เพื่อนซี้สี่ขา กับ ระบบสุ่มกาชาสุดเจ๋ง

ลำดับตอนที่ #2 : เตรียม​ความพร้อม​เอาไว้ก่อน

"เห้อ เหนื่อย​ซะมัด"

โทมัส​ปาดเหงื่อ​บนใบหน้าเบาๆ กว่าจะวิ่งมาถึงหน้าบ้าน ก็สิบสามนาฬิกาแล้ว ​รีบเลื่อนปะตูเหล็กเข้าบ้านไปอย่างช้าๆ

"โฮ่งๆ" หมาตัวสีน้ำตาลแดง เปล่งเสียง​ร้องต้อนรับเจ้าบ้านที่กลับมา พลันกระโดด​เข้าไปเลียหน้าราวกับดีใจ

"ฮ่าๆ โมจิพอได้แล้วหน่ามันจั๊กจี้นะ"

โทมัส​หัวเราะ​อย่างร่าเริง​สดใส และถูไถใบหน้าของตนกับโมจิเบาๆอย่างอ่อนโยน​ ตอนนี้โมจิตัวใหญ่หล่อเหล่าขึ้นเยอะ หลังจากเก็บมาจากกองขยะในวันนั้น ตอนนี้ก็สีขวบแล้ว

"นายรู้ไหมว่าอีกสามวันข้างหน้า โลกจะล่มสลาย​แล้วนะ พวกเราต้องช่วยกันเตรียม​ข้าวของเข้าใจไหม"

"โฮ่งๆ" โมจิตอบกลับราวกับเข้าใจอย่างไรอย่างนั้น​ อ้าปากแลบลิ้นห้อยราวกับสนุกสนาน​

"มีเพื่อน​เป็นหมา ยังดีกว่ามีเพื่อนหมาๆละนะ ไปกันเถอะโมจิ เข้าไปในบ้านกันก่อนดีกว่า"

โทมัสเดิน​หลับตาเข้าไปในบ้าน พร้อมกับโมจิอย่างช้าๆ แล้วเดินไปที่หน้าโต๊ะ​ทีวี​หยิบกรอบรูปขึ้นมา พลาง​ยิ้มแย้ม​

"พ่อครับแม่ครับ ผมกลับมาแล้ว"

โทมัส​ลูบรูปภาพ​ของพ่อกับแม่ไปมาเบาๆด้วยความคิดถึง​  พวกเขาจากไปเมื่อปีก่อน ด้วยอุบัติเหตุ​ทางรถยนต์​ ตอนนี้ก็อยู่กับโมจิเพียง​เท่านั้น

"โฮ้งๆ" โมจิถูไถขาโทมัส​ไปมาราวกับรู้สึก​เศร้า

​"ต่อจากนี้พวกเรามาใช้ชีวิต​ให้สนุกสนาน​กันดีกว่าโมจิ" โทมัส​คลี่ยิ้มน้อยๆลูบหัวโมจิไปมาเบาๆ

"โฮ้งๆ" โมจิแลบลิ้นอย่างร่าเริง​

"เอาล่ะ ก่อนจะถึงสามวันข้างหน้าเราคงต้องมาทำบางสิ่งก่อน" 

โทมัส​กำหมัดมีไฟยิ้มน้อยใหญ่ รีบไปไล่เก็บสิ่งที่สำคัญ​ภายในบ้านเอาไว้ในคลังก่อน อย่างเช่นรูปของพ่อกับแม่ และของอื่นๆที่จำเป็นต้องใช้ไปพักหนึ่ง 

โทมัส​เดินหันไปมา​ประเมินตรวจสอบ​ ภายในบ้านทั้งสองชั้นอย่างจริงจัง​ ส่วนไหนควรต่อเติม ส่วนไหนควรปล่อยเอาไว้ และเดินไปสำรวจ​​นอกบ้านเพื่อความปลอดภัย​

