ยืมร่างเธอแล้วทำตามใจอยาก

ตอนที่ 9 : เดือนหน้า

หลายเดือนผ่านไปรวมถึงความสัมพันธุ์ของเวินฉิงและจินจื่อเซวียนก็เริ่มรักกันสนิทกันมากขึ้นจนใครเห็นก็รู้ว่าคุณชายใหญ่ตระกูลจินรักกับใครอยู่

"นี่เวินฉิง"

จินจื่อเซวียนมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างตน

"อะไรรึ??"

"เจ้ารักข้ามั้ย"

"ท่านรู้คำตอบแล้วนิ"

"แต่เจ้าอาจจะไปชอบชายอื่นแล้วก็ได้"

"ข้าน่ะไม่คิดไปรักใครนอกจากท่านหรอก"

"งั้นถ้าข้าจะบอกกับเจ้าว่า....."

"ว่าอะไรรึท่าน??"

"เจ้าแต่งงานกับข้าจะได้มั้ย"

"คุณชายจิน....ข้าคิดว่าข้าอาจไม่เหมาะสม"

"ยังไงรึ?"

"ไม่ใช่ว่าไม่เหมาะสมหรอกแต่หากวันหนึ่งตระกูลเวินกับตระกูลจินได้ต่อสู้กันขึ้นมาท่านยังจะรักข้าอยู่หรือไม่"

เวินฉิงถามกับจินจื่อเซวียน

"เวินฉิงฟังสิ่งที่ข้าจะพูดนะ"

จินจื่อเซวียนดึงเวินฉิงมากอด

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้ายังคงจะรักเจ้าจะปกป้องเจ้าดูแลเจ้าและกุมมือเจ้าไปจนสิ้นลมหายใจของข้า"

จินจื่อเซวียนกอดเวินฉิงแน่น

"ถึงข้าจะไปเพรียบพร้อมแต่ข้าจะเป็นคนที่ร่วมใช้ชีวิตกับท่านและรักท่านในฐานะสามีเพียงผู้เดียวของข้าตลอดไป"

เวินฉิงกอดชายผู้นั้นกลับทั้งคู่ได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ

"งั้นเจ้ามานี่สิข้าจะพาเจ้าไปที่ๆหนึ่ง"

จินจื่อเซวียนจูงมือเวินฉิงเดินไปที่น้ำตกแห่งหนึ่งแล้วหยุดนั่งลง

"นี่คุณชายจิน"

"อะไรรึ?"

"ท่านรู้ตั้งแต่ข้ามาเรียนที่นี่แล้วใช่มั้ยว่าข้ามาในฐานะคู่หมั้นของท่าน"

"อืม...ข้ารู้ตั้งนานแล้ว"

"แล้วทำไมท่านถึงไม่เคยบอกข้าล่ะ"

"เพราะข้าไม่อยากให้เจ้าหนักใจเรื่องแม่นางเจียงกับข้า"

"เพราะคนที่อยากให้เจ้ามาที่นี่ก็คือข้า"

"ท่านเคยรู้จักข้ามาก่อนด้วยรึ"

"หมอเทวดาแห่งฉีซานไม่รู้จักก็แปลกแถมอีกอย่างตอนที่พวกเรายังเด็กอยู่น่ะอาของเจ้าชอบมาคุยและสนิทสนมกับพ่อข้าเลยพาเจ้ากับเวินหนิงมาเล่นกับข้าที่จินหลินไถบ่อยๆ"

"ท่านจำได้ด้วยรึ"

"แน่นอนสิเพราะข้ารักเจ้าตั้งแต่วันที่จินจื่อซวินแกล้งเจ้าตั้งแต่เรายังเด็ก"

"เค้าแกล้งข้ายังไงรึ"

