คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 : Begin (100%)
\
ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของเกาหลี
“เป็นไงบ้างวะ?”
“มันไม่รับสายว่ะ”
“มันอาจจะกำลังขี่จักรยานอยู่ก็ได้”
“กลัวจะไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ” ดวงตากลมโตสบตากับเพื่อนสนิท วันนี้เขาอุตส่าห์นัดไอ้เพื่อนตัวแสบไว้ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ดูสิ ตอนนี้จะเก้าโมงแล้ว มันยังไม่โผล่หัวมาแม้แต่จะรับโทรศัพท์เขาเลย
“เอาไงดีอ่ะ” คิมจงแดถามเพื่อนตาโตที่กำลังกดโทรออกอีกครั้ง ท่ามกลางสายตากังวลของเพื่อนนับสิบที่รออยู่
“เอางี้ มึง- เห้ยรับแล้ว ฮัลโหล” จงแดเขยิบเข้าไปใกล้เพื่อนตาโตเอาหูแนบโทรศัพท์เพื่อฟังเสียงคนในสาย
(ฮัลโหล)
“มึงอยู่ไหน?”
(อยู่ไหน? อยู่ห้องไง บนเตียง)
“กี่โมงแล้ว?”
(หืออ แปดโมงสี่สิบ…เดี๋ยวนะ!) ตอนนั้นเองที่คนในสายรู้ตัวว่าไปไม่ทันนัด (กูสายแล้วใช่ป่ะ?)
“เออ”
(เห้ยรอแปบนึง เดี๋ยวกูตามไป…)
คนในสายตัดสายโทรศัพท์ไป ก่อนที่คนตาโตจะหันไปมองหน้าเพื่อนๆที่รอฟังคำตอบอยู่
“จะรอมันมั้ย?” จงแดถาม
“รอมันก็สายกันพอดี ให้มันตามไปที่หอประชุมละกัน” คยองซูตอบ ก่อนจะถือของแล้วเดินนำเพื่อนๆไปยังหอประชุมมหาวิทยาลัย
“สายแล้วๆๆๆ”
ขาเรียวทั้งสองข้างเร่งปั่นจักรยานไปยังจุดหมาย พลางยกข้อมือขึ้นดูเวลา เขาผิดเองที่เมื่อคืนมัวแต่เล่นเกมจนทำให้นอนดึก ปกติเขาจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้สองรอบ แต่เขาคงง่วงนอนมากจริงๆเลยไม่ได้ยินเสียงปลุกแม้แต่ครั้งเดียว หลังจากรับโทรศัพท์คยองซู เจ้าตัวก็เห็นมิสคอลที่เพื่อนตาโตโทรเข้ามาเกือบยี่สิบสาย ไอ้คยองซูคงหัวเสียไม่น้อยเลย เพราะเมื่อวานมันพูดเอาไว้ว่า
ห้ามสายนะมึง ถ้าสายมึงโดนแน่!
แบคฮยอนเอ๊ยยย โดนบ่นหูชาแน่ๆ นึกภาพอนาคตออกเลยว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง
“คนเยอะจัง” วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ก็เลยมีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องเดินเต็มมอไปหมด รถจักรยานคนตัวเล็กต้องจอดเพื่อรอแถวเด็กปีหนึ่งข้ามถนน แบคฮยอนยกข้อมือขึ้นดูเวลาอีกครั้ง เขาไม่อยากสายไปมากกว่านี้
“แบคฮยอน” ในขณะที่กำลังคิดอะไรเต็มหัวไปหมด เสียงเรียกชื่อก็ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ความคิด คนตัวเล็กหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพบผู้ชายคนหนึ่งจอดรถอยู่ข้างกัน
“จะไปไหนเหรอ?”
“พี่ชานยอล สวัสดีครับ” แบคฮยอนหันไปยิ้มทักทายให้รุ่นพี่ชานยอล “จะไปหอประชุมครับ”
“จะปั่นจักรยานไปเหรอ มันไกลนะ ไปด้วยกันมั้ย?” ก็จริงนะ หอประชุมมหาวิทยาลัยอยู่ด้านในสุด ปั่นจักรยานคงใช้เวลาอีกซักพัก ถ้าไปมอเตอร์ไซค์กับพี่ชานยอลคงถึงเร็วหน่อย
“งั้น…รบกวนด้วยนะครับ”
“เห้ยมาแล้วเว้ย ทางนี้ๆ” จงแดตะโกนเรียกเพื่อน ก่อนจะโบกมือให้รู้ว่าอยู่ตรงนี้
“โทษทีๆ”
“กว่าจะมานะมึง” คยองซูถลึงตาใส่ จากที่ตาโตอยู่แล้วก็โตขึ้นไปอีก
“เออ ก็ขอโทษแล้วไง มาช้าดีกว่าไม่มานะเว้ย”
“ลองมึงไม่มาดูสิ”
“กลัวแล้วจ้าาาา” แบคฮยอนแลบลิ้นใส่เพื่อนตาโต ไอ้นี่มันทำโหดไปงั้นแหละ จริงๆมันไม่ได้โหดอย่างนั้นหรอก
“แล้วมึงมาไง ไม่ได้ปั่นจักรยานมาเหรอ?” จงแดถามพลางมองหารถจักรยานสีฟ้าคันเก่งของเพื่อน
“อือ พี่ชานยอลมาส่งอ่ะ” พูดถึงพี่ชานยอลแล้วก็หงุดหงิด ที่ยอมมาด้วยเพราะพี่เขาบอกว่าเป็นทางผ่าน แต่จริงๆแล้วพี่เขาจะไปตึกคณะ ซึ่งมันเป็นคนละทางกันเลย ถึงพี่ชานยอลจะบอกว่าเต็มใจมาส่ง แต่แบคฮยอนก็ยังรู้สึกเป็นตัวภาระอยู่ดีนั่นแหละ
“พี่ชานยอลอีกละ ถามจริง พวกมึงเป็นอะไรกันวะ?” จงแดถามเพื่อนสนิท
“เป็นพี่น้องไง”
“พี่น้องบ้านมึง กินข้าว ดูหนัง ไปรับไปส่งเหรอ?”