พลางลูบคางครุ่นคิด​คำนวนเล็กน้อย​ บ้านหลังนี้ของพ่อแม่ตั้งอยู่​ภายในเมืองใหญ่​ พื้นที่กว้างราวหนึ่งไร่โดยประมาณ​ โดยรอบบ้านมีทางเดินราวห้าเมตร

 แถมมีกำแพงปูนสีขาวโดยรอบ มันความสูงกว่าสองเมตร แถมมีประตู​รั้วเหล็กขนาดพอสมควร​ ทั้งยังมีประตู​คนเข้าออกอีกหนึ่งบาน

"ต่อเติมคนเดียว​คงจะใช้เวลานาน โทรจ้างช่างเอาดีกว่า" 

ตัดสินใจ​ได้เช่นนั้น โทมัส​หยิบมือถือโทร​จ้างช่างสายเฉพาะทาง เกี่ยวกับ​ความปลอดภัย​ของบ้านและระบบนิรภัย​

 เพียง​ไม่นาน ก็มีรถยนตร์​สีดำสองคันขับมาจอดหน้าบ้าน ลงจากรถมากันแปดคนราวกับมาเฟีย​ในหนัง แต่ละคนก็ดูเป็นมืออาชีพมาก สวม​ชุดสีดำไม่ต่างจากบอดี้การ์ด

"สวัสดี​น้องชาย น้องชายชื่อโทมัส​ ที่โทรไปหาบริษัท​รักษา​ความปลอดภัย ​ของบ้านเรือน​หรือเปล่า? "ชายร่างใหญ่​ผมสั้นสีดำผิวคล้ำ เดินเข้ามาเอ่ยถาม

"ใช่แล้วครับ เป็นผมเอง ผมอย่างจะต่อเติมบ้านเพื่อความปลอดภัย​หน่ะครับ ตรงส่วนนั้น แล้วก็ส่วนนั้น"

 โทมัส​ทำหน้าจริงจัง​ ขยับมือขวาชี้บอกจุดในส่วนต่างๆ ของบ้านที่ต้องต่อเติม ให้พวกเขาได้รับรู้พักหนึ่ง

"ดูแล้วไม่มากเท่าไหร่นัก ไม่นานสองวันก็คงจะเสร็จ​ น้องชายเตรียม​เงินเอาไว้รอเลย" นายช่างใหญ่​ยืนกอดอกด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม​

"เดี๋ยวผมจะออกไปเตรียม​เงินมาให้นะครับ หมาผมชื่อว่าโมจิ หากไม่ไปทำร้ายมัน มันก็ไม่กัด" โทมัส​พูดบอกเตือน​ด้วยความหวัง​ดี แล้วนั่งลงลูบหัวโมจิบอกกล่าวเอาไว้ก่อน

"โมจิเดี๋ยวเราจะไปทำธุระ​ครู่หนึ่ง​ ฝากดูแลบ้านด้วยล่ะ อย่ากัดพวกเขานะรู้ไหม"

"โฮ้งๆ"โมจิเปล่งเสียง​สามครั้งรับคำสั่ง​ และนั่งยืดตัวตรงอย่างจริงจัง

"หมาของพ่อหนุ่มนี่ช่างแสนรู้ ไม่เหมือนลูกที่บ้านพูดไม่ค่อยฟังเลย" ชายร่างใหญ่พูดชมและส่ายหัวไปมากับลูกชายไม่เอาไหนที่บ้าน หมายังรู้ความกว่าอีก

"ผมฝากบ้านและโมจิด้วยนะครับ ผมขอตัวไปถอนเงินก่อน"

 โทมัสฝากฝังและยิ้มให้เล็กน้อย แล้ววิ่งออกไปจากบ้านในทันที พลางหยิบมือถือ​ออกมาดู ก็สิบสี่นาฬิกา​แล้ว หากไปธนาคาร​คงจะเสีย​เวลามาก รีบไปที่ห้างเลยดีกว่า มันมีครบทุกอย่าง​ ทั้งอาหาร​และธนาคาร

