ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Castle of origin (คลังตัวละคร)

    ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

    • อัปเดตล่าสุด 29 พ.ค. 63



    เปิดเพลงไปด้วยยิ่งมันส์ค่า--


    その理由は、いじめっ子の力なしです。



    思い出でのは写真じゃない、気持ちかもしれない

    [ความทรงจำไม่ใช่ภาพ แต่มันอาจจะเป็นความรู้สึก]




    ~APPLICATION~


     

    "รู้ไหม กฎการเดินไปข้างหน้าน่ะ ต้องไม่เสียดาย สิ่งที่ทำไว้ในอดีต "


    ชื่อ-นามสกุล :  ริน อิมากาวะ Rin imagawa l リン 今川

    อายุ : นักเรียนปี 2  อายุ16 ปี 

    เพศ : หญิง 

    อัตลักษณ์ : ไร้อัตลักษณ์

    รูปลักษณ์ภายนอก :     

                                       หญิงสาวที่ผมยาวสีดำเข้ม ร่างกายบอบบาง ผิวขาวออกไปทางซีดๆ ดวงตาสีดำชั้นเดียวที่เอ่อล้นไปด้วยมหาสมุทรที่ลึกไม่มีวันที่สิ้นสุดของเธอมักจะเต็มไปด้วยความสุขเสมอ แม้จะเจอเรื่องที่เจ็บปวดก็ตามไม่มีใครมองออกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับเลย  คิ้วไม่ค่อยขมวดเป็นปมทำให้ดูดีไปอีกระดับ เธอเป็นเด็กสาวที่แทบเป็นต้นฉบับแท้ๆของสาวญี่ปุ่นผมดำตาสีดำ ที่คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะมีกันแล้ว ความธรรมดาของเธอเป็นหนึ่งเหตุที่ทำคนไม่ค่อยชอบด้วย  จมูกสันโด่งขนาดเล็กทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดู เอวคอด สะโพกผาย ไหล่ตึง ไร้ซึ่งไขมันที่เป็นส่วนเกิน กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน น้ำหนักประมาณ45 ขาของเธอมีขนาดเล็ก และยาวทำให้ส่วนสูง165 เซนติเมตร มักจะสวมผ้าพันคอสีแดงยาว เพื่อปกปิดรอยบีบคอที่มาจากการที่เธอนั้นคิดจะฆ่าตัวตาย  ปกติเธอมักจะสวมเสื้อนักเรียน ไม่คอยที่จะเห็นเธอใส่ชุดธรรมดาเท่าไหร่นัก ใส่ชุดธรรมดาก็เป็นเสื้อสีขาว และกระโปรงยาวสีชมพู พร้อมกับรองเท้าบูตน่ารักๆ

    อุปนิสัย : 

      หญิงสาวผู้เปรียบเสมือนดอกทานตะวัน

    นิสัยของเธอเป็นคนที่ดีมาก เปรียบเสมือนดอกทานตะวันที่แสนดีที่หันไปตามดวงอาทิตย์  เป็นคนช่างโอบอ้อมอารี ช่างห่วงใย แต่ความจริงเธอไม่มีคนที่เรียกว่า เพื่อนด้วยซ้ำ เป็นทานตะวันที่โดดเดี่ยวท่ามกลางทุ่งหญ้าร้าง  มุ่งมั่นมองแต่พระอาทิตย์ เป็นคนที่สังเกตความเปลี่ยนแปลง ทุกๆอย่างเป็นคนที่มีความละเอียดละอ่อนมาก


    ร่าเริงกลางทุ่งดอกไม้

    เป็นคนที่ดูเหมือนจะเป็นคนที่นิสัยโลกสวย ธรรมดาๆ ขอบอกว่าคุณคิดผิดค่ะ ขอบอกเลยว่ารินน่ะเป็นคน ที่รักอิสระถ้าลงมือทำอะไรซักอย่างแล้วจะลงมือทำได้เต็มที่แบบไม่มีลิมิต เรื่องไหนทำไม่ได้ก็จะไม่แตะ  เพราะไม่อยากจะเป็นตัวถ่วง เป็นคนที่ไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งเรื่องของตัวเองซักเท่าไร นิสัยเสียของเธอก็คือ เธอไม่ยอมแพ้ใคร ถ้าทำทุกวิถีทางเธอก็จะทำทุกวิธีทางที่ถูกต้องเพื่อเอาชนะ รักความยุติธรรมและความถูกต้อง และดูเหมือนเธอไม่ได้ใสซื่อจนรับไม่ได้ แต่เข้าขั้นผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมานาน จนคนอื่นยังต้องระแวงความเป็นผู้ใหญ่ของเธอนี่แหล่ะ 
    "ฉันน่ะ ขอไม่ยอมแพ้ง่ายๆแบบนั้นหรอกค่ะ!"

