[Fanfic BTS] OS/SF คลังเก็บฟิค

ตอนที่ 3 : [SF] Jinnam : โชคชะตา (Rainverse)

ข้อมูลโดยสังเขปเกี่ยวกับ Rainverse นะคะ

คือ เป็นโลกที่ผู้คนจะไม่ได้ยินเสียงสิ่งรอบข้างหรือแม้กระทั่งผู้คนในเวลาที่ฝนตก แต่จะได้ยินเพียงเสียงของ Soulmate ของตัวเองเพียงเท่านั้น

" คุณเชื่อในเรื่องของโชคชะตาไหม? "

' โชคชะตา ' บางคนก็นิยามความหมายของมันไว้ว่า อะไรที่จะเกิดขึ้นมันก็ต้องเกิด ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคตล้วนถูกกำหนดเอาไว้แล้ว เพียงแต่เราไม่รู้ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นตอนไหน

บางคนก็บอกว่ามันคือสิ่งที่ไม่แน่นอน จะเกิดขึ้นในลักษณะใดก็แล้วแต่คน จะดีจะร้ายก็แตกต่างกัน

โชคชะตาในบางครั้งก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ในบางครั้งก็เป็นสิ่งที่เลวร้าย

          " แล้วโชคชะตาของคุณล่ะ จะเป็นอย่างไร "

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

       สายลมพัดผ่าน ใบไม้พริ้วไหวไปตามลม หมู่เมฆดำครึ้มตั้งเค้ามา เป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานนี้ฝนคงกำลังจะตกลงมาเป็นแน่ 

เหล่าผู้คนที่เพิ่งเลิกจากการงาน หรือนักเรียนนักศึกษาที่เพิ่งเลิกเรียนก็ต่างเร่งรีบกลับบ้านให้ทันก่อนที่ฝนจะตกลงมา คงเพราะทุกคนคงไม่อยากที่จะเปียกฝนกันแน่ๆ 

" ต้องรีบกลับแล้วสิ จะทันฝนมั้ยเนี่ย "

' คิมนัมจุน ' นักศึกษามหาวิทยาลัยที่กำลังเร่งรีบวิ่งกลับห้องของตน ความจริงแล้วนัมจุนเลิกเรียนตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว แต่เขาแวะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดมา พอออกมาจากห้องสมุดก็พบว่าตอนนี้ฝนกำลังจะตกซะแล้วสิ...

ไม่ทันขาดคำ สายฝนก็เริ่มตกโปรยปรายลงมา และกลายเป็นตกหนักขึ้นไปทั่วบริเวณ นัมจุนรีบหาที่หลบฝนก่อนที่เขาจะเปียกไปมากกว่านี้ ตกหนักขนาดนี้เขาคงไม่คิดที่วิ่งฝ่าสายฝนไปแน่นอน เขาหลบอยู่ตรงบริเวณป้ายรถเมล์ นัมจุนจับจ้องสายตามองไปรอบๆ ทั้งรถยนต์ที่แล่นผ่าน ผู้คนที่กำลังวิ่งหาที่หลบฝน หรือแม้กระทั่งนกที่บินกลับรังของตน

และแน่นอนว่าเมื่อสายฝนตกลงมา ทั้งเสียงรอบข้าง เสียงผู้คน เสียงนก หรือแม้กระทั่งเสียงตกกระทบของสายฝนเองก็พลันหายไป อาการนี้เรียกว่า 'อาการหูดับ' ซึ่งจะเกิดในยามที่ฝนตกลงมา ทุกอย่างรอบข้างจะกลายเป็นเพียงความเงียบสงัด เหลือเพียงแต่เขาที่อยู่ตัวเองเท่านั้น

มีเรื่องที่เล่าต่อกันมาว่า คนเรานั้นจะมี 'คู่โซลเมท' ของตน สายสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นจะถูกเชื่อมโยงกันด้วย 'สายฝน' ในยามที่ฝนตกนั้น เราจะได้ยินแต่เพียงเสียงของคนที่เป็นคู่โซลเมทตนเท่านั้น เราอาจจะไม่ได้ยินเสียงคู่โซลเมทตั้งแต่ต้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปเราก็จะได้ยินเสียงของโซลเมทตนเอง จะเสียงดังหรือเบาก็ขึ้นอยู่กับระยะทางของทั้งสอง

และในตอนนี้นัมจุนเองก็ยังไม่เคยได้ยินเสียงคู่โซลเมทของตัวเอง.. บางทีเขาก็คิดนะหรือว่าเขาจะไม่มีคู่โซลเมท หรือถ้ามีจริงๆ เขาก็สงสัยว่าโซลเมทของเขาเป็นใคร หน้าตา นิสัย บุคลิกเป็นอย่างไร เขาเคยเจอหรือรู้จักไหม..

