คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 : First meet (100%)
Chapter 2 : First meet
บยอนแบคฮยอนเหรอ….
จริงๆแล้วเขาไม่ควรมาใส่ใจเรื่องอะไรไร้สาระแบบนี้เลย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิด ก็ไอ้แฝดสองตัวนั้นมันเล่นพูดให้เขาต้องคิดตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงวันนี้
‘บยอนแบคฮยอน? ผู้ชายเหรอ?’ ------- จงอิน
‘อืออ’ ------- เซฮุน
‘เสียใจด้วยนะเว้ย’ ------- แทมิน
‘เสียใจอะไร? กูก็ไม่ได้อยากได้ผู้หญิงซักหน่อย’ ------- เซฮุน
‘เออจริง ถ้าได้ผู้ชายแต่ได้แบบนางฟ้าม้าเต่อคนนั้นก็ไม่เลวนะ’ ------- จงอิน
‘อะไร? นางฟ้าที่มึงพูดถึงนี่คือผู้ชายอ่อ’ ------- แทมิน
‘มึงไม่ต้องคิดมากนะเซฮุน ดูจากชื่อแล้วต้องเป็นผู้ชายน่ารักๆแน่นอน’ ------- จงอิน
‘แล้วถ้าได้ตัวทึกๆหน้าเถื่อนๆหนวดยุ่บยั่บอ่ะ’ ------- แทมิน
‘ก็ทำใจ’ ------- จงอิน
แล้วทำไมเขาจะต้องมานั่งคิดเรื่องพวกนี้ด้วยนะ…
ตอนนั้นคนตัวสูงก็ได้แต่นั่งเงียบๆปล่อยให้เพื่อนสนิทสองคนคาดเดาหน้าตาพี่รหัสตัวเองโดยไม่ออกความคิดเห็นใดๆ เขาไม่เคยคิดว่าจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้สมองของเขาต้องทำงานหนักขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะคำพูดปั่นหูของเพื่อนทั้งสองคนที่ทำให้เขาคิดไม่ตกมาจนถึงตอนนี้
หน้าตาพี่รหัสของเขาจะเป็นยังไงนะ?
“เซฮุน”
“….”
“ไอ้เซฮุน!!”
“ห๊ะ” คนตัวสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกเรียกให้หลุดออกจากภวังค์ความคิด
“เหม่ออะไรวะ ได้ฟังที่พวกกูพูดป่ะ?” จงอินขมวดคิ้วใส่
“ไม่อ่ะ พวกมึงพูดอะไรกัน”
“กูกำลังพูดถึงเรื่องงานกลุ่มวันนี้ที่จารย์สั่งอ่ะ” ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ในโรงอาหาร หลังจากที่เลิกเรียนวิชาสุดท้ายของคาบเช้าทั้งสามคนก็มารับประทานอาหารกลางวันพร้อมปรึกษาหารือเรื่องงานที่อาจารย์สั่งวันนี้
“อืม มึงสั่งมา”
“มึงไปหาข้อมูลเกี่ยวกับการประกอบอาชีพของวิศวะเครื่องกล แค่หาข้อมูลมาก็พอ เดี๋ยวกูทำเวิร์ดกับรูปเล่มรายงาน ไอ้แทมินมึงทำพาวเวอร์พอยนะ”
“ได้เลยเพื่อน ไว้ใจกูเลย” แทมินเอามือทุบอกตัวเองด้วยสีหน้ามั่นใจ ตอนนี้ก็เปิดเทอมมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว ทั้งงาน ทั้งเรียน ทั้งกิจกรรมรุมเร้าไปหมด นี่แค่อาทิตย์แรกเท่านั้นนะ ไม่อยากจะคิดสภาพในอนาคตเลย
“วันนี้เฉลยพี่รหัสแล้ว ตื่นเต้นว่ะ” จงอินพูดขึ้น
“เขาจะเฉลยตอนไหนวะ?” แฝดผิวขาวถาม
“คงหลังจากทำกิจกรรมประชุมเชียร์เสร็จมั้ง” จงอินตอบก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม ตั้งแต่เปิดเทอมมา หลังเลิกเรียนทุกวันเด็กปีหนึ่งจะต้องเข้าร่วมกิจกรรมประชุมเชียร์ของคณะ แต่เย็นวันนี้จะเป็นการประชุมเชียร์วันสุดท้ายพร้อมกับเฉลยพี่รหัส ทุกคนต่างตื่นเต้น ไม่เว้นแม้แต่เซฮุน แต่คนตัวสูงไม่แสดงมันออกมาหรอก เสียมาดหมด
“เห้ย มึงดูผู้ชายคนนั้นดิ ดูดีสุดๆไปเลยอ่ะ” จงอินชี้ไปที่นักศึกษาชายคนหนึ่งที่กำลังต่อแถวซื้ออาหารอยู่ให้เพื่อนดู ทั้งเซฮุนและแทมินต่างหันไปดู ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดี ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำขลับที่เซ็ตมาอย่างดี บุคลิกและท่าทางการยืนที่ดูสง่า ทำให้เขาตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายๆคนไม่ใช่แค่เด็กหนุ่มทั้งสามคน
“หูยย มึงไม่รู้จักพี่ชานยอลเหรอวะ?” แทมินมองหน้าแฝดผิวเข้ม
“ไม่อ่ะ เขาเป็นใครอ่อ?”