 ดวงตะวัน​เลื่อนลอยไปอย่างช้าๆ จนถึงเวลาสิบสามนาฬิกาเวลาโลก ภายในห้างสรรพสินค้า​ขนาดใหญ่​ เหล่าผู้คนมากมายชายญิง เดินผ่านสวนกันไปมาจับจ่าย​ใช้ส่อยครึกครื้น​

"วันที่สี่คงไม่มีภาพแบบนี้อีกแล้ว"

โทมัส​พึมพำ​เบาๆส่ายหัวไปมาอย่างช่วยไม่ได้​ ถึงจะบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่ออยู่​ดี เขาอาจจะถูกจับเข้าโรงพยาบาล​บ้ามากกว่า

"นี่จ๊ะน้องชายเงินสดสามแสนดอลลาร์ พี่แบ่งเป็นสามส่วนให้แล้ว" พนักงาน​สาวผมยาวสีดำงดงาม วางถุงเงินบนเคาน์เตอร์​ด้วยรอยยิ้มที่สดใส จ้องมองเด็กหนุ่ม​ครุ่นคิด​สงสัย​

'เขาจะเอาเงินไปทำอะไรตั้งมากมายนะ แถมยังถอนเงินออกไปหมดบัญชีเงินฝากอีก'​

โทมัส​หลับตาส่งยิ้มเล็กน้อยพูดเบาๆ.. 

"ขอบคุณ​ครับ ที่จริงพ่อผมอยู่ในนาซ่า บอกข่าวลับกับผมมาว่า อีกสามวันโลกจะเกิดหายนะ​ พี่รีบลาออกจากงาน และถอนเงินออกไปซื้ออาหาร​มากักตุนที่บ้านจะดีกว่านะครับ เห็นพี่สาวใจดี ผมจึงแอบบอกให้รู้ไว้ ไปก่อนนะครับ" 

โทมัส​หยิบถุงเงินคลี่ยิ้ม แล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ สิ่งที่เขาทำได้คงมีเพียง​แค่เท่านี้ จะเชื่อหรือไม่​ก็แล้วแต่เธอแล้ว

 ไม่นานนักโทมัส​เดินเข้าไปในห้องน้ำ เก็บเงินสองถุงเอาไว้ในคลังก่อน มันหนักมากจนแขนเขาปวดไปหมดแล้ว เงินสามล้านดอลลาร์​ค่าประกันชีวิต​ของพ่อกับแม่ หากเก็บเอาไว้ในบัญชี​ ก็คงไม่มีประโยชน์​อะไรในวันที่สี่

"ไปซื้อทองเอาไว้แลกแต้มกาชาก่อนดีกว่า"

โทมัส​รีบเดินไปที่ร้านทองในทันที หากไปเลือกซื้อข้าวของในตอนนี้ มันก็คงจะใช้เวลานานเอามากๆ เงินหนึ่งถุงน่าจะได้ทองมากพอสมควร​ 

หลังจากนั้น​โทมัส​ก็แบกถุงทองแท่ง​เข้าห้องน้ำ มันหนักมากรีบเก็บเอาไว้ในคลังก่อน

"เห้อ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า หนึ่งแสนดอลลาร์​จะได้ทองมากมายถึงขนาดนี้ ปวดแขนไปหมด"

โทมัส​บ่นออกมาเบาๆ พลางเอาเงินออกมาอีกถุงหนึ่ง​ แล้วเดินออกไปเลือกซื้อข้าวของอาหาร​แห้ง และอุปกรณ์​ของใช้จำเป็นรวมถึงเสื้อผ้า​เครื่อง​นุ่งห่ม หลังจากนั้นโทมัส​ก็เขียน​ที่อยู่​ให้กับพวกเขาเอาไปส่งที่บ้าน 

"เห้อ วันเดียวใช้ไปแล้วสองแสนดอลลาร์​ กลับบ้านดีกว่า​เรา" 

โทมัส​วิ่งกลับบ้านไปด้วยรอยยิ้มที่​อารมณ์​ดี พวกคนรวยคงจะรู้สึกดี​แบบนี้ ตอนใช้ตังค์..