นัมจุนไม่ชอบเอาซะเลย เวลาที่อยู่กับความเงียบแบบนี้เหมือนกับว่าเขาอยู่บนโลกใบนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น... บางครั้งมันก็ทำให้เขารู้สึกเหงา.. ในบางครั้งเขาก็รู้สึกหวาดกลัว.. กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเขาเกิดไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยขึ้นมาล่ะ.. แต่ในใจลึกๆเขาเองก็หวังนะ.. ว่าจะมีใครสักคนที่เขาได้ยินเสียงในวันที่ฝนตก ใครสักคนที่พูดคุยกับเขาได้ในช่วงเวลาที่ฝนตก..

"ไม่ชอบเลย.. ความเงียบแบบนี้.."

นัมจุนพึมพำออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองฟ้าที่ตอนนี้สายฝนก็ยังคงตกมาไม่หยุด..

.

.

นัมจุนกลับมาห้องตัวเองเมื่อฝนหยุดตกแล้ว เขาก็ทำธุระต่างๆของเขาเสร็จจึงไปอาบน้ำเตรียมตัวที่จะเข้านอนเหมือนดั่งทุกๆวัน

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ นัมจุนก็ทิ้งตัวลงบนเตียง เช็คข่าวสารต่างๆในโทรศัพท์มือถือตามปกติ

"วันนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรเหมือนเดิมเลย"

ผ่านไปสักพักนัมจุนก็ปิดโทรศัพท์เสียบสายชาร์ตแบตก่อนจะวางมันไว้ที่โต๊ะซึ่งตั้งอยู่ข้างๆเตียง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปปิดสวิตช์ไฟที่อยู่ข้างๆแล้วล้มตัวลงนอน เวลาผ่านไปไม่นานเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทรา...

.

.

.

นัมจุนลืมตาตื่นขึ้นพบว่าในตอนนี้ตัวเขานอนอยู่บนรถไฟขบวนหนึ่ง รอบข้างเต็มไปด้วยท้องฟ้าที่มีหมู่ดาวระยิบระยับ มีกลุ่มฝนดาวตกมากมาย อย่างกับว่าเขากำลังท่องอวกาศอยู่เลย..

"ที่นี่ที่ไหนกันนะ"

เขาพูดขึ้นมาอย่างสงสัย เขาคงกำลังฝันอยู่แน่ๆเลย นัมจุนมองไปรอบๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปตามรถไฟ ปลายทางของรถไฟขบวนนี้กำลังจะไปที่ไหนะกันนะ นัมจุนมองไปตามทิวทัศน์รอบข้างที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ช่างดูสวยงามเหลือเกิน เขาอาจจะกำลังท่องกาแล็กซีอยู่ก็เป็นได้

นัมจุนเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะมีแสงสว่างที่กำลังเคลื่อนเข้ามาจากทางข้างหน้า เขายกมือขึ้นบังแสงสว่างนั้นก่อนจะหรี่ตามองก็พบว่าเป็นรถไฟอีกขบวนหนึ่งที่กำลังสวนมา

เมื่อรถไฟอีกขบวนกับเคลื่อนเข้ามา นัมจุนก็หันไปมองภายในรถไฟขบวนนั้น เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างใน ภายในมือของผู้ชายคนนั้นถือหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง คนคนนั้นเองก็หันหน้ามามองนัมจุนเช่นกัน สายตาของทั้งคู่ก็มาประสานกัน.. เวลาเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วครู่.. มีเพียงเราสองคนเท่านั้นที่อยู่ภายในที่แห่งนี้ มีเพียงเราเท่านั้นที่จ้องมองซึ่งกันและกัน..

..เราทั้งสองคนสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่รถไฟทั้งสองขบวนจะสวนกันไป

' คนคนนั้น.. คือใครกันนะ '

นัมจุนมองตามรถไฟขบวนนั้น ภายในใจได้แต่คิดอย่างสงสัยว่าคนที่เขาเจอเมื่อกี้คือใครกัน.. ถ้าตอนนี้เขาฝันอยู่ล่ะก็ ทำไมถึงได้เห็นคนคนนั้นด้วย เขามั่นใจว่าเขาไม่รู้จักและไม่เคยเจออีกฝ่ายด้วย..

นัมจุนหันกลับมาข้างหน้าก่อนจะพบเจอกับแสงสว่างที่ตอนนี้กำลังโอบล้อมตัวของเขาไว้..

