{ 1886 } Destiny To Heart [ TYL X KHR ]

ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER: 7

“นี่.. ตอนนี้เป็นยังไงบ้างเหรอ?”

“คะ? ตอนนี้?” ฮารุเงยหน้ามองโกคุเดระที่ถามคำถามเธอ ทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจ เพราะน้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยบางอย่าง

“ฉัน..หมายถึง โลกที่เธออยู่ตอนี้เป็นยังไงบ้าง?” เขาแก้ให้เข้าใจงฝ่ายกว่าเดิม

“อ๋อออ อ! อืมม ก็สงบดีนะคะ เพิ่งจะมาเกิดเรื่องก็ตอนที่โผล่มาที่นี่แหละค่ะ^O^ ฮารุก็ยังมีใจให้คุณสึนะอยู่ ฮิๆ”

“งั้นเหรอ..ดีแล้วล่ะนะ”

“คุณโกคุเดระเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? ทำงานหนักเหรอคะ?” เธอถามเขา เพราะเขาดูนิ่งเงียบผิดกับโกคุเดระที่เธอรู้จัก

“เปล่าหรอก เจ้าฮิบาริอยู่ไหม?”

“อยู่ค่ะ อยู่ทั้งคุณฮิบาริอยู่ทั้งเคียวยะซังเลยย”

“ฮิบาริ? เคียวยะ?” โกคุเดระย้อนถามซ้ำเพราะเขาไม่เข้าใจบางอย่าง

“อ๋ออคุณฮิบาริก็คือ คุณฮิบาริวัย18น่ะค่ะ ส่วยนเคียวยะซังคือเคียวยะซังโลกนี้” เธออธิบาย โกคุเดระพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนระบายยิ้มบางๆมองเธอ

“เห..โกคุเดระ ฮายาโต10ปีนี้เหรอ..?”

“คุณฮิบาริ!” ฮารุและโกคุเดระหันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียง

ฮิบาริยืนกอดอกมองไปที่โกคุเดระวัย28ด้วยสายตาเหย่อหยิ่งผิดกับมุมปากที่เผยรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ไง..ฮิบาริ” โกคุเดระทักทายกลับอย่างใจเย็น

อยู่ๆฮารุก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาเมื่อสองคนที่ไม่ค่อยจะถูกบุญถูกกรรมกันมายืนประจันหน้าอีกครั้งโดยมีฮารุยืนคั่นกลาง..อีกแล้ว

ภาพมันย้อนกลับไปวันนั้น วันที่เราตั้งทริปจะไปเที่ยวก่อน ก็เกิดเรื่องเพราะคุณฮิบาริกับคุณโกคุเดระทะเลาะกัน

“ก็โตขึ้นนี่.. อย่างลองสู้กับคุณตอนวัยนี้จัง” คุณฮิบาริชักทอนฟาออกมาแล้วค่า

“ชะฮึ๋ยย! คะ คุณฮิบาริ อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ คุณโกคุเดระมาเพราะจะช่วยพวกเรานะคะTOT”

“เงียบไปเลยยัยสัตว์กินพืช อย่ามาเกะกะเหมือนตอนนั้นล่ะ.. ไม่งั้นผมไม่สนคุณจริงๆด้วย”

ฮาฮิ! คุณฮิบาริที่ตั้งท่าทอนฟาเตรียมพร้อมหันมาส่งสายตาพิฆาตใส่ฮารุ รู้เลยค่ะว่าพี่แกพร้อมกระทอนฟาใส่ทุกคนจริงๆ..

งั้น..

“ฮารุถอยล่ะค่ะ!-A-” ฮารุหอยไปหลับหลังวต้นไม้

“ก็ยังไล่ตีคนไปเรื่อยสินะฮิบาริ.. แต่ฉันไม่อยากเสียแรงไปกับนายเปล่าๆหรอก” โกคุเดระหัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมยืนมือล้วงกระเป๋าในท่าสบายๆ

“หึ..ปากดีจริง”

“ถ้านายต่อยฉันโดนก่อน ฉันจะยอมสู้ด้วยก็ได้นะ”

พรึบ!

พอจบคำท้าทายของคุณโกคุเดระ คุณฮิบิหายตัว(ย้ำ หายตัว)ไปอยู่ตรงหน้าคุณโกคุเดระอย่างพริบตาเดียว! ยังไม่ได้กระพริบตาเลย!

