เพื่อนซี้สี่ขา กับ ระบบสุ่มกาชาสุดเจ๋ง

ลำดับตอนที่ #7 : ปล้นสะดม​ก่อน

"ไปกันเถอะ​โมจิ โลกก็ล่มแล้ว เราไปปล้นสะดม​กันดีกว่า"

"โฮ่งๆ" โมจิตอบรับกระโดด​ไปมากระดี๊กระด๊าราวกับรอเวลานี้มานานอย่างไรอย่างนั้น​

 โทมัส​รีบวางป้อมปืนเอาไว้ข่มขู่​ผู้คนบนด่านฟ้าก่อน แล้วลงไปด้านล่างอย่างช้าๆ พอลงมาถึงด้านล่าง ก็ล็อก​กุนแจประตู​ใหญ่​ทั้งสี่อันเอาไว้ให้เรี​ยบร้อยก่อน​ ยังมีประะตู​น้อยให้ออกไป ล็อกเอาไว้​เหมือน​กันเดี๋ยว​โดนโจนปล้นบ้าน

 เมื่อแลมองโดย​รอบก็มีแต่หิมะขาว แต่ก็ยังพอจะเดินทางได้อยู่​ เพราะ​บางส่วน​ถูกละลาย​ด้วยแสงตะวัน และความร้อนของอุกกาบาต​ ทว่าบนฟ้าหิมะก็ยังไม่หยุดร่วงโรย​ ตกลงมามากกว่าเดิมอีก

"เพื่อความอยู่รอด​ ต้องปล้นสถาน​เดียว"

โทมัส​กำหมัดตัดสินใจขั้นเด็ดขาด​ รีบย่ำก้าวไปพร้อมกับโมจิในทันที ระหว่าง​เดินทางก็เห็นผู้คนหลายบ้าน ออกมาโกยหิมะขาว บางท่านก็มีสีหน้าหม่นหมอง​ เพราะ​ได้ยินเสียง​ระเบิดที่ดังสนั่น​ก่อนหน้านี้ 

แต่บางคนก็เล่นโยนหิมะกันไปมาสนุกสนาน ราวกับเป็นเทศกาล​หิมะที่ตกลงมา แล้วก็จะหายไปในเวลาไม่นาน พวกเขาคงไม่ได้เห็นอุกา​บาต​ที่ตกลงมาเมื่อคืนนี้

'หลังจากนี้ทุกสิ่งก็คงจะแย่ลง หวังว่าพวกเขาจะไหวตัวทัน'​

โทมัส​หลับตาลงได้เพียงไม่นานนัก ก็เดินมาถึงห้างสรรพสินค้า​ขนาดใหญ่​ บางส่วน​ถูกอุกา​บาต​พุ่งชนจนหายไป มีหลายที่คนนอนเสีย​ชีวิต​โดยรอบ และอีกหลายคนที่บาดเจ็บ​ 

ไม่ว่าจะมองทางไหน ก็มีแต่เสียง​ร้องโหยหวนร่ำไห้เสียง​ดัง ไร้ซึ่งเจ้าหน้าที่​หรือพยาบาลเข้ามาช่วยเหลือ​ เหมือน​ว่าหลายพื้นที่จะเสีย​หายหนักหนา​ แถมเส้นทางก็มีแต่หิมะขาวเต็มไปหมด

"เราไม่ใช่เทพพระเจ้า​ ไปดีกว่า"

โทมัส​รีบเดินเข้าห้างไปพร้อมกับโมจิอย่างไม่สนใจ เอาชีวิต​ตัวเองให้รอดก่อนค่อยว่ากันทีหลัง

เมื่อเข้ามาด้านในก็หน้าหวาดหวั่น​ เหมือน​ว่าไฟจะดับหมดเลย มันมืดมัว​น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้​ ไม่มียามไม่มีพนักงานเดินเพ่นพ่าน​ เพราะ​อุกกาบาต​ร่วงลงมาก่อนที่ห้างจะเปิด

