เพื่อนซี้สี่ขา กับ ระบบสุ่มกาชาสุดเจ๋ง

ลำดับตอนที่ #1 : ระบบ

ในวันที่มีแสงตะวัน​เจิดจ้า ภายในเขตพื้นที่​บ้านสองชั้นหลังหนึ่ง มีสิงโตสีทองตัวใหญ่เปล่งเสียงที่​ดังกังวาน​น่าเกรงขาม​ และเดินสองขาเข้าไปหาเด็กหนุ่ม​ผู้หนึ่ง

"โมจินายเท่มากเลยเพื่อน​ ความสามารถ​นี้นายเอาไว้ใช้ในยามคับขันนะรู้มั้ย รีบคืนร่างก่อนเดี๋ยว​คนอื่นมาเห็นเข้า แล้วจะตกใจโทรแจ้งตำรวจ​" โทมัสพูดอธิบาย​ให้โมจิได้เข้าใจ

ทันใดโมจิคืนร่างจากสิงโตทองคำ จนเปลี่ยนกลับมาเป็นหมาสีน้ำตาลแดงตัวหนึ่ง แล้วแลบลิ้นราวกับยิ้มอยู่ พลันเปล่งเสียง​ดัง

 "โฮ่งๆ"

"นายชอบมันก็ดีแล้วล่ะ พวกเราเข้าไปกินข้าวในบ้านกันก่อนดีกว่านะโมจิ"

โทมัส​เดินเข้าบ้านไปพลาง คลี่ยิ้มไปพลาง ท่าทางโมจิเดินส่ายหัวไปมา น่าจะชอบร่างสิงโต​เอามากๆ แถมวันนี้ก็โชคดีมาก ​สุ่มกาชาใบที่สองได้ของแรร์​ ยังพอเหลือ​สุ่ม​กาชาฟรีอีกใบหนึ่ง

"ครั้งต่อไปจะได้อะไรกันนะ"  โทมัส​ยืนหลับตายิ้มระรื่น​ด้วยความตื่นเต้น ไม่อย่างจะเชื่อเลยว่า ระบบโครตเจ๋ง​แบบนี้ จะมาอยู่กับเขา

ย้อนกลับไปในวันวาน เมื่อวาลนี้ เป็นวันที่​มีแสงอบอุ่น​จนง่วงนอน สายลมอ่อนพัดผ่านในยามสิบสองนาฬิสามสิบนาที  

มีเด็กหนุ่ม​ผู้หนึ่งผมสั้นสีน้ำตาลแดง ผิวคล้ำใบหน้าคมหล่อเหลา อายุสิบเก้าปี สวมชุดนักศึกษาสีขาว นอนหลับไหลพักสายตาอยู่​บนด่านฟ้า โรงเรียน​มัถยม​ปลายที่สองมาครู่​หนึ่ง..

[แต่นแต๊น]​ คุณ​คือผู้โชคดี​หนึ่งเดียว​ในโลกหล้า ได้รับระบบสุ่ม​กาชาสุดเจ๋ง​ไปแบบฟรีๆ

โทมัส​ลืมตาขึ้นมาด้วยความสงสัย​ เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียง​กริ่งของโรงเรียน​ ดังขึ้นมาในหัว

"หืมม.. นี่มันอะไรกัน เราฝันอยู่งั้นเหรอ? "

โทมัส​พึมพำ​เบาๆ ทำหน้าเอ๋อ​ เมื่อมีกล่องข้อความ​สีฟ้าขนาดเล็ก เท่ากับมือถือ​ลอยอยู่เบื้องหน้า พอลองขยับ​มือขวาปัดไปมา มันก็ไม่หายไปไหน ยังคงลอยอยู่​ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง​ ผวะ.!

"โอ้ยย.. ไม่ได้ฝันไปนี่หว่า"

โทมัส​ตาสว่าง​ขึ้นมาทันตา ลูบแก้มขวาของตนไปมาด้วยความเจ็บ​ปวด ตบไปซะแรงเลย พลันลุกมามองดูกล่องสีฟ้า ด้วยความแปลกใจ​ แล้วลองจิ้มนิ้วชี้ขวาไปหนึ่งที

[แต่นแต๊น]​ คุณ​เปิดใช้ระบบเป็นครั้งแรก สุ่มกาชาฟรี 3 ครั้ง (เปิดสุ่มในระบบ)​

คุณ​ได้รับของฟรีมือใหม่​ คลังเก็บของ​มิติ 2x2 (อัพขนาดให้ใหญ่​ขึ้น 10000 แต้มกาชาแดง)​

*แจ้งเหตุ​ระดับSSSSหนึ่งครั้ง เพื่อ​ความปลอดภั​ยของโฮสต์ ​โปรด​เตรียม​การเพื่อความอยู่รอด​*

(อีกสามวันโลกใบนี้จะ​เกิด​ภัยพิบัติ​เหน็บ​หนาว ชิ้นส่วนดาวเคราะห์​ขนาดเล็กจะตกลงมาสู่โลก​ อาหาร​อาจจะขาดแคลน สัตว์​ร้ายอาจจะกลายพันธุ์​ ผู้คนอาจจะติดเชื้อ เพื่อความปลอดภัย​ของโฮสต์​ โปรดกักตุน​อาหารและอยู่​ในที่ปลอดภัย​)​

 "จริงหรือเปล่าเนี่ย ไม่เห็นมีข่าวบอกว่า โลกจะเกิดหายนะเลยนี่"