“เขาชื่อพี่ชานยอล เป็นเดือนคณะปีสาม เห็นเขาว่ากันว่าเป็นเด็กเรียนดี ดนตรีก็เก่ง กีฬาก็เก่ง เอาง่ายๆว่าแม่งเก่งทุกอย่างอ่ะ” แทมินบรรยายความเก่งเว่อวังอลังการของรุ่นพี่
“มิน่าล่ะ พี่เขาดูโดดเด่นที่สุดในนี้เลยอ่ะ ถ้ากูได้พี่เป็นผู้ชายนะ กูก็อยากได้พี่เก่งๆแบบนี้แหละ” ทั้งหล่อทั้งเก่งแบบนี้แหละไอดอลจงอินเลย จงอินมองรุ่นพี่อย่างชื่นชม เช่นเดียวกับเซฮุนที่มองชานยอลด้วยสายตาชื่นชม ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะได้พี่รหัสแบบพี่ชานยอลเหมือนกัน
ไม่ใช่แค่น้องๆที่ตื่นเต้น แต่รุ่นพี่เองก็ตื่นเต้นเหมือนกันที่วันนี้จะได้เจอสายรหัสของตัวเอง
“เย็นนี้เฉลยน้องรหัสแล้วมึง พวกมึงซื้อขนมไว้ยัง?” จงแดถามแบคฮยอนกับคยองซูขณะกำลังลงลิฟท์เพื่อกลับหอพัก
“ซื้อแล้วเว้ยย พร้อมเจอน้องสุดๆ” แบคฮยอนตอบกลับอย่างอารมณ์ดี เมื่อวานเขาไปซื้อขนมมาเยอะเลย ทั้งเลย์ คุกกี้ ขนมปัง แถมเขายังซื้อช็อกโกแลตที่แพงที่สุดในร้านอีก เขาซื้อแต่ของที่ดีที่สุดเพื่อน้องรหัสของเขา
“ซื้อแล้วเหมือนกัน เย็นนี้กี่โมงอ่ะ” คยองซูถาม
“เริ่มหนึ่งทุ่มจนถึงสี่ทุ่ม”
“งั้นกูไปสี่ทุ่มได้ป่ะ?” แบคฮยอนถามพร้อมทำใบหน้ากวนใส่จงแด
“ได้ ถ้าน้องมึงไม่กลับไปก่อนอ่ะนะ” จงแดเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน กวนมาก็กวนกลับ
“งั้นเรามาเจอกันที่หน้าตึกตอนทุ่มตรงนะ แบคฮยอนมึงห้ามสาย!!” คยองซูถลึงตาใส่เพื่อนตัวแสบที่ชอบมาสายจนกลายเป็นเรื่องประจำไปแล้ว
“จ้าาา ครั้งนี้จะไม่สาย มึงมารับกูด้วย เคร๊”
“เออ” คยองซูตอบรับพร้อมหรี่ตามองคนที่บอกว่าจะไม่สาย เขารู้จักเพื่อนของเขาดี ไม่เคยมีวันไหนที่มันไม่สาย เวลานัดกันต้องเผื่อเวลาไว้หนึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ
“เห้ย เดี๋ยวกูไปก่อนนะ มีธุระอ่ะ แล้วเจอกัน” จงแดพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถใต้คณะพร้อมโบกมือลาเพื่อน
“แหมม จะไปหาเด็กอักษรอ่ะดิ ร้ายนะมึง กินข้ามคณะเลย” แบคฮยอนแลบลิ้นทำหน้าล้อเลียนจงแด ก็มันร้ายอ่ะ ไปกินเด็กอักษร แถมเป็นรุ่นพี่ด้วย กินหญ้าแก่อ่ะ
“ก็ดีกว่ากินกันเองในภาคละกัน” แบคฮยอนหน้าหุบลงเมื่อเรื่องย้อนกลับเข้าหาตัวเอง
“ไปเลยมึงอ่ะ ชิ่วๆ” คนตัวเล็กปัดมือไล่ไอ้จงแดไปไกลๆตีนก่อนที่เขาจะทนไม่ไหวถีบตูดมันซะก่อน ก่อนจะเดินตามคยองซูไปขึ้นรถเพื่อกลับหอก่อนจะถึงเวลาเฉลยน้องรหัส
ไม่นานก็ถึงหอของคนตัวเล็ก แบคฮยอนลงจากรถก่อนจะส่งหมวกกันน็อกให้คยองซู
“ฮัดชิ่ววว”
“เห้ย มึงจะไม่สบายเหรอ?” คนตาโตถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทจามเสียงดัง
“โดนลมอ่ะ เดี๋ยวกูกินยาก็หาย”
“เออๆ อย่าลืมนะมึง ห้ามสาย!! กูจะมาทุ่มตรง”
“เค กลับดีๆนะ” คนตัวเล็กโบกมือให้เพื่อนตาโตก่อนจะเดินเข้าหอพัก แล้วกินยาแก้แพ้ แต่เขาอาจจะลืมไปว่ายาแก้แพ้ที่เขากินไปมันมีฤทธิ์ทำให้ง่วงนอน หวังว่าเขาคงจะตื่นได้ทันเวลานัด
