คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : MSN 7
7
เชสเตอร์ แพดดิงสัน เป็นสารวัตรหนุ่มไฟแรงประจำกรมตำรวจพาทริแกน เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับงานมากจนคนหลายคนนับถือ แม้กระทั่งผู้หลักผู้ใหญ่ในกรมก็ยังยอมรับเขาและมักเรียกเขาว่าบุคคลตัวอย่างสำหรับตำรวจรุ่นใหม่ ตามปกติแล้วหากเชสเตอร์อยู่ในกรมตำรวจ เขาจะต้องใช้เวลาอยู่ในห้องทำงานที่มีฉากกั้นพิเศษเป็นห้องส่วนตัว ง่วนอยู่กับเอกสารและแฟ้มคดีต่างๆที่มักจะกองอยู่เต็มโต๊ะเสมอ
แต่วันนี้ เมื่อเขารับโทรศัพท์ในห้องทำงานช่วงหัววัน เขาก็รีบรุดออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้พูดอะไรกับใคร ตรงไปขึ้นเชฟโรเล็ตคอร์เว็ตต์ สปอร์ตคู่ใจสีดำที่ตกทอดมาตั้งแต่รุ่นพ่อของเขา
คอร์เว็ตต์สีดำพุ่งออกมาจากลานจอดรถใต้กรมตำรวจ ผู้ขับกำลังอยู่ในสภาวะร้อนรนและทำให้เกือบประสบอุบัติเหตุตั้งแต่ตอนเลี้ยวออกไปบนถนน เชสเตอร์ตัดสินใจใช้ไฮเวย์เพื่อความรวดเร็ว เขาจะกลับไปที่บ้านเพื่อเปลี่ยนชุดก่อน แม้จะภูมิใจในเครื่องแบบตำรวจสีกรมท่า แต่สำหรับสถานที่และคนที่เขากำลังจะไปหานั้น การใส่ชุดตำรวจไปอาจไม่เหมาะสักเท่าไหร่
อันที่จริงเขาก็ไม่อยากจะเชื่อ ว่า...
ฟอร์ดโฟกัสวิ่งผ่านประตูรั้วเปิดอัตโนมัติเข้าไปจอดใต้ร่มเงาของตัวบ้าน บ้านของลิซ่าเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น พ่อแม่ของเธอซื้อเอาไว้เพื่อให้เธอได้อยู่ใกล้ที่ทำงาน ลิซ่าสามารถดูแลบ้านได้ด้วยตัวคนเดียว ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เธอจะใช้เวลาทำความสะอาดบ้าน แต่สำหรับเรื่องของเสื้อผ้านั้นเธอก็เหมือนกันคนวัยทำงานคนอื่นๆ นั่นคือต้องไปอาศัยร้านซักรีดนั่นเอง
สองสาวลงมาจากรถ ลิซ่ารีบตรงรี่เข้าไปหาแมรี่ "ไหวไหม"
แมรี่พยักหน้าหงึก "สบายมาก" เธอเดินตัวตรงด้วยท่าทางปกติให้ลิซ่าดู
"ให้ฉันช่วยเอาของเธอขึ้นไปบนห้องไหม ยังไงเธอก็ต้องนอนห้องเดียวกับฉันอยู่แล้ว" ลิซ่าเสนอตัวขณะเปิดประตูเบาะหลัง หยิบสิ่งของสัมภาระออกมา
"ขอบใจนะ แต่ฉันคงรบกวนเธอมากเกินไปแล้ว" แมรี่รับกระเป๋าเดินทางขนาดกลางมาจากลิซ่า และหิ้วมันไว้ข้างตัว
แต่ลิซ่าดูมีท่าทีลำบากใจจนแมรี่รู้สึกสงสัย
"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"
ดูเหมือนคำถามนั้นจะจี้ใจดำลิซ่า "ไม่นี่ ไม่เลย ทำไมจู่ๆเธอถึงถามอะไรแบบนั้นล่ะ"
"เธอดูแปลกๆ" แมรี่บอกไปตามตรง
"แปลกอะไรกัน ไปเถอะ ฉันจะพาเธอขึ้นไปที่ห้องเอง" ลิซ่ายิ้มฝืด และเดินไปไขกุญแจเปิดประตูบ้าน พาแมรี่เข้าไปสู่บ้านเดี่ยวสองชั้นอันน่าอยู่ของเธอ
บ้านของลิซ่าเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก ชั้นวางของและชั้นหนังสือของเธอถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ หน้าจอโทรทัศน์ที่ตั้งอยู่ในตู้กระจกมืดสนิทไร้สัญญาณ เครื่องเล่นแผ่นเสียงข้างใต้ปรากฏตัวเลขกระพริบบอกเวลาแทนนาฬิกาแขวน แม้จะมีสิ่งของขนาดใหญ่วางอยู่หลายต่อหลายจุด แต่โทนสีขาวของกระเบื้องและกำแพงก็ช่วยทำให้บ้านนี้ดูกว้างขวางขึ้นมาถนัดตา
บันไดอยู่ทางซ้ายมือของประตู ลิซ่าพาแมรี่เดินขึ้นไปชั้นสอง ตรงเข้าประตูบานแรกทางขวา เข้าสู่ห้องนอนของเธอ
ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง และเตียงหนานุ่มคือองค์ประกอบหลักของห้องนี้ ส่วนอีกอย่างหนึ่งที่ห้องนอนส่วนใหญ่มักจะมีกันก็คือเครื่องปรับอากาศ ลิซ่าเดินเข้าไปเปิดเครื่องปรับอากาศ ถอนใจเฮือกใหญ่และชี้นิ้วไปยังที่ว่างๆหน้าตู้เสื้อผ้า "วางกระเป๋าของเธอไว้ตรงนั้นก่อนสิ"
แมรี่ทำตามอย่างว่าง่าย
"คงจะไม่มีอะไรแล้วล่ะมั้ง คืนนี้เธอก็จะนอนที่นี่" ลิซ่าทิ้งตัวลงนอนบนเตียง สายตาจ้องมองขึ้นไปยังเพดานห้องอย่างเลื่อนลอย
แมรี่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอไม่ชอบความเงียบที่ชวนให้อึดอัดสักเท่าไหร่ เธอจึงพยายามหาเรื่องคุยกับลิซ่าเพื่อกำจัดความเงียบนี้
แล้วเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น
ลิซ่าลุกขึ้นจากเตียง ท่าทางกระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด "เอ่อ...ดูเหมือนจะมีแขกมา"
"แขกหรือ" แมรี่ทวนคำ
"เดี๋ยวฉันมานะ" ลิซ่ารีบลุกขึ้นจากเตียงและเดินก้าวยาวออกจากห้องไป
ใจคอแมรี่อยากออกไปดูใจจะขาดว่าใครมา แต่หน้าต่างของห้องนี้อยู่ติดกับหลังบ้าน เธอไม่มีวันเห็นอะไรได้หรอก หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงบ้าง ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนพร้อมกับเหลือบมองไปยังหน้าต่างปิดม่านประกอบความคิดของตัวเอง
แต่สิ่งที่เธอได้เห็นคือเงาของผู้ชายสะท้อนออกมาบนผ้าม่านสีขาว!
แมรี่กลืนน้ำลาย เธอมองไปยังเงานั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ความคิดที่ว่า นี่มันชั้นสอง ไม่มีใครจะมายืนอยู่ตรงหน้าต่างได้ ตอกย้ำอยู่ในหัวสมองของเธอไม่ยอมหยุด จนกระทั่งในที่สุด หัวใจที่เต้นระส่ำของเธอก็สั่งให้เธอเดินออกไปจากห้องนี้เสีย
หญิงสาวลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็ว แต่แล้วเธอก็ต้องชะงัก เพราะเธอเชื่อว่าเธอกำลังจะได้เจอกับลูกไม้เดิมๆเหมือนในหนังที่ชอบหลอกให้คนขวัญอ่อนตกใจเล่น หากเธอเปิดประตูออกไปเธออาจได้เจอกับแดเนียลยืนรออยู่ก็ได้
แต่มันมีทางอื่นเสียที่ไหนเล่า
แมรี่หลับตาลง กลั้นใจเปิดประตูห้องออกอย่างรุนแรงแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น
ว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของใครแม้แต่คนเดียว
เธอรีบวิ่งตรงไปที่บันไดทันที ตอนนี้เธออยากไปอยู่กับลิซ่าใจจะขาด อย่างน้อยมันคงดีกว่าต้องมาประสาทเสียอยู่คนเดียวแบบนี้ แมรี่จับราวบันไดไว้ เตรียมตัวจะวิ่งลงบันไดไป แต่มีสิ่งหนึ่งกำลังวิ่งขึ้นบันไดมา...
แดเนียล
เขาส่งเสียงร้องและวิ่งเข้ามาหาเธออย่างบ้าคลั่ง ชวนให้นึกถึงผีดิบในหนังสยองขวัญ แมรี่ผงะถอยด้วยความตกใจจนเกือบจะก้าวพลาดตกบันได เธอส่งเสียงกรีดร้องลั่นบ้าน แต่คราวนี้สัญชาตญาณการป้องกันตัวได้กระตุ้นให้เธอทำในสิ่งที่ตัวเธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อ
เธอใช้เท้ายันร่างของแดเนียลจนเขากลิ้งขลุกตกบันไดไป!
"โอ๊ย!"
ทว่าเสียงร้องของผู้ชายที่ดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด ช่วยปลุกเธอขึ้นมาจากห้วงฝันร้าย และทำให้ภาพของแดเนียลอันตรธานหายไปในทันใด
ความคิดเห็น