คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : MSN 8
8
แมรี่หลุดออกจากห้วงภวังค์และมองเห็นโลกแห่งความเป็นจริงเบื้องหน้า ร่างของบุรุษพยาบาลในชุดขาวเพิ่งถูกเธอยันจนกลิ้งตกบันไดไป เพื่อนร่างใหญ่อีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ ณ ตีนบันไดพยายามอย่างยิ่งที่จะหยุดร่างของเขาเอาไว้ ถึงตอนนี้สมองของแมรี่ก็สั่งการในสิ่งที่เธอเองก็ยังไม่แน่ใจนัก
เธอต้องหนีไปจากที่นี่ !
แมรี่กลับหลังหัน มองหาวิธีที่จะออกไปจากบ้านหลังนี้โดยไม่ต้องผ่านประตูหน้า เธอวิ่งไปจนสุดทางเดิน เปิดหน้าต่างออกและชะโงกหน้าออกไปเบื้องนอก
ใต้หน้าต่างนั้นมีพื้นที่สำหรับยืนได้ยื่นออกมาเพียงเล็กน้อย แต่กำแพงที่กั้นขวางไว้ระหว่างตัวบ้านกับที่ดินรกร้างว่างเปล่าข้างๆก็ห่างกับหน้าต่างนี้ไม่ถึงเมตร แมรี่ตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว เธอเชื่อว่าบุรุษพยาบาลพวกนั้นไม่ได้มาดีเป็นแน่แท้ และเธอก็ไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าลิซ่าที่เธออุตส่าห์ไว้วางใจ ทำไมจึงทำแบบนี้กับเธอได้
แมรี่กัดฟัน รู้สึกถึงอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวขณะเริ่มปีนขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง รองเท้าผ้าขนปุยของลิซ่าที่มีไว้ใส่เดินในบ้านเป็นสิ่งเดียวที่คอยปกป้องเท้าของเธอไว้ตอนนี้ ส่วนข้าวของสัมภาระอื่นๆของเธอคงจะต้องทิ้งไว้ที่นี่เสียแล้ว เวลาไม่คอยท่า
แมรี่ออกไปยืนอยู่ด้านนอกของบานหน้าต่าง เธอได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากทางบันได พร้อมกับเสียงฝีเท้าย่ำตึงตังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พวกเขากำลังมา เธอคิด
ขณะที่ใช้มือทั้งสองข้างเกาะขอบหน้าต่างไว้อย่างแน่นหนา เธอก็พยายามยื่นเท้าข้างหนึ่งออกไปเหยียบบนกำแพงบ้าน เมื่อตั้งหลักได้แล้วเธอจึงค่อยๆปล่อยมือจากขอบหน้าต่างอย่างช้าๆ เธอลองขยับขาอีกข้างขึ้นไปเหยียบบนกำแพงเพื่อหยั่งเชิง แต่การยืนทรงตัวอยู่บนกำแพงที่มีความกว้างเพียงเล็กน้อยนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอรีบคุกเข่าลงและใช้มือยันกับผนังด้านนอกของบ้าน เพื่อป้องกันไม่ให้ร่วงลงสู่พื้นด้วยท่วงท่าที่จะก่อให้เกิดอันตรายเสียก่อน
"เธอหายไปไหนแล้ว !" แมรี่ได้ยินเสียงพูดดังออกมาจากทางหน้าต่าง ตามมาด้วยเสียงเปิดประตูอย่างรุนแรง ตำแหน่งที่เธออยู่ตอนนี้ทำให้พวกเขามองไม่เห็นเธอ แต่หากอยู่นานกว่านี้พวกเขาจะต้องสังเกตเห็นหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้แน่
แมรี่ค่อยๆ ไต่ลงจากกำแพง ลงไปสู่พื้นที่รกร้างที่อยู่ติดกับบ้านของลิซ่า ที่ดินนี้ถูกปักป้ายขายอยู่ริมถนนใหญ่ด้วย หญิงสาวรีบจ้ำสุดฝีเท้าข้ามผืนดินและพงหญ้า ออกไปสู่ทางเท้าที่มีผู้คนเดินกันอยู่น้อยนิด เธอรีบโบกแท็กซี่คันแรกที่ผ่านมาทันที
"ไปไหนครับ" โชเฟอร์เอ่ยถามเมื่อแมรี่กระโดดขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง
"ขับไปตามถนนเส้นนี้ก่อนค่ะ"