“มาแล้วคร้าบบบ” จงแดจอดรถมอเตอร์ไซค์ตรงหน้าตึกคณะอักษรศาสตร์เพื่อมาพบนางฟ้าของเขา
“มาช้าห้านาที” ใบหน้าสวยทำหน้าดุใส่อีกคนที่ยิ้มแป้นไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“ห้านาทีเองนะพี่ ผมคุยงานกับเพื่อนอยู่อ่ะ”
“นายทำให้อี้ชิงต้องมายืนรอเป็นเพื่อนฉันเลย”
“เห้ยย ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก” อี้ชิงยิ้มให้ทั้งสองคน “จงแด พี่ฝากดูแลมินซอกด้วยนะ วันนี้มันบ่นอยากกินพิซซ่าน่ะ”
“พี่อยากกินพิซซ่าเหรอ? ไม่มีปัญหา วันนี้พี่ได้กินแน่นอน” จงแดยิ้มทะเล้นใส่รุ่นพี่ที่กำลังดูใจกันอยู่ เขากับมินซอกรู้จักกันตอนเลือกชมรมมหาวิทยาลัย ตอนที่เขาเห็นมินซอก จงแดก็ตกหลุมรักทันทีจนตามไปอยู่ชมรมทำอาหารด้วย ทิ้งให้แบคฮยอนกับคยองซูอยู่ชมรมฟุตบอลกันสองคน นี่ก็จีบมาเกือบปีแล้ว แต่พี่มินซอกก็ยังบอกว่าให้ดูๆกันไปก่อน
“นายไม่ไปด้วยกันเหรอ?” มินซอกหันไปถามอี้ชิง
“ไม่อ่ะ ไม่อยากไปเป็น กอขอคองอจอ”
“แหม เดี๋ยวนี้รู้จักเล่นคำนะ เก่งภาษาเกาหลีขึ้นมากแล้วน้า” จางอี้ชิงเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนมาจากประเทศจีนที่มาเรียนเอกเกาหลีเพื่อฝึกภาษากับเจ้าของภาษา โดยมีมินซอกเป็นเพื่อนสนิท เสียดายที่ว่าอี้ชิงมาแค่ปีเดียว พอเรียนจบปีนี้ อี้ชิงก็ต้องกลับประเทศจีนแล้ว
“งั้นไปละนะ กลับหอดีๆล่ะ”
“อือออ บายย” มินซอกโบกมือให้อี้ชิง ขาสั้นก้าวขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ ก่อนที่จงแดจะออกรถ
“พี่อี้ชิงนี่น่ารักดีนะครับ”
“ทำไม? นายกำลังจะบอกว่าจะเปลี่ยนใจจากพี่ไปชอบอี้ชิงใช่มั้ย?”
“ม่ายยย คิดอย่างงั้นได้ยังไงกัน ต่อให้ผมต้องรอพี่อีกซักสิบปีผมก็รอได้ ถ้าพี่สั่งให้ผมรอ” จงแดหยอดคำหวานใส่คนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง แต่น่าเสียดายที่จงแดไม่ได้เห็นใบหน้าของมินซอกในตอนนี้ ตอนที่มินซอกยิ้มเขินจนหน้าแดงเพราะคำพูดเลียนๆของเขา
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงร้านพิซซ่าที่มินซอกบ่นอยากกินมาตลอดทั้งวัน ทั้งคู่เข้าไปในร้านก่อนจะเลือกที่นั่งฝั่งซ้ายด้านในสุด
“นายจะกินแบบไหน?” มินซอกถามอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามขณะเปิดเมนูเลือกรายการอาหาร
“ผมกินได้หมดอ่ะ พี่อยากกินอะไรพี่ก็สั่งเลย มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง”
“ไม่เอา!! หารสอง” ใบหน้าหวานทำหน้าดุใส่อีกคนที่บอกว่าจะเลี้ยง ยังแบมือขอเงินพ่อแม่อยู่เลย ริอาจจะมาเลี้ยงคนอื่น อีกอย่างเราก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน มาทำตัวเป็นพ่อบุญทุ่มแบบนี้ คิดว่ามินซอกจะรู้สึกดีหรือไงกันนะ
“ผมอยากเลี้ยงอ่ะ”
“หารสอง!!”
