คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ใกล้ไกล…..ร่างกายแต่ใจเราเชื่อมกัน
[Baekhyun Talk]
ผมแยาานยอลเพื่อที่ะไปหาพี่ายสุหล่ออผม(เฮียเิบอ่ะเหรอ #โนม๊าเลบ)
ผมรีบวิ่เพราะเินและลัวไม่ทันพี่ริส พี่ริสอ่ะสูั้ 188 ผมสิเป็นหมาน้อยเี้ยว่าพี่ายเ็ ผมเยถามแม่ว่าทำไมผมถึัวเล็ที่สุ
แม่ผมลับหัวเราะและบอว่า “เพราะแอนเ็แเอานมไปทิ้ไม่ยอมิน” ผมเียบเลย
นึแล้วอยาย้อนลับไปอ่าT^T
“เฮียยยยรอ่อน”ผมเรียเสียันทั้พี่ริส เโล่ และ ทีมานะั
ผมเลยเินไปและอโทษ แหะๆ ็น๊านนานะเออุย้วยนินึเถอะ พี่ริสหันไปบอทีมานประมาอเวลาสั
15 นาที
แล้วเินมาหาผม
“ว่าไหมาน้อย รู้ไหมะโนแบบนั้นมันเสียมารยาท” ผมทำหน้าสำนึผิ -^-ทันทีและรีบพูเ้าเรื่อลัวพี่ายเสียเวลา
“ิถึอ่ะ แหะๆ เฮียไปไหน่ออ่ะ”
พี่ริสเินเ้ามาอและยิ้มๆพร้อมับบอ
“้อไปรายาร่อ อี 3 รายาร เือนหน้าไป
เยอรมันไปถ่ายแบบอนิยสาร ELLE รู้ันิเรา”
ผมพยัหน้าแ่อ่ะ ไปเยอรมัน ุ้นๆ แอร๊ยยยยยยย อยาไป้วย (อยาามสามีไปว่าั้น #โนแบบ้วยวามเิน T^T)
“เือนหน้าไปเยอรมันเหรอเฮีย ไป้วยยยย แหะๆ”
พอพี่ริสฟั็ใและบอ
“ะบ้าเหรอเราพี่ไปทำานนะ ไม่ไ้ไปเที่ยว รู้ไหมเ้าใันบ้า
รู้ว่าิถึ แ่พี่็้อไป”พี่ริส้มลมายี้หัวผม ทำยัะผมเป็นหมาอีและ แล้วผม็ไ้ยินเสีย้านหลัหอบมาอย่าั
มีนเี่ยวเท่านั้นและ
“พี่ริสรับ สวัสีรับ”านยอลวิ่มา้วยวามเร็ว ผมเห็นเาหอบมาและหันมามอหน้าผมเล็น้อย่อนะเินไประิบับพี่ริส
เฮ้ย ระิบไรันอ่ะ ผมพยายามที่ะเย่ให้เ้าไปฟันร่าสูทั้2 น แ่นแล้วนรอผม็ไม่ไ้ยิน
T^T เ็บใเิมาเี้ยเนี้ย
“ั้นผมไป่อนนะรับ บยอนเอันอนเย็นนะ”
แล้วานยอล็วิ่ลับไปที่ห้อประุม ผม็เินไปหาพี่ริสและถาม
“ระิบอะไรันอ่ะ บอมานะ” พี่ริสในิสนึแล้วบอปัว่า
“ไม่มีอะไร วามลับระหว่าลูผู้าย เราอ่ะเ็น้อยไปและน้า ฝาวามิถึให้พ่อแม่้วย”
แล้วพี่ายัวี็ทิ้ผม เอาว่ะถามพี่ไม่ไ้ ไปถามร่าสูอีน็ไ้
แล้วผม็เินไปยัห้อประุมเพื่อะไปถามวามลับระหว่าพี่ริสับานยอล
[Baekhyun Talk end]
ห้อประุม
ผมเินริ่ที่ยัร่าสูที่อนนี้โนสาวๆรุมอยู่
โอ้ยหมั่นใส้โว้ย แ่่อนที่ผมะเินไปหา็มีมือใรนหนึ่มาับผม
ผมึหันไป้วยวามใ
“อ้าวนึว่าใร ลู่หานว่าไ”
ลู่หานเินเ้าแนบิผมมานผมถอยหลัไปหนึ่้าว
“เราะเอาอไม้มาแสวามยินีนะ” แล้วลู่หาน็ยื่นอไมให้ผมและแอบอผมรหน้าประาี