โทมัส​มุ่งตรงไปร้านทองก่อนเป็นอันดับแรก มันต้องใช้อัพเดต​พื้นที่คลังให้ใหญ่​ขึ้น ไม่ต้องกลัวโดนจับในตอนนี้ รีบกอบโกย​ทองเข้าคลังอย่างบ้าคลั่ง​ และใช้เวลาไปพักใหญ่​ ในการขโมยทองคำ​ แถมห้างนี้มันมีหลายร้านด้วย

"เห้อ เหนื่อย​ชมัดแค่สามร้านก่อนแล้วกัน ค่อยมาใหม่วันหลัง ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ"

โทมัส​บ่นพึมพำ​ปาดเหงื่อ​บนใบหน้า ไม่เคยรู้เลยว่าการเป็นโจนจะเหนื่อย​ถึงขนาดนี้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพักเหนื่อย​ ยังมีอาหาร​รอให้ขโมย​อยู่​อีกมากมาย​

รีบเดินไปโซนอาหาร​ไปพลาง แล้วแลกทองเข้าระบบไปพลางสิบแท่ง ก็ได้มาถึงหนึ่งแสนแต้มใช้อัพคลังเก็บของไปทั้งหมด จนมันมีขนาดพื้นที่ยี่สิบสองตรางเมตร เมื่อหยิบมือถือ​มามองดูเวลา ก็ปาไปสิบโมงกว่าแล้ว

"รีบขโมยของ​ดีกว่า จะได้รีบกับบ้าน"

โทมัส​รีบขโมย​อาหาร​อย่างจริงจัง​ ไม่ว่าเห็นอะไรก็เอาหมดทุกอย่าง แถมไม่ต้องถือให้เหนื่อย​ล้า วิ่งดูดเข้าคลังไปอย่างรวดเร็ว​ จนชั้นวางของว่างเปล่าไปทีละโซนที่ละโซน

"โฮ่งๆ"

"มีอะไรงั้นเหรอโมจิ หรือตำรวจ​มา" โทมัส​เร่งรีบ​วิ่งไปหาโมจิด้วยความสงสัย​ เพราะ​ให้เป็นหมาเฝ้ายามดูต้นทางเอาไว้ น่าจะมีอะไรสักอย่าง​หนึ่ง 

เมื่อไปถึงก็หน้าตกใจเป็นอย่างมาก​ ชายชุดเทาเหมือน​จะเป็นพนักงาน​ยาม เดินเซไปมาร่างกาย​มีแต่บาดแผล​เลือดท่วมร่าง ดวงตาแดงก่ำแขนขา​ผิดรูป​ แถมผิวหนัง​เหมือน​ดังถูก​เผา ราวกับซอมบี้​ไม่มีผิด

"มะโมจิรีบจัดการ​มันซะ" โทมัส​ออกคำสั่ง​ด้วยความตกใจ จู่ๆมันก็คำรามเสียง​ดังหน้าหวาดหวั่น แล้ววิ่งเข้ามาหาเขาอย่างบ้าคลั่ง​ 

ทันใด​โมจิกระโดด​กัดคอเลือดสาดกระจายไปทั่วพื้น จนยามล้มลงกลับพื้นไป และโมจิสะบัดร่างกาย​ไปมาอย่างรุนแรง​

"โมจิน่ากลัว​ชมัด" โทมัส​ขมวดคิ้ว​ด้วยความหวาดเสียว​ ยามคนนั้นไม่ได้มีโอกาส​ได้ตอบโต้​เลยสักครั้ง​

โมจิฝังคมเขี้ยวสะบัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง​ แต่ยามเบื้องหน้ากับไม่ตาย เหมือน​มันจะติดเชื้อ​อะไรสักอย่าง​ เหมือน​ดั่งข้อมูล​ในระบบบอกเอาไว้ไม่มีผิด หากปล่อยเอาไว้ไม่ดีแน่ รีบเอาปืนหน้าไม้ออกมาพลันเรียกหา

"โมจิรีบปล่อยตัวมัน แล้วมานี่ซะ"

ทันใดที่โมจิปล่อยร่างกาย​ ยามชายกับลุกขึ้นมาราวกับผีดิบ โทมัส​รีบเร่งเล็งหัวแล้วลั่นไก ฉึบ.. ตุบ..

