เพื่อนซี้สี่ขา กับ ระบบสุ่มกาชาสุดเจ๋ง

ลำดับตอนที่ #12 : เอาตัวรอด​ในคืนนี้

หลังจากดวงตะวันลับลาไม่นานนัก จันทราก็กลับมาส่องแสง แสงสีแดงดวงตาอสูรร้าย มากมายพวกซอมบี้เดินเพ่นพ่านในทุกหนแห่ง 

"บ้าจริงมีแต่พวกมันเต็มไปหมด" น้ำเสียงหงุดหงิดของชายผู้หนึ่งในเงามืด ยืนอยู่พร้อมกับกลุ่มคนนับสิบข้างๆตึกใหญ่

"พวกเราจะทำอย่างไรกันดี.   ไปทางไหนก็มีแต่พวกมันทั้งนั้น"  น้ำเสียงหญิงสาวผู้หนึ่งเป็นกังวลใจ มิอาจมองเห็นใบหน้า เมื่อถูกความมืดมิดบดบังเอาไว้

ทว่าในกลุ่มนั้น กับมีเสียงคำรามดังขึ้นมาน่าหวาดหวั่น หนึ่งในนั้นราวกับเป็นชายกระโดดกัดคอชายผู้หนึ่ง 

"อ๊ากก" 

เมื่อเสียงร้องค่ำครวญครางดังขึ้นมาสนั่น ในกลุ่มคนแตกตื่นวุ่นวายวิตกกังวลใจ

"บ้าเอ้ยรีบหนีกันเร็วเข้า ไอ้เวรนี่มันติดเชื้อ"

"แม่งเอ้ยใครติดเชื้อบ้างว่ะเนี่ย"

"ฉันต้องรอด แกไปถวงเวลาเอาไว้ให้ฉันซะ" หญิงสาวผู้หนึ่ง 

ผลักตัวหญิงสาวอีกคนหนึ่งลงอย่างรุนแรง แล้ววิ่งหนีเอาตัวรอดไปไม่หันแลมอง จนเห็นผมสีทองยามสะท้อนแสงของจันทรา 

ทว่าในเวลานั้น...

 ซอมบี้ตัวหนึ่งดวงดาแดงดุจดั่งอสูรร้าย พลันกระโดดเข้าหาหญิงสาวบนพื้น พร้อมกับเสียงคำรามที่น่าสพึงกลัว..! ! 

ด้วยความตกใจวูบวาบหนาวสั่น สัญญาณกลัวความตาย ทำให้เธอพลันสะบัดมือขวาฟาดท่อนเหล็กออกไปอย่างรุนแรง ตุบ... 

มันดังแน่นหนัก กระทบเข้ากับหัวของซอมบี้อย่างจัง มันถึงกับร่วงลงพื้นเสียการทรงตัว ตุบ.. 

"ยัยบ้านั่นอย่าให้พบเจอหน้าอีกนะ" เธอกำหมัดแน่นหนา ราวกับขุ่นแค้นอย่างไรอย่างนั้น 

พลันลุกขึ้นวิ่งหนีไปอย่างเร่งรีบไม่สบายใจ หากวันไหนเธอเจอหน้าอีกครั้ง จะเอาคืนยัยนั่นอย่าแน่นนอน เธอวิ่งหนีไปอย่างโดดเดี่ยว เพราะกลุ่มใหญ่สิบคนได้แตกแยกกันไปคนละทิศละทางแล้ว

"อะไร แสงนั่นมากจากไหนกัน" 

ระหว่างที่เธอวิ่งไปในความมืดมัว บนถนนในเมืองใหญ่ ดวงตาเธอกับเหลือบไปเห็นแสงไฟบนตึกสูงด้านซ้าย ทว่ามันกับไม่ใช่แสงไฟของตึกใหญ่ แต่มันเป็นเหมือน​แสงสะท้อนมาจากในที่แห่งหนึ่ง

 ทางทิศตะวันออก.. 

"ที่แห่งนั้นต้องปลอดภัยแน่ๆ"

น้ำเสียงเธอราวกับมั่นใจ  เพราะทุกแห่งหนไฟมันดับไปหมดแล้ว หากมีแสงไฟก็ย่อมมีที่ปลอดภัยอย่างแน่นอน พอคิดได้แบบนั้น เธอก็รีบวิ่งไปในทิศทางนั้นอย่างมีความหวัง 

แต่มันก็ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่เธอคิด 

ดวงตาสีแดงหลายคู่เคลื่อนไหวตามเธอมาหลายทิศทาง เธอหวาดกลัว เธอตัวสั่น พวกมันในตอนกลางวัน ในตอนนั้นพวกมันไล่กัดกินเนื้อผู้คน ราวกับปีศาจร้ายไม่สามารถห้ามร่างกายให้หยุดสั่นเทาได้เลย