ผมอ่ะอายประาีไม่เท่าับสายานนหนึ่ที่อนนี้มอมา้วยวามโรธ
“อะอบุนะ เราอัว่อน”แล้วผม็รีบเินไปหาสายาู่นั้นทันที
ผมลัวสายาู่นั้นะเินเ้ามา่อยร่าบาๆอย่าลู่หาน
แ่่อนที่ผมะเินลู่หาน็ับมือผมและบอว่า
“รีบไปไหนอ่ะเรายัพูไม่บเลยนะแบฮยอน”
ผมเริ่มรู้สึลัวลู่หานึ้นมา ผมึบิ้อมือที่อนนี้เริ่มแ ผมลัวอ่ะ
สายาอลู่หานน่าลัวมา
“ปะ ปล่อยเราเถอะ เราเ็บ”
ผมพยายามอร้อให้ลู่หานปล่อยแู่เหมือนเาะไม่ยอมปล่อย พร้อมับทำสิ่ที่เหนือวามาหมายท่ามลาวามใอทุนในห้อประุมรวมถึผม้วย
ลู่หานประบปาผมทันทีและอรัผมไม่ปล่อย
แ่แล้วลู่หาน็ระเ็น้วยแรผลัอนร่าสูที่อนนี้ผมบอไ้เลยว่าน่าลัวไม่แพ้ับลู่หาน
“ทำไรว่ะ เรในอื่นไม่เป็นรึไ” านยอลพู้วยวามโรธั และเินไประาเสื้อลู่หานเพื่อให้ลุึ้น
ผมเ้าไปห้ามทันที
“านยอลปล่อยไ้แล้ว พอแล้วลับัน”
านยอลไ้สิและับมือผมเินออาห้อประุมทันที โยัีที่พวรูไม่อยู่
แ่ผมไม่อยานึถึวันพรุ่นี้เลยว่าานยอลับลู่หานะโนลโทษอะไรรึเปล่า
[Chanyeol Talk]
ผมับมือบยอนัวน้อยอผมเินออาห้อประุม้วยวามหึ
หวปนวามโรธที่ไอ้นหน้าสวยอย่าลู่หานะล้าูบบยอนอผม แม่ล้าหน้าเวที้วย
ผมเห็นอนบยอนเินมาทาผม
ผม็ยิ้มให้และแอบีใแ่้วยสาวๆในโรเรียนมารุมแสวามยินีับผมและอิน
ผมเลยออไปหาบยอนัวน้อยไม่ไ้
มันเลยเป็นารเปิโอาสให้นเลวอย่าลู่หานมาทำไม่ีับบยอน
ถ้าหาบยอนัวเล็ไม่เ้ามาห้ามมาหยุผมไว้ ผมไ้่อยมันแล้ว
“เียบทำไมหือ”ผมถามึ้นหลัาพวเราเินออมาาห้อประุมไ้สัพั
ผมเห็นบยอนัวเล็เอาแ่เียบและ้มหน้ามาลอที่พวเราเิน
“ปะ เปล่า”แล้วผม็หยุเิน
ทำให้บยอนัวเล็นับหลัผมพอีถึับร้อโวยว้าย
“หยุทำไมอ่ะ ไม่บอ” บยอนัวเล็ทำหน้าอลๆใส่ผม
ผมเลยยิ้มไ้ที่เห็นบยอนัวเล็ลับมาเป็นปิ แล้วพูึ้น
“ บยอนลับมาเป็นนเิมแล้ว” ผมยิ้มและอบยอนัวเล็ทันที
ทำให้ร่าเล็สะุ้และเริ่มิ้นอีรั้
“ปะ ปล่อยน้าานยอล เี๋ยวนอื่นมาเห็น” บยอนหน้าแและ้มหน้าล
ผมอบนะเวลาบยอนัวเล็นเนี้ยเินมันน่ารัมาอ่ะ นผมไม่อยาให้ใรไ้เห็น
อยาเ็บไว้บ้าน(นนะไม่ใ่หมาไอ้บ้า : แบฮยอน)
“มีเรื่อะถามอ่ะ” ผมไ้ยินเสียนในอ้อมอพูอึอะๆๆ
ผมเลยลายอ้อมอแ่ไม่ปล่อยให้หนีหรอนะ รู้นิสัยร่าบารหน้าว่าอบหนี
“ว่าไะถามเรื่อเราะพี่ริสใ่ไหม” พอบยอนัวเล็ไ้ยิน็อึ้
และพยัหน้า ผมเลยถอนหายใและอบ
