Licavea...อภินิหารตำนานมังกรเทพพิทักษ์

Assume

“In my mind's blank but blazing with the light of hope.

   My name is carved out in the dead of land ice.”

Licavea…

                 เจ้าจะเห็นเหมือนข้าหรือเปล่า?...วาระสุดท้ายของชีวิต...ภาพตรงหน้าเจ้าถูกเติมเต็มไปด้วยน้ำตา...จมูกของเจ้ารับกลิ่นไอเลือดที่คละคลุ้ง...ไปทั่วปากและลำคอ...เสียงคำรามสั้นๆกับคำพูดจุกอก...ช่างต่างจากข้าคิดไว้ น่าขำที่ข้าหวังจะมองความสวยงามของแสงแดดอ่อนๆที่ส่องผ่านซากปรักหักพัง...ความเจ็บปวดที่ทิ้งไว้ด้วยความสวยงามนั้นคือสิ่งที่ข้าคิด..

                   แต่...ไม่เลย สิ่งที่ข้าจับจ้อง!หาใช่ความสวยงามนอกเสียจากขาที่อ่อนแรงทั้งสองที่ถูกวาดวางด้วยเลือดสีดำเข้ม...เหงื่อของข้าไหลหยด..หัวใจของข้าเต้นแรงแต่ก็สัมผัสได้ถึงความเนิบช้า...หัวของข้ากระแทกเข้ากับซากปรักหักพังจนไร้การควบคุมที่จะลุกขึ้นยืน ข้าหอบหายใจ...จ้องมองบาดแผลที่ข้า...ถูกกัด...ไหล่ข้างขวาของข้าถูกบดขยี้ด้วยคมเขี้ยว...การโจมตีของมันรุนแรงเปรียบดั่ง...ราชสีห์หิวกระหาย ขนสีดำของมัน...ราวกับหมาป่า...แต่ความรวดเร็วของมันเปรียบเสมือน...โซริลสุนัขล่าวิญญาณประจำกาย แยลเอลโร...

                    ฉึก...!

                  นั้นคือ...เสียงวาระสุดท้ายของข้า ‘ลูกธนูโคเลย์ออส’  ลูกธนูสีขาวใสราวกับเพรช ปักเข้ากลางอกข้า พลังในลูกธนูดอกนี้ช่างรุนแรงจนสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่กำลังไหลทะลักเข้ามาภายในหัวใจ ส่งผลให้ความเย็นแผ่ซ่านเข้าที่หัวใจจนหายใจแทบไม่ออกราวกับถูกมือของอสูรบีบเค้นหัวใจจนมันแทบจะหยุดเต้นพลังทั้งหมดที่แผ่ซ่านเข้ามาเหมือนกับการออกคำสั่ง พลังของข้าถูกดึงออกไปทีละน้อยแม้จะใช้เวทย์สะกดพลังก็ไม่สามารถหยุดมันได้...จนรู้สึกได้ถึงว่าเลือดสีดำที่ไหลเวียนในร่างของข้ากำลังเหือดแห้งจวนจะหมดร่าง..พลังในกายข้า..มันหายไปหลอมรวมกับลูกธนูสีขาวใสที่ปักอยู่กลางอกของข้าค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นลูกธนูสีดำสนิมตลอด แต่แล้วมันก็ร้าวและแตกออก การปะทุน้อยๆของลูกธนูก่อให้เกิดละอองสีดำฟุ้งกระจายไปทั่วร่างที่อ่อนแรงของข้า...

                            “เฮ้อ!...” ข้าพ่นลมหายใจออกมาความกดดันของลูกธนูที่หายไปทำให้หัวใจที่แทบหยุดเต้นเริ่มทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง...แต่ร่างกายก็ยังคงอ่อนแรง เช่นเดิม

                    ตุ้บ!

