คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เจ้าหัวเงิน
เมื่อวามมืเ้ามาเยือน าวารั่าเ็บอเ้าบ้านเรียมัวพัผ่อน อีมุมหนึ่อเมือ ร่าบาระหยืนเ่นอยู่เหนือหออยใลาอาาัร นีรุในุทะมัทะแมสีำสนิท รวบผมึไว้เป็นหาม้า ูล่อัวและมั่นใ เธอมอรไปยัหออยสูหลัหอผู้นำ้วยวามิที่เ็มไป้วยำถามและ้อสสัย
ที่้านบนสุอหออย มี่อนาเล็เพียสอมือไ้เท่านั้น แสเล็ลอออมาเป็นระยะอหน่วยลาระเวนอทหารรัษาวามปลอภัย วามเ้มวในารรัษาวามปลอภัยแสให้เห็นว่ามีอะไรบาอย่าสำั่อนอยู่ที่นั่น
“ฟิวววว”
ระหว่าที่ำลัเหม่อมอหออยสู นีรุไ้ยินเสียอวัถุบาอย่าำลัพุ่รมา เธอเอนัวไป้านวาเล็น้อยเพื่อหลบอบาสิ่นั้น ้วยวามที่ยืนบนหลัาที่ไม่มั่นเลยทำให้เเล็น้อยนเหมือนะร่วหล่น แ่แล้ว้อมืออเธอโนใรบานว้าเอาไว้ไ้ทัน
“นายมาทำอะไร เอา?” นีรุถาม้วยน้ำเสียไม่่อยสบอารม์นั ไม่้อบอ็รู้ว่าใรที่แล้เธอเ่นนี้
เมื่อเห็นว่านีรุยืนอย่ามั่นแล้ว ายหนุ่มถอยออมาสอ้าว ่อนะเอ่ยอบ้วยท่าทีสบาย ๆ “็มารอเธออะิ นี่มารอั้นาน” เานั่ล้า ๆ เธอ พลาี้ไปยัหลัาอีฝั่
“เรียมอเหล่านั้นมารอนั่รอันหรือ?” นีรุหันไปมอทิศทาที่เอาี้ พลามอสลับลับมาที่ายหนุ่ม้วยวามใ เนื่อาบนนั้นไม่ไ้มีเพียแ่พรมสีแสแ่ลับมาอินทั้าวหวานวาเรียมไว้เ็มไปหม
“เปล่านั่รอ” ายส่ายหน้าไปมา “นอนรอั้หา”
หิสาวถอนหายใ นึเสียายเวลาัวเอที่รอฟัำอบเมื่อรู่ ‘เธอาหวัอะไรับำอบาเอาหรือ?’
“ะนั่หรือะนอนรอ็ามแ่……ว่าแ่นายรู้ไ้ไว่าันะมา”
“เพราะเานนั้นมีผมสีเิน” เอาเินมาหยุใล้และเริ่มเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่ยืาอย่าสบาย พร้อมี้ไปยัหออยสู “ใ่หรือไม่?” เาเอ่ย่อนะหันมาสบาับนีรุ
นีรุพยัหน้าเป็นำอบรับว่าเาเาถู “แล้วันะเ้าไปไ้อย่าไร?”
