คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉัน เขา ระหว่างเราคืออะไร.......
[Baekhyun Talk]
โรเรียนนรี
ร่าสูเิน้อร่าเล็ั้แ่บ้านนถึโรเรียน
ผม็อายเป็นเหมือนันนะ อะไรหนัหนาเนี้ย นมอันให่แล้ว
“พะ..พอแล้วานยอล หายแล้วบนะ”
แล้วผม็รีบเินอย่ารวเร็วโยไม่หันไปมอนร่าสูอีเลยทำไไ้ผมเินนิ
และไม่ินับารที่มีนมา้ออย่านี้
“ไยอู ทำไรอ่ะนาย” ผมทัทายนัวที่เล็ว่าผม(แอบภูมิใเหรอไอ้เี้ย#ใรถีบว่ะ)
“ท่อ่อนสอบไ บยอนอย่าบอนะนายลืมว่าวันนี้มีสอบอ่ะ”
ผมะัไปเล็น้อยและนึึ้นไ้ว่าวันนี้มีสอบ ผมลืมบอพวุ ผมเรียน สาานรีประเภทเปียโนและแ่เพลนะรับ
“เออ เราลืมทำไีอ่ะ อี 10 นาทีสอบายๆๆๆ”
ยอูัวน้อยเห็นผมโวยวายลั่นห้อ็ำออมา
“นอย่านายไม่หรอน้าเ่ะาย ให้ัว่วยอนาย่วยสิ
รายนั้นเ่ะาย” พอผมไ้ยินำว่า “ัว่วย” ็รู้ทันทีว่าหมายถึนที่ผมโรธและไมุ่ย้วยั้แ่เมื่อวานนถึอนนี้
“ไม่เอาหรอ ทำเอ็ไ้ิ” ไม่้อนอบแล้หรอิ T^T
[Baekhyun Talk end]
“อินนี่ ไปแ่เพลัน”
านยอลเรียอินไปแ่เพล้วยันเพราะาบบ่ายอวันนี้มีสอบทั้ั้นเพื่อแ่เป็นัวแทนไปแ่ที่
“เยอรมัน เป็นเวลา 1 เือน”อินไ้ยิน็ลุามไป
“เอาแนวไรีว่ะ” อินถามึ้น พร้อมับนั่พิำแพ
ทำท่าะหลับ(ลอเวเลยนะอินนี่T-T)
“เราอยาไ้แนวJazzผสมacousticนะแ่แม่แ่ยามา”
อินไ้ยิน็พยัหน้าเพราะเา็ิเหมือนับานยอลแ่เา็ยัไม่เยมีวามรัหรือวามรู้สึอบใรสันเลยไม่รู้ะเริ่ม้นยัไ
“ใระหาเนื้อหา และใระแ่ทำนอ”อินถามึ้น
“เราหาเนื้อเอ แล้ว่อยมาแ่ทำนอ้วยันเป่ะ”
อิน็พยัหนาและหลับไป
“หลับอีและเพื่อนรูลอเว
ปล่อยมันไปสัวันลไป้อนอแ้ีว่า”ว่าแล้วานยอล็ปล่อยให้อินหลับส่วนเา็ลไปหาบยอนัวเล็
[Chanyeol Talk]
ผมวิ่ลมาหลัาแยับอินนี่แล้วเินรไปยัห้ออบยอนอผม
เฮ้อทำไให้นัวเล็หายอนีน้า
และแล้วผม็เหลือบไปเห็นบยอนัวเล็อผมอยู่ับเ็ใหม่ที่พวเพื่อนล่ำลือันว่าสวยว่าผู้หิสะอี
“แบฮยอนเราลัวอ่ะมีแ่น้อแบบแปล”
แนอเ็ใหม่ึและเ้าอแบฮยอนนทำให้ผม้อวิ่มาระาแนอเ็ใหม่ออาบยอนอผม
