FIREWORKS.

แนะนำตัวละคร + บทนำ

 อัคคี พิพัฒตรา หรือ ไฟ อายุ 23 ปี เจ้าของแบรนดังเครื่องสำอาง

รวย สุขุม เอาแต่ใจ และเป็นคนที่ผ่านอะไรมาเยอะก่อนจะมาถึงจุดนี้ได้

บุษบา วานุสร หรือ ดอกไม้ อายุ 19 ปี ชายหนุ่มที่ผู้เป็นพ่อนั้นไม่ได้ตั้งใจให้เกิดมา ถึงแม้จะเกิดมาในตระกูลที่รวยมหาศาลแต่เขากลับไม่เคยได้สิ่งที่เรียกว่า 

'ไออุ่น' และเป็นคนที่ เย่อหยิ่ง นิ่งๆ ร้ายลึก และออนโยนไปในตัวด้วย

 

วายุ พิพัฒตรา หรือวายุ อายุ 19 ปี ลูกบุณธรรมของตระกูลพิพัฒตรา ซึ้งถูกเลี้ยงมาอย่างเอาใจตั้งแต่เด็กไม่ต่างกันกับลูกคนโตของตระกูลนี้แต่ถึงจะเอาแต่ใจเหมือนกันแต่ตอนเด็กๆก็ไม่เคยมีเรื่องแย่ง "ของ" กัน วายุก็นิสัยไม่ได้ต่างไปจาก อัคคี เท่าไหร่เพียงแต่อายุน้อยกว่าเท่านั้นเอง

พิพัตร วรากุล หรือ เมฆ นายแบบหนุ่มที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับทั้ง2ตระกูลนี้แต่ด้วยความบังเอิญจึงต้องเข้ามาพัวพันกับเรื่องของ ดอกไม้ 

บทนำ

ผมบุษบา หรือ ดอกไม้ ชายหนุ่มที่ผู้เป็นบิดาหรือพ่อแท้ๆนั้นไม่ต้องการให้เกิดมา....

ชื่อของผมเหมือนผู้หญิงมากก็เพราะว่าแม่ของผมนั้นคลอดผมเสร็จก็ถูกผู้ที่เป็นพ่อแท้ๆของผมนั้น... ฆ่า.... ให้ตายทั้งเป็นโดยการตัดทุกสิ่งที่จะเชื่อมโยงผมกับแม่ได้ เขาขังแม่ของผมให้ไปอยู่ให้ห่างจากผมมากที่สุด ขนาดชื่อของผมก็ยังไม่ได้ตั้งให้ แต่ถึงแม้เขาจะตั้งให้ผมแล้วแต่ผมก็คงไม่มีวันได้รู้แล้วละว่าชื่อนั้นชื่อว่าอะไร เพราะ หลังจากผมตัดขาดกับแม่เรียบร้อย พ่อ ก็มีกิ๊กนับไม่ถ้วน เขาคงคิดว่าผมไม่รู้ แต่ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น หึ แต่อย่างว่าแหละผมก็ว่าอะไรเขาไม่ได้หรอก เพราะผมก็เกิดมาจาก กิ๊ก ของเขาเหมือนกัน ...จนวันนึงผมอายุ 5 ขวบ อยู่ๆพ่อก็พาผมไปงานอวมงคล แล้วอยู่ๆเขาก็ร้องไห้ สะอึกสะอื่น หึ ผมรู้ว่าเขาเสแสร้ง แต่ผมก็อดร้องด้วยไม่ได้เพราะ.... รูปที่ตั้งตระหง่าอยู่หน้าโรงนั้น..มันเป็นรูปของแม่ผม.. ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอก แต่ด้วยความคล้ายมากๆของหน้าตาผมกับพ่อ ผมก็รู้เลยว่านั้นนะแม่ผม 

แล้วแม่ผมตายได้ใงนะหรอ หึ ก็คงไม่พ้น พ่อตัวดีของผมหรอก ผมสันนิษฐานง่ายๆไว้ก่อนเลยว่า 1.ตรอมใจตาย 2.พ่อผม....สั่ง..ฆ่า...