เอายืนึ้นมอหิสาวรหน้า เาูไม่่อยอบใำพูบาอย่าอเธอ “ันมีวิธีให้ ‘เรา’ เ้าไป” เาเน้นย้ำำว่า ‘เรา’ ัเน ใให้อีฝ่ายรู้ัวว่าผิพลาอะไร
ทั้สอเินมาหยุอยู่หน้าประูหลัทาึ้นหออย หิสาวหันมามอเอา้วยสายาที่ไม่เ้าใ นีรุยิ้มแห้ ๆ ให้ับทหารยามทั้สี่น พวเา่ามอรมาที่เธอับเอา้วยวามสสัย
เธอึเอาออมาสามสี่้าว ่อนะพูเสียเบา “นายะบ้าหรือ นี่มันประูหลัเลยนะ”
ายหนุ่มผหัวอย่าแร เาเอ่ยอย่าริั “ใ่สิ พ่อสอนเสมอว่าให้เ้าามรอออามประู”
“ปิันไม่เยเห็นนายะฟัท่านันา” นีรุส่ายหัวไปมา อยาะหันไปทุบีายหนุ่ม้า ๆ เสียสอสามที แู่ท่าทาไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอเอาแล้ว ถึเธอีเาไป เธอ็ะเ็บมือเสียเอ เธอุมหัวัวเอที่รู้สึปวึ้นมานิ ๆ “ันโ่เอที่เลือะเื่อนาย”
“ุมาโววบุมแน่นหนา มีทาเ้าหลายทาแ่ทาออทาเียว ะนั้นอย่าไรพวเา็้อรู้ว่าพวเราเ้าไป ไหน ๆ ็ไหน ๆ แล้วเรา็เ้าไปแบบเปิเผยนี่แหละ…สบายสุ”
“เราวรไปัน่อนที่ผู้อื่นะมา” เอาเยหน้ามอยอหออย้านบนอย่ารุ่นิ
เอายืนนิ่อยู่รู่ให่ เารอให้เธอานรับ แ่ลับไม่ยินเสียอบรับใ ๆ าน้า ๆ เาึหันหลัลับมามอ้านหลั
“นีรุ” เธอไม่อยู่้านหลัอเาเสียแล้ว วามัวลเริ่มแทรเ้ามา
“อยู่นี้” นีรุยืนประันหน้าับทหารยามเบื้อหน้า เธอยื่นป้ายประำระูลให้ทหารยามู ่อนะหันมาเร่ายหนุ่มที่ยัทำหน้าอยู่ “เร็วสิ เี๋ยวมีใรมาเห็นพอี”
เอาไ้ยินันั้นึเริ่มรู้สึัว เารีบเินามหลัเธอเ้าไป
ระหว่าทาเ้าไปในุที่มีแ่วามมื ลิ่นเหม็นโยมาพาให้เวียนหัว ภายในุมาโมีทาเ้าอีแปเส้นทา ึ่มีทหารุมเ้มอยู่ทั้หม อย่าที่เอาไ้ล่าวมา ุมาโวมีทาเ้าหลายทา แ่ทาเหล่านั้นเ้าไ้อย่าเียวแ่ออไ้ยา เพราะ้อผ่าน่ายลมามาย ที่เธอเอ็ไม่ทราบว่า้อพบเออะไรบ้า
เมื่อึ้นมาถึยออหออย ปรานที่โนรึแนและา้วยโ่รวน ยามนีรุยื่นมือไปแะโ่ถึ้อรีบัมือลับเนื่อายามสัมผัสมันเธอรู้สึถึพลัานภายในัวเอไหลออไป
“โ่เวท” ามำราโบราที่เธอเยอ่านมา โ่นี้เป็นโ่ที่ลเวทั้นสูเพื่ออยูลืนพลัเวท มัะเอาไว้ลโทษนัเวทที่มีพลัสู
เธอมอไปยันเบื้อหน้าที่ถูรึทั้แนและา เสื้อผ้าอเาถูทำให้าาอมีมไม่ผิแน่ เผยให้เห็นผิวที่าวีว่านเผ่าารั ผมสีเินยาวลมาถึเอวปรหน้าเาอยู่ทำให้เธอมอไม่เห็นหน้าอนรหน้าไ้
หิสาวมอภาพเบื้อหน้าแล้วเหมือนมีภาพทับ้อนอปีศาผมสีเินนนั้นที่่าีวิบิาอเธอ หัวใอเธอเ้นเร็วรัวราวับลอศึที่ีระรัวไม่หยุ ภาพวามทรำอันโหร้ายแวะเวียนลับมาทำให้ทุสิ่รอบัวูพร่ามัว
เอามอนีรุ้วยวามเป็นห่ว หน้าอเธอูีเียว เาเ้ามาพยุ้วยลัวเธอะล้ม “นีรุเป็นอะไรไป?”
