MSN Messenger เมลล์สยอง เจ้าของมรณะ...

ลำดับตอนที่ #1 : ฉบับที่ 1 : ชื่อ...

ฉบับที่ 1 : ชื่อ...







          แก๊กๆๆ... แก๊กๆ...





          แสงไฟจากเพดานห้องช่วยปัดเป่าความมืดแห่งรัตติกาลปลดปล่อยทัศนียภาพเข้าสู่สายตา แมรี่ยังคงง่วนอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ภายในห้องเช่าเล็กๆของเธอ เหมือนกับทุกๆวันที่เธอมักจะใช้เวลายามว่างหลังเลิกงานพูดคุยกับเพื่อนฝูง ผ่านโปรแกรมที่มีชื่อว่า MSN Messenger





          เธอไม่ได้คุยอยู่กับคนๆเดียว แต่บัดนี้ภายในห้องมีคนอยู่ถึงสี่คน ทุกๆคนล้วนแต่เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของเธอแทบทั้งสิ้น





          Chester says : แย่จริงๆ วันนี้ถูกหักอกอีกแล้ว

          Daniel says : ไม่เป็นไรน่า เชสเตอร์ ยังไงนี่ก็เป็นครั้งที่สิบของแกแล้ว ฮ่ะๆๆ

          Mary says : มาหาอะไรสนุกๆเล่นให้ลืมความทุกข์กันดีกว่าไหม

          Lisa say : เล่นเหรอ ? จะมีอะไรนอกจากท่องเว็บ แชตกับฟังเพลงอีกล่ะ





          หญิงสาวถอนมือออกจากคีย์บอร์ดและเปลี่ยนมานั่งยืดตัวอยู่ในท่ากอดอกแทน เธอเกาคางเบาๆ เงยหน้ามองเพดานอย่างครุ่นคิด ดวงตาสีฟ้าใสที่ถูกเส้นผมสีน้ำตาลบดบังหรี่ลง แต่ผ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งนาที แมรี่ก็กลับมาขยับรอยยิ้มอย่างนึกสนุก





          เธอจรดปลายนิ้วลงบนคีย์บอร์ด พิมพ์ตัวอักษรส่งข้อความให้กับเพื่อนๆทั้งสาม





          Mary says : พวกเราในที่นี้ไม่มีใครใช้เมลล์เป็นชื่อตัวเองได้เลยใช่ไหม ?





          หญิงสาวรอคอยคำตอบอยู่ครู่หนึ่ง





          Chester says : ตอนแรกฉันก็สมัคร chester@hotmail แล้ว แต่ใช้ไม่ได้

          Lisa says : ฉันก็เหมือนกัน

          Daniel says : มีคนตัดหน้าใช้ชื่อพวกเราไปก่อน





          แมรี่ได้เห็นคำตอบของเพื่อนๆก็หยุดคิดไปครู่หนึ่ง ครั้งแรกที่เธอสมัครอีเมลล์นั้นเธอก็เลือกใช้ชื่อ mary@hotmail เหมือนกัน แต่ฐานข้อมูลในเว็บไซต์นั้นบอกว่ามีคนใช้ชื่อของเธออยู่ก่อนแล้ว





          คงไม่ถือเป็นเรื่องแปลกเพราะคนที่มีชื่อซ้ำกับพวกเขามีมากมายถมเถไป แต่ตอนนี้สิ่งที่แมรี่กำลังคิดคือ...





          เธออยากรู้จักกับคนที่ได้อีเมลล์ชื่อเธอไป





          Mary says : อยากรู้ไหมว่าคนที่ได้เมลล์ชื่อพวกเราไปเป็นใคร ?





          คำถามของเธอทำเอาทั้งห้องเงียบไปได้พักหนึ่ง ดูเหมือนแต่ละคนต่างก็กำลังคิดคร่ำครวญกับการตอบคำถามข้อนี้ อย่าว่าแต่คนอื่นเลย เพราะตัวแมรี่เองก็ยังเป็นกังวล ว่าจู่ๆการเข้าไปทักทายกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จัก จะเป็นความคิดที่ดีแน่น่ะหรือ?