“เออ พี่น้องบ้านกูนี่แหละ”
“เอาดีๆ กูอยากรู้” คยองซูยื่นหน้าเข้ามาสบตากับเพื่อนสนิทในระยะใกล้
“มีอะไรคืบหน้ากูก็บอกพวกมึงอยู่แล้วป่าววะ แต่ตอนนี้มันยังไม่มีอะไรไง”
“ให้มันจริงเหอะ อย่าให้พวกกูรู้จากปากคนอื่นแล้วกัน” คยองซูแม่งเป็นหมาหรือไงวะ ขู่ได้ขู่ดี
“เออ พูดแต่เรื่องของกู ว่าแต่มึงเหอะ ตัดผมทรงห่าอะไรวะ หน้าม้าเต่อเหรอ” ปกติแบคฮยอนไม่ใช่คนพูดจาทำร้ายจิตใจใคร แต่ทรงผมครั้งนี้มันเกินมนุษย์มนาเขาทำกันอ่ะ ปกติไอ้คยองซูมันก็ตัดผมสั้นเกรียนแทบจะติดหนังหัวอยู่ละ แต่นี่มันทรงบ้าอะไร? ถามเพื่อนมั้ยว่ากล้าเดินด้วยเหรอป่าว?
**แนบรูป**
“อิดมายสไตล์ มึงไม่เข้าใจกูหรอก”
“ไม่มีใครเข้าใจสไตล์มึงหรอก กูบอกเลย เข้าถึงยาก” จงแดเสริม
“มึงไม่ได้ทะเลาะกับเจ๊ร้านตัดผมช่ะ”
“ทะเลาะห่าอะไร พูดมากจริงๆนะมึง เอานี่ไปถือเลย” คยองซูยกถุงข้าวกล่องยัดใส่มือแบคฮยอน คนตัวเล็กมองถุงข้าวกล่อง ก่อนจะสบตากับเพื่อนตาโต
“ทำไมกูต้องถือด้วยอ่ะ”
“เพราะมึงมาสาย”
“วางก่อนได้มั้ย เดี๋ยวค่อยถือ”
“ไม่ได้! มึงกินแรงเพื่อนมาเยอะละ”
“แต่มันหนักนะมึง”
“คนมาสายมีสิทธิ์บ่นด้วยเหรอวะ” คนตัวเล็กยู่หน้าใส่ประโยคสุดท้ายของคยองซู เพราะมันเป็นคำพูดที่แบคฮยอนต้องยอมโดยไม่กล้าที่จะเถียงหรือมีปัญหาอะไรอีก
หลังจากออกจากหอประชุม รุ่นพี่ก็พาน้องปี1 มานั่งรับประทานอาหารกลางวันที่สนามหญ้าข้างหอประชุม น้องๆต่อแถวกันรับข้าวกล่องจากรุ่นพี่ ก่อนจะนั่งล้อมวงกันเป็นกลุ่มๆเพื่อรับประทานอาหาร
“ข้าวกล่องครับคุณชาย” เด็กหนุ่มผิวเข้มยื่นกล่องข้าวให้กับร่างสูงที่กำลังนั่งหลับตาซึมซับสายลมและแสงแดด “เล่นเอ็มวีอยู่เหรอวะ? หน้านี่เคลิ้มเชียว”
“ตลกเหรอ?”
“ไม่ตลกหรอก แต่ขอบใจซักคำก็ดี” เด็กหนุ่มผิวเข้มนั่งลงข้างๆ พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เขาอุตส่าห์ชวนว่า ‘ไปเอาข้าวกล่องกัน’ ไอ้บ้านี่ก็บอกว่า ‘มึงไปเอาเลยเดี๋ยวกูรออยู่นี่’ คิดแล้วก็หงุดหงิด อุตส่าห์ไปเอาข้าวกล่องมาให้ ขอบคุณก็ต้องให้บอกเหรอ?
