ยืมร่างเธอแล้วทำตามใจอยาก

ตอนที่ 7 : งานชุมนุมที่หลันหลิง

หลังจากที่จินจื่อเซวียนเดินออกมาจากห้องเวินฉิงนั้นฮูหยินจินก็เดินมาคุยกับลูกของตน

"จินจื่อเซวียนพรุ่งนี้จะมีงานชุมนุมที่หอเกล็ดทองทั้ง4ตระกูลใหญ่จะมาที่นี่รวมถึงตระกูลเจียงด้วยอย่าไปก่อเรื่องอีกเข้าใจมั้ย"

ฮูหยินกว่าเพื่อไม่อยากให้เสียหน้าในงานใหญ่

"ขอรับท่านแม่"

"ข้าจะไปดูอาฉิงซักหน่อยเจ้าก็ไปฝึกซะปีนี้17แล้วควรเก่งกาจมีหน้ามีตาบ้างไม่ใช่ไปชกต่อยกับเรื่องไร้สาระ"

พอพูดจบฮูหยินจินก็เดินเข้าไปในห้องเวินฉิง

'ม....เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นไม่ใช่อย่างที่คิดใช่มั้ย!!'

หลิงคิดความจริงเธอกำลังจะหลับแล้วแต่ถ้าไม่ติดว่ามีอะไรบางอย่างแตะที่หน้าผากของเธอซึ่งเดาได้ก็รู้ว่ามันคืออะไร

"อาฉิงเจ้ายังไม่ควรจะลุกขึ้นนะ"

ฮูหยินจินมองเวินฉิงที่กำลังจะลุกขึ้นจากที่นอน

"ท่านน้าจินข้าแค่จะไปหยิบตำราแพทย์มาอ่านเจ้าค่ะ"

เวินฉิงตอบ

"เฮ้อถ้าลูกข้าเค้าเก่งและขยันได้ซักครึ่งของเจ้าก็ดีสิจินจื่อเซวียนน่ะตอนป่วยไม่ยอมทำอะไรได้แต่นอนแล้วก็อ้อนข้า"

ฮูหยินจินถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ไม่หรอกเจ้าค่ะท่านน้าคุณชายจินมีความเก่งกาจด้านการรบและกำลังไม่ต่างจากผู้อื่นแน่นอนเจ้าค่ะ"

เวินฉิงกล่าว

"เจ้านี่ชอบแก้ต่างให้ลูกข้าจังนะ"

ฮูหยินจินมองหญิงสาวผู้นั้นในขณะที่เดินไปหยิบตำราแพทย์มาให้นางอ่านที่เตียง

"ถ้าข้าเป็นเค้าก็คงจะอยากให้มีคนพูดแบบนี้นะเจ้าคะ"

เวินฉิงรับตำราแพทย์เล่มนั้นมาแล้วนอนอ่านที่เตียง

"งั้นข้าไม่รบกวนเจ้าแล้วนะอาฉิงพักผ่อนมากๆล่ะ"

แล้วฮูหยินจินก็เดินออกไป

'พรุ่งนี้มีงานชุมนุมงั้นหรอ....'

วันชุมนุมจินหลินไถ

ณ.หอเกล็ดทอง

อาหารและสุรามากมายวางไว้บนโต๊ะก่อนที่ทั้ง4ตระกูลใหญ่จะมาถึงก่อนเวลาครึ่งชั่วยาม

เวินฉิงถูกฮูหยินจินจับให้นอนพักผ่อนในห้องเพราะกลัวจะป่วยหนักกว่าเดิมจนถึงเวลาที่แต่ละตระกูลเริ่มทยอยมาถึงกันจนครบทั้ง5ตระกูลใหญ่ได้แก่จิน,เวิน,เจียง,หลานและ เนี่ย

ประมุขทุกคนรวมถึงคนในตระกูลมานั่งลงด้วยกันแล้วหลังจากที่นั่งลงกันจนครบประมุขตระกูลจินและฮูหยินก็เดินเข้ามาในหอเกล็ดทองเพื่อเปิดงานชุมนุมหลังจากที่เปิดงานชุมนุมเสร็จก็เริ่มพูดคุยกัน

"ว่าแต่ประมุขจินมีเรื่องอันใดรึจึงได้เปิดงานชุมนุมอย่างเป็นทางการขนาดนี้"

ประมุขเนี่ยซักถาม

"ทุกท่านคงรู้กันดีว่าลูกชายของข้า

จินจื่อเซวียนกับคุณหนูเจียงได้ยกเลิกการดองญาติกันทำให้ข้าต้องหาคู่หมั้นคนใหม่ให้ลูกชายข้าซึ่งท่านพี่รั่วหานก็อยากจะช่วยจึงตกลงกันว่าจะให้แม่นางเวินฉิงและลูกชายข้าหมั้นหมายกัน"

หลังจากที่จินกวงซ่านพูดจบทั้งห้องโถงก็เต็มไปด้วยความเงียบจนมีเสียงของคนผู้หนึ่งดังขึ้น

"แล้วครั้งนี้ทั้ง2คนสมยอมกันรึท่านจินกวงซ่าน"

เว่ยอู๋เซี่ยนพูดขึ้น

"ข้ารักแม่นางเวิน"

จินจื่อเซวียนพูดขัด

"ข้ารู้ว่าเจ้ารักนางแต่แม่นางเวินรักเจ้ามั้ยวันนี้ไม่เห็นนางมานั่งที่นี่เลยนิได้ข่าวว่ามาเรียนที่

จินหลินไถมิใช่รึ?"