“ให้ผมเลี้ยงนะ”
“ถ้าเป็นแบบนี้คราวหลังจะไม่มากินด้วยแล้วนะ” มินซอกยู่หน้าใส่คนพูดไม่รู้เรื่อง เขาเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วที่จงแดดึงดันจะเลี้ยงให้ได้
“อาาา ก็ได้คร้าบบบ หารสองเนอะ” จงแดยิ้มกว้างจนตาหยีเพื่อให้อีกคนอารมณ์ดีขึ้น ก่อนจะรินน้ำใส่แก้วให้มินซอกเพื่อเอาใจ พอมินซอกเห็นจงแดยิ้มระรื่นใส่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ เจ้าเด็กคนนี้มันร้ายจริง เวลาจะโกรธก็ชอบยิ้มน่ารักแบบนี้ตลอด ใครมันจะไปโกรธลง
“เออนี่ พี่ถามอะไรหน่อยสิ อยู่ที่มอชานยอลมีคนที่ชอบหรือคนที่กุ๊กกิ๊กเกินเพื่อนอะไรงี้มั้ยอ่ะ” จริงๆแล้วมินซอกเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของชานยอล ถือว่าค่อนข้างจะสนิทกันเลย อีกทั้งพ่อแม่ของทั้งสองก็ยังรู้จักกันด้วย ทั้งคู่เรียนสายวิทย์-คณิตมาด้วยกัน ชานยอลเรียนต่อคณะวิศวะ แต่มินซอกเลือกที่จะเบนสายมาเรียนสายอักษรเพราะรู้สึกมีความสุขในการเรียนมากกว่า
“พี่ถามทำไมอ่ะ?” จงแดทำหน้าสงสัย
“ถามก็ตอบเถอะหน่า”
“พี่จำแบคฮยอนเพื่อนผมได้ป่ะ? คนนั้นแหละ”
“ห๊ะ แบคฮยอนน่ะเหรอ?” มินซอกตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินชื่อเพื่อนตัวเล็กของจงแด เขากับแบคฮยอนเคยเจอกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่คิดว่าคนนี้จะเป็นคนที่ชานยอลดูๆอยู่
“ใช่พี่ แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกนะ ดูกันมานานละ ไม่ลงเอยซักที เล่นตัวกันไปเล่นตัวกันมาอ่ะ”
“เหรอ?” มินซอกนิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด ในใจเขาคิดอะไรเต็มไปหมด จนจงแดสังเกตได้
“พี่เป็นอะไรอ่ะ?”
“สงสารอี้ชิงน่ะสิ”
“หืม?”
“อี้ชิงชอบชานยอล” มินซอกเงยหน้าขึ้นมองจงแด ถ้าคู่แข่งเป็นคนอื่น มินซอกก็คงจะบอกให้อี้ชิงสู้ แต่คู่แข่งดันเป็นเพื่อนสนิทของจงแดอีก ตอนที่มินซอกเห็นสายตาที่อี้ชิงมองชานยอลตอนเดินสวนกัน ตอนที่อี้ชิงมาเล่าให้ฟังว่าปลื้มชานยอลเอามากๆ มันทำให้มินซอกรู้สึกสงสารอี้ชิงขึ้นมา
“จริงเหรอพี่?” จงแดตกใจเล็กน้อย เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าอี้ชิงแอบชอบชานยอลอยู่ เพราะเท่าที่จำได้อี้ชิงกับชานยอลก็เคยเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง
“อืออ ทำไงดีอ่ะ ถ้าอี้ชิงรู้ต้องเศร้าแน่ๆเลย”
“หูยพี่ สงสารเพื่อนผมดีกว่า ทุกวันนี้มันก็เครียดๆอยู่เพราะพี่ชานยอลไม่ชัดเจนซักที” ประโยคหลังเสียงจงแดค่อยๆแผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด คำพูดนี้มันทำให้เขานึกถึงตัวเอง ทุกครั้งที่เขาเห็นแบคฮยอนเขาก็เหมือนเห็นเงาตัวเองอยู่ลางๆ ตอนนี้เขาเองก็ไม่ต่างอะไรกับแบคฮยอนเลย ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน ตอนนี้เขาก็กำลังเจออยู่
เขากับมินซอกน่ะ...