“หึ...” ฮิบาริยิ้มมุมปากเมื่อเขาโผล่มาอยู่ตรงหน้าโกคุเดระ โกคุเดระตีหน้านิ่งไม่มีท่าที่ตกใจหรือแปลกใจ

พอฮิบาริเห็นใบหน้านิ่งของโกคุเดระก็ทำให้ไม่สบอารมณ์ เขางั้นทอนฟาหวังจะฟาดไปที่หน้าของโกคุเดระ แต่ทว่า..!

“ช้าจังเลยนะฮิบาริ..”

“….!?”

ฮิบาริเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆโกคุเดระสามารถเบือนหน้าหลบการโจมตีของเขาได้อย่างสบายๆแถมยังจับแขนเขาข้างหนึ่งและดัดมันไปด้านหลังทำให้ฮิบาริเสียท่าหันหลังใส่ โกคุเดระจับฮิบาริทุ่มนอนราบบนพื้นล็อคแขนทั้งสองข้างไขว้หลังและเอาเข่าของตัวเองกดทับซ้ำ..

เขาเสียท่าให้โกคุเดระ!

“ฮะ ฮาฮิ!” ฮารุเบิกตากว้างนิดๆ แปลกใจไม่น้อยเลยที่คุณโกคุเดระแทบจะไม่ได้ทำอะไรแต่สามารถหยุดคุณฮิบาริได้

“…ชิ” ฮิบาริสถบเบาๆ

“ไม่ใช่นายคนเดียวที่แข็งแกร่งได้ตลอดนะฮิบาริ” โกคุเดระเอ่ยเบาๆ

“แต่ถ้าเป็นผมก็ไม่แน่ที่จะชนะคุณ”

“เคียวยะซัง!”

ฮารุหันไปมองเคียวยะซังที่เดินออกมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ และเหมือนสายตานั้นที่มองคุณโกคุเดระเหมือนะจะไม่เป็นมิตรเลย!

“อะไรกันฮิบาริ ทนดูตัวเองเมื่อสิบปีก่อนเสียท่าให้ฉันไม่ได้หรือไง?”

ยัง..ยังไม่หยุดอีก!

คุณโกคุเดระยังเอ่ยวาจาวอนตายเหมือนเดิมสินะคะ.. แต่เหมือนเคียวยะซังก็ใจเย็นขึ้นมากเหมือนกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงพุ่งใส่แล้ว

“ถ้าคุณจะมาเพราะล้มผมเมื่อสิบปี ก็กลับไปซะ”

“..นายน่าจะรู้นิสัยของตัวเองเมื่อสิบปีก่อนนะ.. พุ่งเข้ามาหาฉันก่อนเอง” โกคุเดระขมวดคิ้วยุ่งนิดๆ เขาจ้องตาสีดำนิลของฮิบาริสักพักก่อนยอมปล่อยฮิบาริที่นอนอยู่ และถอยออกไปยืนเต็มความสูงสามก้าว

“ฉันมาเพราะเรื่องของฮารุและพวกรุ่นที่สิบ และ..เรื่องพวกมิลฟิโอเล่”

ฮารุมองโกคุเดระที่สีหน้าเริ่มจริงจังขึ้นบวกกับน้ำเสียงที่หนักแน่น.. มิล มิลอะไรนะ? มิลฟิโฮเล่?=O= มันคืออะไรหว่า.. แต่พอคุณโกคุเดระเอ่ยชื่อนั้น สีหน้าเคียวยะซังก็ดูดุขึ้นทันที

“ไปคุยกันต่อที่ห้อง.. ฮารุฝากที่เหลือด้วยนะ”

“คะ? ค่ะๆ!” ฮารุสะดุ้งนิดๆพอมองตาเคียวยะซังที่เหล่ไปทางคุณฮิบาริที่ยืนปัดฝุ่นให้ตัวเองอยู่ก็เข้าใจขึ้นมาทันที

“คุณโกคุเดระงั้นไว้เจอกันใหม่นะคะ!”

“..อือ ไว้เจอกันนะ” ฮารุวิ่งไปลาคุณโกคุเดระ คุณโกคุเดระนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนบอกลากลับและยิ้มบางๆให้ฮารุ ก่อนเดินตามหลังเคียวยะซังไป

ฮารุมองตามนิดๆก่อนหันไปมองคุณฮิบาริและวิ่งไปหาทันที

“คุณฮิบาริเจ็บตรงไหนไหมคะ?” ฮารุถาม

“ไม่เจ็บ”

“แต่..คุณฮิบาริมีแผลที่คางด้วย” ฮารุถือวิสาสะเอื้อมมือไปแตะรอยถลอกที่ปลายคางของคุณฮิบาริ

พรึบ!