เว่ยอู๋เซี่ยนตอบกลับ

"แม่นางเวินป่วยอยู่จึงไม่สะดวกมาพบ"

"แล้วทำไมเวินฉิงป่วยถึงไม่บอกข้า"

เวินรั่วหานพูดขัดขึ้นมาอีกคน

"ท่านพี่รั่วหานแม่นางเวินพึ่งป่วยเมื่อวานจึงไม่ได้บอกข้าเลยคิดว่าจะมาบอกวันนี้"

จินกวงซ่านตอบ

หลังจากนั้นประมุขทั้ง4ตระกูลก็ได้ร่ำสุรากันยกเว้นสกุลหลาน

"จินจื่อเซวียนเราออกไปคุยกันหน่อยมั้ย?"

เว่ยอู๋เซี่ยนทักจินจื่อเซวียนให้ออกไปคุยกัน

"ก็ได้"

ทั้ง2คนเดินออกไปคุยกันไกลจากหอเกล็ดทองข้อนข้างมากโดยที่มีเจียงตามมาเผื่อเกิดเรื่องขึ้น

"มีอะไรจะคุยกับข้าเว่ยอู๋เซี่ยน"

"ข้าแค่คิดว่าแม่นางเวินรักเจ้าจริงรึ"

"นางรักข้าแล้วข้าก็รักนาง"

"เจ้ารู้ได้ยังไงถ้าแต่งงานกับเจ้าแล้วไม่มีความสุขก็ผิดที่เจ้านะ"

"ที่เจ้าพูดแบบนี้เพราะอยากจะให้ข้าไปรักศิษย์พี่ของเจ้าใช่มั้ยเว่ยอู๋เซี่ยนถ้าเป็นแบบนั้นข้าจะบอกเลยนะว่าอย่าได้คิดว่าข้าจะชอบศิษย์พี่ของเจ้า"

พอพูดจบเว่ยอู๋เซี่ยนกำหมัดแน่น

"ทำไมเจ้าจะต่อยข้ารึ"

พูดไม่ทันขาดคำเว่ยอู๋เซี่ยนก็ต่อยเข้าที่หน้าของจินจื่อเซวียน

"ใครให้เจ้าพูดแบบนั้นกับศิษย์พี่หญิงของข้า!!!"

เว่ยอู๋เซี่ยนบีบคอจินจื่อเซวียนแล้วกดลงกับพื้น

แต่จินจื่อเซวียนจับข้อมือของเว่ยอู๋เซี่ยนเอาไว้แล้วบิดมันแต่ไม่ถึงกับหัก

ทั้งคู่ชกต่อยกันหนักกว่าครั้งที่อวิ๋นเซิ่นปู้จื้อฉู่

"เว่ยอู๋เซี่ยนตั้งสติหน่อย"

เจียงเฉิงพยายามดึงเว่ยอิงเอาไว้แต่ด้วยแรงมหาสารที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนทำให้ออกแรงเท่าไหร่ก็สู้แรงของเว่ยอู๋เซี่ยนไม่ได้

"เกิดอะไรขึ้นเอะอะโวยวายอะไรกัน"

เวินฉิงถามกับเหมียนเหมียนที่วิ่งมา

"คุณชายจินกับเว่ยอู๋เซี่ยนชกต่อยกันเจ้าค่ะ"

เหมียนเหมียนรีบบอก

"พาข้าไปที"

"ต...แต่"

"พาข้าไปเถอะเหมียนเหมียน"

"ก็ได้เจ้าค่ะ"

เหมียนเหมียนพาเวินฉิงไปหาคนทั้งคู่ที่ชกต่อยกันอยู่

"เว่ยอู๋เซี่ยนข้าบอกให้เจ้าหยุดไง!!"

เจียงเฉิงพูดในขณะที่ดึงชายผู้นั้นอยู่

"คุณชายจินหยุดเถอะ!"

เวินฉิงเดินไปขั้นกลางทั้ง2คนไว้

"แม่นางเวินทำท่านไม่นอนอยู่ที่ห้อง"

จินจื่อเซวียนพูดในขณะที่มองหญิงสาวผู้นั้นจับที่มือของเค้าอยู่มือและตัวของหญิงผู้นั้นยังคงร้อนไม่หายและเหมือนจะร้อนหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ

"ถ้าข้านอนอยู่ที่ห้องพวกท่านคงชกต่อยกันหนักกว่านี้แล้วท่านจะพูดกับฮูหยินจินว่าอย่างไร!....แค่กๆ!"