“ขอบใจ”
“แค่นั้นแหละ” เด็กหนุ่มมองหน้าเพื่อนสนิทที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานตั้งแต่วันรับน้อง ตั้งแต่รู้จักกันมา ไอ้บ้านี่ก็ขี้หงุดหงิด ขี้รำคาญ เดี๋ยวก็นิ่ง เดี๋ยวก็ร่าเริง ผีเข้าผีออกเอาใจยาก แต่ก็นะ ในตอนนี้ไอ้บ้านี่ก็น่าคบที่สุดแล้ว
“ไอ้แทมินอ่ะ”
“มันไปเอาน้ำ”
“อ่อ” พูดถึงก็มาเลย ตายยากจริงๆ ลีแทมินเดินตรงเข้ามาหาเด็กหนุ่มทั้งสองคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“น้ำครับ คุณชายจงอิน คุณชายเซฮุน”
“มึงอย่ามาประชดกูนะ กูก็ไปเอาข้าวกล่องมา ไอ้เซฮุนเลยคุณชายตัวจริง” คิมจงอินยกมือจะโบกหัวแทมินซักป้าบที่พูดจาไม่เข้าหู
“เออกูก็ล้อเล่นเอง ทำเป็นจริงจัง” จะว่าไปจงอินกับแทมินนี่เหมือนฝาแฝดหรือพี่น้องกันเลยก็ว่าได้ ต่างกันตรงที่ผิวขาวกับผิวเข้ม นอกนั้นสองคนนี้เหมือนกันอย่างกับแกะ
“มึง วันนี้ไปตื๊ดกันป่ะ?” แทมินถามขณะที่ทุกคนกำลังตักข้าวเข้าปาก
“ตื๊ดอะไรของมึง” จงอินขมวดคิ้วถาม
“เอ้า ก็ไปสนุกกันไง ไปร้านเหล้ากัน” เราสามคนถือว่าสนิทกันค่อนข้างเร็ว ด้วยความที่ไลฟ์สไตล์ค่อนข้างเหมือนกัน บวกกับเป็นคนง่ายๆ คำหยาบคายก็พูดได้โดยไม่เคอะเขินกัน เพราะอย่างนี้จึงทำให้เราสนิทกันเร็ว
“ยังไม่ทันเปิดเทอมมึงจะล่อร้านเหล้าแล้วเหรอวะ?”
“เออ ก็เข้าก่อนเปิดเทอมไง พอเปิดเทอมจะไม่เข้าเลย ตั้งใจเรียน” จงอินเบะปากใส่ฝาแฝดผิวขาวก่อนจะหันหน้าไปถามคนที่นั่งเงียบเป็นสากกะเบือมานาน นี่ถ้าไม่มีแทมิน เขาคงนึกว่าตัวเองอยู่คนเดียว
“มึงไปป่ะเซฮุน?” คนตัวสูงหันมามองหน้าเพื่อนสนิทผิวเข้มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ไปก็ได้ กี่โมงอ่ะ?”
“งั้นทุ่มครึ่งเจอกัน เดี๋ยวกูไลน์ไปบอกร้านอีกที เค๊” ทั้งสองคนพยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป
หลังจากที่น้องๆรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ รุ่นพี่ก็พาน้องๆแยกย้ายไปตามคณะ สาขาวิชา เพื่อไปพบกับรุ่นพี่และอาจารย์ประจำภาควิชา พออาจารย์กล่าวให้โอวาทเสร็จ ก็ถึงคราวที่รุ่นพี่จะทำกิจกรรมกับรุ่นน้อง น้องปีหนึ่งนั่งรออยู่ในห้อง ในขณะที่รุ่นพี่กำลังเตรียมตัวอยู่ด้านนอก
“ปีสอง พี่ขอคุยด้วยหน่อย” ชานยอลเดินมาเรียกน้องปีสองไปคุยเพื่อทำความเข้าใจในกิจกรรม ปาร์คชานยอล เป็นนักศึกษาปีสาม เป็นประธานรุ่นของภาควิชา เป็นประธานชมรมฟุตบอล ไม่ใช่แค่กิจกรรม สำหรับเรื่องเรียนชานยอลก็เป็นนักเรียนดีเด่น นอกจากนี้ปาร์คชานยอลคนนี้แหละ ที่เป็นเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์รุ่นที่ 21 หล่อ เก่ง มีความเป็นผู้นำ ยอมรับว่าไรท์อวยชานยอลมาก วอนอย่าด่าเยอะ เพราะอวยไปแล้ว
“เดี๋ยวพี่จะเดินนำเข้าไปในห้อง แล้วปีสองไปยืนล้อมน้องนะ ห้ามพูด ห้ามคุยเล่นกัน” ปีสองทุกคนพยักหน้าเข้าใจ
“หลังจากนั้นพี่จะเรียกคยองซูออกมาชี้แจ้งรายละเอียดต่างๆให้กับน้อง” ทุกคนคงจะไม่เชื่อใช่มั้ยว่าคยองซูนี่แหละเป็นประธานรุ่นของปีสอง เห็นตัวเตี้ยๆแบบนี้ ทำหมดทุกอย่าง เก่งกว่าคนตัวใหญ่ๆบางคนเสียอีก
“ทุกคนเข้าใจตามนี้นะ สู้ๆทุกคน”
“ครับ/ค่า” ชานยอลส่งยิ้มให้น้องๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ตามด้วยเด็กปีสองที่เดินตามเข้าไปล้อมน้องปีหนึ่ง ชานยอลยืนอยู่หน้าห้อง เขายืนตัวตรง กางขาออกเล็กน้อยแล้วเอามือไพล่หลัง ด้วยโครงร่างที่สูงใหญ่ ทำให้ชานยอลดูน่าเกรงขามมากขึ้น ทั้งห้องเงียบกริบเมื่อบรรยากาศเริ่มตึงเครียด ใบหน้าเรียบเฉยของรุ่นพี่ที่ยืนล้อมรอบและรุ่นพี่คนนั้นที่ยืนอยู่หน้าห้อง ทำให้เด็กๆก้มหน้าไม่กล้าสบตา
“สวัสดีน้องปีหนึ่งทุกคนครับ”
“สวัสดีครับ/ค่ะ”
“ผมชื่อปาร์คชานยอล เป็นประธานรุ่นปีสามครับ” ชานยอลกวาดสายตามองหน้าน้องปีหนึ่งทุกคน ท่ามกลางความเงียบที่ได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ
“ก่อนอื่น ผมอยากให้พวกคุณเงยหน้าขึ้น นั่งตัวตรง ไม่คุยไม่เล่น แล้วตั้งใจฟังที่ผมพูด”
“….”
