คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 ลึกซึ้ง
บทที่ 7 ลึึ้
ผมยัิวนไปวนมาอยู่ในหัว สิ่ที่ใปรารถนาแท้ริแล้วือสิ่ใ ้วยเพราะแอลอฮอล์ที่สะสมในาย ทำให้ผมมีวามล้าที่ะสบาับราฟอีรั้แล้วเอ่ยถามเธอร ๆ
“ุราฟสนใผมเหรอรับ”
“…หมอพีท” เธอเอ่ยื่อผมออมาเสียพร่า แววาหยาเยิ้ม้อเ้ามาในนัยน์าผม วามุนแปรเปลี่ยนเป็นวามปรารถนาบาอย่าที่ผมไม่อาเาไ้ถู “ราฟว่าราฟเมาแล้วเลอะเทอะ่ะ ราฟอัวลับ่อนนะะ” เธอหยัายลุึ้น ร่าายผม็ทำานอัโนมัิรับ ู่ ๆ ็ว้ามือราฟไว้แน่นนเธอเสียหลัเถลามาหาผม
“ให้ผมไปส่ไหมรับ”
“ไหวเหรอะ”
“ไหวสิรับ” รอยยิ้มที่ผมยิ้มไ้เ็มยิ้มส่ให้ราฟ รู้สึว่าัวเอมีวามล้าึ้นมานิหน่อย และล้าที่ะส่สายาแบบนั้นให้ราฟ้วย “ลให้ผมไปส่ไหมรับ”
“็ไ้่ะ ั้นรบวนหมอแล้วนะะ” เธอลี่ยิ้มหวานให้ผม แล้วเราสอน็เินไปที่ลานอรถ ผมประอัวเอและรวบรวมสิับรถไปส่ราฟที่บ้าน ระหว่าทาภายในรถ็ถูปลุม้วยวามเียบที่เิึ้น ผมรู้สึอึอัเล็น้อย แ่็ไม่รู้ะวนราฟุยเรื่ออะไรี แ่ทว่าู่ ๆ ราฟ็เปิเพลในโทรศัพท์เธอแล้วร้ออย่าอารม์ี
“หมอรู้ไหมว่าวามรู้สึราฟเป็นไปามเพลที่เปิ” ผมยิ้มบา ๆ แล้วเออออามเธอ “นบานเ้ามาพร้อมับเพลที่เราไม่เยฟั นเรา็ฟัเพลนั้น้ำ ๆ แล้วเา็าไป” ผมไม่เ้าใวามหมายที่เธอพูออมา
“ทำไมเหรอรับ"
“เปล่า่ะ ร้อนเนอะ…” เธอวาโทรศัพท์ไว้บนหน้าัแล้วยมือึ้นมาลูบลำอ ผมละสายามามอเล็น้อยแล้วเพิ่มแอร์ให้ราฟ “บ้านหมออยู่ไลไหมะ” ราฟถามผมเสียพร่า ฟัแล้วทำเอาไรนอ่อนามร่าายลุู่
“บ้านผมอยู่ไลรับ แ่แฟลที่ผมอยู่ไม่ไลมา"
“อ๋อ แฟลที่ว่า้อเสียรายเือนไหมะ” เธอเริ่มวนผมุยเรื่อย ๆ นมาถึไหนแล้ว็ไม่รู้ ผมเอ็ไม่ไ้บออะไร เธอยัพูเื้อยแ้วไม่หยุนระทั่เพลหนึ่เปิึ้น เธอร้อเพลนั้นเบา ๆ แล้วหันมามอหน้าผม้วยสีหน้าแปล ๆ
“เธอนั้นเ็ี่เินใร…” ประโยในเนื้อเพลถูพูเสียระเส่า
“รับ?” ผมเอี้ยวหน้ามอราฟเล็น้อย
“หมอ…อยาูบราฟอีไหม”
“…” ผมมึนเล็น้อยับำถามนั้น สมอผมำลัประมวลผลามำถามราฟ แ่็้อหยุะัและรีบอรถเพราะรหน้าเป็นไฟรารสีแพอี ทันทีที่รถหยุนิ่ เธอ็รั้ใบหน้าผมไปูบอย่าหนั รั้นี้ไม่รู้ว่าวามรู้สึพาไปหรือบรรยาาศ ทำให้ผมับราฟูบันนานว่าเิม แถมเธอยับเม้มริมฝีปาผมเบา ๆ นระทั่ราฟถอนูบออเอ
