คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ-คุณหนูหนีออกจากบ้าน!!!
“ท่านคะ คุณหนูหนีไปแล้ว” สาวใช้คนหนึ่งวิ่งอย่างกระวนกระวายเข้าไปในห้องโถงของคฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางป่า
“ข้าว่าแล้วว่าสักวันถ้านางรู้ นางจะต้องไปที่นั่นแน่ๆ ปล่อยนางไปเถอะ นางไม่เป็นไรหรอก” เมื่อคนที่ทั้งบ้านเรียกว่าท่านเอ่ยเช่นนี้ก็ไม่มีใครกล้าที่จะขวางอีกต่อไป พวกเขาได้แต่หวังว่าคุณหนูของพวกเขาจะเดินทางไปถึงจุดมุ่งหมายอย่างปลอดภัย
-----------------------------------------------
“ท่านคะ คุณหนูหนีไปแล้ว” เรื่องแบบเดียวกันที่เกิดขึ้น ณ คฤหาสน์หลังใหญริมทะเลสาบ
“เฮ้อ ข้าคิดไม่ถึงเลยนะว่าลูกข้าจะทำได้ถึงขณาดนี้ แต่ถ้านางลงมือทำแล้วละก็เจ้าอย่าหวังที่จะไปห้ามเลย เจ็บตัวเปล่าๆ พวกเจ้าไปทำงานต่อเถอะ ข้าจะโทรหาใครบางคนสักหน่อย”
“ค่ะนายท่าน” แล้วสาวใช้ทุกคนก็กระจายตัวกันออกไปทำงานของตนต่อ
“สวัสดีครับ ท่านครับ ผมฝากลูกสาวด้วยนะครับ ครับ ขอบคุณมากครับ อ้าว เหรอครับ ครับ ครับ สวัสดีครับ”
“ไง นี่นายก็โดนเหมือนกันเหรอ ท่าทางจะไปด้วยกันนะ คงไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ อืม ไว้คุยกันใหม่นะ” ท่าทางลูกสาวเขาจะเดินทางไปกับเพื่อนที่ไว้ใจได้เสียแล้ว เขาก็ได้แต่หวังว่าเธอจะเดินทางไปถึงที่นั่นด้วยดี
-----------------------------------------------
“เฮ้อในที่สุดก็ได้เจอกับคำว่าอิสระสักที จะไปกันรึยังล่ะ เรนะ” หญิงสาวท่าทางห้าวๆพูดกับเพื่อนของเธอ เธอมีผมสีแดงเลือดยาวประบ่าดูนุ่มสลวยแต่ก็แฝงไว้ซึ่งความน่ากลัวอยู่ลึกๆ เข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มส่อแววเจ้าเล่ห์ตลอดเวลา ผิวขาวเนียนใสอมชมพูสมกับเป็นลูกผู้ดีมีสกุล
“ไปสิ อาสุนะ เอาล่ะนะ” เรนะเอ่ยพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่าง เธอเป็นหญิงสาวที่ดูเรียนร้อยอ่อนหวาน เธอมีผมสีม่วงประกายน้ำเงินยาวสลวยถึงกลางหลังดูนุ่มประดุจเส้นไหม เข้ากับตาสีม่วงอ่อนๆที่ดูอบอุ่นเป็นกันเอง ผิวขาวดูผ่องใสราวไม่เคนเจอแดดมาก่อนแต่ก็มีสีชมพูอ่อนๆปน
“อืม ไปกันเลย มุ่งหน้าสู่โรงเรียน Saint Pisces กัน” อาสุนะเอ่ยพร้อมกับการพึมพัมของ เรนะที่จบลง
“ข้าว่าแล้วว่าสักวันถ้านางรู้ นางจะต้องไปที่นั่นแน่ๆ ปล่อยนางไปเถอะ นางไม่เป็นไรหรอก” เมื่อคนที่ทั้งบ้านเรียกว่าท่านเอ่ยเช่นนี้ก็ไม่มีใครกล้าที่จะขวางอีกต่อไป พวกเขาได้แต่หวังว่าคุณหนูของพวกเขาจะเดินทางไปถึงจุดมุ่งหมายอย่างปลอดภัย
-----------------------------------------------
“ท่านคะ คุณหนูหนีไปแล้ว” เรื่องแบบเดียวกันที่เกิดขึ้น ณ คฤหาสน์หลังใหญริมทะเลสาบ
“เฮ้อ ข้าคิดไม่ถึงเลยนะว่าลูกข้าจะทำได้ถึงขณาดนี้ แต่ถ้านางลงมือทำแล้วละก็เจ้าอย่าหวังที่จะไปห้ามเลย เจ็บตัวเปล่าๆ พวกเจ้าไปทำงานต่อเถอะ ข้าจะโทรหาใครบางคนสักหน่อย”
“ค่ะนายท่าน” แล้วสาวใช้ทุกคนก็กระจายตัวกันออกไปทำงานของตนต่อ
“สวัสดีครับ ท่านครับ ผมฝากลูกสาวด้วยนะครับ ครับ ขอบคุณมากครับ อ้าว เหรอครับ ครับ ครับ สวัสดีครับ”
“ไง นี่นายก็โดนเหมือนกันเหรอ ท่าทางจะไปด้วยกันนะ คงไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ อืม ไว้คุยกันใหม่นะ” ท่าทางลูกสาวเขาจะเดินทางไปกับเพื่อนที่ไว้ใจได้เสียแล้ว เขาก็ได้แต่หวังว่าเธอจะเดินทางไปถึงที่นั่นด้วยดี
-----------------------------------------------
“เฮ้อในที่สุดก็ได้เจอกับคำว่าอิสระสักที จะไปกันรึยังล่ะ เรนะ” หญิงสาวท่าทางห้าวๆพูดกับเพื่อนของเธอ เธอมีผมสีแดงเลือดยาวประบ่าดูนุ่มสลวยแต่ก็แฝงไว้ซึ่งความน่ากลัวอยู่ลึกๆ เข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มส่อแววเจ้าเล่ห์ตลอดเวลา ผิวขาวเนียนใสอมชมพูสมกับเป็นลูกผู้ดีมีสกุล
“ไปสิ อาสุนะ เอาล่ะนะ” เรนะเอ่ยพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่าง เธอเป็นหญิงสาวที่ดูเรียนร้อยอ่อนหวาน เธอมีผมสีม่วงประกายน้ำเงินยาวสลวยถึงกลางหลังดูนุ่มประดุจเส้นไหม เข้ากับตาสีม่วงอ่อนๆที่ดูอบอุ่นเป็นกันเอง ผิวขาวดูผ่องใสราวไม่เคนเจอแดดมาก่อนแต่ก็มีสีชมพูอ่อนๆปน
“อืม ไปกันเลย มุ่งหน้าสู่โรงเรียน Saint Pisces กัน” อาสุนะเอ่ยพร้อมกับการพึมพัมของ เรนะที่จบลง
ความคิดเห็น