หรือทั้ง2อย่าง ผมเสียใจน้ะ แต่... ความโกรธแค้นมันมากกว่า ผมโกรธ เกียจ พ่อของผม 

แล้วในขณะที่ผมยืนน้ำตาไหลอยู่นั้น ก็มียายแก่ๆใส่เสื้อผ้าขาดๆเนื้อตัวมอมแมมเดินเข้ามาหาผมล้ะพูดเบาๆกับผมว่า 

"พ่อหนุ่มน้อย นี้เป็นสิ่งที่แม่ของเองอยากจะให้เองมาตลอด5ปี เก็บมันไว้ดีๆล้ะ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่มันจะเป็นจุดเชื่อมโยงเองกับแม่ของเอง"

ยายคนนั้นพูดเบาๆให้ได้ยินกันแค่2คนแล้วหย่อนอะไรสักอย่างลงในกระเป๋าเสื้อผม

แล้วพ่อผมก็สั่งให้คนมาเอายายออกไป ล้ะก้มลงมาบอกผมว่า 

"นี่ลูกต่อไปอย่าไปยุ่งกับคนสกปรกๆแบบนั้นอีกน้ะ!เดี๋ยวตระกูลเราจะเสื่อมเสียกันพอดี"

พ่อพูดเสร็จผมก็ทำหน้านิ่งล้ะเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาที่เดาไม่ได้ 

"ผมอยู่ตระกูลของพ่อด้วยหรือฮะ ขนาดชื่อผมพ่อยังไม่ได้ตั้งให้เลยเอาแต่เรียกว่าลูกๆๆๆแล้วชื่อของผมล้ะฮะ มันคืออะไร ตลอดระยะเวลา5ปีมานี่ผมรู้น้ะฮะว่าพ่อพยายามกีดกันผมกับแม่ให้ห่างออกจากกัน อ้อ! ล้ะผมก็รู้ด้วยว่าพ่อมีคนอื่นนอกจากแม่เยอะขนาดไหนล้ะที่พ่อเก็บผมไว้ก็คงเป็นเพราะหน้าตาผม ที่พอโตขึ้นพ่อคงเอาไปใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง ใช่มั้ยฮะ คุณพ่อ" 

ผมเด็กมากๆเด็กมากจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมผม..ถึงเข้าใจทุกอย่างและตอกกลับเขาผู้เป็นมารดาได้ร้ายแรงขนาดนี้

หลังจากผมพูดเสร็จผู้เป็นพ่อของผมก็ทำเป็นหูทวนลมและรีบพาผมกลับบ้าน

พอถึงบ้านพ่อก็ออกไปอีกครั้ง ซึ้งที่ๆเขาไปก็คงไม่พ้นผับหรืออะไรทำนองนั้นหรอก

ผมขึ้นมาบนห้องพอดีกับที่พึ่งนึกขึ้นได้มาคุณยายหย่อนอะไรบางอย่างใส่ในกระเป๋าเสื้อผมมา ผมหยิบมันออกมาดูแล้วก็พบว่ามันคือ สร้อยรูปดอกไม้แม้เป็นเพียงสร้อยที่ราคาไม่กี่บาทแต่ผมก็รู้สึกว่ามันสำคัญมากสำคัญที่สุดในชีวิตของผม ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าชื่อของผมถ้ามันไม่มีละก็ ผมก็จะตั้งเองนี้แหละ 

และ.... "บุษบา วานุสร หรือชื่อเล่นคือ ดอกไม้"

เป็นชื่อที่ผมตั้งของผมเอง แม้ว่าไม่อยากจะใช้นามสกุลถ่อยๆนี้เท่าไหร่แต่ผมคงเลี่ยงไม่ได้ 

และถ้าผมพร้อมทั้งกายและใจเมื่อไหร่

"การแก้แค้น"ก็จะเริ่มขึ้นตอนนั้น.....