“ฮะ ฮาฮิ!” ฮารุชะงัก

“กรุณา..อย่ามายุ่ง”

คุณฮิบาริคว้ามือฮารุไว้และออกแรงบีบเบาๆ แต่ทำให้ฮารุรู้สึกกลัว ฮารุเงยหน้าสบตาสีดำนิลที่แข็งกร้าน คำพูดเย็นเฉียบที่คล้ายคำสั่งทำให้ฮารุเย็นวาบไปทั้งตัว

คุณฮิบาริปล่อยมือฮารุและเดินกลับเข้าไปที่คฤหาสน์ ฮารุกุมมือตัวเองที่ถูกกุมเมื่อกี้ .. ทำไมรู้สึกไม่ดีกับคำพูดนั้นเลยนะคะ?

ทั้งๆที่เราอุตส่าห์เป็นห่วงแท้ๆ.. เชอะ! รู้งี้ปล่อยไว้คนเดียวก็ดีซะหรอก จะได้ไม่กลายเป็นคนโดนปล่อยไว้แบบนี้!

“หงุดหงิดๆๆ คุณฮิบาริบ้าๆๆ ต่อไปฮารุจะไม่สนใจแล่ว!!” ฮารุพ่นคำด่าออกไป ถึงแม้จะได้ยินคนเดียวก็เถอะ

“เบียคุรันรู้เรื่องที่พวกซาวาดะเมื่อ10ปีก่อนมาที่นี่เหรอ?”

“อืม.. แถมรุ่นที่สิบก็หายไป มันเลยวางแผนจะถล่มพวกรุ่นที่สิบ เพื่อเปลี่ยนอนาคต”

บรรยายกาศชวนน่าอึดอัดคลุ้งทั่วห้องสี่เหลี่ยมสีดำ เคียวยะนั่งไขว้หางหลุบตาต่ำมองพื้นพลางใช้ความคิด

เป็นอย่างที่เขากลัวจริงๆด้วย..

ถึงจะรู้อยู่แล้วว่ายังไงเบียคุรันต้องรู้ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดยังดำเนินเรื่องได้ไม่ไกลแบบนี้

ก็จริง ถ้าอดีตถูกเปลี่ยน.. อนาคตก็ต้องเปลี่ยน

“เราต้องรีบหาตัวพวกรุ่นที่สิบเมื่อสิบปีก่อนให้เจอ และส่งกลับ ไม่งั้นเรื่องที่จะเกิดขึ้น..ไม่ดีแน่” โกคุเดระมีสีหน้าตึงเครียด เคียวยะเงยหน้าสบตาสีมรกตนั่นนิ่งๆไม่ตอบอะไร แต่ก็เป็นอันเข้าใจในความเงียบ

ความเงียบคือคำตอบ

“ตอนนี้ในเมืองเริ่มมีพวกของมันออกมาเผ่นพ่านแล้ว คงจะตามหาตัวพวกรุ่นที่สิบและ..ฮารุ นายก็พยายามอย่าพาเธอออกไปข้างนอกจนกว่าฉันจะเจอพวกรุ่นที่สิบละกัน”

“..เข้าใจแล้ว”

“เห! เมื่อกี้คุณฮายาโตะมาเหรอคะ!? ทำไมเคียวยะซังไม่พามาเจอฮารุล่ะคะ!”

“ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเจอนี่” เคียวยะตอบปัดๆใส่ภรรยาของเขาที่โวยวายอยู่

“อะไรกันเล่า.. เพื่อนกันไม่ต้องมีเหตุผลก็เจอกันได้ค่ะ แล้วอะไรกันคะ? เคียวยะซังจะให้ฮารุไปอิตาลีทำไมกัน?”

“ตอนนี้งานของผมมันน่าจะส่งผลกระทบต่อคุณน่ะ.. ผมคงจะทำงานได้อย่างสบายใจมากกว่าถ้าคุณไปอยู่กับม้าพยศตอนที่ผมกำลังสะสางงานทางนี้”

“..เป็นงานเกี่ยวกับพวกคุณสึนะเมื่อ10ปีก่อนใช่ไหมคะ?”