“เือนหน้าเรา้อไปเยอรมันแล้วนะ” ูเหมือนร่าบาะ๊อเลยเียบไปเลย
ผมเลยอบยอนัวเล็พร้อมับพูว่า
“ูแลัวเอ้วยรู้ไหม เราเป็นห่วและเราออะไรอย่าหนึ่ไ้ไหม”
ผมรอให้ร่าบาในอ้อมอพยัหน้าผมถึะพู่อ พอร่าบาพยัหน้าผมเลยพู่อว่า
“อย่าไปไหนนเี่ยว ไปับยอูลอน้าอร้อ” ผมลัวผมไม่อยาให้สิ่ที่เิึ้นวันนี้มันะมีอี
“อืมเราสัา” ร่าบาในอ้อมอผมอบ ผมเลยแล้บยอนัวเล็
เห็นหน้าแล้วอไม่ไหว
“ห้ามนอใ ห้ามไปนเี่ยว ไม่ั้นลับมาะัหนั” พอผมพูบ
บยอนเยหน้าและีผมพร้อมับิ้นอีรั้้วยวามเินอาย 555 ผมอบริๆเลย
[Chanyeol Talk end]
ผมับานยอลเินถึห้อเรียนพอีับอินและยอูเินออมาาห้อน้ำ
ยอููโรธและลัวมาพอเห็นผม็วิ่เ้ามาอผมและบอว่า
“บยอนลับห้อเรียนันเถอะ น้าๆ”
ผม็เลยโนยอูลาลับห้อโนที่ผมหันไปมอานยอล เาพยัหน้าให้เหมือนบอให้ลับไป่อนอถามเพื่อนัวีอย่าอินให้รู้เรื่อว่ามันเิอะไรึ้นันแน่
ห้อเรียน
“เิอะไรึ้น”ผมถาม้วยวามใเมื่อเห็นยอูัวน้อยร้อไห้หนัว่าเิม
ผมเลยบอรูโฮรินว่ายอูไม่สบายอพาัวไปห้อพยาบาล รูโฮรินไม่ว่าอะไรผมึลายอูที่เอาแ่้มหน้า้มหน้าไม่พูไปยัห้อพยาบาล
ห้อพยาบาล
“รูแรับ อยู่ไหมรับ”
ผมเปิประูเ้าไปไม่พบรูแ รูนสวย แห่
ห้อพยาบาลที่ทุๆน่าหลรัและพร้อมะป่วยไ้ลอเวลา T^T
“สสัยะไม่อยู่ ยอูไปนอนพัน้า
เี๋ยวเลิแล้วเราะมารับ” ผมลายอูให้ไปนอนที่เีย
และำลัะเินออไป็ะัับมือเล้ๆอยอูที่ับแนเสื้อผมแน่นมา
ผมเลยหันไปหาและถาม
“มีอะไระระบายไหม
เราเป็นห่วแมาน้า ถ้าพ่อแม่แรู้ว่าแร้อไห้หนันานี้
เราะโนหาว่าูแลแไม่ี” ผมลืมบอไปว่าพ่อแม่ผมับพ่อแม่ยอูสนิทันมา
้วยวามที่พ่อแม่ยอูเป็นห่วเ้าัวมา เลยฝาให้ผมูแลยอุเป็นเ็ที่่อน้าโลส่วนัวสูไม่่อยอบสุสิับใรถ้าไม่สนิทะิว่า
“หยิ่” แ่ริๆยอูเป็นนร่าเริ ูแลและใส่ใเพื่อนๆในห้อมา
ถึแม้ะไม่่อยอบเปิเผย็าม
“ ือว่า
ือ................เราลัวอ่ะบยอน เราลัวมาๆ ทำยัไี
เราลัวนนนั้นมาเลยเราไม่อยาอยู่นเี่ยววันนี้เราอไปนอนที่บ้านน้าๆๆๆ”
ผม็พยัหน้าเพราะสสารยอูที่้อลับไปบ้านแล้วพ่อแม่อเาเห็นสภาพลูัวเอ้อ็อและโรธผมที่ผมูแลไม่ี
[Chanyeol Talk]
หลัาบยอนัวเล็พายอูัวน้อยลับห้อเรียนไป
ผม็หันมามอาโทษไอ้นัวแสบที่ยืนแบบึ่หลับึ่ื่น เบื่อมัน
“ไปทำอะไรยอูไอ้”
ผมพูใส่อารม์นนโนะอสะุ้(โมโหแทนเมียิมิ)
ผมเห็นมันส่ายหน้าแล้ว็เินไปเินมาเหมือนไม่อยาอบ