“ตั้งแต่พวกคุณก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ต่อจากนี้ พวกคุณจะต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตัวตามข้อกำหนด มีใครทำไม่ได้มั้ยครับ?”
“….”
“ต่อจากนี้พวกคุณคือสมาชิกใหม่ของครอบครัววิศวกรรมเคมี ทุกคนต้องอยู่ในระเบียบวินัยของภาควิชา”
“….”
“เริ่มจากการเคารพอาจารย์ เคารพรุ่นพี่ ไม่ว่าจะเป็นคณะใด สาขาใดก็ตาม แม้แต่ป้าแม่บ้าน ลุงยาม พวกคุณก็ต้องเคารพ” ชานยอลก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก่อนจะกวาดสายตามองอีกครั้ง “ต่อไปผมจะให้ประธานปีสองออกมาพูดเรื่องการแต่งกายนะครับ เชิญครับ”
ชานยอลผายมือให้คยองซู คยองซูก้าวออกมาหน้าห้อง ก่อนที่ชานยอลจะขยับไปยืนด้านข้างแทน ทันทีที่คยองซูเดินออกไป เด็กปีหนึ่งที่นั่งนิ่งเงียบมานานก็หัวเราะเบาๆออกมา คาดว่าจะขำทรงผมม้าเต่อสไตล์คยองซู คนตาโตทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชานยอล
“เงียบ!!”
ทุกคนเงียบทันทีที่ชานยอลตะโกนออกมา ชานยอลจ้องมองเด็กปีหนึ่งด้วยสายตาเกรี้ยวกราด เด็กปีหนึ่งก้มหน้างุดๆไม่กล้าเงยหน้าสบตารุ่นพี่
“ไม่ทราบว่ามีอะไรน่าขำเหรอครับ?”
“….”
“ผมจะพูดอีกครั้ง ขอให้ทุกคนเงยหน้านั่งตัวตรง อยู่ในความสงบ เข้าใจใช่มั้ยครับ?”
“….”
“ผมถามว่า เข้าใจ ใช่ มั้ย ครับ ?” ชานยอลไม่ได้ตะโกนหรือแสดงอารมณ์โกรธ กลับกันเขานิ่งจนน่าเกรงขาม
“ครับ/ค่ะ”
“ทุกคำถาม ต้องมีคำตอบ ทุกคำตอบ ต้องตอบด้วยเสียงดังฟังชัด เข้าใจนะครับ?”
“ครับ/ค่ะ” เมื่อเห็นว่าเด็กปีหนึ่งอยู่ในความสงบแล้ว เขาจึงผายมือให้คยองซูได้พูดต่อ
“สวัสดีครับ ผมชื่อโดคยองซู เป็นประธานรุ่นปีสอง”
“….”
