คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : พีชายนอกสายเลือด
อนที่ 11 พี่ายนอสายเลือ
ระหว่าที่นั่รถโยสารเ้าเมืออยู่นั้น ูเวยรุ่นิหาน่วยทำานเพราะ่อไปเธอะมีที่ินมาึ้น ึ้อารแรานมา่วยยาย ่อานี้เธอไม่้อารให้ยายทำานหนัและเหนื่อยแบบเิมอี ยเว้นะทำานแ่เล็น้อยให้ผ่อนลาย เธอะ้อื้อรถยน์ไว้ใ้าน้วยและอีหลายอย่า ึู่เวยิวาแผนไปเรื่อย นระทั่รถบัสมาถึสถานีนส่ในัวอำเภอแล้ว
“อ้าว! ยายเา ไม่ไปลาหรือ?” ฟานไป๋หลานเอ่ยถามเาอิ้วยวามแปลใ เพราะทิศทาที่สอยายหลานเินไปารถบัสนั้น เป็นทิศทาที่ไม่ไ้ไปลาเพื่อื้อสิน้าแ่อย่าใ
“ะไปทำธุระอย่าอื่น่อน” เาอิอบำอบลูสาวอเพื่อนนเอามริแ่ไม่รบถ้วน เพราะเธอรู้ันิสัยอฟานไป๋หลานที่สืบทอนิสัยอิาและอยารู้อยาเห็นเรื่ออาวบ้านเหมือนับเพื่อนอนเอนั่นือ เหยาเฟิน ทำให้เธออบำถามแบบำวม
“ั้นหรือ? ันไป่อนละ ะพาลูไปื้อุสวยๆและทานไอศรีม่อนลับบ้าน้วย” ฟานไป๋หลานพูโอ้อวแผนารใ้่ายอนเอและรอบรัวพลาเหล่ามอสอยายหลาน
ปราว่าเาอิับูมือูเวยเินหนีออไปไลแล้ว ทำให้ฟานไป๋หลานส่เสียฮึฮั้วยวามไม่พอใับท่าทีนิ่เยอทั้สอนนั้น
“ไปไ้แล้ว” โวลู่สามีผู้ประหยัถ้อยำ เาบอภรรยานเอในทันทีเพราะลัวะเสียเวลามาไปว่านี้
ะที่เาอิับูมือูเวย้านวา ส่วน้าน้ายมือนั้นสะพายระเป๋าใบเล็เหมือนระเป๋าที่ผู้หิทั่วไปสะพายัน พลันมีายผอมโนหนึ่วิ่เ้ามานพร้อมับระาระเป๋าสะพายอเาอิในทันที
“เอ๊ะ! อย่านะ” เาอิยื้อแย่อย่าเ็มแรเพราะมีเอสารสำัและเินอยู่ในนั้นหลายร้อยหยวน ทำให้เธอไม่ยอมแพ้โรั่ว
ูเวยรเ้ามาเะ้อพับเ่าทั้สอ้าอโรอย่ารวเร็ว “ผัวะ! ผัวะ!” “โอ๊ย! โอย!”
โรส่เสียรีร้อพร้อมับล้มัวลนอนุู้อยู่ับพื้น้วยเ็บปว้อพับเ่าอย่าแร ทำให้ไม่สามารถโมยระเป๋าอเาอิไปไ้
้านเาอิ เธอยืนะลึัวแ็ทื่อ้วยวามื่นใ เพราะนึไม่ถึว่าหลานสาวะสามารถทำร้ายายัวโมาว่าไ้ ถึแม้ว่าูเวยะทุบีับเพื่อนนัเรียนหรือเ็ในหมู่บ้านเป็นประำ แ่ทว่าหลานสาวไม่เยทุบีใรรุนแรเ่นนี้มา่อน ทำให้เาอิรู้สึื่นใระนแปลใับพลัอหลานสาว
รู่หนึ่มีำรววิ่เ้ามาระับเหุ เาเหลือบมอสอยายหลาน้วยวามแปลใับสภาพบาเ็บอนร้าย เนื่อาร่าผอมบาอเาอิ และร่าผอมบาัวเล็อย่าูเวยึ่ทัู้่ไม่น่าที่ะทำให้นร้ายไ้รับบาเ็บนร้อโอโอยไ้นานี้
“ใรเป็นนทำให้เาบาเ็บไ้นานี้?” ำรวถาม้วยวามไม่แน่ใเพราะมีแ่นยืนมุูเหุาร์ แ่ไม่เหมือนว่าะมีนไหนเป็นผู้ทำร้ายโรแ่อย่าใ ทำให้เา้อถามสอยายหลานที่เหมือนเป็นเ้าทุ์้วยวามสสัย
“หนูเะมันเอ มันมาระาระเป๋าอยาย่ะ” ูเวยอบำรวามริ แ่ทำให้ำรวมวิ้ว้วยวามแปลใมายิ่ึ้น เาไม่ไ้ใสุ่แมือนร้ายทันทีเพราะพิาราูแล้ว นร้ายไม่สามารถวิ่หนีไปไ้อย่าแน่นอน ำรวึโทรเรียรถพยาบาลให้มารับนร้ายไปรัษาัว่อน แล้วบอให้สอยายหลานไปให้ปาำที่สถานีำรวในอำเภอ
“พวุทั้สอนไปให้ปาำเหุิทรัพย์ที่สถานีำรว่อนนะรับ” ำรวบอสอยายหลานไปให้ปาำเนื่อาเป็นเ้าทุ์ในเหุาร์นี้โยร
“ล่ะ” เาอิรับำำรวอย่าัวลใ เธอไม่ิว่าารเ้ามาทำธุระพร้อมับหลานสาวในรั้นี้ ะทำให้้อพบับเหุาร์ไม่าฝันพลาิไปว่า โีที่ใหู้เวยเป็นนเ็บเ็เินสไว้ แ่ทว่าเธอลับัวลใเรื่อที่หลานสาวทำร้ายโรแทน ึ่อาทำให้มีปัหาับทาำรวไ้
……….
