เพื่อนซี้สี่ขา กับ ระบบสุ่มกาชาสุดเจ๋ง

ลำดับตอนที่ #14 : เพิ่มพื้นที่

หลังจากนั้นไม่นานภายในบ้านของโทมัสชั้นล่าง สามคนและเพื่อนสัตว์สี่ขาโมจิ ต่างพากันนั่งรายล้อมกินข้าวปลาอย่างสุขสันต์เฮฮา ทำความรู้จักกันมากยิ่งขึ้น

"แล้วนายจะทำอะไรต่อจากนี้งั้นเหรอโทมัส" คาร่าทางขวากินข้าวไปพลาง จ้องมองโทมัสไปพลางหลับตาปริบๆ

"เราคิดว่าจะสร้างเขตปลอดภัยรอบนอกของบ้านก่อน จะได้มีพื้นที่มากยิ่งขึ้น"

ตอนนี้อนาเขตครอบครองของเขา ก็ขยายออกไปนอกบ้านกว่ายี่สิบเมตรแล้ว หลักจากที่สุ่มไปหลายครั้งก่อนหน้านี้มันก็เลื่อนระดับเป็นสอง โทมัสนอนลงครู่หนึ่ง กินมากเกินไปจนแน่นท้อง

"แล้วพี่จะสร้างด้วยวิธีไหนงั้นเหรอครับ ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเลยนะครับ"อาเธอร์นั่งทิศเหนือหันขวา จ้องมองพี่ชายด้วยความสงสัย

"เดี๋ยวมันก็คงจะมีสักทางแหละมั้ง ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน พวกเรายังปลอดภัยอยู่" 

โทมัสพูดจาสบายๆอย่างไม่ทุกข์ร้อน หลับตาครุ่นคิดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน เพราะในตอนนี้มีโมจิและอีกสองคนที่เข้ามาอยู่ภายในบ้าน 

หากมีมากกว่านี้มันคงจะวุ่นวาย เสือร้ายไม่จำเป็นต้องพาเข้ามาในบ้าน มันอาจจะฆ่าเจ้าของเอาได้ แต่คงต้องทำสิ่งนี้ก่อน

โทมัสนอนจิ้มระบบสุ่มของไปเรื่อยๆ เก้าร้อยกว่าครั้งจนนิ้วหงิกนิ้วงอ ก็ได้ข้าวของมามากมายหลากหลายอย่างเช่น น้ำยาฟื้นฟูระดับต่ำยี่สิบหลอด และระดับกลางสูงอย่างละห้าหลอด 

จนถึงน้ำยาปลุกพลังระดับหนึ่งระดับสองอย่างละสิบหลอด และระดับสามถึงระดับหกอย่างละสามหลอด ส่วนสกิลได้มาถึงสิบสามแผ่นที่แตกต่างกันไป แถมยังได้อาวุธยุทโธปกรณ์อีกหลายอย่าง รวมถึงเครื่องกระสุน 

ที่ได้มากสุดก็คงจะเป็นอาหาร หลากหลายชนิดปะปนกันไป ตอนนี้ก็ยังเหลือแต้มพอประมาณ สามารถสุ่มได้ราวหนึ่งพันครั้ง แต่ก็คงต้องพอแค่นี้ก่อนในตอนนี้ เพราะปวดแขนจะแย่อยู่แล้ว

"ทำอะไรอยู่งั้นเหรอโทมัส" คาร่าจ้องหน้าด้วยความสงสัย เขาราวกับคนบ้าจิ้มอากาศเปล่าๆมาพักหนึ่งแล้ว  

โทมัสคลี่ยิ้มเล็กน้อย "ไม่มีอะไรหรอกแค่ทำอะไรเล็กๆน้อยๆ เอานี่เธอดื่มน้ำยานี้ไปก่อน แล้วฉีกกระดาษแผ่นนี้ด้วย"