“สิ่งที่ผมจะมาชี้แจ้งในวันนี้คือเรื่องการแต่งกาย และนี่คือตัวอย่างครับ” คยองซูผายมือเชิญต้นแบบของการแต่งกายที่ถูกต้องให้ออกมาหน้าห้อง แบคฮยอน และซึลกิ เดินออกมา เอาจริงๆแบคฮยอนเป็นคนขี้อายมาก ถึงจะพูดมากกับเพื่อนๆ แต่ก็ไม่ใช่กับการอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ แบคฮยอนกำลังประหม่าเมื่อต้องตกเป็นเป้าสายตาของเด็กปีหนึ่ง คนตัวเล็กเลียริมฝีปากและเม้มจนเป็นเส้นตรง มือสองข้างกำแน่นจนสังเกตได้
เหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญที่แบคฮยอนมองไปรอบห้องแล้วเจอสายตาพี่ชานยอลที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว ชานยอลยิ้มนิดๆก่อนจะพยักหน้าให้ พร้อมชูสองนิ้ว เป็นการเพิ่มความมั่นใจให้กับคนตัวเล็กได้มากเลยทีเดียว แบคฮยอนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆผ่อนออก เขาเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นแล้ว คนตัวเล็กส่งยิ้มกลับไปให้พี่ชานยอลเพื่อบอกว่าเขาโอเคขึ้นแล้ว ต้องขอบคุณความบังเอิญ ที่ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือป่าว…
“เป็นอะไร ทำหน้าอย่างกับตูดหมา”
“เพราะมึงเลยคยองซู มึงก็รู้ว่ากูอาย มึงก็ยังจะให้กูออกไปเป็นต้นแบบนักศึกษาห่าอะไรนั่นอ่ะ”
“กูหวังดีนะเว้ย ต่อไปมึงเป็นเจ้าคนนายคน ออกไปพูดต่อหน้าคนเยอะๆ มัวมาอายจนทำอะไรไม่ถูกนี่แย่นะ กูกำลังฝึกฝนมึง”
“ฝึกฝนเชี่ยไร” แบคฮยอนยกเท้าขึ้นถีบเพื่อนตาโต แต่เสียดายที่มันกระโดดหลบทัน
“เอาหน่า มันก็บอกว่าจะเลี้ยงเหล้ามึงแล้วไง ใช่มะคยองซู?” จงแดตบบ่าคนตัวเล็กเพื่อเป็นการปลอบใจ
“เออ กูเลี้ยงอยู่แล้ว กูพูดคำไหนคำนั้น” คนตาโตไหวไหล่เบาๆ
“วันนี้เลยนะมึง”
“ไม่เหนื่อยเหรอวะ? ไปวันอื่นมะ?” จงแดถามเพราะเขารู้สึกเหนื่อย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เขาอยากพักผ่อน
“ไม่! กูจะไปวันนี้ มึงต้องตามใจกูด้วย” แบคฮยอนยู่หน้าใส่เพื่อนทั้งสองคน
“เออๆ วันนี้ก็ได้ ที่ไหน? กี่โมง?”
“Max seed ทุ่มตรงเคร๊”
“เออโอเค” ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังคุยไปเก็บของไป ก็มีกลุ่มรุ่นพี่เดินผ่านมา
“พวกมึงไปก่อนเลย กูอยู่คุยกับน้องก่อน” ชานยอลโบกมือให้เพื่อน ก่อนจะเดินเข้ามาหาทั้งสามคน
“ยังไม่กลับกันอีกเหรอ?”
“กำลังกลับแล้วครับ ใกล้เสร็จแล้ว” จงแดยิ้มกว้างให้รุ่นพี่
“วันนี้พี่โหดมากเลยนะครับ ผมยังกลัวเลย”
“นิดหน่อยอ่ะ ก็น้องมันไม่ฟัง ต้องดุซักหน่อย ว่าแต่ ตอนนั้นน้องขำอะไรกัน มีใครรู้มั้ย?”
“โหยพี่ จะขำอะไรซะอีก นอกจากทรงผมม้าเต่อไอ้คยองซู ฮ่าๆๆๆ” จงแดหัวเราะลั่น ก็มันตลกนี่หว่า ยิ่งมองหน้าคนตาโตก็ยิ่งตลก
“เดี๋ยวเถอะมึง” คยองซูพูดเสียงรอดไรฟัน เดี๋ยวเถอะไอ้จงแด เดี๋ยวเจอแน่!!
“แบคฮยอน” คนที่นั่งเงียบมานานสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆให้คนที่เรียกชื่อเขา
“อ่อครับ”
“ทำไมเงียบจัง ไม่สบายหรือเปล่า?” ชานยอลถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะยกหลังมือขึ้นแตะหน้าผากคนตัวเล็ก
“ม…ไม่เป็นอะไรนี่ครับ” แบคฮยอนเอียงหน้าหลบหลังมือของชานยอลก่อนจะยิ้มแหยๆให้
“แต่หน้าเราซีดๆนะ ดูไม่โอเคเลยอ่ะ”
“ใช่ครับพี่ชานยอล ไอ้แบคฮยอนมันไม่ค่อยสบาย พี่มาก็ดีเลย ผมฝากมันกลับหอด้วยนะครับ พวกผมต้องเก็บของต่อ ไปเถอะคยองซู”
“ด…เดี๋ยว” พอพูดจบก็รีบยกของแล้ววิ่งแจ้นไปเลยไอ้เพื่อนเวร เดี๋ยวเจอกูที่ร้านเหล้าแน่!!