ใรอย่ามาแะ้อ(นมันหวิมิ><) พร้อมับลาบยอนออมาุยว่ามันเป็นใร
“ทำอะไรนะานยอล เ็บนะ” ร่าเล็ๆร้อโวยวาย ผมลาบยอนมายัทาหนีไฟที่อนนี้ไม่มีน
และปิปา้วยปาอผมเอ
“หวบป่ะ อย่าให้ใรับัวไ้สิ”
และผม็เินอายหันหน้าหนีบยอนอผมเพื่อไม่ให้บยอนสัเเห็น
“อะไรอนายเนี้ย ็ลู่หานเาเป็นนี้ลัวนิ นายอ่ะ
ไมุ่ย้วยแล้ว”่อนที่ผมะพู่อร่าเล็วิ่หนีไปแล้ว
ผมยิ้มที่ไ้แะปาบาและหวานอร่าเล็ไ้
[Chanyeol Talk end]
“รอ้วยสิบยอนะรีบไปไหน”
านยอลเินามเาไม่ี่้าว็ถึัวผมแล้ว
ใ่สิผมมันเี้ยนิไม่สูเหมือนนร่าสูอย่าน้าหลั(อย่านอยสิ)
แล้วร่าสู็เ้ามาึมือพร้อมับพูึ้น
“โรธเหรออโทษรับ อย่าโรธันเลยน้า “ านยอลมา้อผม ผม
แอบีในะแ่็้อทำหน้าแบบเยๆและอบ
“ใรโรธเปล่าสัหน่อย เ้าเรียนไ้แล้ว เอันอนเย็น
ห้ามทิ้้วยไม่ั้นโรธริๆ”พอผมพูบ็วิ่หนีทิ้ให้นร่าสูยิ้มเหมือนนบ้าอยู่นเี่ยว
เลิเรียน
“แบฮยอนเอันพรุ่นี้นะรับ
บายรับ”นาฟ้านสวยที่ใรๆหลายนอยาเ้าไปุย้วยันเินรมานั่้าๆผมหลัารูโฮรินแนะนำพร้อมับบอให้ผมเป็นนูแลลู่หาน
“บายลู่หาน เอันพรุ่นี้ บายแ”
พอพ้นประูห้อเรียนผม็เอร่าสูยืนรออยู่่อนแล้ว
ผมึรีบเินไปหาร่าสูนั้นทันที
“รอนานไหมานยอล โทษทีๆรูยอนแโหอ่ะ เราแ่เพลไม่ผ่านเ็”
ผมทัและหน้าบูลเมื่อนร่าสูหัวเราะและเอามือมายี้หัวนผมที่เมายุ่
“เอาน่าป่ะ
ลับันเถอะเี๋ยวเรา่วยนายแ่น้า่ายๆแ่มี้อแลเปลี่ยนนะ”
ผม็พยัหน้าแ่็ะั้อที่บอ้อแลเปลี่ยนอนร่าสูแถมเ้าเล่ห์นเนี้ยัไม่อยาให้่วยแล้วสิ
น่าลัวนะไอ้้อแลเปลี่ยนอานยอลเนี้ย ‘เอาว่ะแ่ไม่ทันแล้ว็้อให้นเ่แ่ให้
แล็แล’
“้อแลเปลี่ยนอะไรบอมา่อนไม่ั้นไม่แล”ผมพูไปอย่าล้าๆลัวๆ
พอผมพูเสร็เห็นรอยยิ้มป่นมาับวามเ้าเล่ห์แล้วหนาว พร้อมับีปาัวเอทันทีไม่น่าเลย
“ถึบ้านนาย่อนเี๋ยวเราบอเป่ะ”ไม่พูอย่าเี่ยวับแนให้เินามเหมือนเ็น้อย
“ันไม่ใ่เ็แล้วนะมาูอยู่ไ้ไอ้บ้า” ผมีแนานยอลทันที
เพราะแถวๆนั้นเริ่มมีนมอผมสลับับนบ้า(ั้ให้เสร็นบ้า=านยอล)
ผลือานยอลับมือและเอามือุลระเป๋าาเอานยอล
ทำให้ผมสะุ้และพยายามึมือลับ มันเินนะ ยิ่ึยิ่แน่นึ้นๆๆ นผมเลิึ
