คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
เปิดเพลงไปด้วยยิ่งมันส์ค่า--
その理由は、いじめっ子の力なしです。
思い出でのは写真じゃない、気持ちかもしれない
[ความทรงจำไม่ใช่ภาพ แต่มันอาจจะเป็นความรู้สึก]
~APPLICATION~
"รู้ไหม กฎการเดินไปข้างหน้าน่ะ ต้องไม่เสียดาย สิ่งที่ทำไว้ในอดีต "
ชื่อ-นามสกุล : ริน อิมากาวะ I Rin imagawa l リン 今川
อายุ : นักเรียนปี 2 อายุ16 ปี
เพศ : หญิง
อัตลักษณ์ : ไร้อัตลักษณ์
รูปลักษณ์ภายนอก :
หญิงสาวที่ผมยาวสีดำเข้ม ร่างกายบอบบาง ผิวขาวออกไปทางซีดๆ ดวงตาสีดำชั้นเดียวที่เอ่อล้นไปด้วยมหาสมุทรที่ลึกไม่มีวันที่สิ้นสุดของเธอมักจะเต็มไปด้วยความสุขเสมอ แม้จะเจอเรื่องที่เจ็บปวดก็ตามไม่มีใครมองออกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับเลย คิ้วไม่ค่อยขมวดเป็นปมทำให้ดูดีไปอีกระดับ เธอเป็นเด็กสาวที่แทบเป็นต้นฉบับแท้ๆของสาวญี่ปุ่นผมดำตาสีดำ ที่คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะมีกันแล้ว ความธรรมดาของเธอเป็นหนึ่งเหตุที่ทำคนไม่ค่อยชอบด้วย จมูกสันโด่งขนาดเล็กทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดู เอวคอด สะโพกผาย ไหล่ตึง ไร้ซึ่งไขมันที่เป็นส่วนเกิน กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน น้ำหนักประมาณ45 ขาของเธอมีขนาดเล็ก และยาวทำให้ส่วนสูง165 เซนติเมตร มักจะสวมผ้าพันคอสีแดงยาว เพื่อปกปิดรอยบีบคอที่มาจากการที่เธอนั้นคิดจะฆ่าตัวตาย ปกติเธอมักจะสวมเสื้อนักเรียน ไม่คอยที่จะเห็นเธอใส่ชุดธรรมดาเท่าไหร่นัก ใส่ชุดธรรมดาก็เป็นเสื้อสีขาว และกระโปรงยาวสีชมพู พร้อมกับรองเท้าบูตน่ารักๆ
อุปนิสัย :
หญิงสาวผู้เปรียบเสมือนดอกทานตะวัน
นิสัยของเธอเป็นคนที่ดีมาก เปรียบเสมือนดอกทานตะวันที่แสนดีที่หันไปตามดวงอาทิตย์ เป็นคนช่างโอบอ้อมอารี ช่างห่วงใย แต่ความจริงเธอไม่มีคนที่เรียกว่า เพื่อนด้วยซ้ำ เป็นทานตะวันที่โดดเดี่ยวท่ามกลางทุ่งหญ้าร้าง มุ่งมั่นมองแต่พระอาทิตย์ เป็นคนที่สังเกตความเปลี่ยนแปลง ทุกๆอย่างเป็นคนที่มีความละเอียดละอ่อนมาก
ร่าเริงกลางทุ่งดอกไม้
เป็นคนที่รู้ขีดจำกัดของตนเองเสมอ ประสาทสัมผัสทั้งห้า ของเธอพร้อมที่จะไหวตัวตลอดเวลาเพื่อที่จะแย่งชิงโอกาสนั้นอย่างเต็มที่ แต่ถ้าเธอรู้สึกตัวว่าตัวเองไขว้ขว้ามากเกินไป ตัวของเธอจะรู้ทันทีว่าต้องหยุดได้แล้ว รินรู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่ใช่ผู้นำที่ดี แต่จะทำหน้าที่ผู้ตามที่ดีแทน เธอเป็นคนที่ชอบผู้นำดีๆ แต่ถ้าผู้นำคนนั้นทำตัวไม่เหมาะสม เธอก็จะเบียดคนๆนั้น และจะกลายเป็นผู้นำ และรอคนที่เหมาะสมแทน หญิงสาวเป็นคนที่มีไหวพริบและสัญชาติญาณสูงอยู่ในตัว เมื่อจะมีคนโจมตีเธอ เธอก็จะหลบอัตโนมัติ เหมือนมันเป็นแค่เรื่องปกติสำหรับเธอ จะรับรู้คำสั่งที่สั่งมาอย่างรวดเร็ว โดยเพียงแค่จบประโยค เธอก็ออกตัววิ่งเพื่อจะมุ่งหน้าไปก่อนแล้ว นั่นก็คือ[ร่างกายสั่งการก่อนประมวณผล] หรือก็คือรีเฟล็กซ์แอคชั่น เป็นการเคลื่อนไหวของร่างกายที่เกิดขึ้นแบบฉับพลันแทบทันที