    ผู้เชื่อใจแต่ตัวเอง

    เธอจะไม่ทำตามใจคนอื่น แม้จะเป็นการช่วยเหลือคนอื่นก็ตาม หากเธออยากจะช่วยเธอก็จะช่วย แต่ถ้าไม่หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ ไม่มีใครสามารถหลอกใช้เธอได้ ไม่ชอบตามกระแสและแหวกแนวคนอื่น หากถ้ามีการเลือกโหวต เธอจะเป็นคนออกความคิดเห็นท้ายๆ  เธอจะไม่เชื่อโฆษณาจนกว่าจะได้ลองเอง ต่อให้ใครพูดโน้มน้าว เธอก็ไม่ได้เปลี่ยนเป็นท่าทางที่สนใจ ยกเว้นแต่จะเป็นเรื่องที่สนใจจริงๆ แต่ทุกอย่างนั้นก็มีกรณีพิเศษของมัน เธอคืออัจฉริยะทางความคิด เป็นคนที่คิดอะไรๆไม่เหมือนกับคนอื่นซักเท่าไหร่

    หวพริบดุจดั่งสายลม

    เป็นคนที่รู้ขีดจำกัดของตนเองเสมอ ประสาทสัมผัสทั้งห้า  ของเธอพร้อมที่จะไหวตัวตลอดเวลาเพื่อที่จะแย่งชิงโอกาสนั้นอย่างเต็มที่ แต่ถ้าเธอรู้สึกตัวว่าตัวเองไขว้ขว้ามากเกินไป ตัวของเธอจะรู้ทันทีว่าต้องหยุดได้แล้ว รินรู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่ใช่ผู้นำที่ดี แต่จะทำหน้าที่ผู้ตามที่ดีแทน เธอเป็นคนที่ชอบผู้นำดีๆ แต่ถ้าผู้นำคนนั้นทำตัวไม่เหมาะสม เธอก็จะเบียดคนๆนั้น และจะกลายเป็นผู้นำ  และรอคนที่เหมาะสมแทน หญิงสาวเป็นคนที่มีไหวพริบและสัญชาติญาณสูงอยู่ในตัว เมื่อจะมีคนโจมตีเธอ เธอก็จะหลบอัตโนมัติ เหมือนมันเป็นแค่เรื่องปกติสำหรับเธอ จะรับรู้คำสั่งที่สั่งมาอย่างรวดเร็ว  โดยเพียงแค่จบประโยค เธอก็ออกตัววิ่งเพื่อจะมุ่งหน้าไปก่อนแล้ว นั่นก็คื[ร่างกายสั่งการก่อนประมวณผล] หรือก็คือรีเฟล็กซ์แอคชั่น เป็นการเคลื่อนไหวของร่างกายที่เกิดขึ้นแบบฉับพลันแทบทันที  


    ทุกคนล้วนเหมือนกับรูปภาพ

    หญิงสาวรู้ดี ว่าทุกคนมักจะเสแสร้งใส่กัน ใบหน้าของพวกเขาเหมือนรูปภาพที่ติดไว้บนหน้าของพวกเขาเอง และเธอก็รู้ตัวแล้วว่า แผ่นกระดาษที่แปะอยู่ของตัวเองเริ่มที่จะเอาออกไม่ได้แล้ว เธอพยายามวาดรูปแบบใบหน้าของตัวเองให้ใบหน้าของตัวเองให้มีหลายๆแบบ และจะนำออกมาใช้ในหลายๆสถานการณ์ไม่ว่าจะเป็นยิ้ม หัวเราะ โกรธ หรือแม้กระทั่งร้องไห้ จนรินชินชากับมันไปเสียแล้ว  ตอนนี้เธอก็คงยิ้มแย้มจนตาหยี่ให้คนอื่นอยู่ล่ะมั้ง  



     