          Chester says : ก็น่าสนใจอยู่หรอกนะ

          Chester says : ถ้าเราไม่เจอ ก็มีความเป็นไปได้หลายข้อ

          Chester says : 1.คนๆนั้นอาจจะเปลี่ยนเมลล์ หรือไม่ได้ใช้ MSN

          Chester says : แต่ฉันคิดว่าข้อนี้ไม่น่าเป็นไปได้

          Chester says : 2.คนๆนั้นอาจ...





          ว่าแล้วเชสเตอร์ก็เงียบหายไป จนลิซ่าต้องทวงถามขึ้น





          Lisa says : อาจอะไร เชสเตอร์ ?

          Daniel says : คนๆนั้นอาจตายไปแล้วน่ะสิ





          แดเนียลเป็นฝ่ายตอบขึ้นแทน แต่หลังจากคำตอบของเขา ทั้งห้องก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลย จนกระทั่งแมรี่ตัดสินใจทำลายความเงียบนั้นด้วยตัวเอง





          Mary says : จะเป็นไปได้ยังไง

          Mary says : ก็ hotmail ไม่ได้อยู่มานานพอให้ใครแก่ตายได้เสียหน่อย





          เธอรู้สึกขำกับคำพูดของตัวเองเล็กน้อย แต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอข้อความจากบรรดาสหายอยู่อย่างใจจดใจจ่อ





          Chester says : คนจะตายไม่จำเป็นต้องแก่ตายเสมอไปนี่นา

          Daniel says : ใช่ๆ อาจประสบอุบัติเหตุตายหรือตายแบบอื่นก็ได้

          Lisa says : พวกนายสองคน อย่าพูดให้กลัวสิ...





          สิ่งที่เพื่อนชายทั้งสองของแมรี่พูดมานั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัวแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมันกลับไปสะกิดต่อมความอยากรู้อยากลองของเธอเข้าเสียอีก





          Mary says : น่าสนใจมากนะ

          Mary says : พวกเรามาแอดเมลล์ที่เป็นชื่อของพวกเรากันดูไหม?

          Mary says : แล้วแข่งกันว่าใครจะทำความรู้จักอีกฝ่ายได้ก่อนกัน





          ทั้งห้องเงียบกันไปพักหนึ่ง แต่ไม่นานนัก คำตอบก็กลับมา





          Lisa says : น่าสนุกเหมือนกัน ฉันเอาด้วย

          Chester says : ขนาดลิซ่ายังเอา แล้วทำไมฉันจะไม่เอา?

          Daniel says : แบบนี้ถ้าฉันปฏิเสธก็เสียหน้าแย่น่ะสิ...





          เห็นเพื่อนๆตอบตกลงกันแล้วแม่รี่ก็ไม่รอช้า จัดแจงแอด mary@hotmail เข้าสู่ลิสต์รายชื่อทันที แต่หญิงสาวก็ต้องถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อพบว่าเจ้าของเมลล์นั้นยังคงอยู่ในสถานะออฟไลน์ เธอไม่สามารถมองเห็นนามสมมุติของคนๆนั้นได้ สิ่งที่ปรากฏอยู่ก็มีเพียงอีเมลล์แอดเดรสเท่านั้น





          Mary says : ของฉันยังไม่ออนล่ะ

          Daniel says : ฉันก็เหมือนกัน

          Lisa says : แต่ของฉันออนอยู่ล่ะ เดี๋ยวจะรายงานสถานการณ์ให้ฟังนะ

          Chester says : ฉันก็ออนอยู่ เป็นคนอังกฤษเสียด้วย





          แมรี่ส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะพิมพ์ข้อความต่อไป





          Mary says : แย่จริงๆ งั้นฉันก็แพ้ไม่เป็นท่าเลย

          Daniel says : อย่าบ่นน่า ก็เธอดันเป็นคนท้าเอง

          Chester says : ฮ่ะๆๆ เสียใจด้วยนะ แมรี่

          Lisa says : โอกาสหน้ายังมีนะจ๊ะ...





