คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : แม่ครัวตัวน้อย
อนที่ 16 แม่รัวัวน้อย
สอพ่อลูรีบใ้ะเียบีบผัและหมูและีบอาหารอย่าอื่นทานพร้อมับล่าวื่นมฝีมือทำอาหารอูเวยโยรว่า
“เวยเวย อร่อยริๆ ไม่นึเลยว่าะทำอาหารรสาิีเ่นนี้ ียิ่ว่าภัาารที่เยไปทานเสียอีแน่ะ”
“พี่เวยเวย อร่อยมา่ะ หนูอบัเลย” เสียหวานใสอมี่เอ๋อร์ัึ้นอย่าไม่ยอมแพ้พ่อนเอ
“อร่อยีรับ” หวเียวเินเอ่ยมอย่าริใ เาไม่ิว่าลับมาบ้านเ่าอแม่ราวนี้ะพบับพี่สาว่าบิาที่เปลี่ยนไป แ่สิ่สำัือพี่สาวนนี้ทำอาหารอร่อยนทำให้เาหลุิริยาที่เยเย็นาเยเมยในทันที
“เวยเวยหัทำอาหารนานหรือยั?” ้าวอิ่ถามลูสาว้วยวามแปลใที่พบว่าอาหารที่ลูสาวปรุนั้นมีรสาิอร่อยมา
“อาหารอร่อยริๆ เวยเวย เ่มา้ะ” เาอิพูื่นมหลานสาวอย่าริใพร้อมับลูบหัว้วยวามรัและเอ็นู
ูเวยเยหน้าึ้นอบำถามแม่นเอามริว่า “เพิ่ลมือทำรั้แร่ะ”
ำอบอูเวยทำให้หวัเียวินมวิ้วพลาล่าวำหนิเธอโยรว่า “เป็นเ็ไม่วรพูโหหรือพูไม่ริแบบนี้นะ”
ราวนี้เาอิไม่ับัวหลานสาวไว้ แ่เธอลอบสัเท่าทีอหลานสาวว่าะแสออมาเ่นไรับำพูอพ่อเลี้ย ปราว่าูเวยพยัหน้ารับแล้วไม่พูอะไรอี เาอิถอนหายใ้วยวามโล่อที่ไม่มีเหุาร์รุนแรอะไรเิึ้น เธอเริ่มเื่อใหลานสาวแล้วว่าเปลี่ยนแปลัวเอแล้วริๆ
“ในเมื่อเวยเวยทำอาหารเ่แบบนี้ ไม่ิะไปอยู่ในเมือให่ับแม่บ้าหรือ?” ้าวอิ่ถามลูสาวอย่าาหวัเพื่อให้ลูสาวอบลเพราะเธอไม่อยาที่ะบัับใใร
“ไม่่ะ หนูะอยู่เป็นเพื่อนยายที่นี่” ูเวยนิ่ะัไปรู่หนึ่่อนอบแม่ามริ เธอไม่้อารทำามวาม้อารอร่าเ่าถึแม้ว่าส่วนลึในใะัแย้ับำอบอเธอ็าม
“ถ้าไปอยู่ในเมือให่ ันะส่เธอไปโรเรียนเียวับมี่เอ๋อร์ ไม่อยาเห็น้าวอทันสมัยและสนามเ็เล่นีๆบ้าหรือ?” หวัเียวินล่อหลอูเวยอย่าั้ใพลายเรื่อโรเรียนและอเล่นที่เ็ส่วนให่ให้วามสนใ สิ่สำัเิาารที่เาประทับใรสาิอาหารแสนอร่อยอูเวย ึ้อารให้เธอไปอยู่้วยะไ้ทำอาหารอร่อยให้เาทานทุวัน ึ่ประวบเหมาะับแม่รัวนเ่าลาออไปพอี
ทา้านหวัเียวมี่เมื่อไ้ยินพ่อนเอบอว่าะให้พี่สาวไปเรียนโรเรียนเียวับนเอ ทำให้เธอื่นเ้นพลาหันหน้าไปบอูเวยอย่าาหวัว่า “ีริ มี่เอ๋อร์อยาให้พี่สาวไปโรเรียน้วย หนูะไ้มีพี่สาวอยูแลปป้อเหมือนนอื่นบ้า”
ูเวยลอบถอนหายใอย่าเบื่อหน่าย่อนอบำถามอย่าริัว่า “ไม่ละ พี่อยาอยู่ที่นี่”
้าวอิ่เห็นว่าลูสาวพูปิเสธหลายรั้แล้ว ทำให้เธอทิ้ัหวะารพูุยเรื่อนี้ไว้แล้วหันไปุยเรื่ออื่นที่เธอยัไม่ไ้รับำอบาแม่แทนว่า “แม่ะ ลพ่อทิ้สมบัิอะไรไว้ให้แม่หรือะ?”