“ว่าไง กลับหอเลยมั้ย?” พอไปกันหมดก็เหลือกันอยู่สองคน บรรยากาศตึงเครียดบอกไม่ถูกยังไงก็ไม่รู้
“ครับ”
เดินลงมาจากตึกได้ไม่ไกลก็ถึงที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ ชานยอลส่งหมวกกันน็อคให้คนตัวเล็ก ก่อนที่คนตัวเล็กจะใส่มัน แล้วติดที่คาดใต้คาง แต่เหมือนเป็นอะไรไม่รู้ติดไม่ได้ซักที ชานยอลหันมามองคนตัวเล็กก่อนจะจับมือเล็กออก แล้วติดที่คาดให้
“ขอบคุณครับ” แบคฮยอนยิ้มบางๆให้ชานยอล เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้หน้าแดงขนาดไหนแล้ว เขาไม่อยากให้พี่ชานยอลรู้ คนตัวเล็กก้มหน้างุด เพื่อปกปิดสีหน้าของตัวเอง ชานยอลยิ้มกว้างเพราะความน่ารักเปิ่นๆของคนตัวเล็ก ก่อนจะตบหัวหมวกกันน็อคดัง ‘เปาะๆ’ แล้วยิ้มกว้าง
“ไปกันเถอะ” ชานยอลขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ก่อนที่จะก้มลงเอาที่วางเท้าออกให้ คนตัวเล็กได้แต่ยืนทำหน้ามึน เขาไม่รู้ว่าทำไมพี่ชานยอลต้องเอาที่วางเท้าออกให้ด้วยมือทั้งที่มันสกปรกจะตาย เขาใช้เท้าเขี่ยเองก็ได้ ไม่เห็นต้องเอาออกให้เลย
แบคฮยอนผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย…
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงหอของคนตัวเล็ก แบคฮยอนลงจากรถก่อนจะถอดหมวกกันน็อคคืนให้ชานยอล
“ขอบคุณพี่ชานยอลมากๆเลยนะครับ” คนตัวเล็กส่งยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า
“ถ้าไม่สบายก็นอนพักผ่อนเยอะๆนะ กินยาด้วยจะหายไวๆ”
“ครับ แบคจะรีบกินยาแล้วนอนเลย”
“แล้วเราจะให้พี่สอนโมเมนตัมให้วันไหน?”
“เอ่อ…เอาเป็นวันจันทร์แล้วกันครับ พี่จะได้มีเวลาเตรียมตัว”
“เอางั้นก็ได้ พี่ไปละนะ”
“ขับรถดีๆนะครับ” แบคฮยอนส่งยิ้มบางๆให้คนตัวสูง ก่อนที่ชานยอลจะออกรถไป ไม่รู้ว่าวันนี้หัวใจของแบคฮยอนเต้นแรงไปกี่ครั้ง มันก็เกือบหนึ่งปีมาแล้วที่เขากับชานยอลมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ เขาหลงรักพี่ชานยอล คนที่ใครๆต่างก็ใฝ่ฝันอยากจะครอบครอง แบคฮยอนไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองหรอก ถึงแม้ใครๆจะบอกว่าพี่ชานยอลชอบแบคฮยอนแน่ๆ แต่เขาก็ไม่มั่นใจหรอกถ้าพี่ชานยอลไม่ได้เป็นคนบอกออกมาเอง คนอย่างพี่ชานยอลเหรอจะมาชอบแบคฮยอน แบคฮยอนไม่กล้าคิดหรอก
ที่จะให้พี่ชานยอลสอนวิชาโมเมนตัมให้ก็เป็นข้ออ้างว่าอยากจะเรียนรู้ก่อนเข้าห้องเรียน แต่จริงๆก็แค่อยากหาโอกาสใกล้ชิดพี่เขาเท่านั้น จริงอยู่ที่เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ กินข้าว ดูหนัง ติดรถไปกลับบ่อยๆเพราะบังเอิญเจอกัน แต่พี่ชานยอลก็ไม่เคยเอ่ยปากว่าแบคฮยอนเป็นคนพิเศษ มันทำให้เขาไม่ชินซักทีเวลาที่ได้ใกล้ชิดกัน บางทีก็อยากตีตัวออกห่างด้วยซ้ำเพราะไม่อยากเจ็บที่รักเขาอยู่ข้างเดียว
แบคฮยอนไขกุญแจเข้ามาในห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงนุ่ม หลับตาลงพักสายตา เขาคิดมากเรื่องพี่ชานยอลอีกแล้ว บางทีเขาควรจะเลิกคิดเรื่องนี้แล้วนอนพักซักนิดก่อนจะถึงเวลานัดกับพวกเพื่อน
(ฮัลโหล อยู่ไหนละวะ?)
“หน้าร้านแล้ว กำลังเข้าไป”
(เออๆ)
แบคฮยอนเดินเข้าไปในร้านเหล้าร้านประจำของเรา ไม่ว่าจะสุข เศร้า เหงา รื่นเริง ก็ต้องมาที่นี่เท่านั้น
“ไอ้แบค อยู่นี่เว้ย” แบคฮยอนมองเห็นจงแดโบกมือให้ ก่อนจะเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อน แล้วนั่งลงข้างๆคยองซู
“เป็นไงวะ อยู่กับพี่ชานยอล ดีป่ะ?” คยองซูถามเพื่อนด้วยสีหน้าระรื่น
“ดีกะผีอ่ะดิ กูยังไม่ได้สะสางเรื่องที่ทิ้งกูไว้คนเดียวเลยนะ” แบคฮยอนยกมือขึ้นเขกกะโหลกเพื่อนตาโต คราวนี้มันหลบไม่ทัน โดนเต็มๆไปดอกหนึ่ง
“เห้ยเป็นไง ไหนเล่าดิ๊” คยองซูยื่นแก้วเหล้าให้คนตัวเล็ก ก่อนที่คนตัวเล็กจะรับมันมาดื่มย้อมใจให้กับปัญหาในตอนนี้
ดื่มได้ไม่นานแบคฮยอนก็เริ่มเมา คนตัวเล็กดื่มไม่เก่งหรอก แก้วสองแก้วก็เมาแอ๋แล้ว แล้วพอแบคฮยอนเมา ก็เป็นจังหวะที่เพื่อนๆจะล้วงความลับภายในใจที่แบคฮยอนไม่เคยเล่าให้เพื่อนฟัง
เซฮุนหยุดอยู่หน้าร้านเหล้าที่เพื่อนสนิทนัดมาตื๊ดก่อนจะเดินเข้าไป ระหว่างทางที่คนตัวสูงเดินเข้าไปก็มีสาวน้อยสาวใหญ่เหลียวมองกันเป็นแถบๆ
“เซฮุน” เป็นไอ้แฝดดำที่โบกมือเรียกเขา เซฮุนจึงเดินเข้าไปหา
“มาช้านะมึง” แทมินนั่งไขว่ห้างมองหน้าเพื่อนตัวสูง
“โทษที” คนตัวสูงนั่งลง ก่อนจะกวาดสายตามองของบนโต๊ะ “ที่นี่มีอะไรเด็ดๆบ้างวะ?”