บ้านบยอน
“ลับมาแล้วรับ ุพ่อ ุแม่ พะ...อ้าวพี่ายไปไหนอ่ะรับุแม่”
ผมเปิประูแล้วถามหาพี่ริสนหล่ออผมไปไหน แม่เลยบอให้ผมึ้นไปูาราานอพี่ริสแทนารพูเพราะแม่ทำอาหารเย็นอยู่ส่วนพ่อนั่เอาานมาทำที่บ้าน
“อ้าวนั่นานยอลเหรอลูมาๆ มา่วยแม่ทำอาหารหน่อย” ผมะั
แหมที่ลุัวเอไมุ่ย้วยไล่ให้ึ้นไปูาราานอพี่ริส
ห้ออู๋ฟาน
าราาน 131016-18
|
ัน – พุธ |
้อมนรี |
ลับ 23:00 |
|
พฤ |
ออไปรับาน
ปูาน |
ไป 1วัน |
|
ศุร์ |
เินแบบให้ห้อเสื้อ
|
ลับ 24:00 |
|
เสาร์ และ
อาทิย์ |
ว่า |
นอน |
ผมึ้นไปูาราอพี่ริสแล้วลืมว่า
วันนี้พี่ายัวีไปถ่ายแบบที่บ้านเิ เมื่อเ้าน่าะฝาื้ออิ
ั้นิไปแ่ไ่โห่ (อนนี้รอบรัวย้ายมาอยู่ โล)
“อาหารเย็นพร้อมแล้ว้า บยอนลมา”
ผมสะุ้เสียแม่เรียให้ลไปทาน้าวเย็น
พอลไปถึ็เอไอ้บ้านั่ยิ้มเห็นฟันะรบ 32 ี่อยู่และ
ยิ้มไรนัหนา(เินอาิหรือานยอลูีิมิ#โนแบถีบ)
[Chanyeol Talk]
ผมเห็นร่าบาเินลมาหน้าบูเป็นหมาน้อยโนออาหารเียว(อย่าไปบอน้าเี๋ยวโนี)
ผมเลยยิ้มให้ะะให้อารม์ี ร้ามหน้าบูว่าเิม เฮ้อ
“นั่ๆๆ บยอนไปเรียพ่อมาสิ นั่ทำานั้แ่ลับมาและ”
ุน้าบยอนใ้ให้ร่าบาเินไปหาุอาบยอน ผมมอามหลัเล็ๆนั่นน่าอน่าฟัริๆ
พอๆๆๆอทนไว้
“ทานละนะรับ/่ะ”
พอบยอนัวเล็เินมาพร้อมับุอาบยอน็ไ้เวลาทาน้าวเย็นแ่่อนที่ผมะอ้าปาทาน้าวแะหรี่สูรพิเศษอุน้าบยอน็มีเสียเล็ๆัึ้นมา
“อ้าวุอายูนลีไม่ทำอาหารรึไมานั่ินบ้านนอื่นเนี้ย”
บยอนัวเล็ัผมึ้นมาทำใหุ้น้าบยอนถึับีแนลูายรเล็และพูว่า
“หมาน้อยรัษามารยาทหน่อย
อาทิย์นีุ้แม่อานยอลไม่อยู่เลยฝาให้แมู่แล” ผมลืมบอบยอนอผมไปเลย แหะๆ
อาทิย์นีุ้แม่อผมลับไปปูานเพื่อไปลอให้ับหลานายอี 1 นที่พึ่ไ้ย้ายลับบ้าน(ลูพี่ลูน้อานยอล)
พี่ายผมบหมออนแรบรรุที่โลและรับ
แ่เพราะพี่ายอยาลับไปบ้านเิเลยอย้ายว่าะไ้ย้ายโน่นปาไป 3 ปีอนนี้เลยลอันให่ ริๆผม็อยาลับไปเอพี่ายนะ
แ่แม่บอไม่้อมาเนียนโเรียนเลยนะ
“เบื่อแม่รู้ทัน”ผมเลย้อมาทาน้าวับุน้าบยอน 1 อาทิย์