เมื่อได้ยินดังนั้น แท็กซี่สีเหลืองคาดลายหมากรุกก็เริ่มออกวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย
แมรี่ล้วงกระเป๋าเงินที่เธอพกติดตัวไว้ และเหลือบมองไปยังมิเตอร์ที่อยู่ใต้วิทยุ น่าเศร้าที่เหตุการณ์วุ่นวายต่างๆทำให้เธอลืมที่จะหยิบเงินใส่กระเป๋าเพิ่ม ตอนนี้เธอจึงเหลือเงินอยู่กับตัวเพียงน้อยนิดเท่านั้น ช่างไม่เอื้ออำนวยแก่คนที่ไร้จุดหมายปลายทางอย่างเธอเอาเสียเลย
หญิงสาวเชื่อว่าอย่างน้อยตอนนี้เธอก็ควรอยู่ให้ห่างจากบ้านของลิซ่า แต่เธอจะกลับไปที่ห้องเช่าของตัวเองก็ไม่ได้ แม้เธอจะเกือบลืมเรื่องของแดเนียลไปแล้ว แต่เรื่องใหม่ใหญ่กว่าเดิมที่เธอต้องห่วงในตอนนี้ก็คือ ลิซ่าอาจจะพาคนจากโรงพยาบาลบ้าบุกไปลากเธอถึงบ้านก็เป็นได้
มาดามฮิ้วส์บอกไว้ว่า วิญญาณไม่อาจแตะเนื้อต้องตัวเธอได้ แต่สำหรับกรณีของลิซ่านี่ต่างกัน เธออาจถูกลากไปมัดด้วยชุดคนบ้าแล้วโยนเข้าห้องบุนวมเมื่อไหร่ก็ได้
แมรี่รู้สึกว่ายิ่งคิดก็ยิ่งเคืองแค้น ลิซ่าหักหลังความไว้ใจของเธอด้วยการกล่าวหาว่าเธอเป็นคนเสียสติ ก็ลิซ่าไม่ได้มาประสบพบเจอเหตุการณ์ขนพองสยองเกล้าเหมือนที่ตัวเธอเจอเองนี่ ไม่ว่าลิซ่าจะทำไปด้วยความเป็นห่วงอยากให้เธอหายจากอาการประสาทกิน แต่มีเพียงแมรี่เท่านั้นที่จะรู้ว่าอาการนี้ไม่มีวันหายไปได้เลย
ตราบเท่าที่แดเนียลยังอยู่
แมรี่มองไปที่กระจกมองหลัง และตัวแข็งทื่อไปทันทีที่เห็นว่าใครกำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอ หญิงสาวเหลือบมองด้วยสายตาของตัวเองแต่ก็มีแต่ความว่างเปล่าปรากฏให้เห็น ทว่าเมื่อเหลือบไปมองกระจกอีกครั้ง เธอก็ยิ่งมั่นใจ
ว่าแดเนียลนั่งอยู่ที่นั่น
ชั่ววินาทีนั้นเอง ที่เธอได้เห็นนัยน์ตามันพร่าเลือนของแดเนียล... มันกำลังจ้องตรงมาทางเธอ หัวใจของแมรี่เร่งจังหวะการสูบฉีดของเลือดถี่กระชั้นขึ้น เธอรีบเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า รีบหันมองออกไปยังทิวทัศน์นอกตัวรถ แต่หัวใจเธอแทบหยุดเต้น ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
เมื่อภาพของแดเนียลปรากฏขึ้นที่กระจกข้าง อยู่ในระยะประชิดแม้จะมีบานกระจกกั้น
แมรี่หันขวับกลับเข้ามา พยายามไม่มองไปที่ไหนนอกจากแผ่นยางรองพื้นที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ หญิงสาวกำลังหอบหายใจอย่างหยุดไม่ได้ เธอยกมือขึ้นกุมหน้าอกเหมือนพยายามจะสื่อกับหัวใจของตัวเองให้กลับไปเต้นด้วยอัตราปกติเสียที แต่ดูเหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะทำให้ร่างกายเธอไม่ยอมรับคำสั่ง
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ?" โชเฟอร์แท็กซี่ถามเมื่อเห็นลูกค้าของตนมีสีหน้าดูไม่ดี
"ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ" แมรี่ตอบอย่างยากลำบาก เธอเกือบจะกลืนคำพูดตัวเองกลับลงคอไปหมดเสียด้วยซ้ำ
คนขับทำท่าลังเลที่จะพูด "ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ชอบให้ผู้โดยสารอาเจียนบนรถ"
"ฉันไม่ได้จะอาเจียนค่ะ" แมรี่หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อบนใบหน้า
"คุณคงไม่ได้เมารถนะครับ ?"