.

.

.

นัมจุนสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียง เขากระพริบตาเพื่อปรับโฟกัส ก่อนจะมองไปรอบๆพบว่าเขาอยู่ที่ห้องของตน ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว..

"ฝันจริงๆสินะ แต่ทำไมถึงฝันแปลกๆแบบนี้นะ แล้วผู้ชายคนนั้น.. คือใครกัน.."

นัมจุนตื่นขึ้นมาแล้วเต็มไปด้วยความสงสัยจากเรื่องฝันเมื่อคืน

"คงไม่มีอะไรหรอก คนเราก็ฝันถึงคนที่ไม่รู้จักได้เหมือนกัน ไม่มีอะไรหรอก"

เขาเลือกที่จะไม่คิดมาก ก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะวันนี้นัมจุนมีเรียนช่วงสายๆ 

.

.

.

ในทุกๆวันของนัมจุนก็ดำเนินไปตามปกติ แต่มีสิ่งหนึ่งที่แปลกไปคือช่วงนี้เขาฝันแปลกๆถึงผู้ชายคนหนึ่งบ่อยๆ ในตอนนี้เขาได้พูดคุยกับชายคนนั้นด้วย

แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ... ไม่ว่าเขาจะพยายามนึกถึงใบหน้าของอีกฝ่ายเพียงใด.. เขาก็ไม่สามารถนึกออกสักที.. นัมจุนนึกได้เพียงภาพลางๆเท่านั้น แต่เขาจำความอบอุ่นของคนคนนั้นได้นะ.. ทั้งน้ำเสียงนั้น รอยยิ้มที่ส่งมาให้เขา.. หรือว่าคนคนนี้อาจจะเป็น..โซลเมทอย่างที่โฮซอกบอกเขาจริงๆ..

'จองโฮซอก' คือเพื่อนสนิทของนัมจุน พวกเรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว เวลามีเรื่องอะไรเขาก็ชอบเล่าให้โฮซอกฟัง อย่างครั้งนี้เองก็เหมือนกัน

.

.

.

" บางทีแล้วคนคนนั้นอาจจะเป็นคู่โซลเมทของนายก็ได้นะนัมจุนอ่า"

โฮซอกตอบเพื่อนของเขาหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากนัมจุน

" จะเป็นไปได้เหรอ โฮซอกอ่า ฉันอาจจะแค่ฝันถึงคนอื่นก็ได้มั้ง..."

" แต่ฝันถึงคนคนเดียวกันติดต่อกันนี่มันก็แปลกนะ แถมยังเป็นคนที่ไม่เคยเห็นหน้าด้วย บางที..อาจจะเป็นการบอกก็ได้นะว่านายอาจกำลังจะเจอคู่โซลเมทก็ได้นะ "

.

.

.

วันนี้นัมจุนแวะร้านหนังสือ เขาอยากจะมาหาซื้อหนังสือเล่มใหม่ไปอ่าน เพราะเล่มเก่าเขาอ่านจบแล้ว นัมจุนน่ะชอบอ่านหนังสือมากเลยนะ

นัมจุนเดินมาถึงหน้าร้านหนังสือขนาดย่อมๆ ที่ไม่เล็กและก็ไม่ใหญ่จนเกินไป ตัวของร้านนั้นดีไซน์จากไม้ ค่อนข้างดูดีและชวนให้เข้าไปภายในร้านเพื่อจับจ่ายซื้อของมาก

ร้านนี้เป็นร้านประจำของนัมจุนเลยล่ะ ภายในร้านจะมีชั้นวางหนังสือที่ตั้งเรียงรายกันอยู่ ภายในชั้นก็จะเต็มไปด้วยหนังสือหลากหลายประเภท แต่ก็จัดเรียงไว้ตามหมวดหมู่เพื่อง่ายต่อการค้นหา คุณเจ้าของร้านก็จะเปิดเพลงผ่อนคลายๆคลอไปด้วยซึ่งมันเข้ากับบรรยากาศมาก

นัมจุนเปิดประตูเข้าไปในร้าน เขาเดินสวนกับคนคนหนึ่ง นัมจุนไม่ทันได้มองหน้าว่าคนคนนั้นเป็นใคร แต่เขากลับมีความรู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายมาก นัมจุนหันกลับไปเพื่อมองหาอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ทัน ประตูร้านปิดลง เหมือนคนคนนั้นจะเดินออกไปเสียแล้ว..

เขาคงคิดไปเองล่ะ..มั้ง? นัมจุนส่ายหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการปัดความคิดออกไป ก่อนจะเดินเข้าไปเลือกซื้อหนังสือภายในร้าน

.