"เค้าเห็นว่าเจ้าเรียนหมอและพกเข็มติดตัวเลยเอาเจ้าไปขังไว้กับฝูงหมาแล้วบอกให้เจ้าสู้กับมันไม่งั้นจะทำร้ายเวินหนิงแทนแต่ดีที่ตอนนั้นข้าแอบมาเห็นเลยเดินไปบอกผู้ใหญ่ให้มาช่วยเจ้าตอนนั้นเจ้าร้องให้ฟูมฟายหนักมากพอเจ้ารู้ว่าข้าเป็นคนไปตามคนอื่นให้มาช่วยข้าแต่ก็แปลกดีที่อยู่ๆข้าก็ชอบเจ้าที่แค่มากอดข้าเพื่อขอบคุณหลังจากนั้นเมื่อเจ้าโตขึ้นข้าก็มีคู่หมั้นเป็นแม่นางเจียงเราเลยห่างกันมากขึ้นข้าอยากจะเจอเจ้าแต่มันก็เหมือนกับว่าเจ้าจะจำข้าไม่ได้แล้วแต่เมื่อพ่อของข้ายกเลิกการหมั้นหมายให้แล้วบอกว่าจะหาคู่หมั้นคนใหม่ให้ข้าข้าก็นึกถึงเจ้าขึ้นมาข้าเลยขอให้อาของเจ้าส่งเจ้ามาเรียนที่นี่"

'เวินฉิงเคยเจอกับจินจื่อเซวียนด้วยหรอ'

หลิงคิด

"ว่าแต่นี่ก็เย็นแล้วเราไปกินข้าวกันเถอะก่อนที่ข้าจะโดนแม่ด่าเอาชอบหาว่าข้าไม่เอาไหนอยู่เรื่อย"

จินจื่อเซวียนทำหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อพูดเรื่องที่ตนเองชอบโดนว่าบ่อยๆ

"ฮูหยินจินแค่เป็นห่วงท่านเองคุณชายจิน"

ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน

"ว่าแต่มานั่งกินข้าวกันแบบนี้ไม่มีอะไรจะพูดเลยรึจินจื่อเซวียนนี่ก็เดือนสุดท้ายที่อาฉิงจะอยู่ที่นี่แล้วหนา"

ฮูหยินจินพูด

"นั่นสิ"

จินกวงซ่านกล่าวเสริมภรรยาของตน

"อ่างั้นถึงจะช้าไปหน่อยแต่ว่าท่านพ่อท่านแม่.....ข้าอยากแต่งงานกับเวินฉิง"

จินจื่อเซวียนพูดในขณะที่จับมือของเวินฉิงเอาไว้

"แล้วลูกจะแต่งวันไหนล่ะ"

"แล้วแต่ท่านแม่เลยขอรับ"

"งั้นแต่งเดือนหน้าเลยให้คนส่งข่าวออกไปด้วยว่าจะแต่งงานกันแล้ว"

"ขอบคุณฮูหยินจินกับท่านประมุขจินมากเจ้าค่ะ"

"นี่เวินฉิงเจ้าเรียกพสกเค้าผิดไปนะ"

จินจื่อเซวียนพูด

"แล้วข้าต้องเรียกว่าอะไรล่ะคุณชายจิน"

"จะแต่งงานกันอยู่แล้วเจ้าก็ต้องเรียกพวกเค้าว่าท่านพ่อท่านแม่สิส่วนข้าเจ้าก็เรียกอาเซวียน"

"จะดีรึ"

"ดีสิใช่มั้ยท่านพ่อท่านแม่"

"ถ้าเจ้าว่ามันดีพ่อกับแม่ก็ไม่ขัด"

---คุยกับไรท์เตอร์----

ฮาย~~คือเอาจริงๆไรท์ไม่ได้ใส่คำเตือนเพราะเห็นว่าเป็นฟิคแต่ขอบอกผู้อ่านเลยว่าเนื้อเรื่องทั้งหทดนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักแม้แต่นิดเดียวอย่าอ่านแล้วเก็บไปคิดอะไรมากแล้วต้องขออภัยที่อัพฟิคล่าช้าเพราะเอาจริงๆไรท์กะจะลงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ติดปัญหาคือไรท์หลับคาโทรศัพท์ไปขอโทษด้วยจ้าาาอ้อตอนหน้าจะจบแล้วนะแล้วก็มีตอนพิเศษอีกตอนนึงด้วยบายล่ะ~