          หลังจากนั้นการสนทนาก็เป็นเพียงการพูดถึงเจ้าของเมลล์ชื่อเชสเตอร์และลิซ่า แมรี่ยังคงนั่งเฝ้าหน้าจอกดแป้นพิมพ์ดังแก๊กๆต่อไป จนกระทั่งเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาเที่ยงคืนตรง หญิงสาวจึงรู้สึกง่วงและอยากเข้านอน





          Mary says : ต้องขอตัวไปนอนก่อนแล้ว ทุกคน

          Mary says : แล้วเจอกันคืนพรุ่งนี้นะ





          เมื่อเอ่ยลาเพื่อนๆจบ เธอก็ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ลงพร้อมคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายใจเฉิบ แม้จะความง่วงจะมากมายเพียงใด แต่แมรี่ก็ไม่อาจเข้าสู่นิทราได้ในสภาพที่ร่างกายเหนียวเหนอะหนะจากการทำงานหนักมาทั้งวันแบบนี้





          แมรี่แขวนผ้าเช็ดตัวไว้บนราว เดินตรงเข้าไปยืนอยู่ใต้ฝักบัวพลางบิดก๊อกเปิดน้ำให้ไหลสาดลงมาอาบบนร่างของเธอ สายน้ำอุ่นๆที่ไหลผ่านใบหน้าและเรือนร่างอันงดงามนั้นสร้างความรู้สึกสบายและผ่อนคลายให้กับเธอได้อย่างน่าประหลาดใจ หญิงสาวหลับตาพริ้มผ่อนลมหายใจอย่างแผ่วเบา หวนนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยรอยยิ้มเล็กๆที่ไม่อาจกลั้นไว้ได้





          หลังจากขัดสีฉวีวรรณจนสะอาดสะอ้านไปทั้งตัวแล้ว แมรี่ก็เดินห่มผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอนตัวบางออกมาใส่ หญิงสาวบรรจงแต่งตัวอย่างใจเย็น ก่อนจะเดินตรงไปยังเตียงนอน รู้สึกอยากทิ้งตัวลงไปเป็นที่สุด





          ทว่า เครื่องคอมพิวเตอร์ข้างเตียงที่เปิดอยู่ ทำให้เธอต้องประหลาดใจ... เพราะเธอค่อนข้างมั่นใจว่าปิดมันไปแล้วก่อนอาบน้ำ





          หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์อย่างเบื่อหน่าย เมื่อครู่นี้เธอไม่ได้รอดูว่าเครื่องปิดไปเรียบร้อยหรือเปล่า บางทีเธออาจกดผิด ไม่ได้ปิดมันไปก็เป็นได้ โปรแกรม MSN ของเธอก็ยังเปิดทิ้งไว้ ข้อความจากเพื่อนๆของเธอยังคงตกค้างอยู่ แต่ไม่มีข้อความไหนที่เรียกร้องความสนใจจากเธอได้มากเท่ากับข้อความไร้ชื่อ...





          : เปล่าเปลี่ยว





          แมรี่ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย ก่อนจะพยายามพิมพ์ข้อความตอบโต้ไป เจ้าของชื่ออันว่างเปล่านั้นคือเมลล์ mary@hotmail ที่เธอเพิ่งแอดมาเมื่อครู่นี่เอง





          ทว่า ผ่านไปกว่าห้านาที อีกฝ่ายก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตอบรับเธอ





          สถานะของฝ่ายนั้นยังคงเป็นออนไลน์ ไม่ได้ขึ้นว่าไม่อยู่หรือหายไปไหน นั่นยิ่งทำให้แมรี่รู้สึกสงสัยหนักกว่าเก่า คนๆนี้ทักทายเธอแต่กลับจงใจไม่พูดกับเธองั้นหรือ?





          หญิงสาวยังคงไม่ละความพยายาม เธอยังคงพยายามส่งข้อความไปหาเจ้าของชื่ออันว่างเปล่านั้น แต่เวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งตีหนึ่ง เธอก็ยังไม่ได้รับข้อความจากฝ่ายนั้นเลยแม้แต่ตัวอักษรเดียว





          หัวคิ้วของแมรี่ยับย่นเข้าหากัน อารมณ์ของเธอเริ่มขุ่นมัวถึงขีดสุด เธอไม่ต้องการติดต่อกับคนที่หยิ่งขนาดนี้อย่างแน่นอน ไม่รอช้า หญิงสาวจัดแจงลบชื่ออันว่างเปล่านั้นออกไปจากลิสต์รายชื่อทันที





          ทว่า เธอเห็นภาพแทนตัวเองของอีกฝ่ายเป็นใบหน้าของชายคนหนึ่งเพียงวูบเดียว... ก่อนที่หน้าต่างนั้นจะถูกปิดลง









          เหงา... เหงาเหลือเกิน...