ูเวยเหลือบมอเห็นท่าทีอึอัใอยายึพูบออย่ามีเหุผล ึ่สอล้อับพฤิรรมอร่าเิมว่า “หนูอยาไุ้นัเรียนับุีฬาใหม่ แล้ว็อยาให้ยายับรถันโ้ไปส่ที่โรเรียนแทนัรยานันเ่า หนูบัับยายให้ไปายแหวนเ่าอา่ะ ีนะที่ไ้เินพอื้อรถันนี้พอี”
“ใ่ๆ เวยเวยร้อไห้โวยวายนแม่รำาเลยเอาแหวนเ่าอพ่ออิ่เอ๋อร์ไปายทิ้ะ ไม่ั้นะทำัวเรียบร้อยแบบนี้หรือ?” ยายเาอิเห็นโอาสพลันว้าไว้และบอลูสาวามเหุผลทีู่เวยเริ่นนำไว้แล้วทันที
้าวอิ่พยัหน้ารับอย่าเ้าใเพราะลูสาวนโมีนิสัยเ่นนั้นริ ทำให้เธอหมวามสสัยเรื่อนี้ไปโยปริยาย
หลัทานอาหารเย็นอิ่มแล้ว ูเวยแยัวไปล้าถ้วยามโยมีน้อสาว่วยยถ้วยามมาให้พร้อมับนั่เท้าามอเธอ้วยวามสนใ ส่วนสอพ่อลูออไปูรถัรยานยน์อยายที่ลานหน้าบ้าน
ในห้อโถเวลานี้ึเหลือแ่เาอิับ้าวอิ่สอน เาอิเริ่นถามลูสาวเรื่ออูเวยว่า “อิ่เอ๋อร์ หาว่ามีนอยารับเวยเวยเป็นลูบุธรรม ลูมีวามิเห็นยัไบ้า?” เาอิไม่ล้าที่ะเปิเผยว่าระูลที่อยารับูเวยเป็นลูบุธรรมนั้นือ ระูลัวแห่เมือห เพราะเธอัวลว่าลูเยะมีปัหาและใ้ประโยน์าหลานสาวนเอมาเินไป
้าวอิ่ไ้ฟัำพูอแม่นเอึเิวามสสัยถึที่ไปที่มาและถาม้วยวามอยารู้ว่า “แม่ะ พวเารู้ัเวยเวยีแล้วหรือ? แล้วะไม่มีปัหาหรือะ?”