เธอปัมืออเอาออเบา ๆ เธอส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่เป็นไร” เธอึสิลับมาแล้วมอ้อไปยัายหนุ่มผมสีเิน เธอเินมานมาหยุรหน้าหนุ่มาวเผ่าบอร์น
“เยหน้าหน่อยสิ” นีรุเอ่ยเสียเรียบเรียายหนุ่มาวบอร์น
เธอรออยู่สัพัลับไม่มีอะไรอบสนอ “ันเยเห็นนที่ล้าย ๆ นาย เามีผมสีเินเ่นเียวับนาย” นีรุใ้ปลายนิ้วหยิบผมสีเินึ้นมาอย่ารัเีย “เามีวาสีำที่น่ารัเีย เามีรอยสัสีำบริเวลำอ” หิสาวพรรนาภาพปีศานนั้นที่ยัรึในวามทรำไ้อย่าละเอียลออ
วามทรำอันโหร้ายโผล่ึ้นมาทีละภาพ เสียอเธอเริ่มสั่นเรือ้วยวามโรธปนเศร้า “นายรู้ัมันหรือไม่?”
ายหนุ่มผมเินื่นาภวั์ไ้สัพัหลัาเารับรู้ไ้ถึารมาเยือนอแทั้สอ แ่เาเลือที่ะ้มหน้านิ่ไม่ให้วามสำัับำพูพล่ามอหิสาว
เธอเริ่มเห็นเารู้สึัว แ่เาลับทำเยเมย เธอสะอารม์ุ่นมัวในใ ่อย ๆ ถามอย่า้า ๆ“นายรู้ัปีศานนั้นหรือไม่?”
ายหนุ่มผมสีเินหลับานิ่ เาไม่ใส่ใวามันอนรหน้า
นีรุเินเ้ามาเย่าร่าอายหนุ่มผมสีเินนร่าอเาแว่ไปมา เธอเาะไหล่ทั้สอ้าอเาเอาไว้ เธอมอเาอย่าอ้อนวอน “่วยพูอะไรสัอย่าไ้หรือไม่? ่วยบออะไรที่เี่ยวับปีศานนั้นให้ันรู้บ้าไ้หรือไม่? มัน้อารอะไร? ทำไม้อมาทำร้ายพ่ออัน้วย”
ายหนุ่มเ็บระบมไปทั่วทั้ร่าาย ยิ่ถูทำให้ยับหลายรอบบาแผลอเาเริ่มีา เาัฟันอทนวามเ็บปว เริ่มรำาหิสาวรหน้าที่เอาแ่พล่ามไม่หยุ “ถุย”
นีรุมอราบน้ำลายผสมเลือสีแที่ถูถุยออมาาเลยรหน้า ราบเหนียวเลอะเปรอะหัวไหล่อเธอ สายาอเธอมอราบอเหลวนั้น้วยวามสะอิสะเอียน วามโรธที่พยายามเอาไว้่อย ๆ ทะลัออมา นเธอวบุมไม่อยู่ เธอะระโไปบีบอ
เอารีบว้าเอวบาไว้ไ้ทัน “นีรุ ใเย็นๆ”
“อย่ามายุ่” นีรุะโนเสียแหบพร่าใส่เอา นายหนุ่มผะ้วยวามในเาเผลอปล่อยมือาหิสาว ทำให้นีรุที่ำลัยืนประันหน้ามอเลยรหน้า้วยใบหน้าเรียบเยไร้วามรู้สึเหมือนไม่ใ่นีรุนเิมที่เอาเยรู้ัมา่อน
นีรุเสแสสีเหลือทอเป็นรูปมีเล่มเล็ แล้วัใส่ไหล่อหนุ่มผมเิน แรอมันทำให้เิบาแผลทะลุาหัวไหล่้านหน้าไปยั้านไหล่้านหลั
“นีรุ!” / “อ๊า!!!!......” เอา/หนุ่มาวบอร์น
หนุ่มผมเินะโนร้อ้วยวามเ็บปวาบาแผล เลือสีแสไหลอาบร่าายอเาเป็นสาย เามอหิ้วยวามโรธเรี้ยวผสมับวามเ็บปว่อนที่ะปลปล่อยพลัเป็นไอสีฟ้ารามออมาแ่ลับโนโ่ที่รึไวู้พลันหม