 โทมัส​พึมพำ​ ขมวดคิ้ว​ด้วยความแปลกใจ ​ไม่ปักใจเชื่อ​ กล่องข้อความ​สีฟ้านี่มันแปลกเกินไป แถมกล่องสีฟ้ามันก็หายไปแล้วด้วย

"แต่หากว่ามันเกิดขึ้นจริงๆล่ะ แล้วโมจิจะกินข้าวกับอะไร"

 โทมัส​ขมวดคิ้ว​เป็นกังวล​ใจ เชื่อครึ่งหนึ่ง ไม่เชื่อครึ่งหนึ่ง แต่หากมันเป็นเหมือน​ดั่งข้อมูล​นี้ที่บอกเอาไว้จริงๆล่ะ โมจิอาจจะไม่มีข้าวกิน รีบปัดมือขวาไปมาลองเปิดระบบดู

[ติ้ง]​ {ระบบสุ่มกาชาสุ่ดเจ๋ง}​ [สุ่มหนึ่งครั้ง] 1000 กาชาแดง

 *สุ่มฟรีวันละ 1 ครั้ง* (กาชาฟรี3/3 ใบ)

ฟังก์ชัน​เสริม​ : แลกเปลี่ยน​ของมีค่า ​เป็นแต้มกาชาแดง

ฟังก์ชัน​ติดตัว : คลังเก็บของมิติ​ 2x2​ (อัพขนาดให้ใหญ่​ขึ้น 10000 แต้มกาชาแดง)​

แต้มคงเหลือ​ : 0

"เอาจริงดิ ชักจะเป็นกังวล​แล้วแฮะ"

โทมัส​ลูบคางไปมา เชื่อไปแล้วแปดสิบเปอร์เซ็นต์​ เมื่อเห็นระบบสีฟ้าราวกับในเกมส์ ​ปรากฏ​ขึ้นมาจริงๆเบื้องหน้า เพื่อความแน่ใจลองกดสุ่มอีกหนึ่งครั้ง

ชั่วพริบตารูปทรงสีเหลี่ยม​สีแดง คล้ายคลึง​กับกระดาษ​ในหน้าจอระบบสีฟ้า กำลังหมุนติ้ว​จนมองไม่ทันเลย

[แต่นแต้น]​ คุณ​โชคดีในการสุ่มครั้งแรก ได้รับยาต้านไวรัส​ 2 เม็ด​ (เปิดดูในคลัง)​

"ของจริงงั้นเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ นี่งั้นเหรอยาต้านไวรัส.? "

 โทมัส​ขมวดคิ้ว ​เชื่อไปแล้วหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น​เต็ม มันคือของจริง เมื่อถือยาอยู่​ในมือขวา​มีขนาดเท่าลูกแก้ว 

แต่มันมีสีดำ ราวกับช็อกโกแลตและกลิ่นหอมมาก เมื่อกินเข้าไปแล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยสักอย่าง แต่สิ่งที่เห็นมันคือของจริงแท้แน่นอน

"ไม่ได้การแล้ว ​รีบกลับบ้านไปเตรียม​ข้าวของก่อนดีกว่า" 

พอคิดได้แบบนั้น โทมัส​ก็รีบวิ่งลงไปจากด่านฟ้า​ในทันที พร้อมกับเสียงกริ่งที่ดังลั่นขึ้นมา พลันถีบประตู​ห้องหกทับห้า ปัง!

"หากเรียน​ไปก็คงเสีย​เวลาเปล่า โลกจะล่มสลาย​ในอีกสามวัน​ข้างหน้า ทุกคนรีบกลับบ้านไปเก็บข้าวของอพยพ​" โทมัส​เปล่งเสียงที่ดังลั่น ​เตือน​ทุกคน​ในห้องเรียนด้วยสีหน้าจริงจัง​

"ฮ่าๆ..เจ้าหมอนี่มันเพี้ยน​ไปแล้วว่ะ"

"โทมัส​ นี่นายดูหนังมากเกินไปหรือเปล่า"

"ไม่เห็นมีข่าวไหนบอกเอาไว้เลยสักช่อง นายรีบไปล้างหน้า​ล้างตา ให้ตื่นจากความฝัน​ก่อนไป"

เหล่านักเรียน​ชายหญิงมากมายไม่ปักใจเชื่อ ต่างพากันหัวเราะขบขัน​เยาะเย้ย​เสียง​ดัง และพากันพูดคุย​ซุบซิบ​นินทา ​จ้องมองหน้าด้วยสายตารังเกียจ​ มันเป็นลูกไม่มีพ่อแม่ แถมสติก็ฟั่นเฟือง ​พูดสิ่งที่น่าขายหน้า​ออกมา น่ารังเกียจ​

"โลกนี้มันจะไปล่มสลาย​ได้อย่างไรกัน แกบ้าหรือเปล่า กับบ้านไปนอนไป"เด็กหนุ่มผมสั้นสีทอง ไล่กลับบ้านด้วยน้ำ​เสียง​ดังลั่นห้อง

"เห้อ บอกไปแล้ว ไม่เชื่อก็แล้วแต่ แล้วแต่เวรแต่กรรมก็แล้วกัน"

 โทมัส​ส่ายหัวไปมาอย่างช่วยไม่ได้​ พวกอุปกรณ์​การเรียน​ในห้องคงไม่จำเป็นต้องเอาแล้ว รีบวิ่งกลับบ้านไปเตรียม​ตัวด้วยความสดใส​