ทุกคนล้วนเหมือนกับรูปภาพ
หญิงสาวรู้ดี ว่าทุกคนมักจะเสแสร้งใส่กัน ใบหน้าของพวกเขาเหมือนรูปภาพที่ติดไว้บนหน้าของพวกเขาเอง และเธอก็รู้ตัวแล้วว่า แผ่นกระดาษที่แปะอยู่ของตัวเองเริ่มที่จะเอาออกไม่ได้แล้ว เธอพยายามวาดรูปแบบใบหน้าของตัวเองให้ใบหน้าของตัวเองให้มีหลายๆแบบ และจะนำออกมาใช้ในหลายๆสถานการณ์ไม่ว่าจะเป็นยิ้ม หัวเราะ โกรธ หรือแม้กระทั่งร้องไห้ จนรินชินชากับมันไปเสียแล้ว ตอนนี้เธอก็คงยิ้มแย้มจนตาหยี่ให้คนอื่นอยู่ล่ะมั้ง
ลักษณะการพูด : เป็นคนที่มีเสียงไพเราะ พูดจาชัดเจนฉะฉาน เป็นคนที่พุดด้วยน้ำเสียงสบายๆ กับทุกๆคน สำเนียงญี่ปุ่นคนโตเกียวขนานแท้ เธอเรียกแทนตัวเองว่า"ฉัน,เรา" เรียกคนอื่นว่า"คุณ(ผญ),นาย(ผู้ชาย)" บางครั้งก็ไม่ลงท้ายด้วยค่ะ เวลาเธอจะหัวเราะ ก็หัวเราะแบบปิดปากและมีมารยาทสูงในการพูด ปกติจะเรียกคนอื่นด้วยนามสกุล
"ขอบคุณสำหรับของฝากนะคะ " รินยิ้มแล้วโค้งคำนับกับคนที่ไม่สนิทด้วย
"ฮุฮุ คุณอิซารามิ ล่ะก็ อย่างทำอย่างนี้เลยค่ะ" รินขำเล็กน้อยและปิดปาก เหมือนคนตรงหน้าคิดอะไรติ๊งต๊องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้
"สวัสดีค่ะ คุณนางาคามิ เปลี่ยนครีมทาผิวเหรอค่ะ เราว่าอันเดิมดีกว่านะ เพราะเป็นกลิ่นของฤดูใบ้ไม้ผลิด้วยล่ะนะคะ " มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อย มองคู่สนทนาที่กำลังเดินมาหาเรื่องเธอ สงบนิ่งเข้าไว้ อิมากาวะ ริน อย่าปล่อยให้มันมาหาเรื่องเธอนะ
"อะเร้-- คิดว่าฉันเป็นคนยังไงกันเหรอคะ ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยไม่ทราบกันล่ะ " เธอมองคนตรงหน้า ก่อนที่จะมองโต๊ะของคนตรงหน้า ที่เต็มไปด้วยเศษขยะ และหันไปมองเพื่อนสนิทของเธอที่ไม่ใช่เพื่อนอีกแล้ว รินยิ้มออกมา แล้วพูดว่า
"เข้าใจแล้วล่ะ"
ความถนัด : ถนัดด้านคณิตศาสตร์ เห็นบ้าบอๆอย่างนี้ถนัดวิชาคณิตศาสตร์ฟิสิกส์และเคมีการคำนวณนะคะ ได้80อัพตลอดเลย เป็นคนที่ขยันขันแข็งในการเรียนหนังสือ อ่านหนังสือยามว่างตลอดเวลา
อ่านหนังสืออย่างรวดเร็ว เป็นคนที่อ่านหนังสือได้อย่างรวดเร็วและความจำของเธอดีมาก
ห้องเรียน :2-A
วิชาที่เลือกลง : คณิตศาสตร์,วิทยาศาสตร์
งานอดิเรก : อ่านหนังสือ
ชอบ : -การผจญภัยในเมืองใหญ่ รินเป็นคนชอบเที่ยว ชอบเดินช็อปปิ้งในเมืองใหญ่ ชอบซื้อหนังสือ หรือเครื่องประดับ แต่ออกจะเหงาหน่นอยที่จะต้องไปเดินเล่นคนเดียว
-กลิ่นของหนังสือ เธอเป็นคนรักหนังสืออยู่แล้ว คนอย่างเธอก็คงจะชอบกลิ่นเก่าอย่างหนังสือ ตาของเธอเป็นประกายเชียวล่ะ
-สัตว์ตัวเล็กๆรวมไปถึงเด็กๆ ชอบสิ่งมีชีวิตที่น่ารักน่าเอ็นดู อย่างจะลูบอย่างจะกอดแล้วฟัด