“..อืม”

เคียวยะคิ้วกระตุกนิ้วๆเมื่อเธอพูดถึงซาวาดะ สึนะโยชิเมื่อสิบปีก่อน ใครๆก็รู้เมื่อสิบปีก่อนเธอหลงเจ้านั่นขนาดไหน

“..แย่จัง อุตส่าห์ได้เจอกันแล้วแท้ๆ ต้องห่างกันอีกแล้ว” ฮารุหลุบตาต่ำลงอย่างน้อยใจ เคียวยะมองภรรยาของเขาที่มีสีหน้าหมองลง ก็ลุกจากเก้าอี้เดินไปดึงเธอมากอดเบาๆ

“ขอโทษนะ.. ไว้จะทดแทนทุกอย่างให้นะ:)” เคียวยะลูบหัวคนตัวเล็กที่ซุกอกเขาเบาๆก่อนพูดเสียงแผ่วเบา

“ก็ฮารุคิดถึงเคียวยะซังนี่นา..” เธอพูดเสียงอู้อี้

“ไม่ใช่คุณคนเดียวที่คิดถึงผม ผมก็คิดถึงคุณ” เขาตอบอย่างธรรมดาๆ แต่ความหมายนั้นลึกซึ้ง ฮารุหัวเราะคิกคักให้กับความตรงไปตรงมาของสามีของเธอ

ยอมรับว่าเมื่อก่อนเขาปากร้าย และ ปากแข็งมากเลยทีเดียว.. แต่พอแต่งงานกันเขาก็จะเป็นฝ่ายที่แสดงออกทางคำพูดและท่าทายเยอะเสมอ ถึงบางคำพูดจะดูเปล่งออกมาด้วยสีหน้าธรรดมาๆก็เถอะ แต่สิ่งสำคัญคือความหมายนี่เนอะ..

“ก็ได้ค่ะ ฮารุจะไปอยู่กับคุณดีโน่ก่อนก็ได้ค่ะ^^” ฮารุเงยหน้ายิ้มให้กับเคียวยะ เคียวยะยิ้มตอบบางๆก่อนก้มลงไปจุ๊บหน้าผากเธอเบาๆ

“เฮ้อ... ไม่เคยรู้สึกท้อแท้ชีวิตขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ..” ฮารุถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยใจ เพิ่งเข้าสู่ช่วงสงบนิ่งมา กว่าจะสงบนิ่งได้ก็สาปแช่งคุณฮิบาริไม่รู้ไปกี่บท แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นเลยนะคะ

ฮารุนั่งอยู่โต๊ะไม้หินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่เงยหน้ามองดวงจันทร์เต็มดวงสีเงินกับท้องฟ้าสีน้ำเงินดำนิล.. ดวงจันทร์.. ท้องฟ้า ดวงจันทร์พอได้อยู่กับนภาตอนกลางคืนดูเข้ากันดีจังเลยนะคะ..

คุณสึนะ.. ฮารุคิดถึงคุณสึนะจังเลยนค่ะ..

คุณสึนะจะคิดถึงฮารุ จะเป็นห่วงฮารุบ้างหรือเปล่าน๊า?

“คงไม่หรอก...เพราะตอนนี้คุณสึนะมีเคียวโกะจังอยู่ด้วย คงไม่นึกถึงฮารุด้วยซ้ำมั้ง..ฮ่ะๆ ฮึก...” ฮารุพูดเองเออเองคนเดียวก่อนยิ้มให้กับตัวเอง ถึงแม้รอยยิ้มนั้นจะเป็นรอยยิ้มที่น่าสมเพชสิ้นดี

เจ็บ..

เธอรู้ดี ว่าสึนะชอบเคียวโกะมากแค่ไหน

เพราะเขาพูดออกมา.. เขาตะโกนออกมา

เธอได้ยินชัดแจ๋วตอนที่สึนะวิ่งไปตะโกนชอบเคียวโกะที่หน้าบ้านเธอด้วยกางเกงในตัวเอง

แต่เธอยังทำเป็นไม่รู้ ทำเป็นไม่เห็น ทำเป็นไม่เจ็บ..

รู้ ว่าสึนะต้องทำเป็นสบายใจดีแค่ไหนเวลาเธอเข้าไปป้วนเปี้ยน ฮารุนี่นะ..

รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบ ก็ยังไปยุ่งย่ามวุ่นวาย

เห็นแก่ตัวจริงๆเลยนะฮารุเนี่ย

แต่พอมาอยู่โลกนี้แล้ว ถึงจะเห็นว่าตัวเองในอนาคตให้ใจกับคุณฮิบาริ เคียวยะ แต่ตอนนี้เธอก็คือเธอ หัวใจเธอยังอยู่ที่สึนะ เธอยังเจ็บอยู่..