“หมอ…”
“ุราฟ” เราสอนสบาัน แ่ัหวะนั้นผม้อับรถ่อเพราะไฟสัารารึ้นสีเียวแล้ว ระหว่าทาราฟ็นั่นิ่ไม่พูอะไร่อ แ่สมอผมำลัประมวลผล มันเป็นเรื่อลหรือเปล่าไม่รู้เพราะระหว่าสอ้าทาไปบ้านราฟมีแ่โรแรมและรีสอร์เ็มไปหม ผมหันมอราฟสลับับมอทา “ุราฟ…ะว่าอะไรไหม”
“ะ?” เธอหันมามอผม เธอเอ็รู้สึแบบเียวับผมแน่ ๆ เธอเสสายามอโรแรมแล้วเม้มปาแน่น ผมึัสินใเปิไฟเลี้ยว้ายเลี้ยวเ้ามาในโรแรมแห่หนึ่ึ่ราฟไม่ไ้แย้อะไร ผมเริ่มหอบหายใเร็วแรเมื่ออรถสนิทที่หน้าห้อห้อหนึ่ านั้นพนัาน็เินมาปิม่านแล้วเินมาหาผม
“้าไหมพี่”
“เอ่อ…”
“้าืนพันห้า” พนัานายมอเลยหน้าผมไปหาราฟ ผมึเอาัวเอมาบัเธอไว้แล้วพยัหน้าเบา ๆ เป็นารล พอพนัานหนุ่มเินออไปแล้ว ผมึพ่นลมหายใออยาว ๆ
“หมอ…” เธอสูลมหายใเ้าปอเฮือให่แล้วเปิประู้าวลารถ เินเ้าไปในห้อพั่อนผม
“ไอ้หมอ ทำอะไรวะ” ้วยเพราะผมยัรู้สึมึน ๆ ึบหน้าัวเอเบา ๆ สอสามทีแล้วเปิประู้าวลารถ เินไปที่หน้าประูห้อพั หาผมเ้าไปแล้วะเิอะไรึ้น “ไอ้หมอ ใล้า ๆ หน่อยสิวะ” พยายามเรียวามล้าทั้ที่สิสัมปัะเหลือน้อย “เอาวะ!” ผมัสินใเปิประูเ้ามาในห้อ เท้าทั้สอ้า้าวเ้ามาหยุยืนอยู่้านในห้อแล้ว ราฟที่ยืนหันหลัให้ผมในอนแร็รีบหันมารั้ใบหน้าผมเ้าไปูบทันที
“ุราฟรับ…” ผมเอ่ยเรียเธอเสียระเส่า ่อนที่วามรู้สึบาอย่าะเ้ามาแทร ผมประบปาูบราฟอีรั้หนึ่ ่อย ๆ แนบริมฝีปาลบนลีบปานุ่ม ๆ อย่าทะนุถนอมเธอ และประอใบหน้าราฟไว้้วยสอมือ แล้ว่อย ๆ ันัวเธอไปที่เียนอนที่ปู้วยผ้าปูสีาวสะอาา
ราฟนั่ลที่ปลายเียแล้วโอบเอวผมไว้หลวม ๆ ในะที่เราสอนยัูบันอยู่ วามรู้สึบาอย่าในายผมลุฮือ มันเหมือนอารม์นเพิ่ื่นนอนในยามเ้า ทุอย่าเบลอหม เผลอแป๊บเียวเสื้อผมถูถอออเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม้ว่าผมะไม่ไ้เ้ายิมบ่อย แ่็พอมีล้ามเนื้อให้ราฟสอสายามอ เราสอนผละออาัน้วยอาารหอบระั้นิ ผมที่เปลือยท่อนบนยืนหอบหายใอยู่รหน้าราฟ
“หมอ…ล้ามหมอน่ารัั” ำมที่มาพร้อมับสายายั่วยวน เธอัริมฝีปาเบา ๆ ่อนที่ะเลื่อนใบหน้าเ้ามาูบหน้าท้อผม ราฟอ้าปาบเม้มิ์แพ็เบา ๆ นพาวามเสียว่านมาให้ หน้าผมสั่นระริับสัมผัสที่ไ้รับ