ไม่ชอบ : -คนที่ไม่รู้แล้วยังจะอวดดี คนแบบนี้นิสัยเสียมากเธอเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง
-ฤดูใบ้ไม้ผลิ ความทรงอันเจ็บปวดไหลย้อนเข้ามา
เกลียด : -สิ่งของสกปรก อย่างถุงยาง ถังขยะที่มีอาหารเน่าๆ รินเป็นคนที่เกลียดกลิ่นเหม็นๆ
-การกีดกันทางเพศ รินเป็นคนที่เชื่อในความรักอันงดงาม แน่นอนว่าเกลียดคนหัวโบราณมากๆ
กลัว : น้ำลึก แบบว่าเป็นคนว่ายน้ำไม่ค่อยเก่ง เคยจมน้ำด้วย
ประวัติส่วนตัว :
คนไร้อัตลักษณ์
[อัตลักษณ์] ถึง อิมากาวะ ริน จะเป็นพวกไร้อัตลักษณ์พ่อกับแม่เธอก็ไม่ได้สนใจใยดีอะไรอยู่แล้ว เพราะยังไงพวกเขาก็มีผู้สืบทอด นั่นก็คือพี่ชายของเธอ 'อิมากาวะ ไซโตะ' ที่พ่อผู้เป็นเจ้าของบริษัทเครื่องยนต์ขนาดกลางภูมิใจในตัวของเขามาก มากเสียจนไม่สนใจลูกสาวคนนี้เลย รินเก็บความน้อยเนื้อต่ำใจมาโดยตลอด แน่นอนว่าเธอจะเก็บเรื่องนี้ไว้ ในส่วนลึกของจิตใจ
อิมากาวะ ริน เกิดในวันที่16 มีนาคม เป็นฤดูใบไม้ผลิสำหรับญี่ปุ่น ตามถนนเต็มไปด้วยซากุระ เธอเป็นเด็กฉลาดและเรียนรู้ได้ไหวมากๆ ตอนอายุ 5ขวบเธอเดิน ตามนกตัวเล็กๆ ที่บินไม่ค่อยได้เข้าไปในป่า แล้วก็ไปโผล่ที่เมืองข้าง และขึ้นรถบัสมาเอง โดยที่พ่อแม่ไม่คิดจะสนใจ เธอเป็นคนที่เรียนรู้อะไรได้ด้วยตัวเอง
ตั้งแต่เด็กจนโต ในรั้วโรงเรียนของเธอมักจะมีแต่ความเห็นใจและสมเพช เธอเห็นผู้คนมากมายตามท้องถนนที่มีอัตลักษณ์เป็นคนตัวเอง หญิงสาวคิดในใจว่า [น่าอิจฉาจังน้า] ถึงเธอไม่ได้โดนเหยียดจากคนอื่นๆที่มีอัตลักษณ์เท่าไปแต่เธอก็ได้รับแต่ความสงสารมาเสียมากกว่า
จนกระทั้งเมื่อเธออยู่มัธยมต้น ปี2 เธอมีเพื่อนสนิทมากที่สุดเท่าที่จะหาได้แล้ว แต่จู่ๆ เพื่อนของเธอก็ตกหลุมรักเด็กผู้ชายที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่แล้วเด็กผู้ชายคนนั้นก็ดันมาชอบรินทั้งอย่างนั้น แล้วก็ขอรินคบเป็นแฟน เหมือนเพื่อนสนิทของเธอได้ข่าวนี้ก็ โกรธรินมาก รวมหัวกับคนอื่นที่จะบูลลี่ ใส่ร้ายว่าเธอขายตัวบ้าง เรียกได้ว่าโดนทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะโดนพังข้าวของเครื่องใช้ต่างๆก็โดนทำร้ายหมด แถมยังปลุกระดมให้คนในห้องบูลลี่เธอ โดยการใส่ร้ายว่าแกล้งคนนูนทีคนนี้ที บางครั้งรินทนไม่ไหวถึงกับบีบคอตัวเองให้ตายๆไปซะ
เพิ่มเติม : ไม่มีจ้า
ROLE PLAY
ภายในห้องโล่งกว้าง เก้าอี้สองตัวถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยให้หันหน้าเข้าหากันโดยมีโต๊ะตัวยาวคั่นกลาง ตามฝาผนังห้องถูกทาด้วยสีฟ้าอ่อนชวนสบายตา ต้นไม้ต้นเล็ก ๆ เรียงรายอยู่นอกระเบียง หน้าต่างที่เปิดแง้มพัดลมแผ่ว ๆ เข้ามาในห้อง ท่ามกลางบรรยากาศชวนผ่อนคลายนี้มีชายหนุ่มวัยกลางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่หันหน้ามายังประตู สายตาจับจ้องไปที่ผู้เข้าสอบสัมภาษณ์ หลังจากที่นั่งลงก็ดูเหมือนรอฟังสิ่งที่เขากำลังจะกล่าวอย่างตั้งใจ
