ลั่วเฉินจ้าวศาสตรา

ลำดับตอนที่ #20 : ธิดาเทพ

“ลั่วเฉิน เจ้าจะใช้วิธีการใดจัดการกับพิราบหมื่นลี้” เซียวหลิงซีอดไม่ได้ที่จะถาม “นั่นข้าย่อมมีวิธีท่านไม่ต้องกังวลใจไป เวลานี้พวกเจ้าทุกคนมาดูสิ่งของที่ข้าเตรียมมาก่อนดีกว่า” ลั่วเฉินหัวเราะ เซียวหลิงซีความจริงยังอยากจะรู้วิธีการของลั่วเฉิน แต่เมื่อนางเห็นสิ่งของที่ลั่วเฉินนำออกมาดวงตาของนางก็เป็นประกาย

เซียงหลิงซีมองชุดสีขาวราวหิมะที่แสนอบอุ่นในมือ เมื่อนางเห็นชุดสีขาวเป็นประกายล้อกับแสงไฟภายในเหลาสุรานางก็รู้สึกหลงใหลยิ่งนัก “เหตุใดจึงไม่หลงเหลือสีดำอยู่เลย” นางถามอย่างสงสัย “ข้าซ่อนทั้งหมดไว้ ของอี้หนิงก็เช่นกัน” ลั่วเฉินตอบ “ลั่วเฉิน เจ้าช่างมีฝีมือยิ่งนัก” หานอี้หนิงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมขณะใช้นิ้วสัมผัสชุดสีชมพูในมือ หยางป๋อขณะนี้มือขวากำลังจับกระบี่ พลางใช้มือซ้ายลูบไล้ไปตามใบกระบี่ “นี่เป็นกระบี่ระดับใด มันช่างดูทรงพลังยิ่งนัก” หยางป๋อไม่สามารถระบุได้จึงเอ่ยถาม “นี่เป็นกระบี่ระดับปฐพีอันดับหนึ่งในใต้หล้า” ลั่วเฉินหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดของทุกคน 

“นี่ยังเหนือล้ำกว่ากระบี่ของเจ้าอีกหรือ” เซียวหลิงซีอดไม่ได้ที่จะถาม “นอกจากเรื่องความเร็วแล้ว กระบี่เล่มนี้เหนือกว่ากระบี่ของข้าทุกทาง” ลั่วเฉินยืนยัน “ขอบใจเจ้ามากลั่วเฉิน” หยางป๋อรู้สึกซาบซึ้งสหายยิ่งนัก “ข้าก็ขอบใจเจ้าด้วยเช่นกัน” หญิงงามทั้งสองกล่าวออกมาพร้อมกัน “เอาล่ะ พวกเราเป็นสหายกันจะขอบคุณให้มากไปทำไม คืนนี้พวกเราร่ำสุรากันก่อน พรุ่งนี้ข้ายังมีภารกิจให้พวกเจ้าทำ” ลั่วเฉินขี้เกียจจะฟังถ้อยคำซาบซึ้งใจอีกจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง

ในหอการค้าลมวสันต์เวลานี้เสมียนตู้กำลังแสดงบางอย่างให้กับผู้ดูแลหู “เจ้าบอกว่านี่คือชุดเกราะอ่อนที่คุณชายลั่วนำมาให้หอการค้าของเราประเมินราคาอย่างนั้นหรือ” หูเชียนฟากล่าวด้วยความประหลาดใจ “ใช่ขอรับเวลานั้นท่านผู้ดูแลไม่อยู่ ข้าไม่อาจตัดสินราคาได้จึงขอให้คุณชายลั่วนำกลับไปก่อน แต่คุณชายลั่วยืนยันว่าให้ฝากไว้เลยขอรับ คุณชายลั่วกล่าวว่าสิ่งนี้ยังมีอีกมากหากเราให้ราคาที่พอใจจะนำมาขายให้อีกขอรับ” “แล้วคุณชายลั่วยังกล่าวสิ่งใดอีก” หูเชียนฟาถามอีกครั้ง “ยังมีบอกว่านี่คือเกราะอ่อนแบบเดียวกับที่หยางป๋อผู้ชนะบนเวทีผู้กล้าวัยเยาว์สวมใส่ขอรับ” เสมียนตู้กล่าว 