.

.

..ซ่า..ซ่า..

เสียงสายฝนที่กำลังโปรยปรายตกกระทบกับหลังคาจนเกินเป็นเสียงขึ้น.. สายลมพัดกลิ่นของฝนลอยขึ้นแตะจมูก วันนี้ก็เป็นวันที่ฝนตกลงมาอีกแล้ว..

นัมจุนยืนหลบฝนอยู่ที่บริเวณป้ายรถเมล์เช่นเคย เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน เขาเมื่อเช้านี้นัมจุนก็ดูข่าวนะว่าพยากรณ์อากาศวันนี้จะมีฝน แต่เขาดันลืมหยิบร่มมาด้วย.. ถึงฝนจะไม่ได้ตกถึงขนาดหนักมาก แต่มันก็ทำให้สามารถเปียกและไม่สบายได้เช่นกัน และยิ่งเวลาที่ไม่ได้ยินเสียงแบบนี้.. เขาไม่อยากเสี่ยง

เฮ้อ.. นัมจุนมองไปรอบๆ ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม ถึงแม้เขาจะเห็นผู้คนเต็มไปหมด มีคนคนหนึ่งที่ถือร่มกำลังเดินมาที่ป้ายรถเมล์ที่เขาอยู่ คงจะกำลังมาหลบฝนแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นรอบข้างเต็มไปด้วยความเงียบดังเช่นเคยยามเวลาฝนตก นัมจุนเองก็ยังคงไม่ชอบความเงียบแบบนี้..

นัมจุนก้มลงมองพื้นและพูดออกมา ถึงแม้จะมีเพียงแค่ตัวเขาเองที่ได้ยินก็ตาม

" เงียบเหมือนเดิมเลย../เงียบจังนะ.. "

นัมจุนชะงักเล็กน้อย เมื่อกี้.. เขาว่าเขาได้ยินเสียงคนคนหนึ่งด้วย.. นั่นไม่ใช่เสียงของเขาแน่ๆ.. น้ำเสียงนั้นเขารู้สึกคุ้นเคยมากๆ นัมจุนเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อหาเจ้าของเสียงนั้น สายตาของเขาจับจ้องไปที่คนตรงหน้า..

คนคนนั้น.. เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มและสายตาอบอุ่นนั้นที่มอบให้.. นัมจุนนึกถึงคนคนหนึ่งใบหน้าที่คล้ายคลึงกันถึงแม้เขาจะนึกไม่ออกแต่ช่างเหมือนกับ.. ชายคนนั้นที่เขาฝันถึง..

" สวัสดีครับ ผมคิมซอกจินนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ "

ซอกจินส่งยิ้มให้นัมจุน สายตาของทั้งคู่ประสานกัน น้ำเสียงนุ่มอบอุ่นเอ่ยทักทายนัมจุน พร้อมกับแนะนำตัวเอง

" คิมนัมจุนครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ "

ราวกับต้องมนต์สะกด อะไรบางอย่างดลใจให้นัมจุนเอ่ยตอบกลับอีกฝ่ายไป รอยยิ้มน่ารักถูกส่งกลับไปให้ซอกจิน ทั้งๆที่เป็นคนแปลกหน้าแท้ๆ แต่นัมจุนรู้สึกคุ้นเคยคนตรงหน้ามาก

นัมจุนคิดว่าในตอนนี้.. โชคชะตาคงกำหนดให้เขาได้เจอกับคนที่เขาสามารถพูดคุยกันในยามที่ฝนตกแล้ว.. เขาคงไม่ต้องอยู่ในความเงียบเพียงคนเดียวท่ามกลางสายฝนแล้วสินะ.. เขาเอ่ยถามซอกจินด้วยรอยยิ้ม

" เรา..เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ? "

- TALK WITH WRITER -

อ๋อยยยย ในที่สุดก็เขียนเสร็จแล้วค่าาา ฮือออ กว่าจะเสร็จก็นานอยู่เหมือนกันค่ะ 5555 ;; ติดมรสุมงานด้วย ยิ่งช่วงนี้ไปเป็นเมเนเจอร์ด้วยค่---

พล็อตมาจากที่ว่าเราดู VCR mikrokosmos แล้วเรานึกถึงคำว่าโชคชะตาขึ้นมา แล้วเราคิดว่ามันน่าจะเข้ากับ rainverse ค่ะ จึงออกมาเป็นฟิคนี้ในที่สุดค่ะ!

สามารถคอมเม้นท์ติชมได้เหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณมากค่า

- ไรท์ MIZU -