ยามร่วงหล่น​ลงพื้น เมื่อลูกศร​ปักเข้าหัวอย่างจัง จนชักกระตุก​ไปมาครู่หนึ่ง..แล้วหนุดนิ่ง

"ตายจริงหรือเปล่าเนี่ย"

 โทมัส​ขมวดคิ้ว​ด้วยความสงสัย​ หยิบไม่กวาดออกมาจากคลังแล้วไปเขี่ยมัน​ดู มันไม่ขยับไปไหนอีกแล้ว แถมตาก็หมดแสงสีแดงจนมืดมิด​

"โมจิ​นายเก่งมากๆเพื่อน"

โทมัส​ลูบ​หัวโมจิด้วยรอยยิ้ม​ชื่นชม​ หากไม่มีโมจิ​คงจะลำบาก​พอตัว ตอนนี้เชื้อไวรัส​คงยังไม่ทันแพร่กระจาย​มากนัก 

รีบไปเก็บอาหารเข้าคลัง​ก่อน ก่อนที่พวกมันจะมีจำนวนมากมายกว่านี้ หลังจากนี้คงเป็นการยากที่จะออกมาหาข้าวของแล้ว

 สักพัก​หนึ่ง... 

โทมัส​เร่งรีบ​วิ่งออกจากห้างไปพร้อมกับโมจิ เพราะ​ได้ของมาจำนวนมาก​มาย จนเต็ม​คลังเก็บของ​ แถมก่อนออกมาก็แวะร้านทองไปอีกร้านหนึ่งด้วย

"โมจิเร็วเข้าแปลงร่างพาเรากับบ้าน แถวนี้อยู่ไม่ได้แล้ว" 

โทมัส​บอกกล่าวด้วยความกังวลใจ​ รีบกระโดด​ขึ้นขี่หลังโมจิร่างสิงโต​ตัวใหญ่ แล้ววิ่งลุยหิมะไปอย่างเร่งรีบ

​ ตอนนี้เริ่มเห็นซอมบี้​รอบด้านหลายตัวแล้ว โชคดี​ที่มันเป็นหิมะขาวพวกมันจึงเคลื่อน​ไหวลำบาก ทว่าโมจิมีสี่ขากระโดด​ไปอย่างรวดเร็ว​

"เห้อ แค่วันแรกก็ยังลำบากลำบน​แล้วพรุ่งนี้​จะเป็นอย่างไรกันละเนี่ย"

โทมัส​บ่นพึมพำ​ปาดเหงื่อ​บนใบหน้า นอนหมอบบนหลังโมจิด้วยความอ่อนเพลีย​ พลางกวาดสายตาแลมองโดยรอบ มีหลายคนวิ่งหนีซอมบี้​ และมีหลายคนวิ่งหนีโมจิ 

เพราะ​ตอนนี้โมจิเป็นร่างสิงโต​ตัวใหญ่ ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องหลีกทางวิ่งหนีกันวุ่นวาย​ ตลอด​เส้นทางกับบ้าน 

เพียง​ไม่นานก็มาถึง โทมัส​รีบลงไปไขกุญแจ​อย่าง​เร่งรีบ แล้วให้โมจิเฝ้าระวัง​ภัยให้ก่อน เพราะ​ต้องใช้เวลาพอสมควร​ สำหรับ​เคลียร์​พื้นที่ประตู​ทางเข้า ที่มีแต่หิมะขวาง​กั้นประตู​ไว้

"โมจิมาเร็ว รีบเข้ามา"

โทมัส​เรียกโมจิเสียงดัง เพราะ​โมจิมัวแต่ไล่กัดหัวซอมบี้​​เล่นอยู่สองสามตัว น่าสยดสยอง​ พอโมจิเข้ามาในเขตบ้าน ก็รีบล็อกกุนแจในทันที เพื่อ​ความปลอดภัย​

"เห้อ คืนนี้​จะเป็นอย่างไรกันนะ"

 โทมัส​ปาดเหงื่อ​ด้วยความกังวลใจ​ รีบเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับโมจิอย่างช้าๆ คืนนี้​คงต้องเตรียมการในหลายๆสิ่งแล้ว