เพื่อนซี้สี่ขา กับ ระบบสุ่มกาชาสุดเจ๋ง

ลำดับตอนที่ #10 : อยากได้​สักตัวจัง..

"พ่อน้องได้กลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว หากพี่ไม่ฆ่าก็คงเป็นพี่ที่ถูกฆ่าเอง หากน้องจะโกรธแค้นพี่ก็ไม่ว่าอะไร" 

โทมัสลูบหัวเด็กน้อยไปมาอย่างอ่อนโยน มันก็รู้สึกแย่เหมือนกัน ที่ฆ่าพ่อของเขาไปต่อหน้าต่อตา 

"ผมไม่โกรธพี่หรอกครับ พ่อผมไม่ได้เป็นคนอีกต่อไปแล้ว"

 เด็กน้อยพูดจาหนักแน่นทำใจยอมรับ ก่อนหน้านี้ก็เห็นพ่อกัดแม่ไป เขานั่งลงขยับมือขวาปิดตาให้พ่อทั้งน้ำตา ตอนนี้พ่อไม่ต้องทุกข์ทนกับความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว

"พี่ชื่อว่าโทมัส นี่คือยาต้านไวรัสรับไปสิ" เขายื่นยาให้กับเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

"ขอบคุณครับพี่ ผมชื่อว่าอาเธอร์ นี่คือยาต้านไวรัสงั้นเหรอครับ" เขาจ้องมองลูกกลมๆอย่างสงสัย มันเหมือนกับช็อคโกแลตที่เขาเคยกินมาก

"อืมม.. ใช่แล้ว มันคือยาต้านไวรัส แต่ก็ไม่รู้ว่าว่ามันต้านได้จริงหรือเปล่า แต่หากอยากจะมีชีวิตรอด น้องก็กินมันซะ" โทมัสพูดบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะมันเป็นของจากระบบ มันก็คงจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน 

"ก็ได้ครับ" อาเธอร์กลืนยาเข้าปากอย่างเชื่อฟัง

"ร้านนี้เป็นของพ่อน้องสินะ พี่ขอแบตเตอรี่ได้หรือเปล่า" โทมัสขอเจ้าของก่อนเล็กน้อย

"แล้วแต่พี่เลยครับ มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วละ" อาเธอร์ทำหน้าเศร้า

"งั้นก็รอพี่ครู่หนึ่ง เดี๋ยวพี่จะพาไปที่บ้านของพี่เอง" โทมัสลูบหัวอาเธอร์ด้วยความเอ็นดู และรีบไปดูดแบตเตอรี่เข้าคลังไปทั้งหมด

ทว่าอาเธอร์ตาพองโตตกใจ เมื่อเห็นพี่ชายดูดของหายไปในอากาศ ราวกับเวทมนตร์อย่างไรอย่างนั้น พลันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"พี่เป็นซูเปอร์ฮีโร่หรือเปล่าครับ"

"พี่ก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาไม่ต่างจากน้อง ก็แค่พระเจ้าเมตตามอบของวิเศษมาให้เท่านั้น น้องอย่าไปบอกใครล่ะ" โทมัสทำหน้าจริงจังสุดๆ

"โอเคครับ ผมจะไม่บอกใคร" ถึงบอกไปก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดี แถมไม่รู้จะมีคนจริงๆหรือเปล่าด้านนอกนั่น

"ไม่ต้องกลัวบ้านพี่ปลอดภัยอย่าง​แน่นอน รีบไปกันเถอะ " โทมัสรีบคว้าจับแขนอาเธอร์ แล้ววิ่งออกไปจากร้านในทันที ตอนนี้ก็ได้ของมาหมดแล้ว หากอยู่ด้านนอกนานก็ไม่เป็นผลดีนัก

"ชะซอมบี้เต็มไปหมดเลยพี่ พะพวกเราจะทำยังไงกันดีละพี่" 

อาเธอร์ขมวดคิ้วเป็นกังวลใจ ใบหน้าหม่นหมองร่างกายของเขาสั่นกลัว ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็มีแต่พวกซอมบี้ พวกมันกำลัง​วิ่งเข้ามาหากันหลายตัว 

"ไม่ต้องกลัว มันก็แค่ซอมบี้แหละหน่า" 

โทมัสพูดปลอบใจยิ้มสู้ พลันเคลื่อนไหวร่างกายมือขวาอย่างรวดเร็ว สะบั้นตัดคอซอมบี้ขาดไปเรียงตัว ในชั่วพริบตาสะบัดมือซ้ายลั่นไกยิงหัวซอมบี้ ฉึบ.. ตุบ.. 

ราวกับส้มที่ร่วงหล่นลงพื้น ทว่ามันกับเป็นร่างกาย​และหัวของซอมบี้ ที่หล่นลงบนพื้นแทน แววตาเด็กน้อยวิบวับ เผยให้เห็นความประทับใจ กลบความหวาดกลัวที่มีจนหายไปหมด

"พี่ชายโครตเท่ทำได้ไงอะ ผมจะเก่งเหมือนพี่ได้หรือเปล่า" เขายิ้มระรื่นกำสองมือแน่นหนา อย่างมีความหวัง

"ได้อยู่แล้วละ แต่ยังไม่ใช่ในตอนนี้ รีบไปกันก่อนเถอะ" 

โทมัสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง รีบพาอาเธอร์วิ่งกลับบ้านไปอย่างเร่งรีบ ด้านนอกนี้มันไม่ปลอดภัยนัก เมื่อกี้เขาก็ฆ่าพวกมันไปถึงห้าตัว 

แม้มันจะจัดการได้ไม่ยากเย็นอะไร แต่หากพวกมันมามากกว่านี้ ก็คงจัดการไม่ได้ง่ายๆเหมือนกัน  แถมด้านหน้าอีกสิบเมตรก็จะถึงบ้านแล้ว

"พวกนี้มันน่ารำคาญชมัด" 

โทมัสขมวดคิ้วเริ่มหงุดหงิดอารมณ์เสีย พวกมันวิ่งตามตื๊อมาไม่เลิกกว่ายี่สิบตัว พอเปิดประตูบ้านได้แล้ว พาอาเธอร์กระโดดหมอบลงพื้นในบ้าน รีบออกคำสั่งยิง ปั้งๆ..! 

