ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    นายตัวร้ายกะยัยคาโงเมะ [Fiction อินุยาฉะ | InuYasha]

    ลำดับตอนที่ #1 : วันปกติที่ไม่ปกติ

    • อัปเดตล่าสุด 19 มี.ค. 49


    . . . สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน . . .

    ฉันคาโงเมะ วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ต้องกลับบ้านด้วยรถไฟใต้ดิน แต่วันนี้คนเยอะเป็นพิเศษ หรือเป็นเพราะมันตรงเวลาเลิกงานพอดีก็ไม่รู้ ปกติฉันกลับบ้านเร็วกว่านี้แต่วันนี้มีทำรายงานเลยกลับช้าหน่อย

    ในระหว่างที่กำลังยืนรอรถไฟอยู่แบบเซ็งๆ ฉันก็ไปสะดุดตากับหนุ่มผมยาวสีเงินเข้า สีผมเด่นซะขนาดนั้นน่ะไม่สะดุดตาไงไหว สงสัยจะเป็นเด็กแนวล่ะมั้ง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉันแหละนะ แต่มองได้แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ เด็กแนวคนนั้นก็หันมาสบตาฉัน หน้าเค้าแดงมาก รู้เลยว่าเมามาก เค้ามองฉันใหญ่เลยแต่ฉันไม่อยากมีเรื่องกะคนเมาอ่ะนะเลยเลือกที่จะหลบสายตาไปก่อน

    . . . บนรถไฟ . . .

    รถไฟแน่นมากเลย ชั้นเองก็ไม่มีที่นั่ง ไม่เป็นไร คิดอะไรเพลินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว

    "เฮ้ย.!!!... นี่แก ไม่เห็นหรอว่าป้าเค้ายืนอยู่"

    ฉันสะดุ้งเลย จากที่คิดอะไรเพลินอยู่ๆ ทุกคนหันไปหาต้นเสียง รวมทั้งชั้นด้วย

    "ลุก!" เด็กแนวตะคอกหนุ่มคนนึงที่ไม่ยอมลุกให้คนแก่นั่ง

    "แกยุ่งไรด้วยวะ" หนุ่มคนนั้นตอบแบบไม่มีจรรยาบรรณเล้ย

    "ยุ่งไรด้วยเหรอ . .(ผวัวะ) . ลุกซิวะ" เด็กแนวพูดพลางตบหัวหนุ่มคนนั้นอย่างแรง

     "โอ๊ย! ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วยวะ พูดดีๆไม่ได้รึไงวะ " ไอ้หนุ่มไร้จรรยาบรรณต่อปากต่อคำ แต่ก็ลุกออกไปอ่ะนะ . . . เป็นใครก็คงต้องลุกอ่ะ เจอคนโหดเข้า

    "ขะ ขอบใจจ่ะ" คุณป้าคนนึงบอกขอบใจเด็กแนวแบบอึ้งๆเล็กน้อย แล้วนั่งที่ที่ไอ้ไร้จรรยาบรรณเพิ่งลุกออกไป

    เด็กแนวไม่พูดอะไร แต่ยิ้มให้ป้าเค้านิดนึง ก่อนจะหลับตาแล้วยืนเซไปเซมาอยู่แถวนั้นต่อไป (มาววว)

    . . . ตอนนี้ฉันมองหน้าเด็กแนวอีกครั้ง **น่ารักจัง ถ้าไม่เมาเนี้ย สเป๊กชั้นเลย** ชั้นนึกในใจ

    ที่จริงคุณป้าชั้นจะแนะนำหนุ่มนิสัยดีคนนึงให้รู้จัก แต่ว่าท่านยังไม่เห็นนัดมาซักที คงไม่แนะนำให้แล้วมั้ง แต่ช่างเถอะ หาเองก็ได้ สวยๆอย่างชั้นน่ะ (ไม่มีใครชม ขอชมตัวเองนิดส์)

    //ครืดดดดดด// (เสียงประตูเปิด)

    อ้าว ถึงสถานีบ้านชั้นแล้วนี่ ยืนคิดไรเพลินเลยเรา ฉันกำลังจะเดินออกจากสถานีกลับบ้าน

    //พรึ๊บ//

    ว้ายยยย!!!! อะไรกันเนี้ยสถานีไฟดับหรอ ตายล่ะ มืดไปหมดเลย

    "กรี๊ดดดดดดดดด" เสียงผู้หญิงแถวนี้ร้องกันใหญ่เลย อย่าร้องสิยะ ฉันก็กลัวเหมือนกันนะ แง้ เมื่อวานก่อนเพิ่งเอาชัตเตอร์มาดูอีกรอบด้วย ภาพยังติดตาอยู่เลย

