เพื่อนซี้สี่ขา กับ ระบบสุ่มกาชาสุดเจ๋ง

ลำดับตอนที่ #13 : ขอฝากตัว​ด้วย

"เธอปีนรั้วเข้ามางั้นเหรอ? " 

โทมัสพึมพำเร่งรีบวิ่งลงไปด้านล่างด้วยความกังวลใจ หากเธอมาตายอยู่ในเขตบ้านของเขาคงไม่ดีเดี๋ยวผีหลอก พอลงมาถึงด้านล่างด้านนอกก็ยิ่งเห็นชัดเจน

 บนร่างกายของเธอมีแต่บาดแผลเหวอะหวะทั่วทั้งร่าง น่าสยดสยอง รีบเอายาฟื้นฟูออกมาจากคลัง แล้วเอายายื่นให้กับเธอไป

"ไม่ต้องกลัวผมไม่ได้เป็นคนชั่วร้าย ดื่มยานี่ไปก่อนสิครับ มันจะช่วยรักษาบาดแผลของคุณได้"

"...." 

สาวผมแดงกอดเข่าหวาดระแวง จ้องมองหน้าชายหนุ่มด้วยความกังวลใจ เขามีรอยยิ้มที่น่ากลัวมาก แถมหมาของเขาด้านซ้ายก็แยกเขี้ยวใส่ขู่กระโชกเธอน่าหวาดหวั่น

เธอเลื่อนสายตาแลมองยาในหลอดใสที่แปลกประหลาด มันเปล่งแสงสีขาวราวกับยาทดลองในหนัง หากเธอดื่มมันเข้าไปจะเกิดอะไรขึ้น เธอจ้องมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่ละสายตา พลางขยับมือขวาอย่างช้าๆ หยิบหลอดยาด้วยความวิตกกังวล

"มันไม่ใช่ยาพิษใช่ไหม" เธอไม่สบายใจ

"มันคือยารักษาไม่ก็เป็นยาพิษ เธอจะรู้ได้เองเมื่อดื่มมันเข้าไป" 

 โทมัสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังสองแง่สองง่าม เพราะเขาก็ไม่เคยใช้มันมาก่อนเหมือนกัน เธอเป็นหนูทดลองก็ว่าได้ เขาลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า

"เรามีชื่อว่าโทมัส หากเธอไม่อยากตายก็ดื่มมันไปซะ" 

"...." 

เธอไม่พูดไม่จาเหลือบตาขึ้นมองหน้ายังคงหวั่นกลัว เธอกลบตาลงทำใจให้สงบยอมรับ ไม่ว่าทางไหนก็ตายอยู่ดีไม่มีทางเลือกมากมายนัก 

เธอดื่มมันเข้าไป.. 

"น่ะ นี่มัน..." 

เธอถึงกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความตกใจ มองดูสองแขนของตนที่เคยมีแต่บาดแผล มันถูกรักษาและบาดแผลบนร่างกายของเธอได้หายไปหมดแล้ว ราวกับเวทย์มนต์จนหน้าตื่นตา 

"ขอบคุณคะสำหรับยารักษา เราชื่อว่าคาร่า." เธอพูดด้วยความซาบซึ้งใจขณะจ้องมองหน้า

โทมัสคลี่ยิ้มอ่อนโยน "เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ ในบ้านมีห้องน้ำมากมาย ชุดเธอมีแต่เลือดเต็มไปหมด เข้าไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะ เดี๋ยวเราจะไปหาชุดมาให้" เขาเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับโมจิในทันทีเมื่อสิ้นเสียง 

"เขาเป็นใครกันแน่นะ" 

คาร่าพึมพำจ้องมองหลอดยาในมือขวาของตนอย่างไม่เข้าใจ สิ่งนี้มันไม่น่ามีอยู่บนโลกใบนี้ เธอดูข่าวเกี่ยวกับการทดลองวิทยาศาสตร์มามากพอสมควร แต่ก็ไม่เคยมีข้อมูลส่วนไหนข้องเกี่ยวกับยาหลอดนี้เลย

เธอส่ายหัวไปมาอย่าสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นเลยจะดีกว่า

"มีชีวิตรอดก็ดีแค่ไหนแล้ว"

 คาร่าพึมพำเตือนสติบอกกับตัวเอง แล้วรีบลุกขึ้นอย่างระแวง ค่อยๆเดินเข้าบ้านชายแปลกหน้าอย่างช้าๆ 

ทว่าด้านในกับดูดีไม่น่ากลัวเท่าไหร่นัก เมื่อมีแสงไฟไม่ต่างจากห้องนั่งเล่นธรรมดา และชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาหาเธอ พร้อมกับหมาตัวใหญ่

"เราไม่มีชุดของผู้หญิง เธอน่าจะใส่เสื้อยืดได้นะ มันเป็นชุดใหม่ที่เราพึ่งซื้อมา มันสะอาดเธอไม่ต้องกังวล" 

โทมัสคลี่ยิ้มจางๆ พลางยื่นเสื้อยืดสีขาวให้กับเธอไปพร้อมกับกางเกงขาสั้นสีดำ 

"ขะขอบคุณค่ะ" เธอขยับหัวขึ้นลงพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ แล้วรับของด้วยความยินดี

"เราจะไปรออยู่บนด่านฟ้า หากเธอทำธุระส่วนตัวเสร็จเมื่อไหร่ก็ขึ้นไปหาเราด้านบนก็แล้วกันนะ"