เมื่อพูดจบเวินฉิงก็ไอออกมาเป็นธรรมดาของคนป่วย

"เกิดอะไรขึ้น"

เจียงเฟิงเหมียนเดินมาพร้อมกับฮูหยินจินและจินกวงซ่าน

"อาเซี่ยนกลับบ้านกับอาเถอะ"

เจียงเฟิงเหมียนพูดด้วยความใจเย็น

"ต....แต่ท่านอา"

"จินจื่อเซวียนเจ้าลูกคนนี้ขอโทษคุณชายเว่ยซะ"

จินกวงซ่านพูดเชิงดุ

จินจื่อเซวียนก็ทำตามคำพูดของพ่อตนเค้าโค้งขอโทษต่อเว่ยอู๋เซี่ยน

"เว่ยอู๋เซี่ยนเจ้าก็ขอโทษคุณชายจินซะสิ"

เจียงเฉิงพูดให้แทนพ่อของตน

เว่ยอู๋เซี่ยนจึงต้องจำใจโค้งขอโทษแบบไม่เต็มใจนักแล้วก็ถูกเจียงเฉิงลากออกไปเพื่อกลับ

"อาฉิงเจ้าตัวร้อนกว่าเดิมแล้วนะ"

ฮูหยินจินแตะที่หน้าของเวินฉิง

"อาฉิงทำไมป่วยแล้วจึงออกมาข้างนอกแบบนี้ไม่นอนพักรึ"

จู่ๆเวินรั่วหานก็โผล่มา

"ท่านอาข้าแค่มาห้ามคุณชายจินเจ้าค่ะ"

เธอมองชายคนนั้นที่สภาพหน้าตาใกล้เหมือนศพเต็มทีจนทำให้นึกขำว่านี่น่ะหรือเจ้าของฉายานกยูงแห่งตระกูลจิน

"ท่านนี่มีเรื่องได้ตลอดเลยนะคุณชายจินลาจากตระกูลอื่นแล้วมาพบข้าด้วยข้าจะทายาให้"

พอพูดจบเวินฉิงก็เดินกลับห้องของตนเธอเตรียมผ้าชุบน้ำเย็นและยาไว้เหมือนเดิม

หลังจากที่ลาตระกูลต่างๆเสร็จจินจื่อเซวียนก็เดินเข้าไปในห้องเวินฉิงเค้านั่งลงข้างๆนาง

เวินฉิงใช้ผ้าชุบน้ำเย็นประคบรอยช้ำต่างๆที่อยู่ตามแขนและหน้าของจินจื่อเซวียนอย่างช้าๆ

"เบามากกว่านี้ไม่ได้รึฉิงฉิง"

"ใครให้ท่านเรียกข้าแบบนั้น"

"เราสนิทกันแล้วนะจะเรียกยังไงก็ได้แล้ว"

"ไม่สนิท"

เวินฉิงพูดใส่ในขณะที่ทายาให้

"นี่เวินฉิงเจ้าคิดกับข้ายังไงรึ"

จินจื่อเซวียนถาม

"แล้วท่านคิดกับข้ายังไงล่ะ"

เวินฉิงถามกลับ

"คิดว่าข้ารักเจ้า"

แค่คำพูดสั้นๆแต่กลับทำให้ใบหน้าอันร้อนผ่าวและแดงของเวินฉิงที่เป็นเพราะไข้ยิ่งร้อนและแดงกว่าเดิม

"ข...ข้า...ก็รัก....ท่าน"

เวินฉิงพูดออกมาเบาๆ

"เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรนะข้าไม่ได้ยิน"

"ข้า...บอกว่าข้ารักท่าน..."

เวินฉิงพูดอีกรอบ

"อะไรนะพูดดังๆได้มั้ย~"

"ข้าบอกว่าข้ารักท่านไงคุณชายจิน!!"

เวินฉิงตะโกนออกมา

"กล้าๆแบบนี้สิน่ารัก~"

จินจื่อเซวียนใช้มือจับที่แก้มของเวินฉิง

"พอเลยนะท่านได้คืบแล้วเอาสอกเลยนะ"

เวินฉิงเดินหนีไปนอนคลุมโปงลงที่เตียง

"น...นี่งอนข้าหรอ!!"

จินจื่อเซวียนเดินไปนั่งข้างๆเตียง

"ท่าน...มันบ้า...."

เวินฉิงนอนหน้าแดงอยู่ในผ้าห่ม

"ข้ายอมรับว่าบ้าก็ได้นะถ้าเจ้ารักข้า"

จินจื่อเซวียนแซะคนที่นอนคลุมโปงอยู่

"ไปที่ไหนก็ไปเลยข้าจะนอนแล้ว"

"เอ๋~ฉิงฉิงใจร้ายให้ข้านอนด้วยไม่ได้หรอ"

"เดี่ยวก็ติดไข้ข้าหรอกท่าน"

"นอนแค่คืนเดียวเองนะ~"

"ยังไงก็ไม่ได้!!"

----คุยกับไรท์เตอร์----

มาแต่งแล้วน้า~ถ้าไม่สนุกหรือติดๆขัดๆไรท์ขอโทษด้วยนะเพราะไรท์รีบจ้า~