“รู้ัีแล้ว เวยเวยเย่วยเหลือเาไว้ เา็เลยอยาอบแทนระมั” เาอิพูอ้อมแอ้มอย่าไม่มั่นใ
“เวยเวยนะหรือเย่วยนอื่นไว้? หาเรื่อนอื่นละไม่ว่า” ้าวอิ่พูเิูแลนลูสาวเล็น้อยเพราะเธอเห็นพฤิรรมที่ไม่ีอลูสาวหลายรั้ที่ลับมาเยี่ยมบ้าน นทำให้เธอ้อัาและเียบหายไป รวมทั้นเอไม่มีานหรือเินมาพอที่ะส่เสียให้แม่และลูสาวทานี้้วย
“แล้วถ้าเาอยารับเป็นลูบุธรรมริ อิ่เอ๋อร์เห็นว่ายัไ?” เาอิถามถึารัสินใอลูสาว ผู้ึ่เป็นแม่แท้ๆอูเวย เพื่อะไ้ไม่้อมีปัหาในภายหลั ลายเป็นว่า้าวอิ่อบลอย่า่ายายโยไม่ัวล
“ไ้่ะถ้าพวเาทนพฤิรรมอเวยเวยไ้ หนูะไ้ไม่้อปวหัวหรือัวลเรื่อ่าใ้่ายทานี้อี ลแม่ไม่ไปอยู่ับหนูริๆหรือะ?” ้าวอิ่เห็นโอาสที่ะผลัภาระวามรับผิอบให้ับรอบรัวอื่นโยร ึอบลพร้อมับถามแม่นเอย้ำอีรั้ถึภาริที่เธอไ้รับมอบหมายมาาระูลหวั
“แม่เยินับที่นี่แล้ว อยาอยู่ที่นี่มาว่า” เาอิพูอบลูสาวอย่าริัพลาลอบถอนหายใ้วยวามโล่อที่ลูสาวยอมลเรื่ออูเวย อย่าน้อยเธอะไ้ไม่มีห่วเรื่อหลานสาวนเียวอนเออี ส่วนหลานฝาแฝนั้น มีพ่อแม่และาิระูลหวัที่เป็นระูลให่อยูแลอยู่ ทำให้เาอิไม่ัวลมาเท่าับูเวย หลานสาวำพร้าที่พ่อหายสาบสู ส่วนแม่็ไปแ่านใหม่แล้ว
“เฮ้อ! ั้นว่าๆหนูะมาเยี่ยมใหม่นะะ ใล้่ำแล้ว หนูะพาอาินับสอแฝนั่นไปพัในโรแรม” ้าวอิ่ลุึ้นยืนพลาล่าวลาแม่นเอเมื่อเห็นว่าไม่สามารถัวนให้ไปอยู่้วยันไ้ริึยอมแพ้ เนื่อาใล้่ำแล้ว สามีและลูแฝอาะอยาพัผ่อนเพราะับรถมาไลหลายั่วโม
เมื่อเาอิและ้าวอิ่เินออมาหน้าบ้าน พลันมีเพื่อนบ้านพยายามะเ้ออูเรื่อราวภายในบ้านอเาอิอย่าสอรู้สอเห็น
“อ๊ะ! นั่นอิ่เอ๋อร์นี่ มาเยี่ยมยายเาหรือ?” ฟานไป๋หลาน ศัรูวามรัอ้าวอิ่ส่เสียทัทายเธอึ้นมาอย่าแปลใ
“ใ่ ันะลับแล้ว” ้าวอิ่เินมาเปิประูรั้วพร้อมับูเวยพลาอบำถามและรีบึ้นรถยน์พร้อมลูแฝทั้สออย่ารวเร็ว เธอหันหน้ามาบอูเวย่อนึ้นรถว่า “แม่ไป่อนนะ ถ้าว่าะมาเยี่ยมใหม่”
“่ะ” ูเวยอบลับสั้นๆอย่าไม่ให้เสียมารยาทพร้อมับปิประูรั้วันารรู้เห็นอฟานไป๋หลาน แ่ทว่าเธอไม่ทันับสายาที่อยสอส่อหาวามผิปิอเพื่อนบ้านนนี้ ึ่ฟานไป๋หลานเหลือบมอเห็นรถัรยานยน์สีแออยู่ในลานหน้าบ้านรับำพูอเพื่อนบ้านหลายนที่เยเห็นรถันนี้มา่อน ทำให้ฟานไป๋หลานพูทัึ้น้วยน้ำเสียอิาว่า
“ยายเา่าไ้เินาอิ่เอ๋อร์เยอะริๆ น่าอิา ให้ันยืมี่ไปอำเภอสัรั้สิ”
ูเวยปิประูรั้วบ้านใส่หน้าฟานไป๋หลานโยไม่สนใเสีย่าทอที่ามหลัมา เธอส่พลัาเินเ้าใส่หิน้อนหนึ่ึ่เป็นหินหลัในารเปิปิใ้าน่ายลป้อันและโมีอนเอทันที
