baby เด็กแล้วไง แต่ผมก็มีหัวใจนะ

  ตลาดคนเดิน

ในขณะที่กำลังรอรับขนมสายไหมอยู่ ซึ่งร้านนี้เพิ่งเปิด บอกเลยว่าวันนี้ฉันไม่ได้มาเดินที่ตรงนี้คนเดียว ซึ่งคนที่มากับฉันก็คือไอ้เด็กเวอาร์นั่นเอง แหม ทีแรกฉันก็ไม่ได้อยากมาหรอก แต่มีที่ไหนคนอย่างเวอาร์จะยอม กรี๊ดด ทำไมฉันต้องแพ้เด็กเนี่ย โน้วว ไม่ได้แพ้เด็กอย่างที่ทุกคนคิดนะ แพ้เด็กความหมายของฉันก็คือโดนไอ้บ้าเนี่ยบังคับตลอด ฉันเป็นใคร ทำไมเด็กไม่กลัว ไม่เข้าใจเลย อ้อ ตอนนี้หมอนั่นอยู่ห่างจากฉันแล้วล่ะ เขาบอกว่าจะไปซื้อนํ้ามาให้ฉันซึ่งก็ไม่ใกล้ไม่ไกล เด็กนั่นบอกว่าให้ฉันยืนรออยู่ตรงนี้ แต่แหม ทีแรกฉันว่าซื้อขนมสายไหมเสร็จแล้วจะชิ่งหนีเขาทันทีเลย แต่ไม่ดีกว่า สงสารเวลาที่เขาต้องตามหาฉัน โถ เด็กน้อย ทำไมน่าสงสารจัง อี๋ คำนี้ไม่เข้ากับคนอย่างเวอาร์ ฉันสงสารตัวเองมากกว่าที่โดนเขาลากฉันมาที่นี่ ทั้งๆที่ฉันก็ไม่อยากมา ก่อนจะไปฉันก็ถามเขาว่าจะซื้อนํ้าอะไรมาให้ฉัน ไม่ใช่ว่าจะซื้อนํ้าที่ฉันไม่ชอบมาให้เหรอ ชิ แต่ทำม๊ายทำไม หมอนี่ถึงเดาถูกนะ อ๊ากก เขารู้ว่าฉันชอบชามะนาว ส่วนเจ้าตัวน่ะเหรอ เขาชอบนํ้าคาบูชิโน่ค่า ที่ฉันรู้ไม่ได้แอบปลื้มเขาหรอกนะ ก็เพื่อนเขาพูดกรอกหูฉันเกือบทุกวันนี่นาจะไม่ให้รู้ได้ไงเนอะ แต่ใครอยากจำล่ะ

โอ๊ย! ทำไมนานจังเนี่ย แม่ค้าก็ช๊าช้า ช้าอย่างกับว่าฉันมารอช่างซ่อมรถที่กำลังเปลี่ยนยางรถ แต่จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมา

'ฮารุ'

หือ นี่มันชื่อฉันนี่นา แม่ค้ารู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ย ชักจะเก่งเกินไปแล้วนะ

'ฉันเรียกไม่ได้ยินเหรอ นังหูหนวก'

นี่มันไม่ใช่เสียงแม่ค้าแต่อย่างใด เสียงนี้มาจากด้านหลัง เอ๋ เสียงคุ้นๆนะ บอกเลยว่าไม่ใช่เสียงเวอาร์แน่นอน เพราะนี่เป็นเสียงผู้หญิง ว่าแต่..นางว่าฉันหูหนวกงั้นเหรอ หน็อย! ฉันก็ไม่มั่นใจต่างหากยะว่าเสียงใคร

ฟุ่บ~

เมื่อฉันหมุนตัวไปมองคนด้านหลังปรากฎว่า

'ไงล่ะ ยัยบ้าผู้ชาย มาตามหาผู้ชายเหรอยะ อุ๊ย! คนนั้นหล่ออ่ะ เธอมาตามหาคนนั้นใช่ปะ'ฉันพูดพลางหันหน้าไปทางผู้ชายที่แก่ชรากำลังเดินเล่นกับหลาน

'หุบปาก'นางขึ้นเสียง

'อุ๊ย! กลัวจังเลย อย่าขึ้นเสียงสิคะ ฉันตัวสั่นไปหมดแล้ว สงสัยเธอจะน่ากลัวนะเนี่ย'

'อยากโดนตบเหรอ'

'อุ๊ย! พอได้แล้ว เจ็บจังเลยค่า'ฉันพูดพลางเอื้อมมือขึ้นมาแตะแก้มข้างขวาตัวเอง

'ฉันบอกให้เลิกยุ่งกับเวอาร์ ก็เลิกยุ่งสิยะ จะยุ่งกับแฟนชาวบ้านเขาทำไม'

'แฟนเก่าน่ะเหรอ เหอะ'

'กรี๊ดด ถึงเขาจะเป็นแฟนเก่าแต่เขาก็ยังมีเยื่อใยกับฉันนะยะ'

'คิดเองเออเอง ไม่แปลกที่เด็กนั่นจะทิ้งเธอมา'

'อย่ามาทำเป็นรู้ดีเลย ยัยสตอ'

'เธอต่างหากที่สตอ มโนไปเรื่อย ความจริงก็คือเขาทิ้งเธอตั้งนานแล้ว หัดคิดซะด้วย อ้อ เพราะเขาไม่รักเธอแล้วยังไงล่ะ เขาถึงได้ทิ้งเธอ'