เรื่องที่หยางป๋อถูกกัวเป่าลอบโจมตี แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ล้วนอยู่ในสายตาของผู้ฝึกยุทธทั้งเมือง “สิ่งนี้มีค่ามาก เจ้าจงจ่ายสองพันเหรียญทองสำหรับสองชุดนี้ให้กับคุณชายลั่ว ข้าจะส่งหนึ่งชุดไปที่สำนักงานใหญ่และอีกชุดไปที่หัวหน้าผู้ดูแล” หูเชียนฟาตัดสินใจ “ข้าทราบแล้วขอรับ” เสมียนตู้โค้งคำนับก่อนจะจากไป “หากคุณชายลั่วมาเป็นปรมาจารย์นักหลอมให้กับหอการค้าเราจะดีเพียงใด” หูเชียนฟาอดไม่ได้ที่จะคาดหวัง

เช้าวันต่อมาจวนเข้าเมืองปิงหานฉู่กวงกำลังมองหานอี้หนิงด้วยสายตาที่ตกตะลึง “นี่คือชุดเกราะอ่อนที่เจ้าว่าอย่างนั้นหรือ” หานอี้หนิงสวมชุดเกราะอ่อนสีชมพูที่มีประกายแวววาวสวมทับด้วยชุดคลุมนักสู้สีขาว นางมัดผมหางม้าคาดไว้ด้วยสายคาดหน้าผากสีแดง “ข้าจะเดินทางเพื่อฝึกฝนกับพี่สาวหลิงซีสักหลายวัน ” หานอี้หนิงไม่สนใจคำถามของบิดานางแจ้งความประสงค์ของนางแล้วเดินจากไปทางเรือนพักของเซียวหลิงซีทันที หานอี้หนิงรู้ดีว่าแม้บิดาจะแสดงออกว่าดีกับนางเพียงใด เมื่ออยู่ต่อหน้าผลประโยชน์บิดาสามารถเสียสละนางได้เสมอ พี่สาวคนโตของนางเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด “นี่..” หานฉู่กวงยังคิดจะกล่าวแต่เมื่อเห็นบุตรสาวเดินจากไปก็ต้องกลืนคำพูดกลับลงไป

 ห่างออกไปหลายหมื่นลี้ในแคว้นจินซื่อนิกายตันตระ บนเตียงนอนสีขาวขนาดใหญ่ดรุนีน้อยเรือนร่างงดงามผู้หนึ่งกำลังนอนกระสับกระส่าย ใบหน้าเล็กงดงามมีเหงื่อผุดไหลมาตามหน้าผากของนาง ผิวขาวอมชมพูดุจดอกโบตั๋น คิ้วโค้ง ดวงตาปิดสนิทขนตาเป็นแพยาวสั่นไหว  ปากเล็กแดงดั่งอิงเถา(1)กำลังพึมพำคำพูดบางอย่างที่ฟังไม่เข้าใจ นางนอนดิ้นไปมือทั้งสองกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น นางกรีดร้องออกมาเสียงดังก่อนที่จะผุดลุกขึ้นนั่ง นางค่อยๆลืมตาขึ้นดวงตาเรียวคู่งามมีประกายสีส้มวูบไหวก่อนจะหายไป

  “ธิดาเทพท่านเป็นอย่างไรบ้างเพคะ” นางกำนัลชุดสีฟ้าสองคน เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องก็รีบตรงมาที่เตียงนอนของนาง “ข้าไม่เป็นไรพวกเจ้าออกไปก่อน” นี่เป็นคืนที่ห้าติดต่อกันแล้วที่นางฝันแบบนี้ ในฝันนางเป็นจิ้งจอกขาวตัวน้อย นางต้องคอยหลบซ่อนตัวจากนักล่าทั้งมนุษย์และสัตว์อสูร ครั้งหนึ่งนางกำลังหลบหนีการโจมตีของเสือดำตัวหนึ่ง นางหวุดหวิดที่จะโดนกรงเล็บของเสือดำหลายครั้ง แต่ด้วยร่างกายที่เล็กของนางและด้วยความรกชัฏของผืนป่าในตอนนั้นจึงทำให้นางหลบรอดกรงเล็บของเสือดำไปได้ แต่นางก็ร่วงตกลงไปในรอยแยกของภูเขาที่มีขนาดแทบจะพอดีกับตัวนาง นางร่วงตกกระแทกถูกหินบาดหลายครั้งเมื่อร่วงหล่นถึงพื้นนางก็เหลือเพียงลมหายใจรวยรินก่อนที่นางจะสลบไป