“พวแเป็นใรันแน่?” นีรุะโนใส่ายหนุ่มรหน้าพร้อมทั้บีบแผลที่ไหล่อย่าแร
“อ๊า!” ายหนุ่มหันมามอนีรุ้วยวามโรธแ้นไม่่าัน ทั้สอสบาันแน่นิ่ไม่มีใรยอมใร ยามมอเ้าไปในวาหนุ่มาวบอร์นเผยให้เห็นวาสีฟ้า
นีรุปล่อยมือที่บีบแผลอเาออ้วยวามใ ลมหายใสะุเมื่อมอเ้าไปในวาสีฟ้าใสล้ายแ้วที่้อลับมา มัน่าล้ายับภาพในฝันอเธอเหลือเิน ภาพในฝันที่รั้หนึ่เยเป็นภาพแห่วามสุและวามหวั บันี้ลับลายเป็นภาพที่เ็มไป้วยเลือ
หัวใเธอราวับหยุเ้นั่วะ วามรู้สึผิถาโถมเ้ามาใส่เหมือนเลียวลื่นไม่อา้านทาน
“ทำไม….” เธอพึมพำเบา ๆ ราวับระิบ วามิในหัวีันยุ่เหยิ ทำไมเธอถึทำเ่นนี้
เธอ่อย ๆ เินไปหาเาอย่า้า ๆ เธออยาะยื่นมือออไปสัมผัส ปลอบโยน น้ำสีแสไหลทะลัาบาแผล..“ันอโทษ…..…..” เธอพยายามบาแผลอเา แ่่อนะไ้ร่ายเวทห้ามเลือ เธอลับโนนรหน้าสะบัให้เธอระเ็นออมา 3-4 ้าว
นที่ถูทำร้ายมอหิสาวสลับับเอา้วยวามโรธเรี้ยว พร้อมปล่อยพลัออมาอีรั้แ่็โนโ่ที่รึอยู่นั้นูพลันเาแทบะหมพลั
“หยุใ้พลั หานายยิ่ใ้พลั นายอาโนมันูินพลันายไ้” นีรุพยายามที่ะเ้ามาหาายหนุ่มผมสีเิน เธอูวยาึ้นให้เาเห็นถึเนาว่าเธอ้อารรัษา แ่แล้วลับถูััหวะ้วยเสียแหวอาาศอย่าเร็วอมีเล่มเล็ถูว้ารมาปัลา้อมือวาอหนุ่มผมสีเิน
ร่าายอนีรุถูเอาึหลบ้านหลัอเาอย่ารวเร็ว
“มา้าว่าที่ันินะท่านวารามัน” เอาเอ่ยทัทายสหายวารามัน เาไม่ไ้มาผู้เียว เามาพร้อมับโอนิเรีย
“เรานัันหรือ?” วารามันเอ่ยเสียเรียบอย่าไม่่อยเป็นมิร “ไม่าิว่าะพบท่านทั้สอในที่นี้…..เวลานี้” ายหนุ่มเน้นย้ำเสียเ้มำว่า ‘เวลานี้’ พร้อมมอไปที่ยาในมืออนีรุ ่อนะยับเ้าไปึมีเล่มสั้นออาแนอายหนุ่ม่าเผ่า
โอนิเรียเินออมาาเามืและมาหยุอยู่เบื้อหลัวารามัน เธอเหล่ามอนีรุรู่หนึ่่อนะสะบัหน้าไปทาอื่น
หนุ่มผมเินมอนทั้สี่นิ่นลืมไปเลยว่ามืออัวเอำลัมีบาแผล เาสะบััวอย่าแร แสสีฟ้าอร่ามรอบัวแพร่ออมานโ่เวทที่รึไว้เิารสั่น ทั้เอา นีรุและโอนิเรียไม่เยพบเห็นพลัเวทรุนแรเ่นนี้ึ้าวถอยหลัออมา
“โห่ โ่เวทแหุ่มาโวสั่นเลยนะะ” เมื่อโอนิเรียั้หลัไ้ แววาอเธอสุสาว้วยวามื่นเ้น เธอสนใุมพลัอายหนุ่มรหน้า ผู้ที่ทำให้เิารสั่นสะเทือนอโ่เวทศัิ์สิทธิ์ไ้นานี้ “าวบอร์นผู้นี้น่าสนใริ ๆ นะะ”