เป็นอีกครั้งที่คนสองคนต้องมายืนรอคนๆเดียว เมื่อถึงเวลาทุ่มตรงตามที่นัดกันไว้กลับไม่มีสัญญาณตอบรับจากแบคฮยอน ครั้งนี้แบคฮยอนไม่ได้ตั้งใจจะสายหรอก คงต้องโทษยาแก้ภูมิแพ้ที่กินแล้วทำให้ง่วงนอน
“มันไม่รับอีกแล้วว่ะ” รู้ทั้งรู้ว่าโทรไปให้ตายยังไงไอ้เพื่อนตัวแสบก็ไม่รับสายง่ายๆแน่ เพราะเวลาคนตัวเล็กนอนหลับลึกๆต่อให้กระหน่ำโทรหรือตะโกนใส่หูคนตัวเล็กก็ไม่ตื่น
“เราสายได้ถึงแค่สองทุ่มนะ เดี๋ยวน้องจะรอ”
“เอาไงดีอ่ะ” ตอนนี้ทั้งสองคนจอดรถมอเตอร์ไซค์รออยู่ใต้หอคนตัวเล็ก คนตาโตกระสับกระส่าย เขาเคยชวนแบคฮยอนย้ายหอไปอยู่ด้วยกันเพราะคนตัวเล็กเป็นคนตื่นยาก เกิดมีอะไรสำคัญจะได้ช่วยปลุกได้ มีครั้งหนึ่งที่แบคฮยอนหลับไม่ยอมตื่นจนใกล้ถึงเวลาเข้าสอบ ดีที่ว่าตื่นทันเข้าห้องสอบสิบนาทีสุดท้าย ไม่งั้นบยอนแบคฮยอนหมดสิทธิ์สอบวิชานั้นไปแล้ว
จงแดกับคยองซูนั่งรอจนถึงสองทุ่ม โทรแล้วโทรอีกคนตัวเล็กก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับสายเขาเลย ฤทธิ์ยาคงจะแรงน่าดู
“นี่มันนอนหรือมันตายวะ?” จงแดพูดขึ้นพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “เอาไงดีมึง?”
“ไปเลยล่ะกัน เดี๋ยวน้องจะรอ” คยองซูตอบ ก่อนทั้งสองคนจะเดินทางไปยังตึกคณะ
ตอนนี้ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว รุ่นพี่ต่างทยอยกันมาเพื่อรับน้องออกไปจากลานกลางคณะเพื่อพูดคุยทำความรู้จักกัน ส่วนคนที่พี่ยังไม่มาก็ยังคงนั่งรออยู่ เช่นเดียวกับเซฮุนที่ยังคงนั่งรอพี่รหัสที่ชื่อบยอนแบคฮยอน เซฮุนถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เขาอยากจะกลับไปนอนสบายๆที่หอแล้ว แต่กลับต้องมานั่งรอใครก็ไม่รู้ ที่ไม่รู้ว่าจะมามั้ยด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ แค่แรกพบก็ไม่ประทับใจแล้ว…
“น้องๆที่พี่รหัสยังไม่มาใจเย็นๆนะครับ รอนิดนึง พี่เขาอาจจะกำลังเดินทางมา” รุ่นพี่ที่ยืนคุมอยู่ตะโกนบอกน้องที่นั่งรอ มีประมาณสิบกว่าชีวิตได้ที่ร่วมชะตากรรมเดียวกับเซฮุน
“แล้วถ้าผมจะกลับก่อนได้มั้ยครับ?” เซฮุนยกมือขึ้นถามรุ่นพี่ เขาเบื่อแล้วที่ต้องมานั่งรออย่างไม่มีจุดหมาย ไม่เล่นแล้ว จะกลับบ้าน
“เอาหน่า รออีกหน่อยนะ ถ้าถึงสามทุ่มสี่สิบห้าใครอยากกลับพี่จะให้กลับนะ” เซฮุนกับเพื่อนๆกว่าสิบชีวิตก็ยังคงต้องนั่งรอต่อไปจนกว่าจะถึงสามทุ่มสี่สิบห้า
21:40 น.
“ผมกลับได้ยังอ่ะพี่?” คนตัวสูงยกมือขึ้นถามรุ่นพี่อีกครั้งเมื่อใกล้ถึงเวลาสามทุ่มสี่สิบห้า รุ่นพี่ยกข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติ
“งืมๆๆ”
“….” มือเล็กควานหาโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะกดปลดล็อกหน้าจอเพื่อดูเวลา
“เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” ร้องยาวจนถึงประเทศไทย “เวรละ คยองซูๆๆๆ”
คนตัวเล็กรีบกดโทรศัพท์โทรหาคนตาโตทันทีด้วยความรีบร้อน ถือสายไม่นานคนปลายสายก็รับ “คยอง มึงอยู่ไหน?”