    เมื่อนางตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างเล็กของนางที่ควรจะได้รับบาดเจ็บเวลานี้นอกจากจะมีคราบเลือดตามตัวแล้วนางก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดอีก นางสำรวจพื้นที่โดยรอบก็พบว่าเวลานี้นางอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง เมื่อเดินตามแสงสว่างไปก็พบว่าปากถ้ำแห่งนี้อยู่ริมหน้าผาสูงสามารถมองลงไปเห็นผืนป่าเขียวขจี นางรู้สึกว่าภาพนี้ช่างงดงามยิ่งนักติดตรงที่ว่าปากถ้ำแห่งนี้อยู่บนหน้าผาสูงจากพื้นดินหลายร้อยหมี่(2) หากนางตกลงไปร่างนางคงต้องแหลกสลาย 

   จิ้งจอกขาวตัวน้อยเลือกที่จะเดินกลับเข้าไปในถ้ำ ขณะนางกำลังก้าวเดินไปข้างหน้านางก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่หมุนเวียนในร่างกาย “ช่างรู้สึกสบายยิ่งนัก” นางจึงอดไม่ได้ที่จะนอนหลับไป เมื่อลืมตาตื่นขึ้นก็รู้สึกถึงพลังงานในร่างกายที่นางไม่เคยสัมผัสได้มาก่อน นางตัดสินใจเดินลึกเข้าไปในถ้ำเพื่อหาที่มาของความรู้สึกเหล่านี้ ยิ่งเดินนางก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงพลังงานที่เข้มข้นกระจายอยู่ตลอดทาง เมื่อนางคิดว่าโพรงถ้ำแห่งนี้อาจไม่มีจุดสิ้นสุดโพรงถ้ำก็ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น

  เบื้องหน้าของนางเป็นทะเลสาปน้ำนมสีขาวขนาดมหึมาแผ่รัศมีอันอบอุ่น  นางค่อยๆเดินเข้าไปเมื่อเท้าหน้าจุ่มลงไปในทะเลสาบนางก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงเลียน้ำนมสีขาว น้ำนมสีขาวช่างมีกลิ่นหอมและรสชาติที่เข้มข้น นางรู้สึกว่าพลังงานในร่ายกายยกระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อดื่มเข้าไปอีกนางก็คล้ายได้ยินเสียงปังในหัว เมื่อได้สตินางก็พบว่ามีหางที่สองงอกออกมาแล้ว นางสัมผัสได้ว่าสำนึกวิญญาณของนางสูงขึ้น เวลานี้นางไม่ใช่จิ้งจอกตัวน้อยอีกต่อไป สถานที่แห่งนี้ช่างวิเศษยิ่งนักนางจึงตัดสินใจที่จะอาศัยอยู่ในถ้ำแห่งนี้

   เวลาผ่านไปหนึ่งปีนางก็มีหางที่สามงอกออกมา เมื่อครบสามปีที่อาศัยในถ้ำแห่งนี้หางที่สี่ของนางก็งอก เมื่อรับรู้ถึงพลังที่เพิ่มมากขึ้นเวลานี้นางไม่กลัวสัตว์อสูรเหล่านั้นอีกแล้วนางจึงตัดสินใจออกจากถ้ำ หลังจากสำรวจบริเวณป่านางก็บังเอิญพบกับเสือดำตัวที่เคยไล่ล่านาง นางจึงสังหารเสือดำตัวนั้น เมื่อได้สังหารศัตรูที่เคยอยากจะกินนาง นางรู้สึกว่านางมีความสุขมากนางจึงไล่ล่าสังหารศัตรูทุกตัวที่อยู่ในความทรงจำ หลังจากผ่านไปหลายปีนางก็สังหารศัตรูเก่าได้จนหมด ในคราแรกนางมีความสุขมากแต่เมื่อเวลาผ่านไปนางกลับรู้สึกว่างเปล่าจึงเดินทางกลับเข้าถ้ำอีกครั้ง นางไม่กลับออกมาอีกเลยจนเวลาผ่านไปสามร้อยปี เมื่อหางที่เก้าของนางงอกออกมานางรู้สึกได้ถึงจุดสูงสุดของการบำเพ็ญ เวลานี้นางสามารถที่จะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้แล้ว