“ถ้าเด็ดๆต้องสาวน้อยเกาะอกแดงคนนั้นเลยเพื่อน” จงอินแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
“กูหมายถึงเหล้า มีอะไรเด็ดๆมั้ย?”
“นี่เลยเพื่อน” จงอินยื่นแก้วให้คนตัวสูง ก่อนจะขยิบตาให้ เซฮุนรับแก้วมาดมกลิ่นหอมนิดๆก่อนจะกระดกเข้าไป
“พวกมึงดื่มไปก่อนนะ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำ” จงอินลุกขึ้น ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ หลังจากที่ทำธุระจนเสร็จ หนุ่มผิวเข้มก็เดินผิวปากออกมาอย่างอารมณ์ดี
“โอ๊ะ ขอโทษครับ” ด้วยความที่เดินไม่ระวังทำให้เขาไปชนกับใครบางคนเข้า จงอินเงยหน้าขึ้น กะจะถามว่า ‘เป็นอะไรมั้ยครับ?’ แต่คำทั้งหมดถูกกลืนลงคอไปเมื่อได้สบตากับคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรครับ” ดวงตากลมโต ปากรูปหัวใจ ทรงผมม้าเต่อ แอทแทคเข้ากลางหัวใจคิมจงอินเต็มๆ คนบ้าอะไร โคตรน่ารักเลย
“คุณครับ”
“….”
“คุณครับ”
“อ่อครับ”
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?”
“อ่อไม่ครับ ขอบคุณนะครับ” ส่งยิ้มแหยๆให้ไปหนึ่งที ก่อนจะเดินแยกออกมากลับมาที่นั่งตัวเอง
“น่ารักจัง”
“อะไร ชมกูเหรอ” แทมินหันหน้ามองเพื่อนผิวเข้ม
“ชมมึงก็บ้าแล้ว กูหมายถึงที่ห้องน้ำอ่ะ กูเจอนางฟ้า”
“ไหนวะ?” แทมินชะโงกหน้ามองไปแถวๆห้องน้ำ
“ไม่อยู่แล้วเว้ย ไว้คราวหลังเจอเดี๋ยวชี้ให้ดู สเป็กจงอินเลยเอ่าะ” แทมินเบะปากใส่ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากสนทนาเรื่องนางฟ้าต่อ
“เออ อาทิตย์หน้าจะมีเฉลยพี่รหัส ตื่นเต้นว่ะ ไม่รู้จะได้พี่รหัสแบบไหน”
“กูขอพี่รหัสแบบนางฟ้าม้าเต่อคนนั้นอ่ะ”
“กูอยากได้สวยๆสูงๆขาวๆนมบึ้มๆ”
“พี่รหัสหรือพริตตี้วะห๊ะ” คราวนี้เป็นจงอินที่เบะปากใส่บ้าง “มึงอ่ะเซฮุน”
“กูเหรอ?” ฝาแฝดต่างสีผิวพยักหน้าพร้อมกันเพราะอยากรู้
“กูไม่เคยคิดอ่ะ จำเป็นต้องมีพี่รหัสด้วยเหรอ?”
“เอ้า จำเป็นดิ มึงจะได้ปรึกษาเรื่องนู้นเรื่องนี้ได้ไง” จงอินมองหน้าคนตัวสูงอย่างจริงจัง
“ไม่รู้อ่ะ”
“โห่ มึงเคยคิดเรื่องสนุกๆเหมือนคนอื่นบ้างป่าววะ” แทมินสบถใส่
โคร๊มมมมมมมมมมมมม!!!