านั้นเาอิและูเวยนั่รถยน์รวาร์อำรวไปยัสถานีำรวโยร เมื่อนทั้หมมาถึที่หมายแล้ว
ทันทีที่สอยายหลานเินลารถรวาร์อำรว พลันมีเสียทัทายูเวยัึ้น้วยวามแปลใว่า “เอ๊ะ! น้อสาวพี่มาทำอะไรที่นี่?”
ูเวยหันไปมอ้นเสียแล้วเห็นว่าเป็นัววินับพ่อบ้านหู ทั้สอนเพิ่เินออมาาสถานีำรวพอี ทำให้เอับูเวยและยายที่ำลัเินเ้าไป ูเวยำลัะแนะนำยายให้ัววินรู้ััน
แ่ทันในั้นมีนายำรวที่เินามหลััววินมา้วย เาพูึ้น้วยท่าทีนอบน้อม่อัววินโยรว่า “โอ้! นี่ือน้อสาวอุายัวหรือรับ?” ผู้ำับสถานีำรวเมือถามัววิน้วยวามแปลใ เาไม่ิว่าุายาระูลให่แห่เมือห ึ่เป็นเมืออันับสอรอาเมือหลวะรู้ัเ็หิ ที่สำัือเาทัทายเ็หิอย่าสนิทสนม ทำให้ผู้ำับไม่ล้าพูา่มู่สอยายหลาน
้านำรวที่พาูเวยและยายมาให้ปาำ พลันมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นว่าูเวยและยายรู้ัับายที่มีอิทธิพลถึนาที่ทำให้ผู้ำับึ่เป็นผู้บัับบัาอเานอบน้อมไ้ แสว่าูเวยและยายไม่ใ่าวบ้านทั่วไปอย่าแน่นอน
้านูเวยที่เวลานี้เธอยยิ้มมุมปาอย่าพอใที่เห็นว่าัววิน่วยออหน้าและทัทายเธอโยร ึ่ทำให้ำรวยศสูมีท่าทาสุภาพับนเอและยายในทันที ูเวยึยอมรับพี่ายนอสายเลือนนี้ไว้ั่วราว เนื่อา้อไ้รับารอนุมัิายาย่อนึะถือไ้ว่าเป็นพี่น้อบุธรรมที่ถู้ออย่าแท้ริ
“มีนร้ายมาระาระเป๋าอยาย่ะ หนูแ่เะมันนิหน่อยเอ” ูเวยอบำถามอัววินอย่าสบายใ อย่าน้อยในเวลานี้เธอมีนหนุนหลัึ่ะ่วยให้เรื่อราวารสอบปาำ่ายและบลโยเร็ว
เมื่อผู้ำับไ้ยินำพูอูเวยแล้ว เาหันหน้าไปสั่ลูน้อที่ยืนอยู่้าูเวยเสียเ้มริัว่า “ไปลบันทึารสอบปาำแล้วปล่อยสอยายหลานเร็วเ้า”
“รับผม” ำรวยืนทำวามเารพพร้อมับเอ่ยรับำสั่นายนเออย่าหนัแน่น เาลอบถอนหายใ้วยวามโล่อที่ไม่ไ้ทำอะไรรุนแรหรือผิใับสอยายหลานเพราะอาทำให้เิปัหายุ่ยาสำหรับนเอในภายหลัไ้
านั้นัววินและพ่อบ้านหู เินามหลัูเวยและยายเ้าไปในสถานีำรวอีรั้ ูเวยไ้โอาสึแนะนำยายให้รู้ัับัววินโยรว่า “ยายะ นี่ือพี่ายวินที่หนูเล่าให้ฟั่ะ”
“อบุมานะะที่ไว้ใและหาานให้เวยเวย” เาอิหันหน้ามาบอัววิน้วยวามรู้สึาบึ้ใ หาไม่มีัววินมา้าหลานสาวนเอ เวลานี้สอยายหลานะ้อลำบาและออยาเหมือนเิมแน่นอน ทำให้เธอรู้สึีับัววินอย่าริใ
“ไม่เป็นไรรับุยาย นี่ือน้อสาวผม ผมย่อม้อ่วยเหลือสิรับ” ัววินอบลับเาอิอย่าอารม์ีพร้อมับยืนยันสถานะอนเอับูเวยอีรั้้วยวามมั่นใและริั ทำให้เาอิรุ่นิถึำพูที่หลานสาวเยบอนเอไว้
