร้านปิดลง คนคนนั้นเข้าไปภายในร้านแล้ว..

' คิดไปเองล่ะมั้ง '

ซอกจินไม่ได้ใส่ใจมากนัก แล้วเดินออกไปจากร้านหนังสือแห่งนั้น 

.

.

.

..ซ่า..ซ่า..

สายฝนตกโปรยปรายลงกระทบพื้นดิน สายลมพัดพลิ้วไหว กลิ่นละอองฝนและดินลอยขึ้นมาแตะจมูก ใช่แล้ว วันนี้ฝนนั้นได้ตกลงมาอีกแล้ว

เมื่อเช้าข่าวพยากรณ์อากาศบอกว่าจะมีฝนตกลงมา

อา.. แม่นจังเลยนะ! ซอกจินคิดภายในใจ ดีนะที่เขาเอาร่มติดมาด้วย จึงพอช่วยกันเขาไม่ให้เปียกฝนได้มาก

ซอกจินคิดว่าเขาควรหาที่หลบดีกว่า ถึงแม้ฝนจะไม่ไตกหนักมากขนาดนั้น แต่มันก็หนักพอที่จะทำให้เขายังเปียกได้ถึงแม้จะมีร่ม อาจจะเกิดอันตรายได้ด้วย ได้ตอนที่ไม่ได้ยินเสียงแบบนี้...

เขาเห็นป้ายรถเมล์ป้ายหนึ่งที่มีคนกำลังยืนหลบฝนอยู่ ซอกจินเดินไปที่นั่น เขาหวังว่าอย่างน้อยก็ขอหลบฝนอยู่ตรงนี้สักพักหนึ่ง เฮ้อ.. เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แม้กระทั่งเสียงฝน เงียบสงบเสียจนบางทีก็รู้สึกเหงาขึ้นมาเลยนะ...

ซอกจินเอ่ยพูดกับตัวเองขึ้นมาเบาๆ ถึงแม้ว่าจะมีเพียงแค่เขาที่ได้ยินเสียงตัวเอง

" เงียบเหมือนเดิมเลย../เงียบจังนะ.. "

ซอกจินเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม เมื่อกี้.. เขาได้ยินเสียงใครคนหนึ่ง น้ำเสียงที่เขาคุ้นเคย ซอกจินมองไปที่เจ้าของเสียงคนนั้นที่อยู่ตรงหน้าเขา..

ถึงเขาจะไม่รู้จักว่าอีกฝ่ายคือใคร แต่ใบหน้าน่ารักนั่น.. ช่างคล้ายคลึงกับคนที่เขาฝันถึง.. คนในความฝันคนนั้น.. คนที่เขาจะพยายามนึกใบหน้าของอีกฝ่ายเท่าไร่ก็นึกไม่ออกเสียที..

ซอกจินเอ่ยแนะนำตัวกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงอบอุ่น สายตาของเราสองคนประสานกัน

" สวัสดีครับ ผมคิมซอกจินนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ "

ทันทีที่เขาแนะนำตัวเสร็จ คนตรงหน้าก็เอ่ยตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เขายิ่งมั่นใจ.. รอยยิ้มนั่น น้ำเสียงนั่น ลักยิ้มนั่น.. ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้ คนตรงหน้าคือคนที่ซอกจินฝันถึงอย่างแน่นอน..

ในที่สุด.. ก็ได้เจอแล้ว

" คิมนัมจุนครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ "

ทั้งที่พวกเราสองคนเพิ่งเคยเจอกันแท้ๆ แต่มีอะไรบางอย่างที่พวกเรารู้สึกคุ้นเคย.. และผูกพันกันมาก

ซอกจินคิดว่าถ้าโชคชะตาได้กำหนดให้เราได้มาเจอกัน.. นี่ก็คงจะเป็นการที่ฟ้าได้ลิขิตกำหนดให้เราได้มาคู่กันในยามที่เงียบสงบตอนที่ฝนตกเช่นนี้สินะ..

นัมจุนเอ่ยถามซอกจินด้วยรอยยิ้ม

" เรา..เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ? "

- TALK WITH WRITER -

เย้! เสร็จแล้วค่าาาา ฮือออ ความจริงเรากะว่าจะเขียนให้เสร็จตั้งนานแล้ว แต่ติดอะไรหลายๆอย่างเลย ;-; โทรศัพท์พังเอย ติดสอบเอย ซ้อมกิจกรรม ไหนจะปัญหาต่างๆที่เข้ามา ;-; แต่เราก็กลับมาเขียนฟิคนี้ต่อจนเสร็จแล้วค่ะ! เย้! 

ยังไงก็สามารถคอมเม้นท์ติชมได้เหมือนเดิมนะคะ เราจะนำไปปรับปรุงค่าา

- ไรท์ MIZU -