EZ Life fantasy

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7 ความคิดที่แตกต่าง

“แล้วดาบของนายละ”

คณะของพวกเขา กลุ่มเคลียร์ดันเจี้ยน พวกเขาสองคนอยู่ประมาณท้ายของคณะ เพราะเป็นปาร์ตี้ที่มีสองคน ด้วยความว่างตลอดทางที่ยังไม่มีการบุกจู่โจมเลย

พวกมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนถ้าตายแล้วจะหายไป แล้วดรอปของออกมาแบบสุ่ม

ระหว่างทางคณะเกิน30คนของพวกเขาเจอมอนสเตอร์บ้างประปราย แต่ด้วยจำนวนทำให้จัดการไม่ยาก เพราะตายแล้วหาย ดรอปของ เหมือนเกม

คนในห้องของเอ็นริวเลยยังไม่รู้สึกตัวเรื่องความอันตรายเท่าไร บ้างคนมองว่าเป็นเกมอย่างหนึ่งเลย พวกเขายังขาดจิตสำนึกในการฆ่า

ระหว่างทางเฮเลนพึ่งนึกได้ว่าเขาเป็นนักดาบ แต่กลับไม่พบว่าพกดาบติดตัวอยู่เลยสักเล่ม

“ก็นะ ฉันไม่ใช้ดาบหรอก”

“ทั้งที่เป็นนักดาบ?”

“เพราะว่าเป็นนักดาบต่างหากละ ไว้เธอจะเข้าใจเองถ้าถึงเวลา”

เอ็นริวตอบพลางยิ้มสบายๆอย่างใจเย็น เขาไม่ชอบการโกหก เพราะงั้นได้แต่ขอให้รอดูไปก่อนเท่านั้น

“หืม หยุดก่อน มาหลบทางนี้”

“ห่ะ อะไรของนาย?”

“เอาเถอะน่า มาหลบตรงนี้”

เอ็นริวแอบเข้าไปหลบอยู่ในมุมมืดแห่งหนึ่งซึ่งเป็นมุมอับ แล้วลากเฮเลนเข้ามาสวมกอดไว้เพราะพื้นที่แคบ

โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าสาวร่างเล็กกำลังออกอาการบ้างอย่าง เพราะมัวแต่สนใจกลุ่มหนึ่งที่โผล่ขึ้นมาเบื้องหลังขบวน

เป็นกลุ่มของมอนสเตอร์ มีก็อบลินประมาณยี่สิบตัว และในหมู่นั้นมีพวกที่วิวัฒนาการอยู่ด้วย

“หลบเร็ว”

เขากะชับร่างเล็กในอ้อมกอดให้มากขึ้น ก้มลงหลังหินทันทีในขณะที่พวกนั้นเดินผ่านไป

ตอนนี่พวกเขาอยู่ชั้นที่9 ตามข้อมูลจากพวกรุ่นก่อนคือใกล้ถึงปากทางห้องบอสหรือชั้นสิบ

หากพวกนี้บุกเข้าไปในห้องบอสตอนนี้เสร็จ แน่นอนเลยว่า พวกนักเรียนได้บาดเจ็บสาหัสแล้ววาปออกมาด้วยเข็มกลัดของโรงเรียนแน่

“ขบวนก็อปลิน!!”

“ใช่ กลับกันเถอะ ขบวนพวกนั้นไม่รอดแล้วละ”

เขาเสนอให้กลับทันที การช่วยเหลือพวกนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตของเขา จะตายรอดอย่างไร

มันก็ไร้สาระสำหรับเขาเท่ากัน

“แต่ว่าถ้าแบบนั้น”

“เข็มกลัดคงวาปพวกนั้นออกมาเองแหละ”

“แล้วถ้ามีคนไม่ถูกวาปออกมาล่ะ”

“ก็ตายนะสิ”

เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยและเย็นชาราวกับพายุหิมะที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง

เฮเลนมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา คนคนนี้ไม่สนใจชีวิตของเพื่อนเขาแม้แต่นิดเดียว

“แต่พวกเพื่อนนายก็อยู่ในคณะนะ”

“พวกนั้นไม่ใช่เพื่อน เป็นแค่คนร่วมห้องเท่านั้น”

น้ำเสียงของเอ็นริวเริ่มเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่น้ำเสียงของเฮเลนเริ่มเบาลงจนเหมือนความเชื่อบางอย่างขาด

“ถ้างั้นนายไปเถอะ ฉันจะไปช่วยพวกนั้น”