เกิดเป็นหมาป่าก็ว่าแย่แล้ว! แต่ดันตัวเล็กด้วย!! (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #14 : ว่าจะกลับไปเยี่ยมฝูงซักหน่อย(อ่านท้ายตอนด้วย)

มโนว่าตาแดงเอานะจ้ะ

ผ่านมาอีก3ปี เจฟอายุ 15 สูง 170

ผ่านมาอีก3ปี ผมอายุ?  สูง 150....

พระเจ้าช่างอยุติธรรม..

อ้อลืมไป พระเจ้ามันคือปีศาจ!

เปรี้ยงง!!! ฟ้าผ่าตอนกลางวัน

ฮี๊----- ฝ ฝากไว้ก่อนเถอะ พ พระเจ้า!!!!

ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน พวกเราฝึกฝนกันอย่างหนัก ออกไปล่าสัตว์อสูรบ้าง แต่มันก็เก่งไม่เท่าที่ป่าของผม

ชื่อ:ไวท์

Lv:79

อายุ:?

ส่วนสูง:150

Str:250

Dex:245

Agi :1000max

Int:123

เห็นโอมาร์บอกว่า ถ้าเลเวลอัพ จะได้ค่าสแตทเพิ่ม ค่าสแตทจะสุ่มเพิ่มค่าใดค่านึง

แต่ก็ใช่ว่าจะพึ่งดวงอย่างเดียว การฝึกฝนก็เพิ่มพลังได้เช่นกัน

ข้อมูลนี้ได้มาจากนักผจญภัย อันดับสูงสุด แถมยังเป็นอันดับที่1อีก

ชื่อว่า "กาซึยะ คาโอรุ" (ใครอยากรู้ก็ไปอ่าน นิยายอาจารผู้กล้า อีกเรื่องของไรท์ด้วย)

ส่วนของเจฟกับคนอื่นก็ช่างมันเถอะ

วันนี้ก็5ปีแล้ว ที่มาอยู่กับเจฟ คิดถึงวันเก่าๆจังเลยน้าาา เรื่องเมื่อสามปีก่อน...

พอคิดถึงตรงนี้หน้ามันก็ร้อนขึ้นมา

"อ้าวไวท์ ไม่สบายรึเปล่า. ทำไมหน้าแดงแปลกๆ?"

"ไม่มีอะไรหรอกน่าา!"

"นี่ก็ผ่านมา5 ปีที่เราอยู่ด้วยกันแล้วสินะ..."

"อืมม แล้วทำไมอยู่ๆนายก็พูดขึ้นมาล่ะเจฟ?"

เจฟทำท่าครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะหันมาพูด

"เรากลับไปเยี่ยมฝูงของไวท์ดีมั้ย?"

อืม เป็นความคิดที่ดีนะ

"ก็ดีนะ ผมเองก็คิดถึงป่าอยู่พอดี"

"งั้นเราไปเตรียมรถมากันเถอะ"

"อื้ม"

ผมเองก็เปิดใจให้เจฟมากขึ้น เจฟเองก็คอยเทคแคร์ผมประจำ

"ไวท์ ผมเตรียมเสร็จแล้วล่ะ"

เจฟพาผมไปขึ้นรถม้า โดยอุ้มผมขึ้นไป

"ไวท์เนี่ย พกพาสดวกจังเลยนะ"

เจฟยิ้มขำ

"หึ้ยย"

ผมกลับร่างเป็นหมาป่า ก่อนจะฟุบหลับที่เบาะข้างๆเจฟ

แต่เจฟก็ไม่ยอมอุ้มผมวางบนตัก ผมขี้เกียจขัดขืนเลยอยู่นิ่งๆไป ไม่ได้ชอบนะเฟ้ย!

ตอนนี้สั้นมาก สั้นยิ่งกว่าจู๋รีดอีก สั้นยิ่งกว่าบทนำ

บอกตามตรงครับ ผมไปต่อไม่เป็นกับนิยายเรื่องนี้แล้ว

ตอนจบก็คิดไม่ได้ว่าจะจบยังไง ผมเบื่อเขียนแล้วอ่ะครับ

อยากจะปิดเรื่องนี้ไว้ หรือลบเลยก็ดี

เพราะผมไม่สนุกที่ได้เขียนเรื่องนี้ คนอื่นอาจจะชอบ

แต่ก็ขอโทษด้วยครับ ผมเขียนต่อไม่ได้จริงๆ

ขอโทษด้วยครับ