พรมลิขิตพิจิตใจองค์ชาย

ลำดับตอนที่ #1 : เเสงสุดท้าย

“เเสงสุดท้าย”

ณ เมืองปักกิ่ง ที่อากาศตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดีนัก มีพายุเข้าตลอดทั้งเดือนการขับขี่รถก็ต้องใช้สติเป็นอย่างมากจนทำให้ชาวเมืองนั้นอยู่เเต่ในบ้านออกไปไหนไม่ได้

ซูลี่ : ตี๊ดๆ ฮัลโหล ว่าไงค่ะเเม่

เเม่ : ลูกรีบกลับบ้านได้เเล้ว ตอนนี้ปักกิ่งพายุเข้าหนัก

ซูลี่ : หนูขับรถออกมาเเล้วค่ะ ฝนตกหนักมาก เเค่นี้ก่อนนะค่ะ รักเเม่มาก

เเม่ : ขับระวังด้วยนะลูก เเม่ก็รักลูกมาก

ซูลี่ : เอี๊ยดด (พร้อมเสียงกรี๊ด)!!!

เเม่ : ซูลี่ ซูลี่ๆๆ

? : เเม่หญิง ตื่นได้เเเล้วเจ้าค่ะ เเม่หญิงๆ

ซูลี่ : โอ๊ย เห๊ย เธอเป็นใคร! เเล้วฉันอยู่ที่ไหน 

? : เเม่หญิงฟื้นเเล้ว เเม่หญิงจำตนเองไม่ได้หรือเจ้าค่ะ โธ่เเม่หญิงของบ่าว

ซูลี่ : หรือว่า ข้าจะกลับมาสู่โลกย้อนยุคโบราณ เหมือนในละคร! (คิดในใจ) เอิ่ม ข้าชื่ออะไรนะ เเล้วเจ้าชื่ออะไร พอดีค่อนข้างสติฟั่นเฟือนนิดหน่อย

? :ข้าเจ้าชื่อซิงอี๋ เป็นข้าบาสรับใช้ของเเม่หญิง ส่วนเเม่หญิงชื่อเหมยลี่ กินยาน้ำชาก่อนนะเจ้าค่ะจะได้ดีขึ้น

เเสงสุดท้ายได้นำมาจากเมืองอนาคต พรากนางมาอดีต ส่วนวิญญานที่ไม่มีร่างกายนั่นได้มาอยู่ในร่างของเเม่หญิงที่มีนามว่าเหมยลี่ผู้หญิงที่อยู่ในยุคนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นในวันข้างหน้าอาจจะไม่ใช่ความบังเอิญ  ณ เมือง จงกั๋ว พ.ศ. 2091 

ซูลี่ : ออเจ้ามีกระจกมั๊ย

ชิงอี๋ : กระจก? มันคืออันใดเจ้าคะ เเม่หญิงยังไม่หายดีหรือเจ้าคะ (ทำหน้า งงๆ)

ซูลี่ : เฮ้อ (ถอนหายใจ) ที่เอาไว้ส่องหน้าไงไม่มีรึ

ชิงอี๋ : อ๋อ เเก้วหุงรึเจ้าคะ นั่นไงเจ้าค่ะ (ชี้)

ซูลี่ : นี้ข้าหรอ ทำไมสวยอย่างกับนางในวรรณคดีเเนะ อิอิ งามจัง (พูดเบาๆ)

ชิงอี๋ : ว่าไงนะเจ้าคะ เเม่หญิง

ซูลี่ : เอ่อ ไม่มีอะไรจ้ะ

ชิงอี๋ : วันนี้เเม่หญิงจะไหนไหมเจ้าคะ

ซูลี่ : ไปนั่งข้างนอกกันเถอะ ข้าอยากสูดอากาศด้านนอก

ซูลี่ : หู้ว อากาศดีกว่าที่ที่ข้ามาอีก อากาศดีมาก

ท่านห่าวรัน : เหมยลี่ลูกพ่อ หายดีเเล้วรึถึงออกมาข้างนอก

ซูลี่ : พ่อ? (พูดเบาๆ)

ชิงอี๋ : ท่านพ่อถาม ใยเเม่หญิงไม่ตอบเจ้าคะ

ซูลี่ : หายดีเเล้วเจ้าค่ะ เเค่ยังเบลอๆนิดหน่อย

ชิงอี๋ : ใช่เจ้าค่ะท่านห่าวรัน เเม่หญิงยังเบลอนิดหน่อย กินสมุนไพรอีกสักหน่อยคงจะหายดีเจ้าค่ะ

ซูลี่ : พ่อชื่อท่านห่าวรัน (คิดในใจ)

ท่านห่าวรัน : เอ่อดี พ่อไปว่าราชการก่อนนะ

ท่านห่าวรันนั้นเป็นพ่อของเหมยลี่ ร่างที่นางเอกอาศัยอยู่ เเละยังคงรับราชการในวังหลวง จงกั๋ว 

ซูลี่ : นี่ชิงอี๋ พาข้าไปครัวหน่อยสิ๊ ข้าเริ่มหิวเเล้วนะ (ทำหน้าอ้อนๆ)

เเม่ครัวในเรือน : พวกมึงเเม่หญิงมาที่ครัวๆ  เเม่หญิงของบ่าวหายดีเเล้วรึเจ้าคะ พวกข้าเป็นห่วงเเม่หญิงยิ่งนัก

ซูลี่ : (ทำหน้างงหน่อยๆ) นิดหน่อยนะ

ชิงอี๋ : .เเม่หญิงพึ่งฟื้นวันนี้นะพวกเอ็ง เอ็งไปหาอะไรให้เเม่หญิงกินหน่อย เเม่หญิงหิว

เเม่ครัวในเรือน : เอ่อๆ เดียวมานะเจ้าคะ

เหมยลี่ตัวจริงนั่นนางมีจิตใจดี เมตตาเเละยอมคนเเต่เป็นที่รักของบ่าวๆมาตลอด เเต่นางก็โดนกลั่นเเกล้งมาตลอดเช่นกันเเต่ใครนะคน…

เเม่ครัวในเรือน : มาเเล้วเจ้าคะๆๆ อร่อยมั๊ยเจ้าคะเเม่หญิงของบ่าว

ซูลี่ :อร่อยมากเลย ฮั่มๆ

เเม่ครัวในเรือ : เอิ่มเเม่หญิงเจ้าคะ วันนั่นเกิดอันใดขึ้น

ชิงอี๋ : เอ็งงหยุดเลยนะ เเม่หญิงพึ่งฟื้น เดียวเเม่หญิงก็กลัวอีก

เเม่ครัวในเรือ : เอ่อๆข้าขอโทษ ก็ข้าเป็นห่วงเเม่หญิง กลัวเเม่หญิงจะโดนเเกล้งอีกเราจะได้รู้ทันกันไง

ซูลี่ : ตอนนั้นหล่อนโดนอะไรกันนะเหมยลี่ (คิดในใจ) 

จบ ติดตามตอนที่ 2 กันได้เลย