คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 4 ในแววตาทุกข์ระทม4/4
หิสาวละวามสนใมายัเสี่ยหนุ่มที่ยเรียวาเธอึ้นพาับ้นาแร่ นายระโปรร่นมาถึโลนาอ่อน เาลูบลำบีบลึไม่หนัไม่เบา แ่ยั่วยุเย้ายวนระุ้นเลือในัวเธอใหุ้รุ่นไ้ไม่ยา เพราะรูุ้อ่อนไหวไวสัมผัสันีทุส่วนอร่าายเหมือนที่เธอรู้ใเา มือหนาวัเอวอรั้ัวเธอเ้ามาเสียสีับท่อนลำโป่พอับเป้าาเนปวหนึบ แววาที่มอันอัแน่นเ็มไป้วยราะเ้ม้นรุนแร สามารถีทิ้ระแทระทั้นัวเธอไ้ในวินาทีนี้
ปรินธรยร่าเธออุ้มระเเ้าเอว เวนิารู้านระหวัาเี่ยวส้นรอเท้าเ้า้วยันเหนือ้นบเา เผยอปารอรับารรุล้ำอปาหยัที่บเล้าลมาอย่าใร้อน เพราะทนรอไม่ไหว แลลิ้นูบอบเาอย่าร้อนแรเท่าเทียม ยั่วเย้าูึลิ้นเาอย่าที่ทำับเธอ สอแนโอบระับลำอหนา สอนิ้วเ้าท้ายทอยยุ้มเรือนผมำ้วยวามาบ่านลืมัว
ายหนุ่มพาหิสาวในอ้อมแนวาลบนโ๊ะอาหารในห้อแบบไพรเว ่อยๆ ผ่อนร่าามนอนหายไปบนพื้นไม้เาวับ โยมีัวเาทาบทับร่อมอยู่ ริมฝีปาอุ่นร้อนูบไ้ลา่ำมายัปลายาเรียวเล็ บเม้มไล้ลิ้นเลียูึมายั้นอาวๆ ุอพรมูบพรมหอมสูลิ่นสาวหอมหวนิรึใ เาราลึในลำออย่าพึใที่เธอแหนเยใบหน้าให้วามร่วมมือ้วยวามเ็มอเ็มใ
ปรินธรผละออห่าลุึ้นยืนเ็มวามสู ถอสูทปลระุมเสื้อเิ้อย่ารีบร้อน าม้วยเรสัวสวยที่ถูมือหนาระานสอเ้าอวบโผล่พ้นอวโม เาุหน้าูบไ้ออาวระหอย่าลุ่มหล บเบียเรือนายแนบสนิทเสียสีเร่เร้าไฟรัระหว่าันนลุพรึ่บร้อนแร ระทั่หิสาวลูบไล้แผอหนั่นแน่นสอเลื้อยเล้าโลมแผ่นหลัว้าอบสนอ เผยอปาบูบับเาถึพริถึิ แอ่นพุ่มทรวถูไถวามนุ่มนิ่มบนอแร่ที่ทำเอาเาเียนลั่ ถูปลายถันที่แ็ึเป็นุ่มไอย่ายั่วยวนเร้าอารม์ถูใเาที่สุ
เาวลับมาูบเธออีรั้อย่าอ่อนหวาน บเล้าริมฝีปาันอย่าูื่ม สอสายามอสบันอย่าร้อนแร ั่ววินาทีที่ายหนุ่มปลเ็มัเสือายลสู่วามอุ่นนุ่มับแบที่รัรึเาแน่นแฟ้นนแทบาใ วามระสันรุมเร้าทำให้เาอใไม่ไหว ระทั้นสะโพเ้าใส่หนัๆ บบัวามั้ใเิมที่ิว่าะอ่อนโยนับเธอสัหน่อย
“อ๊ะ...อุ๊ย!” เวนิาสะุ้โหย เมื่อเายับโยเ้าสู่ัวเธอเ็มำลั ่อท้อที่ลายปวไปแล้วพลันเ็บึ้นมาอี เ็บแปลบในวูบแรแล้วปวหน่วๆ เป็นระยะไปทั่วทั้ท้อน้อย