 โทมัสพูดบอกน้ำเสียงเบา แล้วรีบพาโมจิขึ้นไปด้านบนด่านฟ้า หากอยู่ด้านล่างนี้เธอคงจะหวาดระแวง

เมื่อมาถึงด้านบน ก็นั่งลงบนเก้าอี้ชายหาดพลางเอามือถือออกมาดูเวลา ก็ตีห้ากว่าแล้ว ไม่นานอาทิตย์ก็คงจะส่องแสง จะกลับไปนอนต่อก็ยังไงๆอยู่ 

"เห้อ วันนี้จะทำอะไรดีนะ"

 โทมัสพึมพำพักสายตาลง จะเล่นมือถือก็ไม่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ต ทำได้เพียงแค่เอามาเปิดฟังเพลงและดูเวลาเท่านั้น พอมองดูด้านนอกถนน ก็มีแต่พวกซอมบี้เดินเพ่นพ่านมากกว่าเดิมอีก 

"โลกนี้จะเหลือสักกี่คนละเนี่ย เห้อ น่าเศร้า" 

หากปล่อยเอาไว้แบบนี้ โลกใบนี้ก็คงจะเหลือแต่พวกซอมบี้ สร้างเมืองเล่นแถวนี้ก็คงจะดีอยู่ จะได้อนุรักษ์มนุษย์ชาติ​เอาไว้ด้วย พอคิดได้แบบนั้นโทมัสรีบสุ่มของฟรีก่อนอันดับ​แรก 

[แต่นแต้น] คุณได้รับยาต้านไวรัส 1ชิ้น

"เห้อ ได้ยาต้านไวรัสอีกแล้ว "

โทมัสทำหน้าละห้อยเศร้าใจ ในคลังก็มีพวกมันอยู่หลายเม็ด ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรดีในตอนนี้ เพราะกินไปแค่ครั้งเดียวก็น่าจะต้านได้แล้ว หลังจากนี้ค่อยคิดหาวิธีใช้ประโยชน์จากมัน

"เอ่อ..ขอโทษนะค่ะ ยาต้านไวรัสคืออะไรงั้นเหรอคะ" คาร่าเดินเข้าไปหาด้วยความสงสัย เธอบังเอิญขึ้นมาได้ยินเขาพูดถึงมันพอดี

"เธออาบน้ำเสร็จแล้วงั้นเหรอ ดูดีขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย " 

โทมัสพูดชมอมยิ้ม เธอดูน่ารักสดใสเซ็กซี่ ดูดีกว่าก่อนหน้านี้เยอะ เมื่อสวมชุดใหม่ใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นสีดำ ทั้งผมสีแดงและผิวสีขาวอ่อน ค่อยไปหาชุดของแม่ให้เธอใส่ในทีหลัง

"นั่งลงก่อนสิ แล้วนี่ยาต้านไวรัสกินมันเข้าไปด้วย ส่วนมันคืออะไรทำได้อย่างไรเราก็ไม่รู้" เขาขยับมือขวามอบยาให้กับเธอไป

"งั้นเหรอ.." 

คาร่าจ้องมองยาด้วยความแปลกใจ มันดูไม่เหมือนยาเลยสักนิด มันดูเหมือนขนมมากกว่า เธอแลมองขวามองเขาอย่างระแวง 

'หวังว่าเขาจะไม่หลอกเธอนะ' เธอกลืนมันเข้าไป แต่มันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

โทมัสรีบพูดดักหน้า.. 

 "เธออย่าได้ถามเพราะเราก็ไม่รู้ ครั้งแรกที่เรากินมันเข้าไป ก็ไม่เข้าใจเหมือนกับเธอนั่นแหละ แล้วเธอมาจากไหนงั้นเหรอ เอานี่นมอุ่นๆ" 

เขาวางแก้วนมให้กับเธอบนโต๊ะ พลางรอคอยคำตอบ เธอน่าจะมีข้อมูลด้านนอกไม่มากก็น้อย

"ความจริงแล้วเรา.."เธอนั่งเล่าเรื่องไปพลาง จิบนมไปพลางอย่างช้าๆทำหน้าเศร้า

ทว่าโทมัสนั่งเงียบๆเป็นผู้ฟังที่ดี รับฟังในสิ่งที่เธอเล่ามาอย่างช้าๆ ระหว่างนั้นก็จิบนมครุ่นคิดไตร่ตรองในหลายๆสิ่ง มีทั้งเรื่องดีและเรื่องเลวร้ายที่ได้รับรู้มามากมายพอสมควร

ดวงตะวันล่องขึ้นฉายแสงเจิดจ้า มาในวันใหม่ เป็นวันที่สดใสมีแสงอบอุ่น ราวกับบ่งบอกว่าเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ อย่างไร​อย่างนั้น​

"เราโทมัสฝากตัวอีกครั้ง บ้านหลังนี้ยินดีต้อนรับเธอเสมอ" โทมัสยื่นมือขวาไปหาพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน

"เราคาร่าขอฝากตัวอีกครั้ง หลังจากนี้คงต้องอยู่กับนายแล้ว" 

เธอเอื้อมมือขวาอันเล็กเรียวไปจับมือ พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส ใบหน้าเรียวมนปรากฏความงดงาม เมื่อยามตะวันสาดแสงเข้ามากระทบหน้าและผมสีแดงสะท้อนแสงวิบวับ..