    ลักษณะการพูด : เป็นคนที่มีเสียงไพเราะ พูดจาชัดเจนฉะฉาน เป็นคนที่พุดด้วยน้ำเสียงสบายๆ กับทุกๆคน สำเนียงญี่ปุ่นคนโตเกียวขนานแท้ เธอเรียกแทนตัวเองว่า"ฉัน,เรา" เรียกคนอื่นว่า"คุณ(ผญ),นาย(ผู้ชาย)" บางครั้งก็ไม่ลงท้ายด้วยค่ะ  เวลาเธอจะหัวเราะ ก็หัวเราะแบบปิดปากและมีมารยาทสูงในการพูด ปกติจะเรียกคนอื่นด้วยนามสกุล

    "ขอบคุณสำหรับของฝากนะคะ " รินยิ้มแล้วโค้งคำนับกับคนที่ไม่สนิทด้วย

    "ฮุฮุ คุณอิซารามิ ล่ะก็ อย่างทำอย่างนี้เลยค่ะ" รินขำเล็กน้อยและปิดปาก เหมือนคนตรงหน้าคิดอะไรติ๊งต๊องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้

    "สวัสดีค่ะ คุณนางาคามิ เปลี่ยนครีมทาผิวเหรอค่ะ เราว่าอันเดิมดีกว่านะ เพราะเป็นกลิ่นของฤดูใบ้ไม้ผลิด้วยล่ะนะคะ " มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อย มองคู่สนทนาที่กำลังเดินมาหาเรื่องเธอ สงบนิ่งเข้าไว้ อิมากาวะ ริน อย่าปล่อยให้มันมาหาเรื่องเธอนะ

    "อะเร้-- คิดว่าฉันเป็นคนยังไงกันเหรอคะ ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยไม่ทราบกันล่ะ " เธอมองคนตรงหน้า ก่อนที่จะมองโต๊ะของคนตรงหน้า ที่เต็มไปด้วยเศษขยะ และหันไปมองเพื่อนสนิทของเธอที่ไม่ใช่เพื่อนอีกแล้ว รินยิ้มออกมา แล้วพูดว่า

    "เข้าใจแล้วล่ะ"


    ความถนัด : ถนัดด้านคณิตศาสตร์     เห็นบ้าบอๆอย่างนี้ถนัดวิชาคณิตศาสตร์ฟิสิกส์และเคมีการคำนวณนะคะ ได้80อัพตลอดเลย เป็นคนที่ขยันขันแข็งในการเรียนหนังสือ อ่านหนังสือยามว่างตลอดเวลา

                      อ่านหนังสืออย่างรวดเร็ว  เป็นคนที่อ่านหนังสือได้อย่างรวดเร็วและความจำของเธอดีมาก 

    ห้องเรียน :2-A

    วิชาที่เลือกลง : คณิตศาสตร์,วิทยาศาสตร์

    งานอดิเรก : อ่านหนังสือ 

                    

    ชอบ :     -การผจญภัยในเมืองใหญ่  รินเป็นคนชอบเที่ยว ชอบเดินช็อปปิ้งในเมืองใหญ่ ชอบซื้อหนังสือ หรือเครื่องประดับ แต่ออกจะเหงาหน่นอยที่จะต้องไปเดินเล่นคนเดียว

                  -กลิ่นของหนังสือ เธอเป็นคนรักหนังสืออยู่แล้ว คนอย่างเธอก็คงจะชอบกลิ่นเก่าอย่างหนังสือ ตาของเธอเป็นประกายเชียวล่ะ

                  -สัตว์ตัวเล็กๆรวมไปถึงเด็กๆ  ชอบสิ่งมีชีวิตที่น่ารักน่าเอ็นดู อย่างจะลูบอย่างจะกอดแล้วฟัด

    ไม่ชอบ : -คนที่ไม่รู้แล้วยังจะอวดดี คนแบบนี้นิสัยเสียมากเธอเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง

                 -ฤดูใบ้ไม้ผลิ ความทรงอันเจ็บปวดไหลย้อนเข้ามา

    เกลียด : -สิ่งของสกปรก อย่างถุงยาง ถังขยะที่มีอาหารเน่าๆ รินเป็นคนที่เกลียดกลิ่นเหม็นๆ

                 -การกีดกันทางเพศ รินเป็นคนที่เชื่อในความรักอันงดงาม แน่นอนว่าเกลียดคนหัวโบราณมากๆ