    “เหตุใดข้าจึงมีความฝันเช่นนี้” ธิดาเทพชิวเยี่ยนค่อยๆใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อบริเวณหน้าผาก ชิวเยี่ยนในชุดสีขาวบางเบาก้าวลงจากเตียงนอนก่อนที่นางจะเดินไปทางระเบียง ชุดคลุมสีขาวพลิ้วไหวตามสายลมที่พัดมาเปิดเผยให้เท้าเปล่าที่ขาวผ่อง ตำหนักธิดาเทพของนางตั้งตระหง่านอยู่ทางทิศตะวันตกของนิกายตันตระ เมื่อมองจากระเบียงห้องนอนบนชั้นที่หกซึ่งเป็นชั้นบนสุดของตำหนักแห่งนี้จะเห็นทิวทัศน์อันงดงามดั่งภาพวาดของนิกายตันตระ สิ่งก่อสร้างสูงต่ำในนิกายและผืนป่าสีเขียวที่อยู่ไกลสุดสายตา ตั้งแต่ที่นางจำความได้นางก็อยู่ที่นี่แล้ว

    ลั่วเฉินวางแผนที่จะออกเดินทางไปเมืองหลวงพร้อมกับสหายเขาจึงจำเป็นต้องดำเนินการเรื่องต่างๆให้แล้วเสร็จภายในเวลาครึ่งเดือน ก่อนอื่นลั่วเฉินจะเดินทางไปทดสอบเข้าสมาคมนักหลอมอาวุธที่เมืองเฟิง สหายทั้งสี่คนเดินทางเข้าป่าเมื่อถึงจุดพักค้างแรมลั่วเฉินก็เรียกหานอี้หนิงมา “ข้าจะใช้วิธีลับช่วยเจ้าเร่งความเร็วในการฝึกฝน” เขามอบสมุนไพรให้หานอี้หนิงหลายต้นก่อนจะให้นางนั่งบ่มเพาะอยู่บนเตียงไม้ ลั่วเฉินวางกระดูกอักขระตามตำแหน่งต่างๆ เพียงไม่นานพลังปราณโดยรอบก็คล้ายถูกดูดมารวมกันในบริเวณที่เขาวางกระดูกไว้ หากไม่มีสิ่งใดผิดพลาดคืนนี้หานอี้หนิงจะสามารถเก็บเกี่ยวได้ไม่น้อย คืนนี้ลั่วเฉินและหยางป๋อผลัดกันเฝ้าเวรยาม

  เช้าวันต่อมาลั่วเฉินก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงยินดีของหายอร้หนิง “ลั่วเฉินเจ้าช่างน่าทึ่งยิ่งนัก เพียงคืนเดียวข้ากลับสามารถทะลวงเขตแดนได้ถึงสองแดน” หานอี้หนิงใบหน้างดงามเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เวลาเพียงหนึ่งคืนนางสามารถทะลวงจากแดนก่อกำเนิดขั้นที่หกเข้าสู่แดนก่อกำเนิดขั้นที่แปดนี่เป็นสิ่งที่นางไม่กล้าแม้แต่จะฝัน “นี่เป็นวิธีลับเสริมการบ่มเพาะ ที่ข้าศึกษามาจากตำราโบราณ ขอให้พวกเจ้าเก็บไว้เป็นความลับไม่อย่างนั้นชีวิตข้าอาจจะต้องพบแต่ความยุ่งยาก” ลั่วเฉินกล่าวกับสหาย “ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่บอกผู้ใดอย่างแน่นอน” หญิงงามทั้งสองย่อมรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่อาจแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป ลั่วเฉินช่วยเหลือพวกนางมากมายอีกทั้งยังใช้วิธีการลับนี้เพื่อช่วยเหลือหานอี้หนิงบ่มเพาะ การเผยความลับสำคัญเช่นนี้ให้พวกนางรู้เขาย่อมมองพวกนางเป็นสหาย พวกนางไม่อาจสร้างความเดือดร้อนให้กับเขา

(1)อิงเถา เชอร์รีจีน
(2)หมี่ เมตรจีน