“ทำไมันไม่รู้ านยอล” อุ้ยหมาน้อยเริ่มุแล้ว หน้าบูว่าเิมอี
เอาไี
“ลืมบอไ
อโทษๆๆๆ”ผม็ไ้แ่ล่าวอโทษับบยอนัวเล็ที่นั่้าๆผมอย่าเี่ยวเลย
[Chanyeol Talk end]
เมื่อผมไ้ยินเป็นนสุท้าย็รู้สึน้อยใ
ทำไมานยอลถึไม่บอผมเป็นนแรนะ “ัเถอะผมไม่สำัหรอ”
“อิ่มแล้วรับ อัวนะรับ”
ผมรีบเินึ้น้าบนทันทีพร้อมับปิประูัโรม
นานยอลรู้สึัวเอว่าทำผิร้ายแร(านเ้าและรู)
“บยอนๆๆๆๆ อย่าโรธน้า เราอโทษ เราลืมเอ เราผิเอ”
เมื่อผมไ้ยิน็แอบยิ้มอยู่นเี่ยว(บ้าไ #ใรถีบ)แ่มีเหรอว่าผมะยอม่ายๆ
“ไม่มีทา”
“ะนอนแล้วเอันพรุ่นี้” ผมไล่นัวสูลับบ้าน
แ่็ฟัประูว่ายัอยู่รึเปล่า “ทำไมเียบไปอ่ะ” ผมเลยเปิประู
เท่านั้นและผมิผิานยอลันัวเาและผมให้เ้าไปในห้อผมนไ้
“อย่าอนน้านี”านยอลอและพู้วยน้ำเสียอ่อนล ผมเลยหวั่นไปับารระทำอเานิับอีรั้
“ปล่อยน้า ปล่อยานยอล”
แู่เหมือนนอะรัแน่นึ้นไปอีนนร่าเล็เลิิ้น
านยอลึลายารรัแ่ไม่ไ้ปล่อยให้นร่าเล็เป็นอิสระ ้ำยัโน้มัวมาหอมแ้มร่าเล็อีั้หา
ทำให้ร่าเล็เินม้วนเหมือนหมแร
“ไ้ราวัลและ
มาะ่วยแ่เพลให้”ร่าสูยิ้มอย่าผู้นะที่ทำให้ร่าเล็อย่าเาแพ้ราบาบ
ไ้แ่เินามไปนั่แ่ยัทิ้ระยะห่านนร่าสูึเ้ามาออีรั้ นร่าเล็ลอยไปามแรที่านยอลึแถมนร่าเล็อย่าเาไม่ระวันเ้าเล่ห์อย่าานยอล
พอานยอลึนร่าเล็ให้มานั่ัเา เาหันไปูบนร่าเล็้วยวามรวเร็ว
และรอโอาสที่ะเ็บเี่ยววามหวานานร่าเล็อีรั้โนารูบเบาๆที่อ
ทำให้นร่าเล็เผลอโวยวายึ้นมา
“พอแล้วานยอลมันเ็บน้า” นร่าเล็พูไ้แ่นั้น
เมื่อไ้โอาสานยอลไม่ปล่อยให้หลุมือไป เาูบริมฝีปาบาทันทีและสอลิ้นเพื่อเ็บวามหวานที่เารอมานาน
นนร่าเล็ิ้นอีรั้เพราะาอาาศหายใ เาถึยอมปล่อย้วยวามเสียาย
“บันนะ เราอบบยอน”
ร่าเล็ะัและผลัร่าสูออทันทีร่าสูไม่ปล่อยให้ร่าเล็พู เาพู่อ
“ยัไม่้อรีบให้ำอบเรารอไ้”
พอานยอลพูบ็หันไปแ่เพลให้บยอน่อ ทิ้ให้นที่พึ่ถูสารภาพรั
นั่อึนๆเหม่อๆเป็นเวลานาน นานยอลมาระิบที่้าหูบอเาว่าแ่เพลให้เสร็แล้วลับบ้านนอนนะพรุ่นี้เอัน
”บยอนอผม”
ความคิดเห็น