เขายื่นน้ำยาปลุกพลังระดับหนึ่งให้กับเธอไป พร้อมกับสกิลนักฆ่าราตรี หวังว่าเธอคงจะไม่มาฆ่าปาดคอเขาในยามหลับนอน แล้วบอกว่า

"มันจะช่วยเธอให้มีชีวิตที่ดีขึ้นหลังจากนี้ และอย่าได้ถามเพราะเราก็ไม่รู้รายละเอียดมันเท่าไหร่นัก"

"กินไปเถอะพี่สาวมันคือของดี" อาเธอร์แนะนำด้วยความปรารถนาดีคลี่ยิ้มน้อยๆ 

"ช่วยไม่ได้ละนะ" 

คาร่าทำใจยอมรับดื่มน้ำยาเข้าไป หากมันเป็นยาพิษเธอก็คงจะตายตั้งแต่แรกเมื่อคืนแล้ว แต่ยามันเหมือนกับเป็นน้ำเปล่ามากกว่า พอเธอฉีกกระดาษ

ภาพการต่อสู้ประหลาด มันกับหลั่งไหลเข้ามาในหัวเธอมากมาย จนถึงวิธีการใช้มีดสั้นและมือเปล่าหลายสิ่งอย่าง มันหน้าตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก 

'โทมัสเป็นใครกันแน่นะ เขาเอาของพวกนี้มาจากไหนกัน' เธอทำได้เพียงแค่จ้องมองโทมัสครุ่นคิดสงสัยเท่านั้น เพราะเขาบอกมาว่าไม่รู้เหมือนกัน

"เป็นไงบ้างพี่สาว ของดีหรือเปล่าครับ" อาเธอร์จ้องมองพี่สาวด้วยความตื่นเต้น อยากจะรู้ว่าพี่สาวได้ความสามารถแบบไหน

"เป็นของดีมากเลยจ๊ะ หากมีโอกาสพี่จะแสดงให้ดู" 

เธอพูดจาอ่อนหวาน ลูบหัวน้องอาเธอร์อย่างอ่อนโยนด้วยความเอ็นดู แล้วหันไปหาโทมัสพูดด้วยความจริงใจ

"เราขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ที่นายมอบมาให้กับเรา" เธอคลี่ยิ้มเล็กน้อย

"เธอชอบมันก็ดีแล้วล่ะ" โทมัสคลี่ยิ้มด้วยความยินดี แล้วลุกขึ้นยืนพลางบอกว่า

"ฝากเก็บกวาดถ้วยชามด้วยนะ เดี๋ยวเราจะไปตรวจสอบสภาพอากาศด้านบนหน่อย" 

"เดี๋ยวเราจะทำความสะอาดให้เอง นายไปเถอะ"

 คาร่าคลี้ยิ้มจางๆพลางเก็บถ้วยชามถุงขนมด้วยความกระตือรือร้น เขาให้ทั้งที่พักพิงและอาหาร จนถึงเสื้อผ้าและสิ่งอื่น เธอต้องตอบแทนเขาบ้างแล้ว

"เปิดเพลงทิ้งไว้สักหน่อยก็ดี"

โทมัสพึมพำด้วยความอารมณ์ดี ที่มีแม่บ้านขยันขันแข็งและน่ารัก เขาเดินไปเปิดเครื่องเสียงของพ่อใต้โต๊ะทีวี 

เปิดเพลงเบาๆผ่อนคลายอารมณ์ทิ้งไว้ให้เธอ แล้วเดินขึ้นไปบนด่านฟ้าอย่างช้าๆ ก่อนที่จะทำสิ่งอื่นต้องตรวจสอบดูทุกสิ่งก่อนเพื่อความปลอดภัย

พอมาถึงด้านบนด่านฟ้าก็ดูหน้าปวดหัว พวกซอมบี้มีมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว พากันเดินมารอบบ้านตามเสียงดนตรี หิมะจางหายคนตายก็มากขึ้น

"มาเริ่มสร้างเมืองกันเลยดีกว่า" 