“อย่ามาส่ายหน้าไอ้
ถ้าแไม่ทำแล้วยอูเินออมาพร้อมแไ้ยัไ ห่า”
มันสะุ้อีรั้และอนนี้มันเริ่มลัวผม เพราะเวลาผมโรธอ่ะไม่มีใรเอาผมอยู่
ยเว้นนนหนึ่ที่เอาผมอยู่ไ้
“ะ...เปล่าแ่ยอล้อไม่ิว่านะลัวสะเวอร์นานั้น
เ็”มันยัะมีหน้ามาเ็อีโว้ย ถ้าบยอนมาาโทษผม้วย ผมะเล่นานมันนแรเลย
“อย่ามีรั้ที่ 2 อีนะ
ไปเ้าห้อ” แล้วผม็ลามันเ้าห้อเรียน
หลัเลิเรียน
ผมไปรอหน้าห้อบยอนัวเล็อผมทันที
นไอ้มันล้อว่าลัวเมียหายเหรอ ผมเลยแยเี้ยวใส่มัน ่อนะแยย้าย ันลับ และแล้วผม็เห็นสิ่ที่ไม่อยาเห็นอีรั้
ผมเินไปอย่ารวเร็วเท่าที่ทำไ้
[Chanyeol Talk end]
เลิเรียนสัที
ลับบ้านไปนอนอ่านาร์ูนีว่า ผมหันมาวนยอูให้เ็บอเรียมลับัน
เพราะผมรอนร่าสูมารับ แ่แล้ว็มีมือนบานลาผมออาห้อเรียน ผมะร้อ็ร้อไม่ทัน
“อือออออออออ อะ(ปล่อยนะ
หายใไม่ออ)” ผมร้อเท่าไหรู่เหมือนะยิ่ลาผมและแรึ้นนผมเริ่มเ็บ
ห้อน้ำ
“ปล่อยแล้วๆ”
ลู่หานพูและมัมือผมไว้ ผมลัวมาเลยนะอนเนี้ย
ผมเลยเลือที่ะเียบมาว่าะโวยว้ายเี๋ยวลู่หานะไ้ใไป
“อ้าวเียบ นึว่าะโวยว้าย
ผิาแหะ ไม่้อลัวเราหรอน้า เราอบเธอมาเลยนะมุ้มิ้ี
แ่ถ้าะให้ีอย่าไปมุ้มิ้ับนอื่นที่ไม่ใ่เราสิ”พอลู่หานพูบ็ประบปาผมทันที
ไม่ให้ผมั้ัวแ่ผม็ยัเมมปาไว้ไปให้เาล้ำเส้นเพื่อมาลบรอยอนบานที่ทำไว้
ผมเริ่มิ้นเพราะ ลู่หานเริ่มรุหนั เาเริ่มไออผมนผมเผลอ
ทำให้เาสอลิ้นเ้าไปิมรสหวานไ้สำเร็ และแล้วผม็ร้อไห้ “ผมผิเอ
ผมไม่น่าอ่อนไหว่ายนานี้ ไม่น่ายอมเลย” เาเริ่มทำรอยไว้ที่ออผม ผมึร้อ
“อะ.อย่าน้า หยุเี๋ยวนี้
เราเ็บนะลู่หาน” แ่เา็ไม่ยอมหยุ นลู่หานระเ็นไปอีฝั่อห้อน้ำผมึหันไปเอร่าสู
ร่าสูหันมามอผมและหันลับไปหาลู่หาน
“รูบอแล้วใ่ไหมว่าอย่ามายุ่ับบยอน”ผมลใที่านยอลพู้วยน้ำเสียน่าลัวนานี้
แสว่า้อโรธมาอ่ะ อีน็ใไม่แพ้ผม นิ่ไปสัพั อยู่็หัวเราะ
“5555 แล้วไนายะมาทำอะไรผมเหรอรับ
นัเรียนีเ่น “พอพูบ ลู่หาน็่อยานยอล ผมร้อออมาทันที เพราะเป็นห่วานยอล
“หยุนะลู่หาน อย่าทำอะไรานยอล
เราอร้อ” พอลู่หานไ้ยิน็หันมาและูบผม่อหน้าานยอล
ทำให้านยอลฟิวาเ้าไป่อยลู่หานทันที นระทั่มีเสียาหน้าห้อน้ำะโนบอให้หยุ
“หยุเี๋ยวนี้นะ านยอล ลู่หาน”
ผมอึ้รับเพราะไม่ิว่าประธานนัเรียนะมาเอ าวนผมแสบาเลย
ผมเลย้อรี่าเพื่อมอ ประธานนัเรียนูโฮ ผมเห็นานยอลับลู่หานะัและแยออาันทันที
