คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 : แรกพบสบตา
แรกพบสบตา
_____________________________________________________________
แสงแดดยามช่วงเวลาบ่ายแก่ๆ มันคือช่วงเวลาที่เด็กนักเรียนส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะรุ่นน้อง หรือรุ่นพี่ ใช้เวลาไปกับการพักผ่อน มันคงไม่มีใครหรอก ที่จะประสาทเสียมากพอที่จะมาเรียนในช่วงเวลาพักน่ะ
“เห้ย ไอ้ตาฟ้า เหม่อไรนักหนาวะ”
เพื่อนร่วมห้องของผมคนหนึ่งเรียกขึ้น ผมลืมบอกสินะ ผมชื่อสเลน โทรยาร์ค ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน จากดาวอังคาร มายังโลกแห่งนี้ จะว่าไงดีล่ะ มาสร้างสัมพันธไมตรีกับชาวโลกล่ะมั้ง และคนอย่างผม จะกล้าขัดองค์หญิงอัสเซลัมได้ยังไง
วันนี้ คือวันแรก ของผม ในการใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนนี้ ในการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้
แค่วันแรก ชื่อที่ผมแนะนำตัวกับพวกเขาไป
คงจะ ไร้ความหมาย
“ว……ว่าไงคาล์ม”
คาล์มคือเพื่อนคนแรกของผม หรืออาจจะไม่ใช่เพื่อนนะ
ไม่รู้สิ เอาเป็นว่า คาล์มนั่งอยู่ข้างๆผม
เราเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะเดียวกัน
“ไปไหนต่อวะ ”คาล์มถาม อืมมม ผมไม่อยากไปไหนเลยแห๊ะ อากาศตอนบ่ายนี้มันร้อนชะมัด
“เอ่ออออ ผมว่าผมจะกลับ…..”
“เอ้อออ! งั้นไปเล่นบาสกัน”
ห๊ะ! นี่นายถามความคิดผมไม่ใช่เหรอ
ไม่เข้าใจความคิดคนพวกนี้เลยจริงๆ
“แฮก….คาล์ม..ม..ไม่ไหวแล้ว ขอไปพักนะ… ”ผมปาดเหงื่อที่ไหลลงมาเป็นน้ำออกจากใบหน้า
ผมจะเป็นลม ใครเขาให้มาเล่นบาสกลางแจ้งกับอุณหภูมิที่ขึ้นสูงขนาดนี้
บ้าไปแล้ว
ผมเริ่มจะบ้าแล้ว
ตาลาย ขาก็แทบไม่มีแรง
หรือผม จะเป็นลมแดด
ว่าแล้ว ผมคงต้องไปขอยาที่ห้องพยาบาลดีกว่า
สุขภาพผมสำคัญที่สุด
เนื่องด้วยเป็นเวลาพักยาว สอง ชั่วโมง ทางเดินเลยไม่ค่อยมีนักเรียนมากนัก เพราะบางกลุ่มก็กลับบ้าน บางกลุ่มก็นอนหลับอยู่ในห้องเรียน บางส่วนที่เป็นส่วนน้อยที่สุดก็หาเวลาพักนี้มาเล่น
เอ่ออออ แต่ครูห้องพยาบาลนี่ รวมกับเขาด้วยเหรอ
“ม….มีใครอยู่ไหมครับ”
เงียบฉี่
ถ้าห้องพยาบาลไม่มีครู จะเปิดห้องพยาบาลไว้ทำไม
“อืออ……”
ห….หื้ออออออ เสียงอะไร
ผมว่าผมได้ยินนะ แต่…แต่ว่าเสียงมาจากไหน
ทั้งห้องพยาบาลก็ไม่มีคนเลย
อ๊ะ! อ..อย่าบอกนะว่า หลังม่านสีขาวที่ปิดอยู่นั้น
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับชายม่านสีขาวด้วยใจที่กล้าๆกลัวๆ
ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมันออก ทีละนิด
“นี่ จะทำอะไร”
ห๊ะ
เสียง?