" ทำไมเธอถึงมาสมัครเข้าที่นี่ล่ะ? "
อิมากาวะ ริน ยืดอกหลังตรงมองไปยังผู้อำนวยการและเปล่งเสียงของเธอออกมา
"ตอนแรกอย่างจะเข้าโรงเรียนยูเอย์ค่ะ แต่ตอนนี้อยากจะเข้าโรงเรียนนี้มากกว่าค่ะ"
ชายหนุ่มพยักหน้ากับคำตอบนั้น รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงตาทำให้ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าอยู่ในอารมณ์ใด ถึงอย่างนั้นก็สัมผัสไม่ได้ถึงความมุ่งร้ายจากเขาเลย ชายหนุ่มเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง จับจ้องท้องฟ้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย ราวกับนึกถึงเรื่องในอดีตที่ไม่อยากรับรู้ บรรยากาศอึดอัดค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมาจากความเงียบนี้ ชายหนุ่มหัวเราะกลบเกลื่อนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยคำถามขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่ได้หันกลับมา
" ถ้าออกไปแล้วเธอคิดจะทำอะไรเหรอ? "
"อยากเป็นเรียนให้จบแล้ว ค่อยคิดเรื่องอนาคตค่ะ" ถึงเธอจะคิดเรื่องอนาคตไว้แล้ว(นักร้อง,นักเขียนนิยาย)แต่อนาคตก็ไม่แน่ไม่นอนหรอก
หลังได้รับฟังคำตอบ ชายหนุ่มปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ในศีรษะประมวลผลคะแนนที่ได้รับจากผู้เข้าสอบ เบนสายตามาสบกันอีกครั้ง เขาจ้องไปที่ผู้เข้าสอบราวกับกำลังมองทะลุเข้าไปในจิตใจ รอยยิ้มถูกประดับบนหน้าเขาอีกครั้ง และมันก็ไปไม่ถึงดวงตาเช่นเคย ชายหนุ่มไม่รอช้า กล่าวคำถามสุดท้ายออกไป
" เธอเคยคิดอยากจะมีอัตลักษณ์บ้างไหม? "
"ถ้ามันแรกมาด้วยหยาดน้ำตาเลือดเหงื่อแรงกายของคนอื่นก็ไม่คิดจะเอาหรอกค่ะ" รินตอบคนตรงหน้าพร้อมยิ้มแย้มไปด้วย
" งั้นเหรอ การสอบจบแล้ว เธอไปได้แล้วล่ะ "
เสียงปิดประตูดังก้องในห้องที่เงียบงัน ชายหนุ่มกรอกคะแนนลงบนกระดาษก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจ โดยที่ตนเองไม่ได้สังเกตเลยว่าตาของตนเองนั้นก็ยิ้มไปด้วย
" รู้สึกว่าปีนี้จะมีนักเรียนที่น่าสนใจอยู่หลายคนเลยนะ คนต่อไป! เข้ามา! "
TALK WITH WRITER
☆ สวัสดีค่ะ เราคิลาล่า เรียกคิลก็ได้ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ แล้วคุณผู้ปกครองมีนามปากกาว่าอะไรเหรอคะ? ☆
:: Atomskl ค่ะ
☆ ถ้าคิลไปแล้วไปลับไม่กลับมาจะโดนฆ่าหมกป่าไหมคะเนี่ย ☆
:: ไม่หรอกก แต่จะเก็บน้องคืนค่ะ อิอิ
☆ อยากให้เหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับลูก ๆ บ้างไหมคะ ☆
:: อยากให้น้อง โชว์ว่าตัวเองมีดีค้า
☆ นี่เป็นการรับสมัครตัวละครครั้งแรกของคิล ถ้าทำอะไรผิดไปจะโดนโกรธมั้ยคะ ☆
::ไม่ค้า
☆ ขอบคุณท่านผู้ปกครองมาก ๆ ๆ ๆ ที่ส่งตัวละครกันเข้ามานะคะ ภาวนาให้คิลเอ็นดูลูกของคุณแล้วเพิ่มบทให้เยอะ ๆ แล้วกันนะ โชคดีค่า ☆
________________
ความคิดเห็น