(ตื่นได้แล้วเหรอ? กูนึกว่ามึงจะหลับไม่ตื่นซะละ)
“มารับกูหน่อยดิ”
(ป่านนี้น้องมึงกลับไปแล้วมั้ง จะสามทุ่มครึ่งแล้วอ่ะ)
“กูอยากไปดู เผื่อน้องยังรออยู่”
(เออๆกำลังไป ห้านาทีนะ มึงลงมารอได้เลย)
“เออโอเค” แบคฮยอนวางสายแล้วรีบเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะคว้าถุงขนมที่เตรียมไว้สำหรับน้องรหัสออกจากห้องไป
พอลงไปถึงใต้หอก็พอดีกับคยองซูที่มาถึงหอคนตัวเล็กพอดี แบคฮยอนรีบกระโดดขึ้นรถก่อนจะเร่งให้เพื่อนตาโตขับรถเร็วๆ โชคไม่ดีที่สายรหัสปีสี่ของแบคฮยอนติดงานพรีเซนวันพรุ่งนี้เลยมาหาน้องไม่ได้ แบคฮยอนก็ดันไปสายอีก หลังจากนี้เขาคงต้องพิจารณาแล้วปรับปรุงเรื่องการนอนของตัวเองได้แล้ว
“จอดๆๆๆ” ไม่นานก็ถึงตึกคณะวิศวะ ที่ถึงเร็วกว่าปกติก็เพราะแบคฮยอนเร่งให้ขับเร็วๆ คนตาโตก็บิดเกือบร้อยยี่สิบเลย มอไซค์แทบจะบิน
คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปที่ลานกลางคณะก่อนจะเห็นรุ่นน้องนั่งอยู่เจ็ดแปดคน เขารีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนที่ยืนคุมอยู่
“อ่าวไอ้แบค นี่มึงเพิ่งมาเหรอ?” เพื่อนที่อยู่คุมอยู่ทักทายคนตัวเล็ก
“เออดิ”
“กูเป็นน้องมึงกูกลับไปนานละ มึงรหัสอะไร?”
“0914” คนตัวเล็กบอกรหัสนักศึกษากับเพื่อน ก่อนจะกวาดสายตามอง เขาหวังว่าน้องรหัสเขาจะยังไม่กลับไป
“น้องครับ ตรงนี้มีรหัส 0914 มั้ยครับ?”
ขายาวที่กำลังก้าวเดินหยุดลงทันที ก่อนจะหันกลับมาตามเสียงเรียก เซฮุนยกมือขึ้นเพื่อบอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ ก่อนจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งถือถุงขนมเต็มไม้เต็มมือ
นี่คงจะเป็นพี่รหัสที่ชื่อบยอนแบคฮยอนที่ปล่อยให้เขาต้องนั่งรออย่างแห้งเหี่ยวมาเกือบสามชั่วโมงสินะ
“ครับ…ผม 0914”
แบคฮยอนมองไปยังเด็กหนุ่มที่ยกมือขึ้น นั่นนะเหรอน้องรหัสของเขา หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างผอมสูง ใบหน้านิ่งๆกับมาดคุณชายนั่นทำให้แบคฮยอนมองตาไม่กระพริบ น้องรหัสของเขาดูดีเหลือเกิน…
“นั่นไงน้องมึงอ่ะ” เพื่อนสะกิดเรียกคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าเขานิ่งไป
“อ่ออ…เออ…ขอบใจนะ” แบคฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปขอบใจเพื่อนแล้วเดินตรงเข้าไปหาคนตัวสูง ไอ้เด็กคนนี้มันสูงจริงๆ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเตี้ยลงๆจนต้องแหงนหน้าคุย
“สวัสดี พี่ชื่อบยอนแบคฮยอน เป็นพี่รหัสปีสองของเรานะ” แบคฮยอนกล่าวทักทายก่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“พี่มาทำไม?” เซฮุนมองหน้าแบคฮยอนก่อนจะถามประโยคเสียมารยาทออกไป
“มาหานายไง”
“ผมกำลังจะกลับแล้ว”
“แต่นายก็ยังไม่กลับนี่” แบคฮยอนจ้องตากับน้องรหัส เขาไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนนะ เขาแค่ตอบตามบทสนทนาที่เกิดขึ้นเท่านั้น เซฮุนเสมองไปทางอื่นก่อนจะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เขาเบื่อแล้ว ตอนนี้เขาง่วงนอนเหลือเกิน
แบคฮยอนมองน้องรหัสตัวเองที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์ เข้าใจนะว่ารอนาน เขาเองก็ผิดที่มาสาย แต่เจ้าเด็กนี่ก็ไม่ควรทำหน้าเหมือนท้องผูกมาสามวันใส่เขา อย่างน้อยเขาก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว
“อ่ะ นี่ของนาย” แบคฮยอนยื่นถุงขนมให้ก่อนที่คนตัวสูงจะรับมันไว้
“ผมกลับได้แล้วใช่มั้ย?”
“ไม่อยู่คุยกันก่อนเหรอ?” แบคฮยอนยู่หน้าใส่น้องรหัส อะไรอ่ะ เพิ่งจะเจอกันก็จะรีบกลับซะละ อยู่คุยทำความรู้จักกันแป๊ปหนึ่งก็ยังดี
“ถ้าพี่มาเร็วกว่านี้ ผมคงอยู่คุยด้วยได้” โอเซฮุนไม่ใช่คนปากไวเลยซักนิด ปกติเขาเป็นคนนิ่งๆด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ตัวเองถึงได้กลายเป็นคนเถียงคำไม่ตกฟาก
ไม่เข้าใจเหมือนกัน….
