|FIC KHR| » Somewhere Over The Rainbow «

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO

INTRO 

   

       ภายในห้องโถงที่มืดมิด ซากของคนที่นอนอยู่เกลื่อนพื้นไม่ขยับ ทุกสิ่งทุกอย่างนิ่งเงียบ เป็นผลลัพธ์ที่ช่วยบ่งบอกว่าคนที่ิอยู่ในห้องนี้ซึ่งเป็นคนเดียวที่มีสติอยู่ได้ทำหน้าที่สำเร็จลุล่วงด้วยดี เสียงของรองเท้าบูทเสริมส้นดังกระทบกับพื้นหินขัดมันวาวที่บางจุดเปื้อนรอยเลือด ร่างของใครบางคนกำลังเดินออกไปทางประตูบานใหญ่อย่างไม่แยแส เพียงเพราะงานนี้ได้ผลตอบแทนดี ต่อให้เธอต้องมาเสียเวลามากำจัดพวกปลายแถวที่คิดเหิ่มเกริ่มต่ออำนาจเบื้องบน ก็ไม่ได้ทำให้เธอต้องรู้สึกหงุดหงิดแต่อย่างใด

   

        อิทธิพลของเงินมีผลต่ออารมณ์ของเธอนี่นะ

        ถึงแม้ตอนนี้เธอจะรู้สึกเบื่อหน่ายก็ตาม

          “กลับมาแล้วเหรอ” เสียงทักของเพื่อนร่วมงานดังขึ้น 'เลวี่ อาแทน' ที่คอยตรวจตราอยู่รอบนอกบริเวณเพื่อรักษาความปลอดภัยบอสของตน ถามคนตรงหน้า เธอเบนความสนใจมายังเขาเล็กน้อยเพื่อพูดตอบรับ

         “ภารกิจเสร็จสิ้นเร็วกว่าที่คิด” เธอพูดเสียงเรียบ มองเพื่อนร่วมงานที่จ้องมายังเธอ

          เลวี่หย่นคิ้ว “แค่สี่ชั่วโมงบวกเวลาไป-กลับ เนี่ยนะ ตั้งแต่ตัวโตขึ้นก็ชักจะน่ากลัวขึ้นไปทุกวัน”

         “ไม่เอาน่าเลวี่ แค่พวกปลายแถว ฉันไม่ได้เก่งถึงขนาดขึ้นเป็นคนสนิทของบอสหรอก” เธอพูดรำพันออกมา

          เลวี่หย่นคิ้วลงกว่าเดิมเมื่อคำตอบของคนตรงหน้าไม่ได้หมายความถึงสิ่งที่เขากำลังจะพูด 

          “เฮอะ ยังไงคนสนิทบอสก็คือฉันอยู่ดี” เลวี่พูด ยืดอกออกมาอย่างมั่นใจ แต่นั่นทำให้แค่คนตรงหน้ายิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินหันหลัง

          “สควอโล่ต่างหากล่ะ”

           ร่างเล็กเปิดประตูห้องที่กว้างที่สุดในชั้น ประตูไม้แกะสลักที่ด้ามจับทำจากโลหะสีทองเปิดอ้าออก ความมืดที่มีเพียงแสงจากหน้าต่างส่องเข้ามาทำให้เงาที่ตกกระทบนั้นมืดจนมองไม่เห็นใบหน้าของคนที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะ 

           “บอส ผมมารายงานเรื่องภารกิจ”

           “ฉันเพิ่งสั่งแกไป ไอ้สวะ”

           “ผมจัดการเรียบร้อยแล้วบอส” 

           คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาเพียงนิด คนที่ยืนอยู่สัมผัสได้ถึงรังสีกดดัน แต่เธอก็หาได้สะทกสะท้านไม่ รู้ว่ามันเป็นเพียงแค่1ในวิธีการพื้นฐานของงบอสที่จะตรวจจับท่าทีของคนโกหกเท่านั้น

           จนในที่สุดบอสก็ขยับหน้าลงเหมือนเดิม แล้วเอ่ยประโยค

            “เรียบร้อยก็ดี แกไปได้แล้ว”

  

            “ครับ บอส” คนที่ได้รับคำกล่าวก้มหัวลงเล็กน้อย แต่ก่อนที่จะก้าวเท้ากลับไป บอสของตนก็พูดขัด

     

            “ใกล้แล้วใช่ไหม?” 

             เธอหยุดก้าวเท้า แล้วหันใบหน้าที่มีรอยยิ้มเล็กๆมา 

             “อีกไม่นานหรอกครับบอส” เธอกระชับหมวกที่คลุมศีรษะจนปกปิดใบหน้าส่วนบนลง 

             “ถึงตอนนั้นผมจะได้รับใช้บอสอย่างเต็มที่เลยล่ะ”

   

             คำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังเผยยิ้มที่มุมปาก เธอที่เห็นว่าบอสมีท่าทีพึ่งพอใจก็หันกลับไปก้าวเท้าเดินต่อพลางคิดในใจด้วยความอารมณ์ดีขี้นมานิดหน่อย

        ' ถ้าเทียบกับการเป็นอัลโกบาเลโน่แล้ว ก็ไม่นานเกินรอ...'

      

        

     

_____________________________________________