    กลัว : น้ำลึก แบบว่าเป็นคนว่ายน้ำไม่ค่อยเก่ง เคยจมน้ำด้วย


    ประวัติส่วนตัว : 

    คนไร้อัตลักษณ์ 

    [อัตลักษณ์] ถึง อิมากาวะ ริน จะเป็นพวกไร้อัตลักษณ์พ่อกับแม่เธอก็ไม่ได้สนใจใยดีอะไรอยู่แล้ว เพราะยังไงพวกเขาก็มีผู้สืบทอด นั่นก็คือพี่ชายของเธอ 'อิมากาวะ ไซโตะ'  ที่พ่อผู้เป็นเจ้าของบริษัทเครื่องยนต์ขนาดกลางภูมิใจในตัวของเขามาก มากเสียจนไม่สนใจลูกสาวคนนี้เลย รินเก็บความน้อยเนื้อต่ำใจมาโดยตลอด แน่นอนว่าเธอจะเก็บเรื่องนี้ไว้ ในส่วนลึกของจิตใจ

    อิมากาวะ ริน เกิดในวันที่16 มีนาคม เป็นฤดูใบไม้ผลิสำหรับญี่ปุ่น ตามถนนเต็มไปด้วยซากุระ เธอเป็นเด็กฉลาดและเรียนรู้ได้ไหวมากๆ ตอนอายุ 5ขวบเธอเดิน ตามนกตัวเล็กๆ ที่บินไม่ค่อยได้เข้าไปในป่า แล้วก็ไปโผล่ที่เมืองข้าง และขึ้นรถบัสมาเอง โดยที่พ่อแม่ไม่คิดจะสนใจ เธอเป็นคนที่เรียนรู้อะไรได้ด้วยตัวเอง

    ตั้งแต่เด็กจนโต  ในรั้วโรงเรียนของเธอมักจะมีแต่ความเห็นใจและสมเพช เธอเห็นผู้คนมากมายตามท้องถนนที่มีอัตลักษณ์เป็นคนตัวเอง หญิงสาวคิดในใจว่า [น่าอิจฉาจังน้า] ถึงเธอไม่ได้โดนเหยียดจากคนอื่นๆที่มีอัตลักษณ์เท่าไปแต่เธอก็ได้รับแต่ความสงสารมาเสียมากกว่า 

    จนกระทั้งเมื่อเธออยู่มัธยมต้น ปี2 เธอมีเพื่อนสนิทมากที่สุดเท่าที่จะหาได้แล้ว  แต่จู่ๆ เพื่อนของเธอก็ตกหลุมรักเด็กผู้ชายที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่แล้วเด็กผู้ชายคนนั้นก็ดันมาชอบรินทั้งอย่างนั้น แล้วก็ขอรินคบเป็นแฟน เหมือนเพื่อนสนิทของเธอได้ข่าวนี้ก็ โกรธรินมาก รวมหัวกับคนอื่นที่จะบูลลี่ ใส่ร้ายว่าเธอขายตัวบ้าง เรียกได้ว่าโดนทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะโดนพังข้าวของเครื่องใช้ต่างๆก็โดนทำร้ายหมด แถมยังปลุกระดมให้คนในห้องบูลลี่เธอ โดยการใส่ร้ายว่าแกล้งคนนูนทีคนนี้ที บางครั้งรินทนไม่ไหวถึงกับบีบคอตัวเองให้ตายๆไปซะ

    เพิ่มเติม : ไม่มีจ้า

     

    ROLE PLAY

     

    ภายในห้องโล่งกว้าง เก้าอี้สองตัวถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยให้หันหน้าเข้าหากันโดยมีโต๊ะตัวยาวคั่นกลาง ตามฝาผนังห้องถูกทาด้วยสีฟ้าอ่อนชวนสบายตา ต้นไม้ต้นเล็ก ๆ เรียงรายอยู่นอกระเบียง หน้าต่างที่เปิดแง้มพัดลมแผ่ว ๆ เข้ามาในห้อง ท่ามกลางบรรยากาศชวนผ่อนคลายนี้มีชายหนุ่มวัยกลางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่หันหน้ามายังประตู สายตาจับจ้องไปที่ผู้เข้าสอบสัมภาษณ์ หลังจากที่นั่งลงก็ดูเหมือนรอฟังสิ่งที่เขากำลังจะกล่าวอย่างตั้งใจ