‘ครืดดดด’
ม่านสีขาวที่ผมจับอยู่เลื่อนออกไปจนสุด เผยให้เห็นบุคคลที่นั่งอยู่บนเตียง และ เขา กำลังมองผมอยู่
ผมสีดำที่ยุ่งไม่เป็นทรง กับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังมองมาทางผมอย่างหงุดหงิด
หืมมม หงุดหงิดผมเนี่ยนะ
เดี๋ยวนะ
ผมว่าหน้ามันคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่ง
อืมมมม ไอ้หน้าหงิมๆแบบนี้
“ผมถามว่า นายจะทำอะไร”
เสียงเรียบๆที่ไม่ใส่ใจกับอะไรแบบนี้
น นี่มัน
ไอ้
ไอ้
ไอ้ส้ม
“จะยืนจ้องหน้าผมอีกนานไหม”
ท่องไว้สเลน เพื่อความฝันขององค์หญิง อย่าพึ่งทำอะไรมันตอนนี้
อย่าพึ่งฆ่ามันตอนนี้
“ขะ…ขอโทษครับ ผ..ผมนึกว่าไม่มีคน” ผมลุกลี้ลุกลนขอโทษคนตรงหน้า เด็กแลกเปลี่ยนอย่างผมไม่อยากมีปัญหามากหรอกนะ ยิ่งกับรุ่นเดียวกั-
หืมมมม
ดาวจุดเดียว
“น…นายเป็นรุ่นน้องผมนี่ ” คนตรงหน้ามองผมอย่างนิ่งๆ
“แล้ว ? ”
“นายต้องเรียกผมว่า พี่ ดิ ”ผมบอกคนตรงหน้าไป
คนที่ผมไม่ชอบน่ะ คือคนที่ไม่รู้จักพี่ รู้จักน้องนี่แหล่ะ
“ที่โรงเรียนก็มีกฎนี่ ว่ามาก่อนเป็นพี่ มาพร้อมกันเป็นเพื่อน มาหลังเป็นน้อง นายอยู่มอสี่ เพราะงั้น ต้องเรียกผมว่า พี่ ถึงจะถูก”
“หนวกหู...คนจะนอน ออกไปได้แล้ว ”ไอ้เด็กส้มนั่นพูดก่อนจะล้มตัวลงนอน หันหลังมาให้ผม
ที่ผมพูดประโยคยาวๆเมื่อกี้ไป ไม่เข้ารูหูมันเลย?
ม….มันจะกวนเกินไปแล้วนะ
“นี่…นายชื่ออะไรห๊ะ”
เงียบครับ
คนที่ผมเกลียดอีกอย่างนะ
คือคนแบบมันนี่ล่ะ คนเขาถาม ก็ต้องตอบดิ
“น้อง ชื่ออะ… ”ไม่ทันที่ผมจะถามมันจบอีกครั้ง มันก็พูดแทรกขึ้นมา
“ชอบผมเหรอ ”
คำพูดผมหายไปในลำคอ ย่อยลงกระเพาะเรียบร้อย
มันเอาอะไรมาพูด
“ใคร…ใคร จะ-ไป-ชอบ”
ผมตอบมันด้วยเสียงดังฟังชัด คนอย่างสเลนเนี่ยนะ คนเนื้อหอมในหมู่ผู้หญิงอย่างผม
ผมชอบผู้หญิงเหอะ
อย่างองค์หญิงนี่….
ประสาทละ
สมองไอ้เด็กนี่คงได้รับการกระทบกระเทือนจากดวงจันทร์พุ่งชนโลกอย่างหนักแน่ๆ
“งั้นผมก็คงไม่ต้องสนใจ….กับคำถามนั้น”
โอ้วววว ถีบมันตกเตียงบาปมากไหมครับ
ว่าแล้วผมก็ยกขาขึ้นข้างหนึ่ง คือผมไม่ไหวแล้วนะ
“…โฮะ อินาโฮะ ”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น พลางวิ่งเข้าห้องพยาบาลมาอย่างเร่งรีบ
เกือบไป ผมเกือบทำตัวเป็นพี่ที่ไม่ดีละ
ไอ้เด็กนั่นลุกขึ้น และหันหน้ามาคุยกับที่มาของเสียง
หญิงสาวที่อยู่ชั้นเดียวกับผม ผมเหมือนเห็นหน้าเธออยู่ห้องหัวกะทิของชั้นนะ
“มีอะไร พี่ยูกิ”
ผมจ้องมันเขม็ง ทันทีที่ได้ยินไอ้เด็กนั่น เรียกอีกคนว่า พี่
ทีผมล่ะ เหอะ….