"เปล่าค่ะ" แมรี่ตอบปฏิเสธไป เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยที่มีคนพูดด้วย อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอไม่รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียว เธอคงจะต้องพยายามหาเรื่องคุยกับโชเฟอร์คนนี้เพื่อคลายบรรยากาศชวนอึดอัดรอบด้าน และทันใดนั้นเองเธอก็นึกถึงที่พึ่งที่ดีที่สุดของเธอได้
"สถานีตำรวจพาทริแกนอยู่ห่างจากที่นี่แค่ไหนคะ"
คนขับมองดูจอมอนิเตอร์เล็กๆที่ตั้งอยู่หน้ามาตรวัด บนหน้าจอนั้นแสดงภาพของถนนสายต่างๆ ใช้สีบ่งบอกสภาพการจราจรตั้งแต่ เขียว ส้ม แดง "ดูจากการจราจร คิดว่าต้องใช้เวลาราวๆยี่สิบนาทีกว่าจะไปถึงครับ"
"ประมาณกี่กิโลเมตรคะ"
"ถ้าใช้เส้นทางที่รถไม่ติดแต่อ้อมสักหน่อยก็ราวๆ... สามสิบกว่ากิโลเมตรครับ แต่ทางนี้ต้องบวกค่าไฮเวย์เพิ่มเข้าไปด้วยนะครับ"
แมรี่ลองอ่านตารางราคาที่ติดไว้ด้านหลังของเบาะคนขับ และพบว่าเงินที่เธอมีอยู่กับตัวนั้นไม่พอจะพาเธอไปถึงสถานีตำรวจพาทริแกน อันที่จริงเธอจะไปถึงที่นั่นแล้วขึ้นไปเรียกเชสเตอร์มาจ่ายเงินแทนเธอก็ได้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่อยากขึ้นไปที่ที่ทำงานของเขา แล้วเรียกเขาลงมาต่อหน้าเพื่อนตำรวจด้วยเรื่องงี่เง่าแบบนี้หรอก
แมรี่ลองสำรวจสิ่งของที่มีติดตัว และแทบคลั่งตายเมื่อพบว่าเธอไม่มีโทรศัพท์มือถือ หญิงสาวตัดสินใจให้แท็กซี่จอดอยู่หน้าร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่ง ค่าโดยสารที่เสียไปยังทำให้เธอมีเงินเหลือพอจะใช้โทรศัพท์สาธารณะและดื่มกาแฟหอมกรุ่นเพื่อคลายความเหนื่อยล้าสักแก้ว
เธอเข้าไปในตู้โทรศัพท์ หยอดเหรียญ และกดหมายเลขไปยังห้องทำงานของเชสเตอร์โดยตรง มีไม่กี่คนนักที่จะรู้เบอร์ต่อสายตรงถึงเชสเตอร์ แต่ถึงกระนั้นสายโทรศัพท์ของเขาก็ไม่ค่อยจะว่างเสียทีเดียว แมรี่ถึงกับถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่ต้องทนฟังเสียงสัญญาณตู๊ดติดต่อกันถี่ๆที่บ่งบอกว่าเธอต้องโทรกลับไปใหม่เมื่อสายว่าง
"สวัสดีครับ เชสเตอร์ แพ็ดดิงสันประจำกรมตำรวจพาทริแกนครับ" ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงขึงขัง
"เชสเตอร์...ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วย" แมรี่พูดอย่างรู้สึกเกรงอกเกรงใจ
"มีอะไรหรือ ?" เขากล่าวด้วยเสียงกระตือรือร้น แมรี่นึกภาพออกเลยเชียวว่าเขาคงกำลังขมวดคิ้วมุ่นอยู่ขณะถือหูโทรศัพท์
แมรี่ตัดสินใจเล่าถึงสิ่งที่ลิซ่าทำกับเธอ และบอกเขาว่าเธอหนีรอดจากบุรุษพยาบาลพวกนั้นมาได้อย่างไร และตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ไหน
"ไม่อยากเชื่อเลยว่ายายลิซ่าจะทำแบบนี้ !" เชสเตอร์กระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจถึงขีดสุด "อย่าเพิ่งไปไหนนะ ! ร้านกาแฟโอลด์ดุ๊คบนถนนบลูเบย์ใช่ไหม !"
แมรี่เงยหน้าขึ้นอ่านชื่อร้านเพื่อให้มั่นใจ "โอลด์-ดุ๊ค" เธอย้ำอีกครั้ง รู้สึกกลัวเกรงอารมณ์กราดเกรี้ยวของเชสเตอร์ขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
"ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้ !"
ความคิดเห็น