    "นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต ..." ฉันสวดมนต์เพื่อเพิ่มความมั่นใจ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะตอนนี้มีมือเย็นๆมาจับขาฉันนนนนนน

    "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วยยยยยยยย" ฉันวิ่งไม่คิดชีวิตทั้งๆที่มองไม่เห็นอะไรเลย

    //ผลั่ก//

    ฉันวิ่งไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ชนกับอะไรบางอย่างอย่างจัง

    "โอ๊ย!! ไรกันอีกเนี้ย" เสียงผู้ชายโวยวายดังขึ้น ...ชั้นชนคนเหรอเนี้ย แต่ก็ดีกว่าชนผีล่ะนะ

    "ขอโทษค่ะๆ" ชั้นรีบลุกขึ้นมาหลังจากที่ล้มไปทับคนๆนั้น แล้วเดินมั่วๆไปอีกทาง

    //พรึ่บ//

    ไฟมาพอดี สภาพที่เห็นคือ เด็กแนวนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ คนอื่นก็ยืนอยู่ปกติและไกลออกไปนิดนึงมีเด็ก3-4ขวบนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆแม่ที่นั่งอยู่เหมือนกัน มือนี่ก้อแกว่งไปแกว่งมาจับโน่นจับนี่ตามประสาเด็ก .. หรือจะเป็นมือเด็กนั่น แต่ขอให้ใช่เหอะ เพราะถ้าเป็นมืออย่างอื่นชั้นรับไม่ได้อ่ะ แง้

    "ใครชนชั้นเนี้ยหา.....!!!" เสียงเด็กแนวโวยวาย หน้าโหดขึ้นมาเลย .. ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสินะ แต่คราวนี้อ่ะชั้นขอชิ่งแล้วกัน ว่าแล้วก็รีบเดินออกไปจากสถานีทันทีเลย. ..  ถ้าเด็กแนวรู้ว่าชั้นเป็นคนชนชั้นอาจจะโดนแบบไอ้ไร้จรรยาบรรณนั่นก็ได้ ... แต่ช่างเถอะ ต่อไปคงไม่เจอกันอีกแล้ว

    . . . ที่บ้าน . . .

    "กลับมาแล้วค่ะ" ฉันพูดเหมือนทุกครั้งที่กลับถึงบ้าน

    "เป็นไงบ้างลูก ทำรายงานเหนื่อยมั้ย" แม่ยังเป็นห่วงฉันเหมือนเดิม

    "ไม่เท่าไร่ค่ะแม่ นู๋ไปอาบน้ำก่อนนะคะ" เรื่องรายงานน่ะชิวๆ แต่เรื่องที่สถานีวันนี้สิ เง้อ. . .

    . . . ห้องนอน . . .

    ก่อนนอนชั้นมีกิจกรรมพิเศษคือส่ง sms ลุ้นล้าน เป็นโครงการของเครือข่ายมือถือที่ชั้นใช้นั่นแหละ ว่าแล้วก็ต้องหยิบมือถือในกระเป๋าถือมาส่ง sms หน่อย

    - - - ล้วง(กระเป๋าทาง)ซ้าย - - ล้วงขวา - - ล้วงซ้าย - - ล้วงขวา - - -

    "ว้าย!!! แย่แล้ว!!! มือถือหายไปไหน" ฉันอุทานเสียงหลงฉันหาทั่วบ้านเลยแต่มันก็ไม่เจอ หรือว่าจะทำตกที่ไหนนะ?!? ทำไมซวยแบบนี้นะ T T

    ฉันนั่งทบทวนอยู่นาน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าควรโทรเข้ามือถือตัวเอง ดูซิว่ามีใครรับมั้ย เผื่อมีพลเมืองดีเก็บได้

    ตู๊ดดดดด    ตู๊ดดดดด    ตู๊ดดดดด    ตู๊ดดดดด

    "ฮัลโหล" กรี๊ดดดดดดด เสียงสวรรค์ มีคนรับด้วย

    "ฮัลโหล เอ่อ. . คือฉันเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้น่ะค่ะ" ฉันรีบพูด

    "พรุ่งนี้เจอกันที่สถานีไฟดับ เที่ยง" เสียงนั้นตอบกลับแล้ววางสายไปเลย ฉันโทรเข้าใหม่เค้าก็ไม่รับ แต่อย่างน้อยก็ยังมีความหวังที่จะได้คืนอ่ะนะ

    แต่เดี๋ยวก่อน?!? แต่เค้าบอกว่าสถานีไฟดับหรอ หรือว่าชั้นจะทำมือถือตกตอนชนกะเด็กแนวนั่นนะ ... หรือว่าเด็กแนวจะเป็นคนเก็บไว้นะ ... ขออย่าให้เป็นอย่างงั้นเลยยยยยย ชั้นชนแล้วหนีด้วย แง้

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×