วารามันรั้ไม่ให้โอนิเรียเินเ้าไปใล้ “ระวัหน่อย พลัเวทอบอร์นนนี้แ็แรมา พี่ับปาีึเห็นวรว่าให้นำมันมาัในมาโวป้อันารหลบหนี”
แววาอหนุ่มาวบอร์นมอรมาที่วารามันนิ่ไม่สนใผู้อื่น เาเ้นพลัออมาน่อร่าเป็นหมอวันนาให่สีฟ้าราม หมอหนาึ้นเรื่อย ๆ นโ่เวทไม่สามารถูพลัที่ายหนุ่มรหน้าปล่อยออมาไ้ทัน พลัานที่เหลือเริ่มทำลายล้าสิ่รอบ้า เิแรสั่นสะเทือนนเิรอยร้าวระหว่าำแพที่เื่อม่อับโ่
ยิ่วามโรธในใอเาเพิ่มึ้นเท่าไร ไอเย็นบนร่าายายหนุ่มผมเินะแผ่ออมาเป็นอาาเว้าึ้นนนในห้อแทบะอยู่ันไม่ไหว
นีรุมอออไปภายนออาาร หมอวันเริ่มระายไปภายนอารั เธอเริ่มัวลว่าาวารัะไ้รับผลระทบนี้ หาแ่ใหนึ่็ยันึลัวเาะสูพลันเสียีวิ เธอ็่อย ๆ เินเ้าใล้นบ้าลั่้วยวามัวล
ไออุ่น ๆ แผ่ออมามืออนีรุปลุมทั่วบาแผลสัรู่หนึ่ วามเ็บปวที่บาแผลอเา็ทุเลานเหลือไว้เพียร่อรอยา ๆ ับราบเลือแห้รัให้ระลึถึ
ายหนุ่มผมสีเินมอทุนเบื้อหน้าที่มุ่แ่ะทำร้ายเาอย่าไม่เื่อใ เาโรธเลียนเหล่านี้นอยาะทำให้หายไป ลุ่มวันสีฟ้ารามถูปลปล่อยออมาอย่าเร็วนนีรุใ้าวถอยหลัอย่าไม่รู้ัว
“ไอ้หัวเิน” ไอ้เย็นเมื่อรู่ทำให้มืออโอนิเรียเิรอยไหม้ ร่าเล็เินหน้าเ้ามาหมายะเอาืนนที่ทำเธอเ็บ แ่พอะ้าวะถึัวายหนุ่มผมเิน หิสาวลับยืนหยุะั เธอสบเ้าับวาสีฟ้า…อะไรบาอย่าบอเธอว่าเาแ็แร่ว่าเธอ
“วันนี้ถือว่าันแ่มาทัทาย วันหน้าัน่อยมาเอาริ” โอนิเรียเินไปหลบอยู่้าหลัวารามันพร้อมึเสื้อายหนุ่มให้เินาม “ลับันเถอะท่านพี่วารามัน ันเ็บแผล”
วารามันหันลับมามอนีรุ้วยวามสสัย เามอนีรุสามารถยืนอยู่้าเ้าหนุ่มผมสีเินไ้อย่าสบาย
‘ทำไมนะ?’ โอนิเรียแ่เ้าไปยัไม่ทันไ้แะัวหนุ่มาวบอร์น ็สามารถสร้ารอยไหม้นาให่ เามอรอยแผลเป็นบนฝ่ามืออเาเอ เา็ไ้แผลนี้มาในะ่อสู้ับหนุ่มาวบอร์นนนี้ เา้อทนับวามหนาวเย็นนแทบะทนไม่ไหว ในะที่นีรุยืนใล้นานั้นลับไม่เป็นอะไรมานั
“เราเอ็วร้อลับันไ้แล้วนีรุ” เอบีบเบา ๆ ที่ไหล่อนีรุ แล้วึัวเธอออมา
นีรุหันลับไปสบาับวาสีฟ้าใสัแ้ว เา้อมอเธออยู่เ่นัน วาู่นั้นเหมือนที่เธอเห็นในวามฝันแน่นอน วันนี้เธอลับมาพบับเาในีวิริ ในืนที่แสนเ็บปว!
ความคิดเห็น