หิสาวนิ่วหน้า เผลอระถายหนีสัมผัสรุนแรที่ำแรแทรลึระทบุอ่อนไหว ยิ่ลึล้ำเท่าไร็ยิ่ปวมาึ้น มานเธอรู้สึไม่สบายัว ถึั้นเหม่อลอยไม่อบสนอแรใร่อปรินธรไปั่วะ ไม่ว่าเาะเล้าโลมมอบวามสุสมเสียว่านอย่าที่ทำให้เธอเร่าร้อนเพียใ็าม
“เหม่ออะไร” เาระิบถามเสียเ้ม ริมฝีปา่าล่อลวประทับมอบูบหวามหวานปานน้ำผึ้เลือบเปลวไฟ เบี่ยเบนวามสนใอเธอให้ลุ่มหลิบ่วอยู่ับเา ปาร้อนพร่าพรมบนไหล่มน ลาไล้เล็มเลียูบวนทั่วทั้ัวและทรวอ ลิ้นสาวัปาป่ายหยอล้อยอถัน ุประุไฟาบ่านใหุ้โลนลามลุไปทั่วสรรพา์าย เสียเสียวาใลาหว่าาวิ่พุ่ลไปามเรียวารนิ้วเท้าที่อุ้ม
ร่าสาวิ้นพล่าน่านสยิว วามระสันหรรษาลับมาโลมเลียมอบวามสุสมนเสียว่าน แอ่นหยัยายเสียสีายเาอย่าร่านร้อน ปลายเท้าเี่ยวรัสะโพสอบที่ถาโถมโรมรันเหนียวแน่น สอมือลูบไล้บีบำเรือนายเรียรัที่ำแรระแทวามเร่าร้อนุันเสียสีเนินสวาทราวัรผัน ยิ่สาวยิ่อยถี่ระั้น็ยิ่สัมผัสไ้ถึแ่นายที่เหยียยายพอโับแน่นเ็มร่อรั สัมผัสแนบิรูสีร้อน่าทำให้เธอร้อนเร่านลืมสิ้นทุอย่า แม้แ่วามเ็บปว
เวนิามมิ่สู่ระแสพิศวาสร้อนระอุและเี่ยวราที่ปรินธรุระาึเธอลมาผ่านารยับับเลื่อนออัลำายฝัลึแนบแน่น เพลิปรารถนาในัวเาลุโนมอไหม้แผเผาายใเธอ เลือทุหยเือพล่านาบ่านถึทุอู มือเรียวบาลูบไล้แผอูบประทับมัล้ามที่เลื่อนไหวอย่าเ็ี่เย้ายวน เร่เร้าไฟในัวเาให้พุ่โผนโนทะยานสูุ่สุยอ
“ี้ อ่าห์...”
ใน่ววินาทีอวามสุสมวามเรียเร็เาะุมทั่วทั้ัวเา ใบหน้าสลัเสลาแหนเริประับ้วยเส้นเอ็นที่ปูโปนบนลำอ ปรินธรระทั้นอยสาวถี่ลึอียให่ เวนิา็สัมผัสไ้ถึพลัวามเป็นายที่รุ่มร้อนระเบิพร่าเ็มายเธอ อุ่นวาบเหมือนวะวันทอแส เนื้อัวเธอเ้นระริร้อนผ่าวราวับะหลอมละลาย
ายหนุ่มระออหิสาว้ามผ่านวามหฤหรรษ์สั่นสะท้านไป้วยัน วบนอารม์วาบหวามเร่าร้อน่อยๆ มอลพาพวเาลับมาสู่วามเป็นริ ปรินธรึลายวแนผละห่า ถอถอนแ่นายออาัวเธอ ิ้วเ้มมวนิๆ เมื่อเห็นว่ามีเลือิรปลายหัวหยัหยเล็ๆ
“ใล้ะถึวันนั้นอเือนรึยั” เาเอ่ยถามเพราะไม่ทันระวัเผลอปล่อยใน
*************************************************************************
ปั่นอนสุท้ายแล้ว่าาาาาา ใล้แล้ว!!!
อ่านแล้วอบหรือไม่อบ หรืออยาเมาท์อยาบ่นอะไร บอันบ้านะะ ถือเป็นำลัใเล็ๆ ให้นเียน ะิะมไร์็อยาฟั่ะ
อบุสำหรับาริาม และฝาผลานอฝันไว้้วยนะะ รันะุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น