เสียงดังจากที่นั่งฝั่งซ้ายดังขึ้น ทุกคนต่างหันไปมองเป็นตาเดียว รวมถึงเด็กหนุ่มทั้งสามคนด้วย
“มีอะไรวะ?” แฝดผิวเข้มถาม
“ไม่รู้ว่ะ กูก็นั่งอยู่กับมึงเนี่ย” แฝดผิวขาวตอบ
คนตัวสูงชะโงกหน้ามองไปยังที่นั่งฝั่งซ้ายก่อนจะเห็นคนกลุ่มหนึ่งโวกเวกโวยวายเพราะเพื่อนที่เมาทำของตกแตกหมด คนตัวเล็กที่ยืนพูดจ้อๆนั่นแน่ๆที่ก่อเรื่อง ขนาดคนหันมามองกันหมด ยังไม่สนใจสายตาคนรอบข้างเลย เวลาเมาแล้วอาละวาดสินะ
“แค่คนเมาอาละวาดอ่ะ เสียงดัง น่ารำคาญ” เซฮุนตอบก่อนจะยกแก้วดื่มต่อโดยไม่ได้ให้ความสนใจตรงนั้นอีก
“พี่ชันนอลนะ ม่ายเคยคิดถึง...เอิ่ก…ใจกูเยย”
“กูว่าพี่เขาชอบมึงล้านเปอร์เซ็นต์ มึงเชื่อกูดิ อย่าคิดมาก”
“ม่ายย กูหยั่กฟังจากปากพี่ข๊าวววว…เอิ่ก” แบคฮยอนเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ทั้งที่เพิ่งดื่มไปแค่สองแก้ว แบคฮยอนก็หน้าแดงตัวแดงหมดแล้ว แถมเมื่อกี้อาละวาดจนข้าวของกระจัดกระจายหมด คนตาโตต้องจ่ายค่าเสียหายให้ก่อน เดี๋ยวค่อยทวงเงินคืนทีหลัง
“ใจเย็นมึง กลับหอมั้ย มึงเมาแล้ว เดี๋ยวกูไปส่ง”
“กูม่ายเมานะ กูม่ายกาบบ”
“เออเนี่ย มึงเมาแล้ว” คนตาโตมองสภาพเพื่อนสนิทที่เมาไม่ได้สติ ตอนแรกกะจะมอมแค่ให้เล่าบางเรื่องให้ฟัง แต่มันกลับดื่มเกินลิมิตตัวเอง จนกลายเป็นแบบนี้ไปได้ “จงแด เดี๋ยวกูพาไอ้บ้านี่กลับก่อนนะ เดี๋ยวจะกลับมาหา”
“เออๆ ดูแลมันด้วย” จงแดตอบก่อนที่คยองซูจะพาแบคฮยอนออกไป ฉุดกระชากลากถูกันอยู่นานกว่าคนตัวเล็กจะยอมเดินตามออกไปจากร้าน เซฮุนมองตามสองคนไปจนลับตา เอาจริงๆคือเขาไม่ได้สนใจเรื่องคนเมาอาละวาดเลยซักนิด แต่ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะมองทำไม
ไม่รู้เหมือนกัน…
“เออ กูยังพูดเรื่องพี่รหัสไม่จบเลย มึงได้เปิดดูชื่อพี่กันยัง?” ทั้งจงอินและเซฮุนส่ายหน้า “กูดูแล้วเว้ยย พี่กูชื่อคิมฮยอนอา”
“หูยย ชื่อเพราะอ่ะ ต้องสวยแน่ๆ พันเปอร์เซนต์!!” จงอินตาวาวเมื่อได้ยินชื่อพี่รหัสแทมิน “กูอยากดูบ้างอ่ะ ไหนดูไง?”
แทมินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด เข้าหน้าเพจมหาวิทยาลัยก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้แฝดผิวเข้ม “มึงแค่พิมรหัสมึงแล้วเปลี่ยนจาก 2016 เป็น 2015 แค่นั้น ก็เจอชื่อพี่รหัสแล้ว”
จงอินเอาโทรศัพท์เพื่อนสนิทมากดด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะตาวาว “อิมยุนอาอ่ะ”
“เห้ย ชื่อพี่มึงก็เพราะเหมือนกันนี่ เหมือนชื่อนางฟ้าเลยอ่ะ”
“ตื่นเต้นว่ะ อยากให้ถึงวันเฉลยเร็วๆ” จงอินยิ้มกว้างสายตาแพรวพราว
“มึงจะดูป่ะเซฮุน” แทมินยื่นโทรศัพท์ให้คนตัวสูง เซฮุนรับโทรศัพท์มาก่อนจะกดรหัส ท่ามกลางความตื่นเต้นของเพื่อนทั้งสองคนที่ลุ้นกันตัวโก่งว่าจะเป็นใคร เซฮุนเงยหน้าขึ้นสบตากับเพื่อนสนิทก่อนจะอ่านชื่อพี่รหัสที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ
.
.
.
.
.
“บยอนแบคฮยอน”
Talk
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ ฮือออออ เรากลัวมากเลย ไม่รู้ว่าทุกคนจะชอบมั้ย เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเรา มีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ มีอะไรแนะนำในเรื่องการเขียนก็บอกเราได้น้าาาา เราจะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้น อย่าติแรงนะ เค้าเป็นคนอ่อนไหว555555555555 เม้นให้กำลังใจเค้าด้วยน้าาา 1 เม้น = 1 กำลังใจนะคะ แล้วก็แชปเตอร์หน้าฮุนแบคจะได้เจอกันแล้วน้าาา ติดตามกันด้วยนะฮับบ สกรีมแท็กในทวิต #ficพี่รหัสของผม ได้น้าาาา รักทุกคนชุ้บๆๆ
@Auaum_CB
ความคิดเห็น