โทมัสพูดบอกตัวเองด้วยความตื่นเต้น พลันฉีกสกิลสันสร้างที่กว่าจะได้มันมา ในการสุ่มครั้งที่เก้าร้อยเก้าครั้ง ภาพหลั่งไหลเข้ามาในหัวหลากหลายวิธีการสร้างในระดับหนึ่ง 

แต่เขาคงไม่สามารถสร้างสิ่งที่ซับซ้อนมากได้ในตอนนี้ เพราะมันเป็นเพียงแค่ระดับหนึ่ง หากมันเลื่อนระดับขั้นค่อยสร้างมันทีหลังก็ยังไม่สาย

"ได้แค่กำแพงก็ยังดีอยู่" 

โทมัสพึมพำหลับตาลงใช้สกิลสองสิ่งเสริมกันและกัน หากเขาใช้อนาเขตครอบครองบวกกับสรรค์สร้าง ปลายสุดเขตแดนยี่สิบเมตร รัศมีรอบตัวบ้านสร้างกำแพงขึ้นมาเพียงแค่ความคิด ตึงง..! 

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว หินผาผุดขึ้นมาจากปฐพีตั้งขึ้นมาสูงกว่าสามเมตร เป็นกำแพงหินดำกั้นเป็นรูปทรงกลมรอบบ้าน

"ราวกับเวทย์มนต์เลยแฮะ"

โทมัสกวาดสายตามองดูรอบด้านด้วยความตื่นตาตื่นใจ ที่จู่ๆหินผาก็โผล่ขึ้นมาจากดินเฉย โดยที่ไม่ต้องไปขุดขนและก่อสร้างด้วยแรงกายให้เหนื่อยล้า แต่คิดไปก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี ของในระบบแต่ละอย่างมันเหนือสามัญสำนึกทั้งนั้น

"ทะ โทมัสเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ เมื่อกี้เราได้ยินเสียงดัง" คาร่าปาดเหงื่อบนใบหน้า วิ่งขึ้นมาหาโทมัสด้วยความตกใจ 

"ไม่มีอะไรหรอก แค่สร้างกำแพงเล่นเล็กน้อย" 

"เล็กน้อย..! " คาร่าขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ ครั้งก่อนที่เธอมามันยังไม่มีเลย ทว่าตอนนี้มันกับมีกำแพงที่ล้อมรอบบ้านกว้างขวาง แต่เขาบอกว่าเล็กน้อย

"นี่ก็เป็นความสามารถแปลกๆของนายงั้นเหรอ" 

"อืมม..  ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ"โทมัสหลับตากอดอกทำหน้านิ่ง เพราะเขาก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน

"ความสามารถของพี่โครตเจ๋งอะ" อาเธอร์พูดท่าทางตื่นเต้น

"ของมันแน่อยู่แล้ว" โทมัสยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ถูกอวย พลันขยับมือลูบหัวอาเธอร์ไปมา แล้วบอกกล่าวทั้งสองคน

"ทั้งสองอยู่ด้านบนนี้รอก่อน เดี๋ยวเราจะทำบางสิ่ง แล้วอยู่ห่างจากป้อมปืนด้วยละหากไม่อยากตาย" สิ้นเสียง

โทมัสรีบวิ่งลงบันไดไปด้านล่างในทันที พอมาถึงด้านล่าง ก็เปิดประตูใหญ่แล้ววิ่งเข้าบ้านล็อกกลอนให้แน่นหนา พลันออกคำสั่งยิง ปั้งๆ..! 

"ว้ายย..!. " คาร่ากุมหัวนั่งลงด้วยความตกใจ จู่ๆป้อมปืนก็ยิงของมันเองไม่มีใครสั่ง

"โอ้ววสุดยอดเลยอะ พวกซอมบี้ถูกยิงตายกันเป็นว่าเล่น" อาเธอร์ท่าทางสนุกสนาน จ้องมองพวกซอมบี้ที่หน้าประตูถูกยิงตายจนเละเทะ..