“ปาร์ านยอล
โทษอนายพรุ่นี้ัว่า ผมะไม่โมโหอีแล้วรับ เ้าใไหม”
านยอลไ้ยิน็พยัหน้าทันที ถือว่าเป็นารลโทษเบาสุๆแล้ว
“ลู่หาน บทลโทษอนายมี 2 อย่า
ือ อย่าแรอโทษานยอลและปล่อยัวแบฮยอนเี๋ยวนี้
อย่าที่สอนายำลัารใ้ำลัลาผู้อื่นที่ไม่เ็มใมา้วยัะแนนทุวิา
วิาละ 10 ะแนน” ผมอึ้รับ ะแนนเป็นสิ่สำัมาที่สุเพราะ ถ้าเราพลา
เราะหาที่เรียน่อไม่ไ้ ผมเสียใและสสารลู่หานนะ
แ่เาทำับผมโหเินที่ะให้อภัย านยอลเินมาหาผมและแ้มัเือออ
พร้อมับอุ้มผมหันมาทาประธานพูึ้น
“ประธานรับผมอพาบยอนลับบ้านไ้เลยไหมรับ”
ประธานูโฮพยัหน้า
ผมเลยโนานยอลอุ้มนพ้นห้อน้ำผมเริ่มิ้นและปล่อยให้ร่าสูปล่อยเพราะผมอายที่เห็นนมอ
“อย่าื้อ
เี๋ยวะโนเรายัไม่ไ้ิบัีันเลยนะ”
พอร่าสูระิบบผมเียบและเลิิ้นทันที
บ้านระูลปาร์
ระหว่าที่านยอลอุ้มผมาโรเรียนผมอายและบที่อานยอลลอระยะเวลาารเินทา พอผมเยหน้าอีที็เห็นป้ายเียนว่า
“ห้อานยอล”
“เฮ้ยยยยยย ปล่อยน้า”
ผมโวยวายเพราะนานแล้วที่ไม่ไ้เ้ามาห้ออานยอล ห้อเาอบสีฟ้าป่นเทา
เพราะานยอล่อน้าไม่เรื่อมา สบายๆิวๆ ห้อเลยูสบายา เอ้ยไม่ใ้เวลามามห้อนะ
ผม้อหาทาหนีออาห้อเาเี๋ยวนี้
“อย่าิที่ะหนีนะ”
วามิผมหยุทันทีเมื่อไ้ยินเสียระิบาน้าัวผมเลยสะุ้และถอยหลันสุอบเียอเา
ายแหละ านเ้า
“านยอลอย่าทำไรเาเลยน้า
เี๋ยวไอ้ัวแสบลับมาะมีเรื่อ”านยอละัเล็น้อยเมื่อไ้ยินำว่า “ไอ้ัวแสบ”็ะใรอ่ะ
น้อายอเานั่นและ แสบ+ปีศาร้ายในราบ เทพบุร ีๆนี้เอ
“ิะเอาไอ้ฮุนมาู่เราเหรอบยอนัวเล็”านยอลเ้ามาประิัวนผม
ับ านยอลไ้ยินเสียหัวใอ ันและัน
ผมหายใไม่ทั่วท้อแล้วอนเนี้ย และแล้วานยอล็ทำสิ่เหนือวามาหมาย(แอยาให้ทำอะไรเหรอแบี้
#โนแบเะ) เาอุ้มผมนอนและูบที่หน้าผาพร้อมบอว่า ฝันีนะรับบยอนอผม
แล้วเา็เินออไปโทรศัพท์้านอ ผมไ้ยินุยับพ่อแม่ผมประมาว่า
วันนี้้อิวหนัสือึให้ผมมานอนที่บ้าน แล้วพอานยอลเปิประูเ้ามาผม็แล้หลับาทันที
“ รันายนะบยอนนี”
เาลุออไปนอนบนโฟาในห้ออเา ผมเห็นวามทรมานอเาเวลานอนที่โฟาเพราะานยอลสู
ายาว มันเลยทำให้เา้อนอนัว ผมเลยลุเินไปสะิและบอว่า
“มานอนับเรานะานยอล”เาลุามอย่าว่า่ายเพราะเาเริ่ม่วาวามอ่อนล้า
และ เรา 2 น็เ้าสู่นินทรา ้วยารอันทั้ืน
**หวัว่าอบันน้า อิอิ พบันใหม่่า...............
ความคิดเห็น