ทว่าเธอก็ยังไม่หยุดที่จะวิ่งหนีเอาชีวิต แม้มันจะมืดมัว ก็ยังพอมองเห็นเส้นทางในเมืองอยู่ เมื่อมีแสงของจันทราและดวงตาสีแดงที่เคลื่อนไหวในความมืดมัว เธอหลบเลี่ยงพวกมันไปเรื่อยๆ จนมาถึงบ้านที่มีแสงไฟด้านหน้า

"บ้าจริงพวกซอมบี้มันมีมากจนเกินไป" 

เธอบ่นเบาๆด้วยความโมโห มีพวกซอมบี้มากมายเดินเพ่นพ่านหน้าบ้านหลังนั้น แสงไฟต้องกระท่อนวาบขึ้นมา จนเธอคิดได้ในวินาทีนั้น

 พลันปาท่อนเหล็กออกไปทางขวาอย่างสุดแรงเกิด จนท่อนเหล็กหมุนติ้วปลิวไปไกล กระเด้งกระดอนลงพื้นเสียงดัง เคร้ง..ๆ

เพียงแค่ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมาสะท้อนราวกับละฆังปานนั้น.. 

พวกซอมบี้พากันวิ่งไปเป็นกลุ่มตามเสียงที่ดังขึ้นมาแม้จะไม่เห็นตัว

ช่วงเวลานี้มันคือโอกาสเพียงครั้งเดียวของเธอแล้ว เธอรีบวิ่งไปด้วยความเร็วทั้งหมดที่ตนมี โดยไม่คิดสิ่งอื่นสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว เธอรีบกระโดดขึ้นกำแพงรั้ว ที่มีแต่ลวดหนามมากมายและเหล็กแหลมคม

"อุ้ยเจ็บ บ้าจริง" 

เธอบ่นออกมาด้วยความเจ็บปวด ลวดหนามเหล็กแหลม บาดแขนขาเจ็บแสบไปทั่วร่างกาย เธอยอมอดกั้นกัดฟันกรอด.. อดทนต่อความเจ็บปวดที่มีอยู่

 เพราะด้านนอกนั่นมันมีแต่พวกซอมบี้มากมายเต็มไปหมด หากเธอไม่เข้ามาภายในบ้านหลังนี้ ก็คงจะต้องตายอย่างแน่นอน ตุบ.. 

"อุ้ยย…เจ็บ.." เธอร่วงลงตูดกระแทกพื้นอย่างเจ็บปวด พลันลุกขึ้นลูบแขนขาไปมาเจ็บแสบปวดร้อน 

"โฮ่งๆ" โมจิเห่าและข่มขู่เสียงดังลั่น เมื่อมีศัตรูบุกรุกเข้ามาภายในอานาเขตปกครองของตน มองดูอยู่บนด่านฟ้าดวงตาดุร้าย

"บ้าจริงบ้านนี้มีหมาด้วยงั้นเหรอ ทำไงดีละทีนี้" 

เธอขมวดคิ้วเป็นกังวลใจ ด้านบนมีหมาแถมยังมีป้อมปืนกลอีก ไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้วในตอนนี้ เธอทำได้เพียงแต่เดินถอยหลังด้วยความหวาดกลัว จนหลังชนผา ชนเข้ากับมุมกำแพง ตุบ.. 

เธอปล่อยตัวลงอย่างสิ้นหวัง นั่งกอดร่างกายหลั่งน้ำตา กอดเข่าก้มมองพื้น ด้านนอกก็มีซอมบี้มากมาย ด้านในนี้ก็มีหมา เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้วในตอนนี้

"โฮ่งๆ"โมจิกระโดดลงมาด้านล่าง เปล่งเสียงข่มขู่แยกเขี้ยวน่าเกรงขาม

"มีอะไรงั้นเหรอโมจิ" โทมัสขยี้ตาท่าทางงัวเงียน้ำเสียงอ่อนล้า พยายามยกหนังตาขึ้นมองดูอยู่บนด่านฟ้า มันเลือนลาง มันมองไม่ค่อยเห็น แต่เห็นจุกอยู่ที่มุมขวากำแพง แต่มันดูคล้ายคลึงคนมาก รีบบอกออกไปก่อน

"โมจิอย่าพึ่งทำอะไรนะ" 

โทมัสรีบเอาน้ำมาล้างหน้าให้ตาสว่างก่อน แล้วมองอีกทีหนึ่งก็เห็นชัดเจน หญิงสาว สาวผมยาวสีแดงสด งดงาม อายุราวสิบเจ็ด​สิบแปด​ปี ส่วมชุดนักศึกษาสีขาวอาบโลหิต ร่างกายเธอมีแต่บาดแผลคนานับ..