เมื่อเ้าไปในห้อโถทำานอำรวแล้ว เาอิเป็นนให้้อมูลรายละเอียเหุาร์ับำรว โยทีู่เวยบอับำรวถึเหุาร์ระหว่านั้น้วย รู่หนึ่มีำรวอีนที่ไปัถามพยานในที่เิเหุลับมาสมทบในห้อโถ ปราว่ารายละเอียรับทำให้ารอสอยายหลาน อปรับมีัววินและพ่อบ้านหูนั่ฟัเหุาร์ร่วม้วย ทำให้ำรวสรุปปิีไปอย่า่ายาย
..........
หลัาให้ปาำับำรวเสร็เรียบร้อยแล้ว เาอิและูเวยำลัะไปทำธุระ่อ
ปราว่าัววินถามวามิเห็นอเาอิเรื่อารรับูเวยเป็นลูบุธรรมอพ่อแม่ัววินโยรว่า “ยายรับ พ่อแม่ผม้อารรับเวยเวยเป็นลูบุธรรมอระูลัวแห่เมือห ยายิเห็นอย่าไรรับ?” ัววินถามยายอูเวยพลาลุ้นในใ้วยวามหวัที่ยายะอบล
เาอิมวิ้วแน่น้วยวามัวลใเมื่อไ้ฟัำพูอัววิน เนื่อาไม่แน่ใว่าลูสาวนเอะมีวามิเห็นเ่นไร อย่าไร็ามเาอิิว่า้าวอิ่ แม่อูเวยไม่ลับมาหานเอและหลานสาวอี ันั้นเธอึิว่าให้โอาสับหลานสาวอนเอไ้มีที่พึ่พิะีว่า
เาอิึอบล้วยวามสุใว่า “ล ันยินีให้เวยเวยไ้มีพ่อแม่บุธรรม แ่ถึอย่านั้นหาวันหนึ่้าหน้าแม่อเวยเวยลับมาทวสิทธิ์อันอบธรรมอเธอลับืน หวัว่าพวุะมีทาออที่ีให้ับเวยเวยอัน้วย”
ัววินยิ้มว้าอย่ายินีเมื่อไ้รับฟัำพูอเาอิ เาอบรับพลายืนยันหนัแน่นว่า “รับรอว่าระูลัวะไม่ให้เวยเวยมีปัหาในเรื่อนี้อย่าแน่นอนรับ ถ้าเ่นนั้นผมะไ้บอับพ่อแม่และุปู่ให้รู้เรื่อนี้ แล้วผมะโทรมาแ้รายละเอียารัารทาหมายอีรั้นะรับ”
้อวามที่ัววินสื่อสารับเาอิ ทำให้เาอิรู้สึสบายใึ้นที่ระูลัวะมีารำเนินารทาหมาย ึ่่วยให้เธอรู้สึอุ่นใมาึ้นว่าหลานสาวะไม่ถูทอทิ้ในอนาอย่าแน่นอน
“แล้วนี่เวยเวยับยายะไปที่ไหนหรือรับ? ให้ผมไปส่ีไหม?” ัววินแสวามเอื้อเฟื้อับสอยายหลานในทันทีเมื่อเห็นว่าทัู้่ำลัะไปทำธุระัน่อ
“อบุ่ะพี่ายวิน ั้น่วยไปส่หนูับยายที่ธนาารให้หน่อยไ้ไหมะ?” ูเวยไม่รอารอบรับอยายแ่เธอพูบอแทนอย่าระือรือร้น เธอรู้สึมีวามสุที่มีน้อารนเอ ึ่เป็นวามรู้สึาส่วนลึอหัวใอร่าเ่า้วย ทำใหู้เวยเ้าใอารม์และวามรู้สึอูเวยนเ่ามาึ้น
“ลรับ พวเราไปึ้นรถเลย พ่อบ้านหูับรถมาพอี” ัววินยิ้มว้าอย่าอารม์ีที่ภาริหลายอย่าอเาประสบวามสำเร็ ไม่ว่าะเป็นเรื่อารพนันหินที่สามารถเอานะระูลิไ้ หรือารพบน้อสาวนำโึ่รอบรัวระูลัวไม่มีทายาทหิเลย อาสาวอน็แ่านมาหลายปีแล้ว แ่ทว่าทั้อาสาวและอาเย่าไม่มีบุร้วยัน เป็นผลให้ทุน้อารมีหลานสาวสัน
..........