“อนาคต..เปลี่ยนแปลงได้ไหมนะ?” เธอพึมพัมเบาๆ

“อนาคตเปลี่ยนแปลงได้.. แต่ชะตาลิขิตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้นะคะ”

“ฮาฮิ!? คุณฮารุ” ฮารุหันไปตามเสียงก็พบกับตัวเธอในสิบปีนี้ เธอยิ้มหวานฉบับเธอให้ตัวเธอ ก่อนเดินมานั่งข้างๆเธออย่างระมัดระวัง

“คิดมากอะไรอยู่งั้นเหรอคะ..?” เธอถามตัวเธอในวัยเด็ก

“คือ..ก็หลายๆเรื่องน่ะค่ะ เรื่องพวกคุณสึนะ.. เรื่องคุณสึนะ...”

“อา..ตอนนี้ยังเจ็บอยู่สินะ”

“ค่ะ.. ยังรักและยังเจ็บอยู่” เธอก้มหน้าพูด

“…อนาคนเปลี่ยนแปลงได้นะ.. ฮารุน่ะ ผ่านช่วงนั้นมาแล้วล่ะ เหลือแค่ฮารุจังที่เป็นฮารุตัวจริง เป็นปัจจุบัน ยังสามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตได้ แต่..ผลก็ยังเหมือนเดิมนะ เพราะเรากับคุณฮิบาริ เคียวยะ..ถูกชะตาลิขิตไว้แล้วไง^^”

ฮารุหันไปมองฮารุวัยโตด้วยดวงตาประกาย ตื้นตันกับคำพูดของเธอจัง..

“ฮารุจังต้องผ่านมันไปให้ได้.. ต้องผ่านความเจ็บปวดไปให้ได้นะคะ เพราะ..ความสุขความรักที่แท้จริงมันอยู่หลังความเจ็บปวด” ฮารุวัยโตเอื้อมมือไปจับมือฮารุมากุมไว้พร้อมฉีกยิ้มกว้างให้กับเธอ

ฮารุ...ได้เห็นฮารุในอนาคตที่พบกับความสุข และ ความรักแล้ว รู้สึกดีจังเลยค่ะ.. มันทำให้ฮารุตาสว่างว่า ถึงแม้วันนี้ฮารุจะเจ็บปวดมากขนาดไหน แต่วันพรุ่งนี้ วันต่อๆไป วันข้างหน้า ฮารุก็ยิ้มได้ ..ขอบคุณนะคะฮารุตัวฮารุ10ปีข้างหน้านี้ ฮารุจะเข้มแข็งค่ะ!

“ขอบคุณมากๆเลยนะคะฮารุซัง ตอนนี้ฮารุเริ่มดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ!^O^” 

ฮารุหันไปขอบคุณฮารุวัยสาวหลังจากที่คุยกันข้างนอกเสร็จ ฮารุวัยสาวก็เดินมาส่งฮารุที่ห้องของเธอ

“ดีจังเลยนะคะ>< อาจริงด้วย.. ฮารุจัง” ฮารุวัยสาวเรียกเธอเบาๆ

“คะ?”

“คุณฮิบาริ..ช่วงวัย18น่ะ เขาค่อนข้างเป็นคนปากแข็ง ขี้อาย..?น่ะ ฮ่ะๆ เขาแสดงออกตรงกับข้ามกับใจตลอด ฮารุจังต้องชนะความดื้อและความเอาแต่ใจของคุณฮิบาริเขาให้ได้นะคะ ถ้าชนะได้ทุกอย่างก็ง่ายแล้ว^^”

“เอ่อ...งั้นฮารุจะลองดูนะคะ”

“ไฟท์ติ้งนะคะ! งั้น..โชคดีนะคะฮารุจัง เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ” ฮารุวัยสาวยิ้มบางๆ

“ทะ ทำไมล่ะคะ!”

“ก็เราอยู่ต่างกาลเวลากัน แล้วเคียวยะซังเขาก็อยากให้ฮารุไปพักอยู่ที่อิตาลีจนกว่าฮารุจังจะกลับไปปัจจุบันได้.. เพราะงั้นคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วค่ะ”

ถึงจะรู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้ ว่าไม่มีทางได้เจอกันอีก เพราะเป็นคนเดียวกันแต่กาลเวลาต่างกัน.. แต่เธอกลับรู้สึกถูกชะตากับตัวของตัวเธอเองเหลือเกิน แล้วคำพูดที่เหมือนการบอกลานั้น มันทำให้ใจหายและเจ็บปวด

“ไม่เป็นไรนะฮารุจัง สักวันฮารุจังต้องโตขึ้นตามกาลเวลานะคะ เพราะงั้นเข้มแข็งไว้นะคะ!”