“อ่า…ุราฟ” ผมหลุเสียราอย่าลืมอาย อนนี้ไม่รู้แล้วว่าสิ่ที่ำลัทำมันถูหรือผิ เพียแ่สัมผัสาอีฝ่ายโถมเ้าใส่ สิับใผม็ล่อลอย ผม้มมอนัวเล็แล้ว่อย ๆ ปลสายุเรสเธอออาบ่า้วยอัราารเ้นหัวใที่เร็วแรแทบหลุออมาเ้นนอเบ้าเลย็ว่าไ้ เพียพริบาเียวผม็เห็นเนินหน้าออวบาวน่าูบ
“หมอะ” ราฟับมือผมไว้ทำให้ผม้อหยุะัแล้วเยหน้ามอเธอ
“รับ” ผมานรับเสียพร่าิหอบเล็น้อย แ่ในเมื่อราฟไม่ไ้พูอะไร่อ ผมึถอุลไปถึเอวเธอ เผยให้เห็นหน้าออวบให่ นาน่าะล้นมือ แ่มีแผ่นปิุสีเนื้อปปิสิ่สวยามอยู่ ผมย่อเ่านั่ลรหน้าราฟแล้วเลื่อนใบหน้าเ้าไปูบเนินอราฟามที่สมอสั่าร ผมไ้ยินเสียเธอราเบา ๆ านั้นึใ้ปาัแผ่นปิุออมา เผยให้เห็นยอปทุมถันสีสวยทั้สอ้าที่ถูสัมผัสาริมฝีปาผมแล้วู่อแ็เป็นไ
สมอผมเริ่มสั่ารให้ทำามที่ใปรารถนาโยารโน้มัวลไปใล้ ๆ อี นไ้ลิ่นหอมอ่อน ๆ าร่าายอราฟ มันไม่ใ่ลิ่นน้ำหอมผู้หิ แ่มันเป็นลิ่นอ่อน ๆ เมื่อยามที่ผมสูมเ้าปอ รู้ัวอีทีใบหน้าผม็เือบสัมผัสับหน้าอเธอแล้ว ยอถันอเธอมันน่าอมมนผมอใไม่ไหว
“อื้อ~ หมอ…” ราฟเปล่เสียราหวานใล้ ๆ หูผม นผมเริ่มไ้สิ ทว่าัหวะที่ะผละริมฝีปาออาหน้าอ ลับถูฝ่ามือเรียวบาศีรษะผมลอีรั้ ราฟเปล่เสียราหวาน และมันัึ้นเรื่อย ๆ นนแนผมลุู่
“อื้ม~” ผมเปล่เสียราเบา ๆ ในลำอ สัมผัสนุ่มหยุ่นเ็มปา รับรู้ถึวามโอนอ่อนอนรหน้า เมื่อเล่นับมันนหนำใแล้ว ผม็ผละออแล้วใ้หลัมือเ็น้ำลายออามุมปา แ่ผมลับรู้สึเินับสีหน้าราฟอนนี้ พวแ้มเธอแระเรื่อ แถมยััริมฝีปาเล็น้อย เราสอนหอบหายใแรเหมือนัน
“หมอะ…ราฟ…ราฟอยาูบหมออีั”
“อ๊ะ!” ผมหลุเสียอุทานเมื่อถูราฟึัวลไปทาบทับเธอ ร่าายเราแนบิันมาว่ารั้ไหน ๆ รู้แ่ว่าอนนี้ผมนอนอยู่บนายเธอ “อื้อ~” ริมฝีปาิ้มลิ้มเลือบ้วยลิปสิประบแนบิริมฝีปาผม เธอูบผมอย่าละเมียละไม ่อนะพยายามเปิปาแล้วันเรียวลิ้นเ้ามาเี่ยวลิ้นผม
“อืม~” ผมับราฟเราสอนเปิรับวามรู้สึที่มีให้ันอนนี้ ทุอย่าเิึ้น้วยวามมึนเมา หรือวามรู้สึส่วนลึที่เรา่าปิบัไว้
“ผม…อทำมัน” ผมผละออาราฟเล็น้อยแล้วูบับลำอเธอเบา ๆ าในหนัโป๊ที่แฟร์อบส่เ้ามาในไลน์ายเ้ามาเป็นา ๆ และผมะทำมันับเธอ ริมฝีปาผมูบยอถันราฟอีรั้แล้ว่อย ๆ เลื่อนลไปที่หน้าท้อแบนราบ บอร ๆ ว่าัวราฟลิ่นหอมมา ๆ เปลือาผมปิสนิทเมื่อไ้อมมลิ่นหอมนั้น านั้นผม็พรมูบหน้าท้อนราฟหลุเสียราแล้วบิายไปมา