          เสียงแหบพร่าเล็กๆดังกังวานอยู่ในความมืด แมรี่ไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามาอยู่ในความมืดมิดอันว่างเปล่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างของหญิงสาวอยู่ในชุดนอนตัวบาง หากแต่ที่ๆเธอนั่งอยู่นั้นไม่ใช่พื้น... แต่มันไม่มีอะไรอยู่เลย





          แมรี่หันรีหันขวางมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรอยู่ในบริเวณนั้นเลย หญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างยันกายให้ลุกขึ้น เรียกขาอันสั่นเทานำพาร่างของเธอให้เดินออกไปแบบจะล้มมิล้มแหล่ ความหนาวเหน็บตรงเข้ามากระทบร่างของเธอจนเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว ฟันบนฟันล่างกระทบกันดังกึกๆๆอยู่ตลอดเวลา





          แต่เสียงแหบพร่ายังคงรำพึงรำพันถึงความเศร้าสร้อยไม่ยอมเลิกรา...





          ไม่ว่าจะพยายามเพียงใด แมรี่ก็ไม่อาจหาที่มาของเสียงประหลาดนั้นเจอได้ เวลาล่วงเลยผ่านไป หญิงสาวก็ยิ่งใกล้จะประสาทเสียขึ้นทุกที ความกลัวที่จับเกาะทั่วทั้งหัวใจของเธอนั้นกำลังเริ่มกัดกินความกล้าที่หลงเหลืออยู่น้อยนิด จนกระทั่งเธอไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาดูความมืดมิดนั้นต่อไป





          เปลือกตาคู่สวยค่อยๆถูกปิดลง...





          ทันใดนั้นใบหน้าของแดเนียลก็พลันปรากฏขึ้นราวกับภาพนิมิต! หัวของชายหนุ่มบิดเบี้ยวจนผิดรูป ปากอ้ากว้างส่งเสียงร้องโหยหวนที่หาฟังได้ยาก และเขายังคงกรีดร้องอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด! แมรี่สะบัดหัวไปมาพยายามไล่ภาพชวนขนพองสยองเกล้านั้นให้ออกไปจากจินตการ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่ได้ผล





          หญิงสาวกรีดเสียงร้องดังลั่นห้อง ร่างชุ่มเหงื่อสะดุ้งสุดตัวลุกพรวดขึ้นบนเตียงนุ่มยวบยาบ จังหวะลมหายใจที่ถี่รัวบ่งบอกถึงความกลัวของเธอได้เป็นอย่างดี





          แต่เมื่อเธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ความกลัวก็เริ่มลดหลั่นลงไป





          มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น...









          อาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ เธอมีงานยุ่งเสียจนไม่มีโอกาสมานั่งเล่นอินเตอร์เน็ตพูดคุยกับเหล่าเพื่อนฝูง ต่างคนต่างก็ไม่ได้โทรหากัน เรียกได้ว่าตัดขาดการติดต่อกันไปโดยสิ้นเชิง แมรี่เองถึงแม้จะรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ได้ไปนั่งโม้กับเพื่อนๆ แต่งานของเธอก็ต้องมาก่อน หญิงสาวยังคงตั้งใจทำงานของเธออย่างเต็มที่ และลืมเรื่องของอีเมลล์ลึกลับรวมถึงความฝันประหลาดนั้นไปโดยปริยาย





          ทว่า เช้าวันนี้ ก็มีเรื่องน่าตื่นเต้นเข้ามาในชีวิตเธอจนได้...





          พาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง เป็นเรื่องของชายหนุ่มที่ตายคาหน้าจอคอมพิวเตอร์ หน่วยชันสูตรศพสรุปสาเหตุการตายออกมาว่าเกิดจากการรับรังสีจากหน้าจอมากเกินไป ร่างกายรับไม่ไหวจึงเกิดอาการช็อคและเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน





          พาดหัวข่าวนี้คงเป็นเหมือนข่าวธรรมดาๆทั่วๆไป หากชื่อของผู้ตายนั้นไม่ใช่...





          แดเนียล สแตนฟอร์ด เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของแมรี่นั่นเอง