ฮารุไม่พูดอะไร เธอก้มหน้าและพุ่งเข้ากอดตัวเธอวัยสาวเงียบๆ ฮารุวัยสาวตกใจนิดๆอย่างไม่ทันตั้งแต่ แต่ก็ค่อยระบายยิ้มบางๆและโอบกอดตัวเธอเมื่อยามเป็นเด็กต่อ..

ในที่สุดก็ได้กอดและปลอบโลมตัวเองตอนอ่อนแอสักที..

“ฮะ ฮารุจะเข้มแข็ง! ฮารุจะโตเป็นผู้ใหญ่.. จนกว่าจะถึงเวลานั้น..ช่วยคอยให้กำลังใจฮารุด้วยนะคะ!” เธอพูดด้วยเสียงสั่นครือแต่พยายามคุมเสียงให้หนักแน่น น้ำตาเริ่มทะลักไหลอาบแก้ม

ถึงจะร้องไห้ แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้เพราะความเจ็บปวด

มันไม่เหมือนกัน..

แต่การร้องไห้ครั้งนี้ การร้องไห้ที่มีแค่’เธอ’ที่รับรู้ ทำให้การร้องไห้ครั้งนี้สบายใจกว่าครั้งไหนๆ

ฮารุวัยสาวยิ้มร่าให้กับคำพูดของตัวเธอเมื่อยามเป็นเด็กๆก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ

“ค่ะ.. ฮารุจะคอยให้กำลังใจฮารุจังจนกว่าจะถึงวันที่ฮารุจังโตเป็นผู้ใหญ่นะคะ..”

มือบางยกขึ้นลูบหัวน้อยๆของคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู

มุมมองไม่ไกลมากจากที่ยืนอยู่ สามารถมองเห็นผู้หญิงสองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเดียวกันกำลังกอดกันอยู่

‘ฮิบาริ’ ยืนพิงซอกกำแพง เขายืนอยู่ตรงนั้นมานานพอที่จะได้ยินสิ่งพวกเธอเริ่มบทสนทนาบทแรกกัน รวมถึงที่พูดถึงเขาด้วย..

“ดูเข้ากันได้ดีนะว่าไหม?” ฮิบาริลืมตาเหล่มองตัวของเขาวัยโตที่ยืนมองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ก็เหมาะที่จะเป็นสัตว์กินพืชคนเดียวกันดี” เขาตอบปัดๆ

“พูดไปเถอะ... จะกลายเป็นคุณเองที่ไปหลงรักสัตว์กินพืช” เคียวยะกอดอกพลางหัวเราะเบาๆ คำพูดของเขาทำให้ฮิบาริขมวดคิ้วหนักๆ คำพูดนั้นเข้าเขาแท้ๆ แต่ทำไมคนที่ผ่านอะไรมาเยอะกว่ากลับไม่รู้สึกอะไรเลย?

“ความรักมันทำให้คนอ่อนแอ..” ฮิบาริพูด

“แต่ความรักก็ทำให้คุณเข้มแข็งขึ้นเหมือนกัน.. ยังไม่ต้องยอมรับก็ได้ เพราะยังไงสักวันคุณก็ต้องยอมรับอยู่แล้ว” เคียวยะพูดทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินมือล้วงกระเป๋าจากไป

ฮิบาริมองตามหลังนิดๆ ใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา สักวันงั้นเหรอ.. ดูท่าทางจะมั่นใจมากนัก อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้เขายอมรับ..

_____________________

มีความอัพรัวๆเพราะความคิดถึงเด้อ

*ชี้แจ้ง*

อยากจะถามลีดๆที่อ่านและติดตามเด้อ 

อยากถามว่าการจัดเรียงตัวหนังสือ+การจัดหน้าอะไรของไรท์มันอ่านง่ายไหม

อยากให้ไรท์ปรับเปลี่ยนตรงไหนไหมคะ

ไรท์ไม่ได้แต่งนิยายนานแล้วเด้อ เพราะติดเรียนเลยทำให้การบรรยายยังไม่สมบูรณ์เท่าไหร่

บางฉาก บางท่อนก็บรรยายได้ไม่ดีนัก แต่ก็จะพยายามปรับปรุงนะคะ

ถ้าตรงไม่ไหนไม่พอใจ ก็สามารถติและแจ้งไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
❀