    " ทำไมเธอถึงมาสมัครเข้าที่นี่ล่ะ? "

    อิมากาวะ ริน ยืดอกหลังตรงมองไปยังผู้อำนวยการและเปล่งเสียงของเธอออกมา

    "ตอนแรกอย่างจะเข้าโรงเรียนยูเอย์ค่ะ แต่ตอนนี้อยากจะเข้าโรงเรียนนี้มากกว่าค่ะ"  

    ชายหนุ่มพยักหน้ากับคำตอบนั้น รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงตาทำให้ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าอยู่ในอารมณ์ใด ถึงอย่างนั้นก็สัมผัสไม่ได้ถึงความมุ่งร้ายจากเขาเลย ชายหนุ่มเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง จับจ้องท้องฟ้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย ราวกับนึกถึงเรื่องในอดีตที่ไม่อยากรับรู้ บรรยากาศอึดอัดค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมาจากความเงียบนี้ ชายหนุ่มหัวเราะกลบเกลื่อนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยคำถามขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่ได้หันกลับมา

    " ถ้าออกไปแล้วเธอคิดจะทำอะไรเหรอ? " 

    "อยากเป็นเรียนให้จบแล้ว ค่อยคิดเรื่องอนาคตค่ะ" ถึงเธอจะคิดเรื่องอนาคตไว้แล้ว(นักร้อง,นักเขียนนิยาย)แต่อนาคตก็ไม่แน่ไม่นอนหรอก

    หลังได้รับฟังคำตอบ ชายหนุ่มปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ในศีรษะประมวลผลคะแนนที่ได้รับจากผู้เข้าสอบ เบนสายตามาสบกันอีกครั้ง เขาจ้องไปที่ผู้เข้าสอบราวกับกำลังมองทะลุเข้าไปในจิตใจ รอยยิ้มถูกประดับบนหน้าเขาอีกครั้ง และมันก็ไปไม่ถึงดวงตาเช่นเคย ชายหนุ่มไม่รอช้า กล่าวคำถามสุดท้ายออกไป

    " เธอเคยคิดอยากจะมีอัตลักษณ์บ้างไหม? "

    "ถ้ามันแรกมาด้วยหยาดน้ำตาเลือดเหงื่อแรงกายของคนอื่นก็ไม่คิดจะเอาหรอกค่ะ"  รินตอบคนตรงหน้าพร้อมยิ้มแย้มไปด้วย

    " งั้นเหรอ การสอบจบแล้ว เธอไปได้แล้วล่ะ "

    เสียงปิดประตูดังก้องในห้องที่เงียบงัน ชายหนุ่มกรอกคะแนนลงบนกระดาษก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจ โดยที่ตนเองไม่ได้สังเกตเลยว่าตาของตนเองนั้นก็ยิ้มไปด้วย

    " รู้สึกว่าปีนี้จะมีนักเรียนที่น่าสนใจอยู่หลายคนเลยนะ คนต่อไป! เข้ามา! "

     

    TALK WITH WRITER

     

    ☆ สวัสดีค่ะ เราคิลาล่า เรียกคิลก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ แล้วคุณผู้ปกครองมีนามปากกาว่าอะไรเหรอคะ? ☆

    :: Atomskl ค่ะ

    ☆ ถ้าคิลไปแล้วไปลับไม่กลับมาจะโดนฆ่าหมกป่าไหมคะเนี่ย ☆

    :: ไม่หรอกก แต่จะเก็บน้องคืนค่ะ อิอิ

    ☆ อยากให้เหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับลูก ๆ บ้างไหมคะ ☆

    :: อยากให้น้อง โชว์ว่าตัวเองมีดีค้า

    ☆ นี่เป็นการรับสมัครตัวละครครั้งแรกของคิล ถ้าทำอะไรผิดไปจะโดนโกรธมั้ยคะ ☆

    ::ไม่ค้า

    ☆ ขอบคุณท่านผู้ปกครองมาก ๆ ๆ ๆ ที่ส่งตัวละครกันเข้ามานะคะ ภาวนาให้คิลเอ็นดูลูกของคุณแล้วเพิ่มบทให้เยอะ ๆ แล้วกันนะ โชคดีค่า ☆

    ________________



    B
    E
    R
    L
    I
    N
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×