                      เสียงของบางอย่างที่ตกกระทบสู่พื้นทำให้ข้าต้องหันมองอย่างเชื่องช้า ข้ามองเห็น ชายหนุ่ม...ไม่สิ  ข้ารู้จักเขา...ชายคนนั้นข้าจำเขาได้ดี สายตาของข้าที่เลื่อนลอยและเต็มไปด้วยน้ำตา...ยกขึ้นมองชายตรงหน้า ข้าจำเขาได้ดี...

แยลเอลโร...บุรุษท่านนั้น...เขาแผลงศรใส่ข้า...เทพแห่งกาลเวลาผู้เป็นมือขวาของ ดอลนร์นุน (เทพแห่งการสร้างโลก) เขามีผมสีขาวยาวจรดกลางหลัง...หากพูดตามตำนานรูปลักษณ์ของเขา คือชายร่างสูง ผมดำประกาย พร้อมทั้งมีสหายที่พวกเราเรียกว่าโซริล อาวุธคู่กายคือธนู ใส่ชุดขาว ในบางตำนานเขาจะมีปีกสีดำใหญ่ประดับอยู่บนแผ่นหลัง...ราวกับซาตาน หนังสือบางเล่มกล่าวว่ารูปลักษณ์ที่แท้จริงของเขาคือเทวทูตขาวแต่ ซึ่งในวินาทีนี้เขามีผมสีขาว..แต่งกายด้วยชุดสีขาวเหมือนกับนักพรตผู้รักษาศีล มือข้างหนึ่งของเขาถือธนูธรรดาๆหนึ่งคัน...ปีกสีดำของเขาหายไป...แต่แทนที่ด้วยนาฬิกาวงใหญ่น้อย..นาฬิกาชีวิต ที่กำลังดำเนินหมุนเดินเวลาตามความเป็นไป...รูปลักษณ์ที่แท้จริงของเขาปรากฎต่อข้า...

ข้า...ไม่เข้าใจ...ตัวข้ากระทำผิดอะไรไป?...ไยท่านถึงได้...ลงทัณฑ์ข้า..เช่นนี้

            “วันแห่งการลงทัณฑ์...มันควรจะสิ้นสุด....แต่ข้าไม่สมควรตาย!”ข้ากล่าวถ้อยคำนี้ออกไปหวังจะเรียกสติของชายตรงหน้า...แต่คำตอบของเขา หาใช่คำพูดเขาหยิบนาฬิกาชีวิตเรือนเล็กที่กำลังผ่านหน้าเขา...ส่งมาให้ข้า...

‘conoscenza  356’

นั้นคือชื่อของข้า...

                  นาฬิกาเรือนเล็ก...ยังคงดำเนินเวลาไปเรื่อยๆหาใช่จะหยุดสิ้น...เวลาของข้ายังคงเหลือ356 วัน..แล้วทำไม..ข้า

             ฟุบ !

                   การกระทำของเขาทำให้ข้าเบิกตากว้างมือใหญ่ของเขาที่ถูกซ่อนอยู่ในชุดขาวออกมาพร้อมกับเล็บยาวสีดำ...เขาบีบนาฬิกาชีวิตของข้าจนมันหายไปแล้วแทนที่ด้วยหมอกจางๆพร้อมกับ....

‘estinguersi...’

สิ้นสุดอายุขัย...

   ...เขาโกงอายุขัยของข้า!

          “   Il drago è .. Bruttezza “ คำกล่าวภาษามอนอ์ดู กล่าวขึ้นจากปากของแยลเอลโร เสียงสุดท้ายของ..เขา กล่าวกับข้า เสียงนั้นก้องกังวานไปทั่วซากปรักหักพังจนมันติดอยู่ในห้วงความคิดของข้า คำกล่าวนั้น ข้าเข้าใจความหมายของมันดี หาใช่คำสาปแช่งและหาใช่คำอวยพรข้า...วาระสุดท้ายของข้า...จบสิ้นด้วย...คำทำนาย..เพียงเท่านั้นสติข้าก็ดับวูบ...

‘ Il drago è .. Bruttezza’

‘ เจ้ามังกร.. อัปลักษณ์ ’