านั้นูเวยลับไปนัู่โทรทัศน์เป็นเพื่อนยายรู่หนึ่ โยยายแ้เรื่อที่ัววินและระูลัวะมาหาที่บ้านในวันพรุ่นี้เพื่อรับูเวยเป็นลูบุธรรม ูเวยอบรับอย่าเ้าใ
่อานั้นเธอลับห้อนอนอนเอ พร้อมับเอาสิ่อทั้หลายออาระเป๋าล่อหนออมาวาไว้เหมือนเิม
วันนี้เป็นวันศุร์ อีไม่ี่วัน็ะถึวันันทร์ ึ่เป็นวันเปิเทอมที่สออารเรียนั้นประถมปี 4 โรเรียนมัรเียว เป็นโรเรียนระับั้นประถมศึษาที่มีนัเรียนาสามหมู่บ้านในเพื้นที่รอบเทือเามัรเียวมาเรียน ประอบ้วยหมู่บ้านมัร หมู่บ้านหมอาว และหมู่บ้านฟ้าราม หาเ็้อารเรียนั้นมัธยม้นหรือปลายะ้อเินทาไปเรียน่อในัวอำเภอ ึ่มีทั้โรเรียนอรัและเอนหลายแห่ที่สามารถเลือเรียนไ้ามำลัทรัพย์และานะอรอบรัว
เวลานีู้เวยเปิแล็ปท็อปอมพิวเอร์พร้อมับเื่อมสัาาาวเทียมโยร เธอไม่้อารใ้อินเทอร์เน็อรัที่้านเินไป ูเวยพบ้อมูลผลารสำรวที่น่าสนใอประเทศนี้ นั่นือ ปัหาเ็เสพิอินเทอร์เน็มาเินไป โยในปี 2010 นี้มีเยาวนเสพิอินเทอร์เน็มาถึ 24 ล้านน ส่วนเ็วัยใล้เียับเธอึ่มีอายุ 6-12 ปี เสพิอินเทอร์เน็แ่ร้อยละ 8.8 ส่วนให่มัะเล่นเมออนไลน์ มาร์ูน ภาพยนร์ ฟัเพล สนทนาผ่านอินเทอร์เน็ และหาู่ออนไลน์
เมื่อูเวยเห็น้อมูลเหล่านี้แล้วทำให้เธอส่ายหัวอย่าเบื่อหน่ายพลาบ่นให้ับเ็ทั้หลายว่า “เฮ้อ! ถ้าเอาร่อสู้ริระหว่าวาว พวเธอะรู้ว่ามันโหร้ายแ่ไหน? น่าะั้ใเรียนและทำอะไรที่มีประโยน์มาว่านี้”
ูเวยรู้ว่าไม่มีใรไ้ยินำพูอัวเอึสืบ้นหา้อมูลและเรียนรู้ภาษา่าประเทศ่อไป
..........
รุ่เ้าูเวยไปวิ่ออำลัายและฝึฝนทัษะ่อสู้าเินในป่าเหมือนเิม ่อนลับบ้านเธอมอเห็นปลาในลำธารและหน่อไม้ที่โผล่พ้นินึ้นมาเล็น้อย ทำใหู้เวย้อารทำอาหารให้รอบรัวอพี่ายบุธรรมทาน มาว่าที่ะออไปทานนอบ้าน ถึแม้ว่าเธอะี้เียแ่บาเรื่อเธอ็ัลำับวามสำั่อนหลัไ้ ันั้นูเวยึรีบลับบ้านไปนำะร้าและอบเล็มาเ็บหน่อไม้และผัอื่นในป่า อนนี้เธอมีวามรู้เรื่อารทำอาหารมาึ้นาารูและศึษาผ่าน่อทายูทูบ
“หวัว่าพี่ายวินและรอบรัวะอบเมนูอาหารที่ันทำให้ิมนะ” ูเวยพูะ้มหน่อไม้ให้ืเพื่อเรียมทำอาหารในอนสายอวันนี้ ยายไ้ยินเสียุัในรัวึเินออมาูและเห็นว่าเป็นหลานสาวนเอที่ำลั่วนอยู่ับารเรียมอาหารอยู่
ึพูึ้น้วยวามประหลาใว่า “โอ้โฮ! ไม่น่าเื่อว่าเวยเวยะื่นแ่เ้ามาทำอาหารไว้แบบนี้ ทำเยอะนานี้เอาไว้เผื่อพี่ายบุธรรมหรือ?”