ท่ามกลางเสียงปืนกลดังลั่นติดต่อกันหลายครั้งครา มากมายห่ากระสุนปืนหนักบินว่อน พุ่งตรงเจาะร่างกายซอมบี้ล้มระเนระนาด เลือดสาดกระจายตายกันเป็นว่าเล่น มาสิบตายสิบ หัวตัวแยกจากแขนขากระจัดกระจาย ไปคนละทิศละทาง

"นะนี่บ้านพี่ชายเองงั้นเหรอครับ" อาเธอร์เอ่ยถามด้วยความตกใจ ใบหน้าหม่นหมอง นอนมองกระสุนปืนบินผ่านหน้าไป ด้วยความกังวลใจ 

"บ้านหลังนี้ของพี่เอง น้องไปหลบอยู่ในบ้านก่อน เดี๋ยวพี่จะไปเคลียร์ด้านนอก"

โทมัสรีบสั่งป้อมปืนให้หยุดในทันที เมื่อไม่เห็นมีตัวไหนมีชีวิตแถวนี้แล้ว พลันลุกขึ้นมาออกคำสั่ง

"โมจิแปลงร่างหน่อย ไปคุ้มกันด้านนอกที" 

"โฮ่งๆ" โมจิเปล่งเสียงตอบรับคำสังเจ้าบ้าน พลันแปลงร่างเป็นสิงโตตัวใหญ่ รีบกระโดดออกไปเฝ้าระวังภัยด้านนอกอย่างจริงจัง ตัวไหนที่ยังไม่ตายก็ตบหัวระเบิดเลือดกระจาย

"คงต้องรีบหน่อยแล้ว" 

โทมัสพึมพำอย่างเร่งรีบ รีบออกไปกรีดเอาหินผลึก ของพวกซอมบี้ที่ตายอยู่หน้าบ้านอย่างเร่งด่วน ก่อนที่ตัวอื่นจะวิ่งมาถึงในไม่ช้า

"หมากลายเป็นสิงโต นี่มันอะไรกันเนี่ย?"

 อาเธอร์ทำหน้าแปลกใจเป็นอย่างมาก นั่งนิ่งจ้องมองดูหมาสิงโตอย่างไม่ละสายตา ดวงตาวิบวาวด้วยความปราบปลื้มชอบใจ เพราะไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน หมาสิงโตกัดหัวซอมบี้ขาด ทั้งฉีกกระชากตบหัวระเบิดไปทีละตัว ทีละตัว

"อยากจะได้บ้างสักตัวจัง พี่ชายซื้อมาจากที่ไหนกันนะ" เขายิ้มอย่างมีความหวัง หวังว่าจะมีบ้างสักตัว

"โมจิรีบเข้ามาบ้านเร็วเข้า" 

โทมัสเปล่งเสียงเรียกที่ดัง แล้วยืนรอคอยเตรียมพร้อมที่หน้าประตูบ้าน พอโมจิกระโดดกลับเข้ามาในทันใด รีบปิดประตูล็อกกลอนใส่กุญแจให้แน่นหนา สามอันติด

"เห้อ ชีวิตหนอชีวิต"

โทมัสพึมพำ​นั่งพิงประตูเหล็กด้วยความโล่งใจ นี่มันเพียงแค่วันที่สองเท่านั้น มันยังลำบากมากมายถึงขนาดนี้ แล้วหลังจากนี้วันอื่นๆจะเป็นอย่างไร 

"พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" อาเธอร์เดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง

"พี่ไม่เป็นอะไรแค่พักเหนื่อยเล็กน้อย เข้าบ้านกันเถอะ" โทมัสรีบลุกเข้าบ้านไปพลางบอกกล่าว 

"น้องไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่จะเตรียมผ้าเอาไว้ให้ ห้องน้ำก็มีทั้งด้านบนด้านล่าง จะใช้ชั้นไหนก็แล้วแต่" 

"ดะได้ครับ" อาเธอร์เดินเข้าบ้านไปพลาง แลมองสิงโตคลี่ยิ้มไปพลาง อยากจะลองจับดูสักครั้ง

'แต่เดี๋ยวค่อยมาขอพี่ชายดูดีกว่า' เขาอมยิ้มรีบวิ่งไปในห้องน้ำทันที

"โมจินายก็คืนร่างได้แล้ว อย่าไปกัดเด็กน้อยเข้าล่ะ" โทมัสนั่งลูบหัวโมจิไปมา บอกกล่าวเอาไว้ก่อนเล็กน้อย​ ก่อนที่จะสายไปกว่านี้

พอหลังจากนั้นโทมัสก็เอาเสื้อผ้า​ ไปแขวนไว้หน้าประตูห้องน้ำให้กับอาเธอร์ แล้วเขาก็ขึ้นไปอาบน้ำด้านบนก่อน ค่อยมากินข้าวพร้อมกันในทีหลัง..