“นายชื่ออะไร?”
“เซฮุน”
“นามสกุลด้วยดิ” แบคฮยอนหันไปถามน้องรหัสที่ทำหน้าเบื่อโลก ถามคำตอบคำ คุยด้วยก็ทำเหมือนไม่อยากจะคุย ทำหน้าเหมือนคนมีปัญหาชีวิตตลอดเวลา เซฮุนถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งก่อนจะตอบคำถามเมื่อครู่
“โอเซฮุน”
“โอ เซ ฮุน” แบคฮยอนทวนชื่อน้องรหัสในขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับหอ โดยคนตัวเล็กอาสาจะไปส่งน้องถึงหอพักเพื่อขอโทษเรื่องที่มาสาย
“นายอยู่ภาคเครื่องกลใช่มั้ย? พี่อยู่ภาคเคมีอ่ะ เรื่องเรียนคงช่วยอะไรไม่ได้มาก เพราะเราเรียนคนละแบบกัน แต่เรื่องอื่นก็ปรึกษาได้เสมอ”
“….”
“จริงๆเรามีพี่รหัสปีสี่ด้วยนะ อยู่เครื่องกลเหมือนนายนั่นแหละ แต่วันนี้เขาไม่ว่างเลยมาไม่ได้”
“….”
“พี่เขาชื่อคิมจุนมยอน แต่เราไม่ค่อยเรียกชื่อนี้กันหรอก พี่เขาชอบให้เรียกเขาว่าซูโฮมากกว่า”
“….”
“สงสัยล่ะสิ ว่าทำไมต้องเรียกซูโฮ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะเป็นชื่อในวงการธุรกิจพี่เขามั้ง”
“….”
“เราโชคดีมากเลยนะที่อยู่สายรหัสนี้อ่ะ เพราะพี่ซูโฮเขารวยมากเลย เราอยากได้อะไรก็ได้หมด อยากกินอะไรก็ได้กิน” คนตัวเล็กพูดจ้อยๆอยู่คนเดียว เขาไม่สนใจเลยว่าน้องรหัสเขาจะฟังอยู่หรือไม่ เขามีความสุขที่ได้พูดได้คุย
“พี่เขามีแบล็คการ์ดคู่ใจของเขา รูดปื๊ด รูดปื๊ด” แบคฮยอนทำท่ารูดบัตรขึ้นลงให้น้องรหัสดู ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองพูดอยู่คนเดียวมานาน “นี่นายหลับหรือยังอ่ะ?”
“เหอะ ใครจะหลับตอนเดิน” เซฮุนเค้นหัวเราะออกมากับคำถามพิลึกๆของคนตัวเล็ก
“แล้วทำไมนายปล่อยให้พี่พูดอยู่คนเดียวอ่ะ” แบคฮยอนยู่หน้าใส่คนตัวสูง
“ก็พูดด้วยอยู่นี่ไง”
“เวลาพี่พูดก็ให้มีปฏิกิริยาตอบสนองบ้าง เช่น อืม อ่า อ๋อ เอ้อ ครับ งี้อ่ะ”
“อืม”
“ก็ยังดี” แบคฮยอนไหวไหล่เบาๆ เขาไม่เคยเจอคนที่พูดน้อยแบบนี้เลย ทำตัวเป็นพ่อดอกพิกุลทอง พูดเยอะไม่ได้เดี๋ยวดอกพิกุลจะร่วง
“นายเป็นคนที่ไหนอ่ะ?” เงียบได้ไม่นานแบคฮยอนก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง เขาเป็นคนอยู่เงียบๆไม่ได้ ต้องได้คุยได้พูด
“โซล”
“อ๋อ เด็กโซลนี่เอง”
“….”
“นายไม่คิดจะถามพี่กลับบ้างเหรอ?”
“ต้องถามด้วยเหรอ?” เซฮุนขมวดคิ้วมองแบคฮยอน
“ต้องสิ เวลามีคนถามอะไร เราก็ควรจะถามกลับ มันเป็นมารยาท”
“….”