'กรี๊ดดด ไม่จริงงง'เธอกุมขมับอย่างบ้าคลั่ง สภาพเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนป่าเลย อิอิ

'กรี๊ดเลย กรี๊ดให้คนมองหมดเนี่ยแหละ คนอื่นเขาจะได้คิดว่าเธอเป็นบ้า อ้าว กรี๊ดให้มันดังกว่านี้ แค่นี้ใครเขาจะได้ยิน'

'หน็อย! นังปากดี'

'แล้วไง'

'อย่าคิดว่าที่เวอาร์ทำตัวติดเธอ เขาจะชอบเธอนะ ไม่มีทาง เขาไม่มีทางชอบคนอย่างเธออยู่แล้ว ดูซิ หน้าตาท่าทางเธอไม่ใช่สเป็คเขาเลยสักนิด'

'ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นอยู่แล้ว อ้อ รู้ไว้ด้วยนะว่าเด็กไม่ใช่สเป็คฉัน หายห่วงได้เลย นางหมาหวงก้าง หวงอะไรที่มันเก่าไปแล้ว คิดจะจุดถ่านไฟเก่างั้นเหรอ เหอะ บอกเลยว่าเธอจุดไม่ติดหรอก ไปซะ เสียเวลา ต่อให้เธอตามตื้อเขาให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันกลับไปหาเธอหรอกนะ'

'หน็อยแน่ะ! ปากดีนักใช่มั๊ย นางตัวดี หน้าด้านๆแบบนี้มันต้องโดน'

เธอเอื้อมมือขึ้นมาก่อนที่ฝ่ามือนั้นจะโดนหน้าฉัน ฉิบหายแล้ว ฉันมัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่หลบมือสกปรกนั่นนะ ไม่ใช่ว่าพอนางตบฉันเชื้อโรคก็จะติดหน้าฉันงั้นเหรอ ฉันต้องล้างหน้ากี่ครั้งเนี่ย เชื้อโรคถึงจะออก ไม่เอาอ่ะ ฉันกลัวติดเชื้อ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างสิ

นั่นไง อีกนิดเดียวฝ่ามือนั่นจะลงมาที่แก้มฉัน โอ๊ย! ทำไมฉันถึงโง่แบบนี้ ยืนให้เขาตบทำไมเนี่ย งื้อ นี่ฉันจะโดนตบจริงๆเหรอ

'คิก ปากดีแบบนี้มันต้องโดน ให้มันรู้ไปซะว่าฉันไม่ได้พูดเล่นแต่ฉันพูดจะ..'

'พี่ฮารุ'

กึก~

เสียงนี้มัน..ฉันหันหน้าไปตามเสียงนั้น แน่นอนว่ายัยบ้าผู้ชายก็หยุดชะงักแล้วหันหน้าไปตามเสียงทันที เมื่อนางรู้ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของเวอาร์ นางก็รีบเก็บมือตัวเองแล้วค่อยๆก้าวขามายืนข้างฉันพลางแอ๊พยิ้มให้ฉันอีกด้วย อยากจะอ้วกในความตอแหลของเธอ โอ๊ย! แม่นางผู้ดี ทำตัวแบบนี้เหมือนเวอาร์จะเชื่อเนอะว่าเธอมาดี บอกเลยเขารู้แล้วว่าเธอเคยทำอะไรไว้กับฉัน

เขาเดินมาถึงตัวฉันแล้ว พร้อมกับชูนํ้าชามะนาวให้ฉัน เออ ให้มันรู้ไปว่าเขาสนใจใคร ฉันแกล้งยิ้มให้เขาก่อนจะพูดว่า

'ขอบคุณนายมากนะที่เลี้ยงนํ้าพี่ หูย นายโครตจะรู้ใจฉันเลยว่าฉันชอบอะไร'

'...'

'...'

ฉันพูดพลางดูดนํ้าเข้าไปด้วย

'ชื่นใจจัง'

'เ่วอร์แล้ว'

'สายไหมได้แล้วค่ะ'แม่ค้าพูดพร้อมกับยื่นสายไหมมาให้ฉัน แหม กว่าจะได้นะ ถ้าไม่ติดว่ามีคนมาเรียกแล้วด่าฉันฉอดๆ แล้วฉันก็ด่ากลับ แม่คนนี้ก็จะโดนฉันด่าไปแล้วค่า

ฉันยื่นมือไปรับสายไหมก่อนจะจ่ายเงิน

หมับ!

เอ๊ะ! ฉันสัมผัสได้ว่าฝ่ามือที่เท่ากับฝ่ามือฉัน ซึ่งมันพอดีกันมาก เอื้อมมากุมมือฉันไว้พร้อมกับจ้องตาฉันก่อนจะพูดว่า

'ไปกัน'

'ป่ะ'

เราทั่งคู่เดินผ่านนางปีศาจอย่างช้าๆ ฮ่าๆ ฉันแอบมองนางด้วยแหละ ปรากฎว่าสีหน้านางช็อกมากค่า พร้อมทั้งกำหมัดแน่นอีกด้วย ไปก่อนนะ แม่นางคนสวย ขอให้โชคดีกับภาพที่เธอเห็นในวันนี้ อิอิ สะใจจัง

Talk : ทีจริงว่าแต่งจบค่อยมาลงแต่โทรศัพท์มีปัญหาค่า กลัวนิยายที่แต่งไว้ในไดอารี่จะหาย เลยแอบเอามาลง อิอิ มีความคิดเห็นยังไงก็เม้นได้นะค้า ยังไงก็ขอบคุณนะที่เข้ามาอ่าน รักทุกคน ^_^