“่ะยาย หนูิว่าอยาลอทสอบฝีมือทำเมนูอาหารพวนีู้่ะ” ูเวยหันหน้ามาอบยายและหันลับไปทำาน่ออย่าั้ใ
“เวยเวยเรียนรู้าที่ไหนหรือ?” ยายเาอิถาม้วยวามสสัยึ่เธอแปลใับวามเ่าอหลานสาวั้แ่เมื่อวานแล้ว
“ูใน่อยูทูบทาอมพิวเอร์่ะยาย” ูเวยอบยายามริ ึ่เาอิพยัหน้ารับรู้เพราะเธอเยเห็นเรื่อราวเหล่านี้าโทรทัศน์เ่นัน แ่็แปลใที่หลานสาวสามารถปรุรสาิอาหารไ้อร่อยเหมือนพ่อรัวมืออาีพ ทำให้เธออยาูเทนิารทำอาหารอหลานสาว
ปราว่าอาหารเ้าวันนี้มีสอยายหลาน่วยันทำ วามริแล้วเป็นูเวยที่เป็นแม่รัวหลัในารทำ โยมียายเป็นลูมืออย่วยและสัเเทนิารปรุอาหารอหลานสาว้วยวามสนใ เธอเห็นว่าหลานสาวมีระบวนารทำอาหารไม่แ่าานเอ แ่ทว่าเมื่อิมอาหารแล้วลับมีรสาิอร่อยนน่าประหลาใ
“เวยเวยทำอาหารอร่อยริๆ ทั้ที่วิธีารทำหรือารใส่เรื่อปรุ็เหมือนๆับยาย แ่รสาิแ่าับยายมานั” เาอิพยัหน้าพลาื่นมหลานสาวอย่าริใ เธอไม่ิว่าหลานสาวะมีทัษะารทำอาหารไ้หลาหลาย หรือะเป็นพรสวรร์ที่เทพเ้าแห่เทือเามัรเียวประทานมาให้หลานสาว เาอิิไปเรื่อยเปื่อยถึสาเหุวามเ่าอหลานสาวนเอ เป็นเพราะว่าู่ๆหลานสาว็มีทัษะเ่าหลายอย่า ั้แ่เรื่อารพนันหิน ารพูาับผู้น ารทำ่ายล ารอ่านำราแพทย์อาบอย่ารวเร็ว แล้วยัมีเรื่อารทำอาหารอร่อยอี้วย
สอยายหลานทำเมนูอาหารเรียมไว้หลายอย่า มีทั้ ผัหน่อไม้ใส่หมู ้มืหน่อไม้ระูหมู ปลาสามรส ปลาั่วเลือ และผัหน่อไม้ใส่ไ่
……….
เมื่อถึเวลา 09.30 น. มีเสียโทรศัพท์อยายัึ้น เมื่อเาอิไปหยิบมาู ลายเป็นหมายเลโทรอัววิน
เาอิึรับสายอย่าสบายใว่า “เสี่ยววินว่ายัไ?”
ัววินหัวเราะอย่าเินอายมาามปลายสายโทรศัพท์่อนบอเาอิามรว่า “ุยายรับ ผมออภัย้วยที่ะมาถึ่อนเวลาที่นัไว้ พอีรอบรัวผมื่นเ้นที่ะไ้เห็นลูสาวบุธรรม็เลยะยั้นะยอให้ผมรีบมาแ่เ้า อีสิบห้านาทีไปถึรับ”
“พอีเลย ยายับเวยเวยเพิ่ทำอาหารเสร็ มาทาน้าว้วยันที่นี่ีไหม?” เาอิถามัววินอย่าไม่แน่ใว่าทารอบรัวอัววินะทานอาหารมาแล้วหรือยั
ความคิดเห็น