เพื่อนซี้สี่ขา กับ ระบบสุ่มกาชาสุดเจ๋ง

ลำดับตอนที่ #6 : วันสุดท้าย​และหายนะ​

สิบนาฬิกา​เวลาโลกในวันสุดท้าย​ก่อนวันหายนะ​ โทมัส​ลุกจากเตียง​นอนอย่างขี้เกียจ​ เข้าไปในห้องน้ำทำธุระส่วนตัวชั่วครู่..

"วันนี้อยากกินแบบเส้นๆ เอาเป็นสปาเก็ตตี้แล้วกัน"

โทมัส​พึมพำ​ด้วยความอยาก พลางเดินลงไปด้านล่าง ​พร้อมกับเอาสปาเก็ตตี้สำเร็จ​รูปออกมาจากคลัง ไม่ต้องทำอาหาร​ให้เสียเวลา ยัดใส่ไม่โครเวฟสามนาทีก็เพียงพอ​แล้ว

แถมโมจิคงจะหิวมาก เพราะ​ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย นั่งจ้องมองชามข้าวตาเป็นมัน หากเจ้าบ้านไม่ตื่นลูกบ้านก็ไม่ได้กิน น่าสงสาร​

รีบจัดแบบพิเศษ​ ใส่ชามให้กับโมจิสองชุด พร้อมกับนมวัวเกรดพรีเมียร์​หนึ่งชาม พลางเปิดทีวีดูข่าวสภาพ​อากาศ​ ระหว่าง​นั่งกินสปาเกตตี้

"​มันนี้ก็ไม่มีอะไรอีกเช่นเคย พรุ่งนี้​แล้วสินะ" โทมัส​หลับตาลงแล้วรีบกินอาหาร​ เดี๋ยว​จะได้ไปลองของเมื่อคืนนี้​

 ไม่นานออกมานอกบ้าน หลังจากกินอาหาร​เสร็จ​ นำไม้ฟืน​ไปวางหลังสุดของกำแพง​ พร้อมกับแอปเปิ้ล​ลูกหนึ่งอยู่ด้านบน

"ลองที่สิบเมตรก่อนดีกว่า" ดวงหน้าเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น​

โทมัส​คุกเข่า​ตั้งท่าพร้อมกับปืนหน้าไม้สีดำ หลับตาขวาหลี่ตาซ้ายเล็กน้อยให้ตรงเป้า แล้วลั่นไก​ เคร้ง..!

ลูกศร​พุ่งชนกำแพงกระเด้งกระดอนไปมา ยิงไม่โดนเป้าแอปเปิ้ล​ ครั้งแรก​ย่อมมีผิดพลาด​กันได้ แต่ไม่ยอมแพ้ลองยิงใหม่ ลูกที่สองลูกที่สามลูกที่สี่ก็ไม่โดน โทมัส​เดินไปจ่อยิงด้วยความโมโห​จนมันทะลุไปอีกฝั่งหนึ่ง

"เห้อ ในที่สุด​ก็โดนสักที" โทมัส​รู้สึก​โล่งใจ​ยิ้มแย้ม​ เมื่อได้จ่อยิงมัน

หลังจากนั้นก็ไปเปิดเพลงร็อค​ให้เร้าใจ ฝึกจู่โจม​ด้วยท่วงท่าแบบหน่วยรบพิเศษ​ กระโดด​ยิงหมอบยิงหมุนตัวยิงตีลังกา​ยิง จนเวลาร่วงเลยไปไม่ทันได้รู้ตัวก็ตกเย็นแล้ว 

ร่างกาย​เขามีแต่หยาดเหงื่อ​ เพราะ​ฝึก​แบบไม่หยุดยั้ง​ ตอนนี้​เริ่มเข้าขั้นปรมาจารย์แล้ว ยิงสามโดนสองถือว่าดีมาก

"วันนี้พอแค่นี้​ก่อนดีกว่า ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเรา"

โทมัส​พึมพำ​เก็บปืนหน้าไม้เข้าคลัง แล้วย่ำเท้าเข้าบ้านไปพร้อมกับโมจิ ใช้เวลาพักหนึ่งในการทำสิ่งต่างๆ อาบน้ำ​แต่งตัว​และจัดกับข้าวไปนั่งกินบนด่านฟ้าพร้อมกับสหายสี่ขาโมจิ

คืนนี้มึดมัวไร้ซื่งหมู่ดาวไม่ควรสุ่มของ แต่มีของฟรีอยู่​ใบหนึ่งในวันนี้ หากสุ่มสักทีคงจะไม่เป็นไร

[แต่นแต้น]​ ยินดี​ด้วยคุณ​โชค​ดีได้รับ ป้อมปืนกลขนาด 7.62 มม ​อัตโนมัติ​ 1 ชิ้น (เปิดดูในคลัง)​