“ว่าไง จะถามมั้ย?” แบคฮยอนหันมองน้องรหัสตัวเอง อุตส่าห์บอกขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมพูดอีก
“พ…พี่…เป็นคนที่ไหนอ่ะ?” ในที่สุดเซฮุนก็ยอมถามกลับ
“พี่เป็นคนบูชอน ที่นั่นอากาศดีมากเลยนะ ถ้านายได้ไปแล้วจะติดใจ” แบคฮยอนยิ้มกว้างเมื่อพูดถึงบ้านเกิดของเขา เขาเข้ามาเรียนในเมือง ปิดเทอมใหญ่ถึงจะได้กลับบ้าน พอนึกถึงบ้านก็มักจะนึกถึงเรื่องสนุกๆที่นั่นเสมอ
เดินคุยกันได้ไม่นานก็ถึงหอของคนตัวสูงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัย หอนี้เพื่อนในภาคแบคฮยอนก็อยู่กันเยอะ แต่เห็นว่าแพงพอสมควรเลย น้องรหัสเขารวยอย่างนั้นเหรอ
“ถึงหอผมแล้ว”
“โอเค งั้นพี่ส่งแค่นี้นะ”
“อืม”
“เอ้อ พี่ก็ไม่รู้ว่านายชอบกินอะไร ก็เลยซื้อมาทุกอย่างเลย แต่ที่เด็ดที่สุดก็นี่เลย” คนตัวเล็กล้วงหยิบช็อกโกแลตยี่ห้อแพงที่เขาชอบมากที่สุดขึ้นมายื่นให้คนตัวสูง
“อันนี้อร่อยสุดๆไปเลย”
“ผมไม่กินช็อกโกแลต”
“โห่ นี่โง่หรือโง่เนี่ย อันนี้มันอร่อยมากเลยนะ ไม่กินของอร่อยได้ไง”
“ถ้าพี่ชอบก็เอาไปเลย” เซฮุนดันมือคนตัวเล็กกลับไป
“เอ้า ได้ไง ก็พี่ซื้อให้นายอ่ะ”
“ก็ผมไม่-” ไม่ทันได้พูดจบประโยคก็ถูกมือเล็กยัดช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งเข้าปากแบบไม่ทันตั้งตัว
“อย่าคายนะ!!” แบคฮยอนส่งเสียงดังเมื่อเห็นว่าคนตัวสูงทำท่าจะคายมันออกมา
“….”
“กลืนลงไป” แบคฮยอนชี้หน้าคนตัวสูงเป็นเชิงสั่ง เซฮุนเลยจำต้องกลั้นใจกลืนช็อกโกแลตลงไป แล้วเบะปากทำหน้าแหยเหมือนเด็กถูกบังคับให้กินยาแก้ไอ
“ดีมากก” เซฮุนเอียงหลบมือเล็กที่ขยี้หัวเขาอย่างเอ็นดู ก่อนจะส่งสายตาบ่งบอกว่ารำคาญมากใส่พี่รหัสตัวเตี้ย
“รีบนอนนะ วันนี้ดึกแล้ว พี่ไปละ บาย” แบคฮยอนโบกมือลาน้องรหัสก่อนหันหลังไป
.
.
.
.
“เดี๋ยว!!”
“….” ขาสั้นที่กำลังก้าวเดินหยุดลงก่อนหันกลับไปตามเสียงเรียก
“พี่…กลับไงอ่ะ?”
“มันเรื่องของฉันหน่า ขึ้นห้องไป ชิ่วๆ” แบคฮยอนพูดจากวนตีนใส่พร้อมปัดมือไล่น้องรหัสขึ้นห้อง ก่อนจะหันหลังเดินไปปล่อยให้คนตัวสูงยืนงงกับความบ้าๆบอๆของพี่ตัวเอง
เซฮุนไขกุญแจเข้ามาในห้อง มือหนาเลื่อนไปเปิดไฟ ก่อนจะวางถุงขนมลงบนโต๊ะ เขาหยิบช็อกโกแลตขึ้นมา จ้องมองอยู่นานสองนานพลางนึกถึงคำพูดของใครบางคน
‘อันนี้อร่อยสุดๆไปเลย’
‘โห่ นี่โง่หรือโง่เนี่ย อันนี้มันอร่อยมากเลยนะ ไม่กินของอร่อยได้ไง’
‘เอ้า ได้ไง ก็พี่ซื้อให้นายอ่ะ’
‘อย่าคายนะ!!’
“หึ ยุ่งจริง”
Talk
มาอัพตอนสองแล้วค่าาาา ขอโทษที่หายไปนานนะคะ เดี๋ยวจะไถ่โทษโดยการรีบเขียนตอนสามให้เลย เราเครียดมากเลยไม่รู้ว่าที่เขียนไปทุกคนจะชอบมั้ย มันดีพอหรือยัง ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะที่อ่านจนจบ จะรีบมาต่อตอนสามนะฮับบ รักทุกโคนนนน ^ ^ เม้นให้กำลังใจเค้าด้วยน้าาาา
ช่วงนี้เราเปิดเทอมแล้ว ยุ่งมากเลยแต่จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดนะคะ ใครเหงาๆ เข้าไปอ่านเอ็นซีฮุนแบคพลางๆก่อนได้ค่ะ เป็นเรื่องตอนเดียวจบค่าาา ลิ้งค์อยู่ในไบโอทวิต @Auaum_CB เลยนะคะ ขอบคุณฮับบ
@Auaum_CB
ความคิดเห็น