ยูกิหันมามองหน้าผมอย่างสงสัยว่าไอสิ่งมีชีวิตหล่อๆนี่คือใคร
ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างดีใจ
“อ้าววว สเลน นี่เอง นึกว่าใคร ”
ไม่ต้องแปลกใจครับ ว่าทำไมคนคนนี้ถึงรู้จักชื่อผม
คนทั้งประเทศญี่ปุ่นรู้จักผมทุกคน จากรายการข่าวทางโทรทัศน์ ที่รายงานว่าจะมี ชาวดาวอังคาร มาเรียนที่ประเทศญี่ปุ่น โรงเรียนแห่งนี้
“สวัสดีครับ ”ผมยิ้มรับเธอ เธอเป็นแฟนกับไอ้เด็กนี่เหรอ
“คุณสเลน ยังไม่รู้จักฉันใช่ไหมคะ” ผมพยักหน้าให้เป็นคำตอบ ผมรู้จักแค่ชื่อเธอเท่านั้น
“ฉัน ไคซูกะ ยูกิ ประธานนักเรียน”ผมว่าแล้ว ว่าเธอคนนี้ไม่ธรรมดา “และคนคนนี้…”ยูกิพูดพร้อมกับผายมือไปทางไอ้เด็กที่ทำหน้าซังกะตายมองมาทางพวกผม “ไคซูกะ อินาโฮะ น้องชายเราเอง”
ห๊ะ น้อง
ทำไมนิสัยมัน ต่างกัน
“เอ่อ ไม่รู้ผู้อำนวยการบอกเรื่องที่พักกับสเลนคุงรึยัง ”เธอกล่าว
“เรื่องที่พัก ไม่ใช่จัดการเรียบร้อยแล้วหรือครับ ”ผมถามอย่างงงๆ
ก็ของๆผมทั้งหมด ให้คนย้ายเข้าโรงแรมตามที่บอกแล้วนิ
“แหะๆ พอดีว่า ทางองค์หญิงอัสเซลัมบอกมา ว่าให้สเลนคุงพักกับชาวโลก เป็นการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมและวิถีชีวิตน่ะ”
ห๊ะ!!
นี่เรื่องจริงหรือนิยาย บอกผมที
“ทำไมองค์หญิงไม่บอกผม…”
“พอดีว่าติดต่อสเลนคุงไม่ได้ ก็สเลนยังไม่มีช่องทางการสื่อสารบนโลกเลยนิ”
ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ “แล้วผมต้องไปอยู่ที่……”
ผมเว้นว่างรอคำตอบจากคนตรงหน้า
“บ้านผมเอง”
อ…ไอ้เด็กนั่นมันพูดอะไรนะ
อะไร ผมเองๆ
“ใช่ๆ ต่อไปนี้สเลนคุงจะมาอยู่บ้านเราปีนึง”
ปี
หนึ่ง
ใต้ชายคาเดียวกับไอ้เด็กนี่เนี่ยนะ
“สเลน….สเลนคุง”
“ครับๆ”
“เป็นไรไป ทำหน้าเหมือนช็อกอะไรอย่างนั้น”
“ฮะๆ เปล่าครับ” เปล่าที่ไหนล่ะ จิตวิญญาณผมมันลอยหายไปแล้ว รู้หรือเปล่า
“สเลน คือแบบว่า ห้องนอนมัน ไม่พอน่ะ แล้วคือ…”
ผมฟังประโยคของยูกิอย่างใจจดใจจ่อ แล้วอะไรล่ะ พูดต่อให้จบดิ
“คือแบบว่า สเลนคุงต้องนอนกับ……..”
“กับ….?”ผมถามเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม
“กับผมเอง ”
โอ้ววววว! ผมหูฝาดหรือเปล่า
กับผมเอง
สเลนคุงต้องนอน….
นอนกับ กับผมเอง
ไอ้ ไคซูกะ อินาโฮะ น่ะนะ
“ยินดีต้อนรับ ”รอยยิ้มเรียบๆจากคนที่นั่งอยู่บนเตียง
มันทำให้ผม….
มันทำให้ปลายเท้าของผม….
กระตุกชะมัด
ความคิดเห็น