"พระเจ้า​ช่วย ของโครตดี" โทมัส​คลี่ยิ้มปรีดา​อารมณ์​ดีสุดๆ กาชาฟรีแถมได้ของดีอีก ถือว่าเป็นของแรร์​ไอเทม​

เมื่อลองเอาออกมาดูมันก็โครตเท่ แถมมันยังมีขนาดใหญ่​พอสมควร​ หากตั้งไว้บนด่านฟ้าคงจะเหมาะสม​ที่สุดแล้ว แต่มันไม่มีกระสุน​ใส่

"อืมม..ค่อยสุ่มหาทีหลังก็แล้วกัน" 

โทมัส​หลับตาลงนอนดูดนมสตอเบอรี่​ ตอนนี้มีทองอยู่เก้าแท่ง หากแลกเปลี่ยน​กับระบบในตอนนี้มันคงไม่ดีนัก เพราะ​ว่าถ้าโลกไม่ล่มสลาย​ขึ้นมาจริงๆ เขาคงไม่มีเงินทอง​ที่จะใช้ชีวิต​ต่อไป ไม่ต่างจากล้มละลาย​เลยสักนิด ไม่ควรลงทุน​ในทีเดียว​หมดตัว

"โฮ่งๆ" โมจิขยับไปนอนใกล้ๆ

"นายก็รู้สึ​กเหมือน​กันงั้นเหรอโมจิ"

โทมัส​ลูบหัว​โมจิ​ไปมาเบาๆ คืนนี้รู้สึก​ว่าอากาศ​หนาวขึ้นมากกว่าเมื่อวาน​มากนี้ พลางเอาแผนที่​เมืองออกมาวางไว้บนพื้น คงต้องวางแผนการ​เอาไว้ก่อน

 ส่วนไหนมีห้างสรรพสินค้า​ ที่ไหนมีทองและร้านค้าขนาดเล็ก​ อาหาร​ของเขาในตอนนี้มีไม่มากเท่าไหร่นัก จะพึ่งแต่ระบบ​อย่าง​เดียว​ก็คงไม่ได้ เพราะ​มันเป็นระบบแบบสุ่มของ

 ถึงจะได้อาหาร​ แต่ก็ได้เพียงน้อยนิดเท่านั้น หากโลกล่มเมื่อไหร่จะได้ออกไปปล้นเอามาเก็บไว้ก่อน เพราะ​ว่าไม่รู้​ว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง หากปล่อยเอาไว้นานวัน

ท่ามกลาง​แสงไฟตะเกียง​สีทองสลัว โทมัสนั่ง​ทำการวางแผน​การพร้อมกับโมจิอย่างจริงจัง​ คนเดียว​ไม่อาจจะทำสำเร็จ​ได้ หากไม่มีพวกพ้อง​ที่เชื่อถือได้​

"ก่อนอื่นวันนี้พวกเราก็ไปนอนพักเอาแรงกันก่อนเถอะโมจิ"

"โฮ่งๆ" โมจิส่ายหางไปมาราวกับเข้าใจ

โทมัส​ลูบหัวโมจิไปมายิ้มแย้ม​ แล้วพากันไปนอนพักผ่อน​เอาแรง เพื่อต้อนรับในวันใหม่พรุ่งนี้

​แสงของจันทรา​เริ่มจางหาย เมื่อเมฆขาวมากมายมาบดบัง​จนมัวหมอง​ บรรยากาศ​เหน็บหนาวหิมะขาวร่วงโรย​โปรยลงมาไม่ขาดสาย​

"ทำไมมันถึงหนาวขนาดนี้ละเนี่ย..! "

โทมัส​สะดุ้งตื่นขึ้นมากอดร่างกาย​ตัวเองที่สั่นเทา รีบเอาชุดกันหนาว​ออกมาสวมใส่​ก่อนที่จะหนาวตายไปก่อน แม้แต่โมจิก็นอนตัวสั่นระเรื่อ​ โชคดี​ที่ซื้อชุดหมาแบบพิเศษ​มาให้ รีบส่วมใส่ให้สหาย​ในทันที

เมื่อมองดูนาฬิกา​ที่หัวนอนก็ยังตีสี่ ทว่าอากาศ​แบบนี้มันผิดแปลก​จนเกินไป รีบเดินออกไปดูด้านนอกบนด่านฟ้า ทุกสิ่งเป็นสีขาวไปหมด

"มันเป็นความจริงสินะ หิมะถึงได้ตกหนาถึงขนาดนี้"

โทมัส​ขมวดคิ้ว​เป็นกังวล​ใจเล็กน้อย รอบนอกของบ้านมีแต่หิมะขาวเต็มไปหมด แม้แต่ถนนเองก็มองไม่เห็นอะไรเลย มันน่าจะสูงถึงหัวเข่า