บาสิ่บาอย่ามันปวหนึบึ้นทุรั้ที่ราฟเปล่เสีย หัวใผมเ้นระรัวอย่าบ้าลั่ับสิ่ที่เห็นเบื้อหน้าเมื่อัารับุที่มันปปิ่วล่าเธอไว้ ในวินาที่อมาวามสวยาม็ปรา่อสายาผม
“อ๊ะ…อ่า~” ราฟราหวานทันทีที่ผมเผลอเอามือไปสัมผัส เป็นหมอมาหลายปี เห็นอะไรแบบนี้มา็เยอะ แ่ไม่เยหวั่นไหวหรือใสั่นแบบนี้มา่อน ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทั้มือทั้ใสั่นเหมือนเิแผ่นินไหวึ้นในาย ผมัปาแน่นแล้วันัวเอึ้นเล็น้อยเพื่อปลระุมาเ มือมันสั่นเล็น้อยที่ะับวามปวหนึบนั้นออมาภายนอ “หมอพีทะ…ราฟอยาสัมผัสมัน”
“ุราฟ…ทำผมแทบลั่แล้ว” ไม่มีอะไรมาหยุวามปรารถนานี้ไ้ ผมัเ้าายน้อยออมาาาเัวเ่ มันทั้พอเ็มลำนเห็นเส้นเลือ และยัปวหนึบนผมอเบ้หน้าไม่ไ้ “อ๊า~ ุราฟ”
วามระสันทำให้หลลืมบาสิ่ที่สำัไป
ผม้มมอส่วนลาายอเราสอนแล้ว่อย ๆ ันส่วนหัวเ้าายน้อยอผมเ้าไปสัมผัสับโพรเนื้อนุ่ม ๆ อนใ้ร่า และในที่สุมัน็ฝ่าวามับแน่นเ้าไปนสุวามยาวไ้ ผมับราฟเราเปล่เสียราออมาพร้อมัน รู้สึปวหนึบมา ๆ และนี่เป็นรั้แรับสัมผัสนี้
“ผมเริ่มยับแล้วนะรับ” ผมเอ่ยบอราฟเสียพร่าแล้ว้มมอุเื่อม่ออีรั้ หัวใผมระหน่ำเ้นแรอย่าบ้าลั่ ราฟเปล่เสียรา้า ๆ หู เอวผมมันเริ่มเลื่อนไหวเออัโนมัิ นเิเสียทะลึ่ึ้นภายในห้อพัั่วราวที่เราสอนใ้เป็นที่สนอวาม้อารอันและัน ทุห้วอารม์อผมปรารถนาอยู่สิ่เียวือสิ่ที่ำลัทำับราฟอนนี้ ไม่มีเรื่อไหนเ้ามาแทรรลา ผมทำมันอย่าั้ใ…
“หมอะ อ๊ะ…อ๊า~ ราฟเสียว ไม่ไหวแล้ว มันแน่น…มันุ” เธอระิบบอสลับับหอบหายใ เสียาห้วอเธอเป็นัว่วยปลุำหนัในายผมให้ลุฮือรั้แล้วรั้เล่า ยิ่อนนี้ราฟยาึ้นมาเี่ยวเอวผมไว้อี ทำให้หน้าอผมสัมผัสับหน้าอเธอ นิที่ว่าบเบียเลย็ว่าไ้
หลายนาทีที่ผมับราฟ่วยันเสพสมวามสุนผมเผลอใปลปล่อยสิ่นั้นเ้าไปในายเธอหลายรั้ เราสอนผลัันรุและรับ นระทั่ภาพเบื้อหน้ามันพร่ามัวและหายไป…
ไม่รู้ว่าหลัานี้ีวิผมะเปลี่ยนไปแ่ไหน แ่่ำืนนี้ผมและเธอมีวามสุมา ๆ วามสุสมที่ผมเพิ่เยไ้สัมผัสรั้แรับเธอนนี้ที่ื่อราฟ...
ความคิดเห็น