สามสิบนาที่อมา
ัววินและพ่อบ้านหูับรถมาส่เาอิและูเวยที่หน้าธนาารเอ ออำเภอ ส่วนัววินและพ่อบ้านหูแยัวไปทำธุระ่อ
ันั้นมียายและูเวยเ้าไปทำธุรรรมในธนาารันแ่สอน
ูเวยนำเ็เินสออมาาระเป๋าล่อหนมอบให้ยายอย่าสบายใพลาิอย่าหมายมั่นว่าะลอนำสิ่อิ้นให่และำนวนมาว่านี้เ็บไว้ในระเป๋าล่อหนอนเอ เธอ้อารรู้ว่าระเป๋าล่อหนสามารถบรรุไ้มาน้อยเพียใ
ปราว่า้วยำนวนเินนำฝาเ้าบัีอยายที่มาว่าหนึ่ล้านหยวน ทำให้ผู้ัารธนาารเิสอยายหลานเ้าไปพูุยภายในห้อรับรอพิเศษอธนาารโยร
เมื่อทั้สอนอยู่ภายในห้อรับรอพิเศษแล้ว ผู้ัารแนะนำสิทธิพิเศษสำหรับลู้าที่มีเินฝาำนวนมาทันที
“สวัสีรับุลู้า ธนาารมีบริารพิเศษสำหรับลู้าที่มีเินฝามาว่าสิบล้านหยวน สามารถทำบัรธนาารสีำเพื่อไว้ใ้่ายับห้าร้านโยมีวเินในบัรเริ่ม้นที่สิบล้านหยวน มัน่วยใหุ้ลู้าสะวเวลาใ้่ายื้อสิน้า่าๆเป็นอย่ามานะรับ ปลอภัย้วย ีว่าถือเินสำนวนมาไปื้ออ” ผู้ัารหวเอินแนะนำสอยายหลานอย่าริใ
“มีบัรธนาารี่แบบหรือะ?” ูเวยถาม้วยวามสสัยแ่ในใเธอลับรู้สึแปลใับระบบารเินที่่วยอำนวยวามสะวให้ับลู้ามาว่าที่เธอิเอาไว้ เธอไม่ิว่าโลนี้ะทันสมัยึ่่อไปในอนาอาไม่ำเป็น้อใ้เินสเ่นนี้อี
“มีสี่แบบรับ สีฟ้าเป็นแบบปิมีวเินไม่เินหนึ่แสนหยวน สีเินมีวเินไม่เินหนึ่ล้านหยวน สีำมีวเินไม่เินสิบล้านหยวน สีทอมีวเินไม่ำัรับ” ผู้ัารหวเอินอธิบายใหู้เวยอย่าใเย็น เาไม่ิว่าะไ้ยินำถามาเ็หิัวเล็รหน้าทีู่เหมือนเ้าใำอธิบายอนเอ ึ่แ่าาเ็นอื่นที่อยู่ในวัยเียวันมานั
้านเาอิที่เห็นว่าพบัรสะวและปลอภัยมาว่าเินส แ่ทว่าเธอยััวลเรื่อบัร หานเอทำบัรหายหรือมีนโมยไปแบบเหุาร์ที่เิในอนเ้าะทำให้เิปัหา ึถามผู้ัาร้วยวามสสัยว่า “แล้วถ้าหาบัรหายละะ?”
“ไม่้อัวลรับ เพราะนที่ะใ้บัระ้อระบุรหัสผ่านอบัร หานอื่นนำไปใ้โยที่ไม่รู้รหัสผ่าน็ไม่สามารถเบิถอนเินออไปาบัรไ้ ันั้นผมไม่แนะนำให้ีเียนรหัสผ่านไว้บนบัรโยเ็านะรับ” ผู้ัารหวเอินแนะนำสอยายหลานามริ ึ่่วยให้ทัู้่มีวามเ้าใมายิ่ึ้น
เาอิสบาับหลานสาวึู่เวยพยัหน้าให้ยายยอมรับเื่อนไและำแนะนำอผู้ัาร เนื่อา่วยทำให้เธอและยายสะวในารใ้่ายเินและื้ออมาว่า เมื่อลรายละเอียันไ้แล้ว ผู้ัารหวัารเรื่อบัรธนาารเป็นสีำและเปิบัีธนาารอูเวยไปพร้อม้วย
ความคิดเห็น