เมื่อแลมองบนฟ้าประเมิน​สถานการณ์​ ก็เห็นแสงเพลิง​มากมายกำลังพุ่งตรงลงมา มันคือเศษ​ดาวเคราะห์​อย่างไม่ต้องสงสัย​ รีบเก็บป้อมปืนของแรร์​เข้าคลังก่อนเป็นอันดับแรก ของดีไม่ได้มีบ่อยครั้ง พลัน​เปล่งเสียง​เรียก​ที่ดัง

"โมจิ​มา​เร็ว​ รีบไปหลบในชั้นใต้ดินก่อน"

"โฮ่งๆ"โมจิเร่งรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว​

ไม่นานก็ลงมาอยู่ชั้นใต้ดินหลบภัย​ โทมัส​ปิดประตู​เหล็ก​ล็อก​กลอนอย่างแน่นหนา ปลอดภัย​เอาไว้ก่อนดีที่สุด ด้านล่างนี้กว้างเพียง​ห้าเมตร​เท่านั้น เพราะ​เป็นที่หลบภัย​จึงไม่ค่อยกว้างใหญ่​มากนัก

"ให้ตายเถอะหน่า​ พื้นสั่นสะเทือน​รุนแรง​จนเกินไปแล้ว"

โทมัส​รีบนอนลงบนพื้นด้วยความกังวนใจ มันสั่นราวกับแผ่นดิน​ไหวสิบริกเตอร์​ แถมได้ยินเสียง​ระเบิดดังตูมตามดังสนั่น​มาถึงด้านในนี้อีก ไม่รู้ว่า​มีผู้เคราะห์ร้าย​กี่คน แต่ก่อนจะไปห่วงคนอื่น​

"เอาตัวเองให้รอด​ก่อนเถอะโทมัส" เขาพูด​บอกกับตัวเอง แล้วกอดโมจิจนแน่นหนา

"หวัง​ว่าพวกเราจะรอดไปด้วยกันนะโมจิ" 

ท่ามกลาง​เสียงที่​ดังสนั่นหวั่นไหว​ และแสงไฟติดหลาย​พื้นที่​ทั่วโลก ผู้คนต่างหลบหนีแตกตื่นวุ่นวาย​ บางคนก็ตายจากเพราะถูกอุกา​บาต​ร่วงหล่น​ใส่ ไฟไหม้​หมอกควัน​ ตึกถล่มทลาย​ หลายสิ่งเสีย​หาย หลายพื้นที่ทั่วโลก​

 หนึ่งชั่วโมง​หลังจากพื้นปฐพี​สนั่นหวั่นไหว​ และเสียง​ระเบิดดังตูมตาม​ในยามเช้า เจ็ดนาฬิกา​เว​ลาโลก​

โทมัส​เปิดประตู​ออกจากห้องหลบภัย​ไปพร้อมกับโมจิ เมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว

"เห้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วเรา"

 มันน่ากลัว​มากในตอนนั้น พื้นสั่นและเสียง​ระเบิดดังตลอดเวลา ​แถมเหมือนว่า​มีอุกา​บาต​ร่วงลงแถวนี้สองสามลูกด้วย

 เมื่อลองขึ้นมามองดูบนด่านฟ้า ก็หน้าตกใจ ในทุกที่รอบด้าน​ทุกทิศทาง​ มีแต่เปลวไฟ​และกลุ่มควัน​ล่องลอย​ไปทั่ว บ้านหลายหลังหายไปไม่มีเหลือ​ คงไม่ต้องบอกว่าโดนอะไร ราวกับวันสิ้น​โลก​อย่างไรอย่างนั้น​ เขาหลับตาลง

"เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง พวกเรามากินข้าวกันก่อนดีกว่าโมจิ เช้านี้เอาแบบง่ายๆ ข้าวหน้าปลาไหล" 

โทมัส​นั่งลงบนพื้นหิมะขาว แล้วเอาข้าวสำเร็จ​รูป​ออกมาจากคลังให้โมจิสองที่ เพราะ​เดี๋ยว​มีงานหนักต้องทำ ระหว่าง​ที่นั่งกินข้าวก็สุ่มของฟรีในวันนี้ไปก่อน

[แต่นแต้น]​ คุณ​โชค​ดีได้รับน้ำปลาแท้ 2 ชิ้น (เปิดดูในคลัง)​

"นี่มันเค็มกว่าเกลืออีกนะเนี่ย"

โทมัส​บ่นพึมพำ​ด้วยความผิดหวัง​ หากให้ปลากระป๋อง​มาก็ยังพอทน แต่นี่น้ำปลาแท้ถึงสองขวด มันเจ็บปวด​รวดร้าวเหลือ​เกิน แต่คงช่วยไม่ได้​ของฟรีก็แบบนี้แหละ เขาหลับตาลงทำใจยอมรับ..